ABBA - The Album (1977)

M'n favoriete ABBA-cd, voornamelijk vanwege de fraaie 'soundscape', die wordt geproduceerd. Dat begint al gelijk bij het openingsnummer 'Eagle' - voor mij van kinds af aan al het hoogtepunt van het album - waarin met synthesizers en een zwevende melodielijn heel mooi een gevoel van 'vliegen als een vogel' wordt getroffen. Het is naar ABBA-maatstaven misschien wel het meest 'progressieve' nummer dat ze ooit gemaakt hebben. De rest van de cd haalt 't daar niet helemaal meer bij, maar de liedjes in combinatie met de sound houden 't boeiend genoeg tot 't einde. Uit nostalgische overwegingen krijgt 'ie van mij een half sterretje extra.

Qua albums ben ik toch echt een liefhebber van eh..... de verzamelaars Gold en More Gold en dan is het toch echt The Visitors.
Abba heeft gewoon ongelooflijk sterke nummers geschreven maar helaas zitten er toch ook net iets te veel tussen die altijd op het randje balanceren.
Ik lees hier regelmatig dat Eagle als favoriet genoemd wordt en dat ervaar ik zelf niet zo. Voor mij hangt er net iets te veel een handjes-in-de-lucht-meedein-sfeer aan vast. Ik doe ze met deze uitspraak zeker tekort omdat het vernuft van deze band zit in de kleine dingen die de composities ook zo onsterfelijk maken, maar helaas kan persoonlijk gevoel niet uitgeschakeld worden. Thank You for the Music vind ik zelfs ronduit drakerig.
Klinkt nu allemaal wat negatief en dat is niet zo hoor: ook ik vind Eagle best leuk, alleen heb ik grotere favorieten op dit album (Take a Chance on Me, I'm a Marionette en Hole In Your Soul bijvoorbeeld).
Zo af en toe zijn de reguliere albums leuk te horen en die verzamelaars zijn gewoon top en dat zul je mij niet snel over verzamelaars horen zeggen.

Ik begin met dit album één volle ster naar beneden te halen.

The Album wordt door critici graag getipt als Abba's beste album.
De vier bekendste nummers (tracks 1, 2, 4 en 7) zijn ook bijzonder goed.
De overige tracks konden we ons minder goed herinneren, en dus
gaven we het album een paar maanden geleden 5 sterren.

Goed dat ik het naar aanleiding van Rhythm & Poetry's uitdaging
het album nog eens integraal en aandachtig onder de loep nam.

The Album opent sterk met twee regelrechte ABBA klassiekers.
Zowel Eagle als Take a Chance on Me zoeken subtiel aansluiting
bij de Amerikaanse countryrock van de jaren 70. ABBA had met Fernando
maandenlang op 1 gestaan in Australië en ook Amerika lustte wel pap
van Dancing Queen, hun eerste en bijna enige top 10 hit daar.

De titel Eagle (een nationaal symbool in de VS) brengt ons al
op het spoor van The Eagles en The Steve Miller Band (Fly Like an Eagle)
die in 1977 tot die in de Europese harten waren doorgedrongen.

Eagle glijdt ook als een adelaar door de boxen.
Heel sterk gearrangeerd met frisse keyboards en zacht kringelende
gitaren die hoog boven de wolken de roofvogel tot leven brengen.

Take a Chance on Me zit sinds Erasure's parodie behoorlijk
verkracht in het collectief geheugen. De originele ABBA versie
heeft het refreintje van Albert Hammond (I'm a Train) gebruikt en knipoogt
vocaal ook naar het meerstemmige werk van The Beach Boys.

Dan komt One Man One Woman. Hier moet ik heel hard mijn best doen
om objectief te blijven. Het nummer zit behoorlijk goed in elkaar,
maar vertegenwoordigt een genre dat ik moeilijk kan verteren.
Laten we het zonder omwegen BZN muziek noemen.

The Name of the Game was de eerste single van het album.
Ik vind het één van ABBA's zwakste hits, al blijven ze desondanks
de concurrentie een paar stappen voor. Toch klinkt het nummer
bij herbeluistering iets te verknipt en gekunsteld in de opbouw.

Move On is tenenkrullend albumvulsel waar ik van walg.
Hier wist ik definitief dat er 1 van mijn 5 sterren zou sneuvelen.
Het nummer kan me nog minder bekoren dan One Man One Woman.

Bij Hole in Your Soul moest ik even aan de kotsemmer
van mijn uitdager denken: hoor ik hier beschimmelde glamrock?
We zijn 1977 en ABBA zou zich na dit album gelukkig niet meer
aan dergelijke misplaatste onzin bezondigen, al is het net
dit nummer dat het softe album stilitisch openbreekt.

De laatste drie tracks moeten op een andere wijze benaderd worden.
Ze vormen namelijk een mini-opera in drie bedrijfjes.
The Girl with the Golden Hair is de titel en Agnetha staat model.

Thank You for the Music torent hoog boven de middelmaat
van het album uit: dit is zonder tegenspraak een absolute klassieker.
De remaster uit 2001 voegt een Doris Day versie van hetzelfde lied
als bonustrack toe: als je wil hoor je ook Randy Newman invloeden.

I Wonder (Departure) is een degelijk, maar eerder kleurloos nummer
dat de score van het album nauwelijks beïnvloedt, maar ik zat
met de nummers 3, 5 en 6 heel dicht bij de 3 sterren aan.

Gelukkig is er nog I'm a Marionette dat me toch overhaalde
om het bij 4 sterren te houden. Hier laat ABBA een meer donkere kant
van zichzelf zien en met wat verbeelding en extra rockgitaren
had het nummer op een Jim Steinman rockopera kunnen staan.

Ik weet dankzij deze herbeluistering zeker
dat Super Trouper het meest mature en meest door mij gekoesterde
ABBA album zal blijven ... deze The Album vind ik licht overroepen.

De hoes van het album verwijst naar ABBA The Movie,
waar dit album tegelijk een soort soundtrack van moest zijn.
Die film speelt zich af in Australië, het land waar ABBA in 1976
enorm populair was geworden, maar waar het moeilijk even
één twee drie in televisieshows kon gaan optreden.

Benny en Björn worden vaak gezien als de creatieve motor van ABBA.
Natuurlijk zitten de melodieën sterk in elkaar.
Soort van popmuziek vermengt met een musical georiënteerde aanpak.
Verder weten ze elementen van de heersende stromingen er in te verwerken.
Zonder dat het een te cliché achtig geheel wordt.
The Album onderscheid zich wel van de rest van hun werk.
Wat ze hiervoor deden werd gedragen door een aantal nummers.
Maar van een stabiel geheel was nog geen sprake.
Echt niet alles uit de ABBA koker klinkt perfect.
Ook zij hebben moeten groeien.
Bij de albums hierna drukten de mannen nog meer hun stempel in de composities.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar het zit geniaal in elkaar.
Een stuk beter dan op The Album.

Toch is dit voor mij naar Souper Trouper de beste ABBA plaat.
De draagkracht ligt hier vooral bij de zangeressen Agnetha en Anni-Frid.
Zij zijn het die de nummers die extra impuls geven.
Voor mijn gevoel wordt er nog niet zoveel geëxperimenteerd met koortjes en laagjes.
Het totaal vormt een puur geheel.
Al zal ik zeker niet alles kunnen ontleden.
Daar leent de muziek zich voor mij niet voor.
Ben dan ook geen geleerde popprofessor.
Er zit een soort van onbevangenheid in de vrouwenzang.
Nog geen problemen in de relaties.
Men straalt het uit dat er plezier aan beleefd wordt.
Met I´m A Marionette als enige uitzondering.
Hierbij hoor je wel het uitgebalanceerde leven in terug.
Het altijd in het nieuws staan.
De positie die het winnen van het Eurovisie Songfestival hun gegeven heeft.
Iets wat als een warme, wollen, verstikkende deken hun zal blijven achtervolgen.

Ik denk dat dit album prima demonstreert hoe veelzijdig ABBA als groep was. Er wordt gelijk hoog ingezet met Eagle als opener van deze plaat. Een popnummer met een ietwat psychedelisch randje dat qua opbouw en structuur zo ijzersterk in elkaar steekt, dat hij ongetwijfeld beschouwd mag worden als één van hun beste nummers. Als je dit classificeert als “gewoon popnummer” doe je het nummer te kort. Uit het vaatje “tijdloze en aanstekelijke deuntjes van ABBA” tapt Take a chance on me. Vooral de melodie en de samenzang van de dames tijdens het refrein zijn de twee mooiste kenmerken van dit liedje. One man, one woman lijkt een tekstueel toch een soort van poging te zijn om het huwelijk van Agnetha en Björn een opkikker te geven, want die moet zo ongeveer rond deze tijd langzaam maar zeker in een neerwaartse spiraal te zijn terecht gekomen (in 1978 verliet Agnetha hun woning, in 1979 vroeg het echtpaar een scheiding aan en in 1980 was deze definitief). “One man, one woman / One life to live together / One chance to take that never comes back again / You and me, to the end” – het lijkt toch een voorbode te zijn van hun falende huwelijk. Toch is het Frida die de coupletten mag inzingen.

The name of the game blijft ook een geweldig nummer. Wat is het eigenlijk? Pop/soft-rock of pop/disco (zonder toeters en bellen)? De instrumentatie vind ik in ieder geval geweldig. Erg minimalistisch en tegelijkertijd erg vol van geluid. Move on zal vast niet in de boeken gaan als één van hun beste nummers, maar het is zeer goed luisterbaar. Zweedse schlager met hier en daar “onze” Nederlandse palingsound. Het gesproken gedeelte tijdens het intro lijkt overigens zo te zijn weggelopen uit een nummer van Boney M. (of kopieerde Boney M. nou juist ABBA in een nummer als bijv. El Lute)? Hoe dan ook, het toont des meer aan dat ABBA geen enkel genre schuwde. Iets wat tevens blijkt uit het pseudo-(glam)rock nummer Hole in your soul. Ook geen topper uit de ABBA-discografie, maar er valt prima naar te luisteren. Waarom Thank you for the music als één van hun grootste klassiekers wordt gezien, heb ik nooit begrepen. Ik vind het echt een gedrocht. Naast het vreselijke (en zeikerige) refrein, heeft het nummer ook iets afstotelijks. I wonder (departure) en I’m a marionette zijn dan weer sublieme composities. De melancholieke sfeer zorgt ervoor dat ze beide een musicalachtige sfeer hebben. Zonder een vergelijking te maken, doet het laatste me nummer vreemd genoeg een beetje denken aan Bohemian rhapsody van Queen – al slaat het natuurlijk nergens op dat ik het hier opschrijf, maar toch.

Wat je ook van dit album vindt, je kan ze niet betichten van een gebrek aan variatie. Ik kan me goed voorstellen waarom ABBA destijds één van de grootste popgroepen was (al is dit album natuurlijk ver voor mijn tijd) en waarom ABBA ook anno 2011 nog zo geliefd is. Dit album is ruim dertig jaar later in ieder geval zeer genietbaar. Toont ook maar weer aan hoe goed ze alle vier waren, een goede combi.

Eagle is inderdaad een van de beste nummers, hoewel ikzelf geen echte liefhebber ben van de muziek van dit legendarische Zweedse kwartet. Maar vandaag deze plaat maar weer eens opgezet, en ik moet zeggen dat dit toch best goed in mekaar zit. Misschien wel het beste album dat ABBA ooit gemaakt heeft, in ieder geval veel beter dan het overcommerciële Arrival.

Beste nummers van ABBA: The Album zijn naast Eagle, The Name of the Game en Thank you for the music.

De vier albums die ze van 1976 tot 1980 uitbrachten, zijn hun beste. De gemakkelijke meezingertjes uit hun vroege periode zijn er niet meer bij. Björn en Benny schreven hun beste liedjes, Agnetha en Anni-Frid klonken als twee engelen samen. Eagle is een van hun beste liedjes, met een evocatief fluitmotiefje, gebaseerd op de wensdroom om te kunnen vliegen en andere oorden te verkennen. De laatste drie liedjes volgen het klassieke patroon snel-traag-snel en vormen samen de minimusical The Girl with the Golden Hair. Het gaat over een meisje met een natuurlijk zangtalent dat beroemd wordt maar ook kennis maakt met de keerzijde van het succes, een verhaal waarin Agnetha zichzelf in kon herkennen.