Dinosaur Jr. - You're Living All over Me (1987)

Bij deze is de Day Dream Nation in gehaald. Dit is een album dat ik al vanaf October meerdere keren per week nog kapot draai. Dit is een enorm bijzonder album, wat werkelijk nooit verveeld. Dit is niet bij veel albums het geval.

Hij krijgt de volle mep en verschuift van plek zeven naar twee in mijn top tien.

Eén keer Sludgefeast en ik kan er weer úúúren tegenaan. Briljante plaat van D. Jr., haast vanzelfsprekend toch?

En ik wil hem daarna nog een keertje op. Knop open en gaan maar. Niks beter dan dat nummer.

Ik verhoog hem maar.

Zó geweldig inderdaad. Ik moet hier ook even een 4,5*'tje aan geven. Raisans, In A Jar, Little Fury Things, noem het maar op. Beter komen die gasten alsnog op Lowlands.

Afgelopen Donderdag waren ze in paradiso echt super concert!!
alleen jammer dat het publiek zo gezapig was. Kwalitatief het beste optreden dat ik ooit gezien heb. Met de toegift: Kracked/Sludgefeast als hoogtepunt!

Wat een helden en wat blijft dit toch een geniaal album! Een ware klassieker

Eigenlijk wel jammer, dat ik dit album nooit eerder heb aangeschafd, in de tijd dat die uit kwam, heb deze hoes zo vaak in de Oor zien staan en waarschijnlijk ook wel over gelezen toendertijd.
Pas 1 jaar echt bekend met het werk van Jr, ik heb veel gemist al die jaren besef ik nu..
Toen deze plaat uitkwam begon ik me juist steeds meer in andere muziek te interreseren.
Ga hem vandaag nog bestellen bij Bol.

Laatst nog eens gedraaid. Ik was vergeten hoe goed dit album eigenlijk is.
Geweldig gitaarspel ook, lekker ongepolijste maar toch zeer virtuoze solo's.

Goeie plaat!
Alleen als ik Sludgefeast hoor denk ik de eerste minuut dat naar Tool zit te luisteren ten tijden van de EP Opiate.

Enige overeenkomst die ik er uit kan halen is dat het allebei stevige gitaarmuziek is..tja.
tool hangt op opiate tegen de beukmetal aan. maar genoeg over tool hier.

Ja inderdaad; vergelijking tool met dinosaur jr.

Ik ken Dinosaur Jr. van de verhalen door en rondom Kurt Cobain, maar waar ik wel achter bands als The Melvins en The Vaselines aanging kwam het hier nooit van, ondanks dat vrienden het wel draaiden.

Nu, na beluistering, had ik hier toch graag al een paar jaar eerder kennis mee gemaakt. Rauwe sound met fijne melodieën. De band klinkt eigenlijk nog als een spontaan groepje dat in een smerig oud café speelt voor een publiek van zo'n 8 mensen. Het live gevoel wordt uitstekend vastgelegd op dit album.

'Little Fury Things', 'Sludgefeast' en 'Show Me the Way' vind ik de hoogtepunten.

In 'Lose' zijn wel wat kleine invloeden van Neil Young's gitaarspel te horen.

Hoewel de plaat na 'Raisins' wat inzakt vind ik deze 4* waard. Alleen 'In A Jar' had van mij niet zo gehoeven, maar ook die gaat wel. 'Poledo' is de enige skipper.

Hopelijk blijft je interesse doorjeuken, want ook de volgende plaat Bug komt erg dicht in de buurt of evenaart zelfs deze plaat. Misschien vindt je 'em nog beter ook hehe.

Bug beter dan deze? Bug is denk ik de Dinosaur plaat die ik het minste draai. Maar goed. Ik vind de twee platen na Lou Barlow's vetrek eigenlijk ook prima te snacken.

En dan de nieuwe plaat, ik denk dat ik I Dont Wanna Go There net zo mooi vind als Neil Young's Like A Hurricane.

Maar goed. Ik ben voorlopig aan het onderduiken totdat de boze Neil Young menigte weer wat is afgekoeld.

Nooit echt begrepen waar de liefde vandaan komt dat om dit album heen hangt, ook mede omdat ik een 5 aan het album hierna moet geven. Het album opent met 2 fantastische rag nummers, lekker snel, lekkere riff, lekker veel noise erdoorheen. Maar het album kakt daarna al in als een (te) luchtige taart, met als bodemloze put het nummer The Lung, een solo die nergens heen gaat (ik moet het normaliter al niet van solo's hebben maar met deze band wil het nog weleens goed uit de bocht komen, zoals met het nummer Raisins) gevolgd door een nagels-over-schoolbord riff die echt als een rietje mijn goede humeur eruit zuigt.

Enige uitschieters zijn de eerste 2 nummers (die écht fantastisch zijn) Raisins en Tarpit zijn daarnaast ook tof. Sludgefeast is ongeloofelijk cliché, begint veelbelovend en met een lekkere riff, krijgt echter snel een uitgekauwde smaak en zodoende mocht er wel een minuut of 3 af.

Had die 4 bovengenoemde nummers op een EP gezet met een 2 minuut durdende Sludgefeast en Poledo als closer en het was een dikke 4,5 waard.

Pixies meets Sonic Youth meets gitaarsolo's.
dit kan bijna niet anders dan geweldig zijn

top muziek!

Nu misschien een cliche maar deze mannen zijn met dit soort geluid (ok, met een paar andere goden uit die tijd) begonnen. Het cliche om dit soort gitaarnummers is later door anderen gemaakt.

Ben pas laat met Dinosaur Jr. in aanraking gekomen maar zo eens in de tijd kan ik er wel een portie van gebruiken, Wat een gitaarbeheersing van onze J. Mascis! Ben zelf ook wel erg goed te spreken over "farm". Geslaagde tweede plaat na de reunie!

De vlam is nu echt in de pan hierzo.

Wat een heerlijk album: scheurende gitaren, lekkere zang en heerlijke riffjes.

Ook zeker een verdienste van de leadgitarist die hier toch wel net dat beetje extra geeft!

Zo rond 1987 absoluut de coolste band ter wereld. Meesten gingen natuurlijk voor The Pixies, maar voor mij werd het een eeuwigdurende liefde voor het SST-label: label gerund door Black Flag-gitarist die naast punk en noise ook deden aan vage hippie-shit en avant-garde-jazz.
Weliswaar kan 40% van hun output rechtstreeks in de Kliko, maar dan blijft er nog een amazing 60% waanzinnige muziek over.

Ik kom er nu eindelijk lekker in! Na Farm is dit het tweede album wat ik luister van Dinosaur Jr. en ook dit bevalt me toch wel. Ik heb sowieso weer een zware late 80's/early 90's fase. Veel Smashing Pumpkins, Pearl Jam en Dino de laatste weken. Ik zou dan ook graag meer soortgelijke bandjes willen leren kennen: veel noise, niet vies van solo's, maar toch melodieus met interessante zangers. Tips mag u linea recta in mijn postvak deponeren. Maar dan nog even over dit album: Toch wel wat anders dan een Farm. Wat ruiger, wat chaotischer. Farm is wel een bak herrie, maar voelt een stuk gestructureerder dan YLAOM. Toch zijn ook hier een hoop goede nummers te ontdekken met sterke solo's en lange instrumentale stukken. Kracked en Sludgefest, maar ook Tarpit, springen er voor nu bovenuit.

J Mascis speelde oude Dinosaur JR nummers live in de Melkweg

Little Fury Things

Dat doet hij op wel meer plaatsen. Per jaar gemiddeld twee keer in Nederland.

Lekker ruwe plaat van Dinosaur Jr. De zang is niet altijd zuiver (maar dat vind ik net goed aan deze plaat), en er zit een soort natuurlijk klinkende ruis op de nummers, lijkt me wel. De solo in 'Raisans' is echt geweldig. Ik moet wel zeggen dat ik de eerste helft van de plaat het beste vind, maar de nummers na 'Raisans' zijn ook goed te doen. 'Sludgefeast' en 'Raisans' zijn m'n favorieten voor nu.

All-time favoriet hier blijft In A Jar. heerlijk klagerig gezang van Jay met daaronder een vette melodieuzze laag noise van de beste soort

Dinosaur Jr. is een band die veel waardering geniet. Helaas gaat dat voor mij niet op. Het is voor mij allemaal te veel in de overdrive. Ik heb niets tegen ruw en hard. Maar op de e.o.a. manier ga ik hier mij gaanderweg dit album vordert aan storen, iets wat ik bij bepaalde albums van Buffalo Tom bijv. ook heb. Kan mij wel indenken dat dit destijds wel opzien baarde.

Best een lekker en explosief noise-rock album. Het raast aan je voorbij als een orkaan uit de film: Twister. Desondanks snap ik madjack71 wel. Het klinkt op het eerste gehoor wat eenzijdig, al vermoed dat ik er onder de Lo fi geluidsbrij allerlei laagjes verborgen zitten. het meeste moeite heb ik met de zeikerige zang. Voor nu een 3.5*

Te lang geleden, veel te lang geleden dat ik deze nog eens opgelegd heb of hier onder de aandacht breng. Heerlijke schijf. J Mascis, Lou Barlow en Murph leveren hier misschien wel het mooiste brokje melodieus lawaai af dat de jaren 80 te bieden had. Dat einde van Tarpit, zulke dingen hoor je vandaag toch minder. In a Jar, de cover van The Cure, Little Fury Things, de solo in Kracked. Het schitterende Poledo wat een mooi voorproefje was van al hetgene Lou Barlow nog zou laten horen met Sebadoh en Folk Implosion. Was dit een 4,5*? Schande voor een plaat die mijn muzikale pad serieus heeft gevormd. Helden!

Dit is onvoorstelbaar goed. De gitaarpartijen en de vocale uithalen zijn niets ontziend.

Echt zo'n plaat die met het verstrijken der jaren maar beter en beter lijkt te worden.Alleen dat begin van Little Fury Things (en de plaat) al,de gierende fuzz gitaar en gekwelde vocalen en vervolgens een lief melodietje en de wat klagerige maar ook erg aangename zang van Jay Mascis,regelrecht briljant.
Het zijn ook die steeds weer terugkerende contrasten in het geluid van Dinosaur jr. die van You're Living All over Me zo'n geweldig album maken.
Vond het,zeker destijds ook een originele en erg dynamische sound,iets waar eveneens de open en ruimtelijke productie zeker aan bijgedragen heeft.Telkens als je net denkt dat de stormachtige noise gitaar interrupties een nummer om zeep gaan helpen krijgen we een splijtende solo van Mascis of is er weer zo'n riedeltje dat de overhand krijgt.Diezelfde soort afwisseling krijgen we trouwens,zo nu en dan in de zang te horen.De zeer geslaagde Cure cover Just Like Heaven (die volgens mij niet op oorspronkelijke versie stond) is daar een mooi voorbeeld van.
Maar eigen songs als The Lung,Kracked,In a Jar,het al eerder genoemde Little Fury Things en het ongeëvenaarde Sludgefeast zijn zo mogelijk nog fraaier en maken van You're Living All over Me een onbetwistbare gitaarklassieker.

Na het lo-fi maar knullig klinkende debuut nu de lo-fi maar perfect klinkende opvolger waarop meteen al te horen valt waarom Dinosaur Jr gedurende de negentiger jaren mijn favoriete band was. Ik heb ze op de voet gevolgd tot en met Beyond (en nee, ik vond de platen zonder Barlow echt niet slechter), daarna ben ik ze kwijtgeraakt toen er andere bands en stromingen "overheen" kwamen, maar al na één keer opnieuw draaien van You're living all over me weet ik weer waarom deze band mij toentertijd zo dierbaar was: melancholie verpakt in herrie die op de een of andere manier precies aansloot bij mijn levensgevoel van toen. Eindeloze gitaarsolo's die mij niet lang genoeg konden duren, bakken vol noise die bijna gewoon mooi te noemen waren, een kwetsbare stem waarbij ik maar kort "last" had van de gelijkenis met die van Neil Young, en steeds pakkende nummers die het midden hielden tussen pop en alternatief. Het klinkt ook alsof het in één keer in een emotionele bui is geschreven en toen zo snel en rauw mogelijk op de band is gekwakt, maar volgens mij is er heel goed nagedacht over welk effect bereikt moest worden en met welke middelen dat moest worden gedaan, anders zou deze plaat niet misschien wel honderd luisterbeurten en 33 jaar hebben overleefd. 33 jaar... zo lang geleden alweer, maar omdat deze plaat tijdloos klinkt lijkt het op muziek van gisteren of vandaag.
        Ik leerde Mascis c.s. kennen via Bug, Green mind was de eerste plaat die ik echt helemaal doorgrondde, en Where you been is misschien de plaat die mij het dierbaarst is, maar wie vindt dat You're living all over me het onbetwijfelbare hoogtepunt in hun oeuvre is kan ik ook geen ongelijk geven. Geen enkel zwak nummer, met Sludgefeast en Tarpit aangevinkt als favorieten omdat daarin de formule van gitaar + melodie + noise zo ultiem wordt uitgewerkt. Maar, zoals gezegd, geen enkel zwak nummer, ook Barlows experimentele Poledo niet. En dat dit album zou eindigen met Just like Heaven is bizar, voor mij hoort Show me the way gewoon het laatste nummer te zijn, een melig nummer van Peter Frampton dat in de handen van J Mascis opeens een heerlijke en opbeurende noiserocker wordt (hoewel Frampton op het einde "I watch you when you're sleeping / And then I want to take your love" zong en niet "And then I want to slap your face" zoals Mascis).

Hoe goed is dit album? Antwoord: Verdraaid goed ja. Konden alle platen maar knallen zoals de beste nummers op deze plaat van Dinosaur Jr. Het betere schuurwerk, maar ook een ontwikkeld neusje voor fenomenale gitaarmelodieën.