Damien Rice - O (2002)

Deze net ontdekt, en bij eerste beluistering een voorlopige 4* gegeven. Mooi album, in de verte doet het me wat aan Nick Drake denken.

Toch maar eens proberen hoor luigi. Blijft een heel goed album, met de opener en afsluiter als hoogtepunten.

Die opera-vocalen op Eskimo, jeetje, dat blijft het m toch doen hoor. Ik weet niet hoe, maar het werkt gewoon.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Ik ken de plaat wel, maar zo lang geleden dat ik het beluisterd heb.
Naar mijn idee is Damien Rice er één met een hoog haat-liefde gehalte. Zelf vind ik het nogal mooie, breekbare muziek. Niet iets wat ik vaak op zou zetten, maar wel iets wat de toon zet. Er zit enorm veel gevoel in de zang en het soms triestige karakter maakt het een sfeermaker. Rustig genieten is aanbevolen.

Gister naar zijn concert in Carré geweest. Betoverend mooi. Hij was erg goed gemutst, grappig en veel aan het vertellen. Hij vertolkte een groot deel van zijn debuut. Nu samen met Sílvia Pérez Cruz, een dame die met het voorprogramma het hele publiek al op de hand had. Fantastisch, staat hoog in het lijstje favoriete concerten.

Vandaag heb ik me aan O gewaagd, maar het valt me behoorlijk tegen. Instrumentaal zit het allemaal wel goed in elkaar. Wat me echter enorm tegenstaat zijn de vaak matige teksten, die niet verder komen dan you and me. Older Chest is een nummer dat me tekstueel dan wel weer aanspreekt. Naar het einde toe worden de nummers ook een tikkeltje theatraal. Het houdt niet over.