Bovenstaande vergelijking met FSOL kan ik wel begrijpen. In de jaren 90 luisterde ik veel naar FSOL, The Orb, Biosphere en veel soortgelijk spul dat op MTV Chill out zone kwam. Als dansbare variant was ik sinds Brown album verslaafd aan Orbital. Toen Orbital stopte in 2004 was ik op zoek naar een dansbare opvolger en stuitte op Balance 005 van ene James Holden. Die sublieme vibe die Orbital wist neer te zetten voelde ik ook bij James Holden en sindsdien volg ik hem nauwlettend. Sinds 2008 werd het wat stiller rond James en maakte Orbital haar comeback in 2009 waardoor mijn aandacht voor James vervaagde ......tot de release van DJ Kicks. Een niet dansbare plaat van James die een pure luistertrip bleek te zijn. Even wennen, maar toen het kwartje viel viel die stevig. Het was duidelijk dat James Holden voor meer diepgang koos en dacht: waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Toen ik helemaal in die vibe zat kwamen ook de albums van FSOL, The Orb en Biosphere onder het stof vandaan en zo was de circel weer rond. Ook ging ik Border Community weer nauwlettend volgen met als hoogtepunt Luke Abbott - Holkman drones en later Nathan Fake - Steam days om vervolgens weer uit te komen op het release nieuws van The Inheritors. Een soort "circle inside a circle" maar daarover later meer
Op grond van DJ Kicks en de verschenen remixes voor Caribou, Mercury Rev en Mogwai is de sound van The inheritors geen verrassing voor mij. Wat wel een verrassing was is dat dit album totaal uit de lucht kwam vallen omdat zijn enige album achtige release tot op heden slechts een EP was en alweer uit 2006. Maar toch, het album overvalt je met erg uiteenlopende tracks die toch een prima eenheid vormen. Wat een rijke ideen in tracks als in A circle inside, Sky burial, Seven stars, Gone feral en Caterpillars intervention. Die laatste doet mij denken aan The national anthem van Radiohead. Vele nummers klinken als schetsen, maar niet als tussendoor schetsjes op een kladblok van de Hema, maar als zeer zorgvuldig uitgedachte troeven met als uitgangspunt: "ik zal ze eens allemaal tuk hebben". Dit komt ook omdat alle klanken/melodien etc in 1 take zijn opgenomen en dat deze opnames zijn samengesmolten tot tracks. Hierdoor klinken de tracks zeer losjes, ongepolijst en dus menselijk in tegenstelling tot vele andere electronische platen die erg strak en tastbaar klinken. James zei hierover: "I wanted to make human-sounding mechanical music." En daarin is hij geslaagd met zijn zelfgemaakte modulaire synths. Een mogelijk tijdloze plaat waarop hij bewijst tot de groten der muzikanten te horen. Dit was het 7 jaar wachten waard. Duidelijk is ook dat deze plaat in opperste concentratie beluisterd moet worden anders mis je veel. Juist de vele kleine klankjes geven de tracks karakter zoals bijvoorbeeld in Seven stars waarbij je vuurwerk lijkt te horen. Ik kies er voor de plaat met koptelefoon te beluisteren om een goed uur te verdrinken in alle pracht en praal die James mij voorschotelt. Tijdens dat uur zie ik in de ogen van mijn vriendin dat ze zich afvraagt met wat voor zweverige malloot ze onlangs is gaan samenwonen. Bij de uit de koptelefoon ontsnappende klanken van track 10 weet ze het zeker: "he's gone feral"
Is er dan helemaal geen kritiek op de plaat? Natuurlijk wel, maar dan gaan we over op mierenneuken. Om een paar dingetjes te noemen had Sky Burial in de climax momenten wat langer mogen duren en had het openingsnummer naar mijn mening meer potentie dan het uiteindelijke resultaat. Maar James moet ons ook wat te wensen overlaten zodat we over 7 jaar weer gefocused zijn voor album 2.