ABBA - The Album (1977)

Het blijft allemaal mooi, zeker ook de nummers "Move On" en "One Man, One Woman.
Mijn favoriete Abba-album.

Qua albums ben ik toch echt een liefhebber van eh..... de verzamelaars Gold en More Gold en dan is het toch echt The Visitors.
Abba heeft gewoon ongelooflijk sterke nummers geschreven maar helaas zitten er toch ook net iets te veel tussen die altijd op het randje balanceren.
Ik lees hier regelmatig dat Eagle als favoriet genoemd wordt en dat ervaar ik zelf niet zo. Voor mij hangt er net iets te veel een handjes-in-de-lucht-meedein-sfeer aan vast. Ik doe ze met deze uitspraak zeker tekort omdat het vernuft van deze band zit in de kleine dingen die de composities ook zo onsterfelijk maken, maar helaas kan persoonlijk gevoel niet uitgeschakeld worden. Thank You for the Music vind ik zelfs ronduit drakerig.
Klinkt nu allemaal wat negatief en dat is niet zo hoor: ook ik vind Eagle best leuk, alleen heb ik grotere favorieten op dit album (Take a Chance on Me, I'm a Marionette en Hole In Your Soul bijvoorbeeld).
Zo af en toe zijn de reguliere albums leuk te horen en die verzamelaars zijn gewoon top en dat zul je mij niet snel over verzamelaars horen zeggen.

Als jochie van 7 was ik helemaal idolaat van The Eagle, kocht na lang sparen en zeuren voor centjes het singeltje, dat dacht ik want Eagle was net uit de hitlijsten verdwenen. Had Take A Change on me op de draaitafel liggen. Voor mijn verjaardag kreeg ik dus The Album. Mijn eerste LP en wat ontzettend bijzonder. Kant A draaide ik grijs. Wat is Eagle toch een bijzonder nummer met opzwepende synthesizer waar je al van gaat zweven. Take a change is een van mijn favoriete abba nummers geworden evenals The Name For The Game. Van I'm a Marionette vond ik de snelle synthesizer melodie erg bijzonder. Na dit album kon ABBA niet meer stuk. Thank You For The Music was in 1983 een hit omdat het de laatste ABBA track werd, zij gingen uit elkaar. Toch vond ik de albums hierna niet meer interessant en ben totaal andere muziek gaan volgen als The Cure en U2. Super Trouper vond ik een vrolijk nummer. Toch blijft The Album een bijzondere herinnering. Het mooie aan ABBA, wat ook de Beatles hadden is de zangpartijen die door elkaar lopen en de bijzondere refreinen en lijnen in de nummers die verborgen zijn. Iedere keer ontdek ik hoe uniek en bijzonder de ABBA liedjes waren. Ik ben blij dat ABBA geen reunie doet, want dat is alleen maar commerciele wanprestatie. Dat maakt de groep ook als een soort cult status voor mij.

Als ik dit album hoor (en ook Arrival) doet me dat vooral herinneren aan mijn lagere school tijd, maar wat dit album betreft is vooral The Eagle speciaal (kwam ook omdat mijn oudere broer dit album vaak op zijn kamer op cassette afspeelde).

100% mee eens! Dat Abba zich (gelukkig) niet tot een lucratieve reünie heeft laten leiden, bewijst nogmaals dat Abba niet louter een commerciële groep was.

Da's waar.

Over en uit is over en uit en dat heeft deze band goed begrepen.

Prima album. Abba werd steeds beter in hun songs, dat was is ook op deze plaat te merken. Eagle vind ik nog steeds één van de beste nummers van Abba.

4,0

Dit is 1 van mijn favoriete lp's van ABBA. Eagle, The Name Of The Game en I'm a Marionette zijn de beste tracks.
Thank You For The Music kan ik NIET meer horen, die is echt TE VEEL gedraaid!
Dus die skip ik altijd, haha

Ook de prachtige ballad,. I Wonder vind ik erg mooi!

Als ik het al het album beluister is TYFTM ook degene die ik altijd skip; die hoor ik liever niet. Ik zou zingen..Thank you voor de moeite... .

Ik begin met dit album één volle ster naar beneden te halen.

The Album wordt door critici graag getipt als Abba's beste album.
De vier bekendste nummers (tracks 1, 2, 4 en 7) zijn ook bijzonder goed.
De overige tracks konden we ons minder goed herinneren, en dus
gaven we het album een paar maanden geleden 5 sterren.

Goed dat ik het naar aanleiding van Rhythm & Poetry's uitdaging
het album nog eens integraal en aandachtig onder de loep nam.

The Album opent sterk met twee regelrechte ABBA klassiekers.
Zowel Eagle als Take a Chance on Me zoeken subtiel aansluiting
bij de Amerikaanse countryrock van de jaren 70. ABBA had met Fernando
maandenlang op 1 gestaan in Australië en ook Amerika lustte wel pap
van Dancing Queen, hun eerste en bijna enige top 10 hit daar.

De titel Eagle (een nationaal symbool in de VS) brengt ons al
op het spoor van The Eagles en The Steve Miller Band (Fly Like an Eagle)
die in 1977 tot die in de Europese harten waren doorgedrongen.

Eagle glijdt ook als een adelaar door de boxen.
Heel sterk gearrangeerd met frisse keyboards en zacht kringelende
gitaren die hoog boven de wolken de roofvogel tot leven brengen.

Take a Chance on Me zit sinds Erasure's parodie behoorlijk
verkracht in het collectief geheugen. De originele ABBA versie
heeft het refreintje van Albert Hammond (I'm a Train) gebruikt en knipoogt
vocaal ook naar het meerstemmige werk van The Beach Boys.

Dan komt One Man One Woman. Hier moet ik heel hard mijn best doen
om objectief te blijven. Het nummer zit behoorlijk goed in elkaar,
maar vertegenwoordigt een genre dat ik moeilijk kan verteren.
Laten we het zonder omwegen BZN muziek noemen.

The Name of the Game was de eerste single van het album.
Ik vind het één van ABBA's zwakste hits, al blijven ze desondanks
de concurrentie een paar stappen voor. Toch klinkt het nummer
bij herbeluistering iets te verknipt en gekunsteld in de opbouw.

Move On is tenenkrullend albumvulsel waar ik van walg.
Hier wist ik definitief dat er 1 van mijn 5 sterren zou sneuvelen.
Het nummer kan me nog minder bekoren dan One Man One Woman.

Bij Hole in Your Soul moest ik even aan de kotsemmer
van mijn uitdager denken: hoor ik hier beschimmelde glamrock?
We zijn 1977 en ABBA zou zich na dit album gelukkig niet meer
aan dergelijke misplaatste onzin bezondigen, al is het net
dit nummer dat het softe album stilitisch openbreekt.

De laatste drie tracks moeten op een andere wijze benaderd worden.
Ze vormen namelijk een mini-opera in drie bedrijfjes.
The Girl with the Golden Hair is de titel en Agnetha staat model.

Thank You for the Music torent hoog boven de middelmaat
van het album uit: dit is zonder tegenspraak een absolute klassieker.
De remaster uit 2001 voegt een Doris Day versie van hetzelfde lied
als bonustrack toe: als je wil hoor je ook Randy Newman invloeden.

I Wonder (Departure) is een degelijk, maar eerder kleurloos nummer
dat de score van het album nauwelijks beïnvloedt, maar ik zat
met de nummers 3, 5 en 6 heel dicht bij de 3 sterren aan.

Gelukkig is er nog I'm a Marionette dat me toch overhaalde
om het bij 4 sterren te houden. Hier laat ABBA een meer donkere kant
van zichzelf zien en met wat verbeelding en extra rockgitaren
had het nummer op een Jim Steinman rockopera kunnen staan.

Ik weet dankzij deze herbeluistering zeker
dat Super Trouper het meest mature en meest door mij gekoesterde
ABBA album zal blijven ... deze The Album vind ik licht overroepen.

De hoes van het album verwijst naar ABBA The Movie,
waar dit album tegelijk een soort soundtrack van moest zijn.
Die film speelt zich af in Australië, het land waar ABBA in 1976
enorm populair was geworden, maar waar het moeilijk even
één twee drie in televisieshows kon gaan optreden.

One Man, One Woman! Mijn God wat een prachtig nummer. Een van de weinige liedjes waar de tranen me werkelijk over de wangen lopen. Ik heb het ook met Should I Laugh Or Cry (een vrij onbekend nummer van ABBA) en Cent Mille Chanson van Frida Boccara. Geen idee waarom, maar je snapt wel meteen waarom vrouwen zulke huilebalken zijn. Huilen is zoooo lekker.
Wat geweldig dat muziek dat teweeg kan brengen..

Ik biecht op dat ik (behalve nog verzameld werk) 3 cd's heb van Abba. Deze, Voulez vous en Arrival.

Ik heb het tot 2001 volgehouden geen Abba cd's te kopen. Dat deed je niet, in principe.

Ik geloof dat er toen digitaal geremasterde versies op de markt werden gebracht

Ik ben begonnen met The Album, vanwege het prachtige Eagle en Take a chance on me. Dat suggereerde een album boven het maaiveld.

Maar het niveau van beide nummers, de opening van de cd, wordt bepaald niet meer geëvenaard. Ik had al reserves tegen de draak Thank you for the music. One man, one woman en vooral Move on doen alle wilde haren uit het verleden recht overeind staan.

Dan is er nog het net iets betere The name of the game en I'm a marionette, waardoor het gemiddelde nog naar drie sterren weet te stijgen.

Hier nog zo 'n stakker. In mijn jeugd was het "not done" om ook maar iets van ABBA te kopen.
Eind jaren '90 heb ik mijn opgedrongen aversie tegen ABBA overboord gegooid. "The Album (1977)" was het eerste studio album van ABBA dat ik gekocht. Vooral vanwege het nummer "Eagle". Nu, anno 2009, heb zo'n beetje alle studio albums en verzamelaars van ABBA in huis. En ik schaam mij er in het geheel niet voor.
ABBA kan je zonder blikken of blozen in het rijtje grootheden uit de popmuziek zetten: Deep Purple, Led Zeppelin, The Beatles, The Eagles, Golden Earring, Het Goede Doel, Yes, Pink Floyd en dus ABBA.

Dit was zelfs het allereerste album dat ik kocht (hoe toepasselijk) samen met "Rumours" van Fleetwood Mac. En in mijn jeugd was ik fan van ABBA alsook van AC/DC bv., ik hield van alle soorten muziek.
ABBA hoort inderdaad thuis in de galerij der groten (wat Hans Brouwer zegt).

En dat is heel goed, want je moet in principe alle muziek de revue laten passeren om eerlijk te kunnen oordelen.

Maar hoewel ik eind jaren '70, begin jaren '80 aan de ene kant net zo gemakkelijk de AOR van Foreigener als de wave van Joe Jackson kocht, werd ik destijds door beide kampen argwanend bekeken.

Terwijl beiden toch onder het hoofdstuk rockmuziek zijn in te delen.

Abba valt daar overigens niet onder; dat is pop die soms aanstekelijk kan klinken. Ik vind het toch wel behoorlijk minder spannend dan een cd-tje met gangbare rock.

Het ligt er maar aan in wat voor een stemming je verkeert. Soms ben ik niet in the mood voor een cd-tje met gangbare rock. Dan draai ik bijvoorbeeld ABBA. Minder spannend? Ik hou het liever op "anders" dan......

Het hangt natuurlijk ook van mijn stemming wat ik draai en goede hitparadepop is niet minder dan goede rock. Als ik luchtige en aanstekelijke pop wil horen is er niets beters dan ABBA.

Mooi gezegd!

Mijn eerste singletje was Take A Chance on Me: ik vind het nog steeds een geweldig nummer. Net als Eagle, The Name of the Game (absoluut briljant nummer!) & Hole in Your Sole. One Man, One Woman is aardig en Thank You For the Music is camp. Een heel aardige oogst voor dit album. Samen met The Visitors het beste album van ABBA.

Dat had ik ook heel lang, maar uiteindelijk heb ik de geremasterde 2001 versies van de laatste 5 albums gekocht (met bonustracks). Daarvan heb ik 38 nummers uitgekozen en gebrand op 2 cd's (in albumvolgorde). Dan kom je bijvoorbeeld ook aan 6 van de 9 nummers van dit the Album. En valt mij op dat ik toch een flink aantal (echt) goede nummers lang niet gehoord heb, 'dankzij' de Gold verzamelaars. Je mist dan toch wat, wat iets positiefs zegt over hun reguliere albums.

Dat herken ik volledig. Dus ik zal ook maar eens opbiechten dat voor Made in Japan, Led Zep II en Rocking all over the World het singletje Money, money, money op mijn draaitafeltje lag. Alleen was ik er binnen een jaar op uitgekeken.
Dat gaat nog steeds op. De muziek van Abba is niet voor mij en zal dat ook nooit worden. Inmiddels weet ik iets meer van muziek - altviool gespeeld, naar opera geweest en zo. Een paar dagen geleden had de Surinaamse ATV een special met oorspronkelijke videoclips van Abba. En ik kan niet anders dan toegeven: de bekende nummers zitten zeer, zeer goed in elkaar.
De albums ken ik ik niet en dat zal ook wel zo blijven. Het valt mij wel op dat de composities op dit album de vijf minuten beginnen te overstijgen. Dat is in het algemeen een teken van meesterschap.

The Album bevat wat mindere nummers, maar dat neemt niet weg dat andere me werkelijk betoveren. Zó vernuftig gecomponeerd, aangrijpend en tegelijkertijd prachtig in balans. Iets waar ik Brahms ook zo'n meester in vind. Vervolgens zijn die juweeltjes van composities zo verfijnd geproduceerd dat het ware kunstwerken worden. Dat merk ik wanneer ik mijn eigen tekst terug lees; ben er toch al even bezig maar het dekt de lading allemaal nét niet.

Zucht. Die paar tracks komen bij mij op plekjes die andere bands -die ik veel vaker luister- vrijwel niet bereiken. Ik noem het dan maar betoverend. Dit laat zich niet alleen moeilijk vangen, maar ook moeilijk teniet doen door de mindere tracks. Gewoon vijf sterren dus voor The Album.

In licht opklimmende volgorde:

-Eagle
-I Wonder
-The Name of the Game
-Thank You for the Music

Ik kan het er enkel geheel akkoord mee zijn. Wàt een tijdloos mooie dingen heeft deze band gemaakt, niet?

Leuke muziek, maar ook niet meer dan dat. Eagle is wel een geweldig nummer.

Ik zie dat hier nu weer de CD hoes staat.
De vinyl hoes heeft een veel kleinere lettering ...

Afgelopen tijd wat Abba's uit de kringloopbak gevist, waaronder deze.
Abba is wel meer dan alleen leuke muziek, de tijd heeft dat uiteindelijk bewezen.
Toch hangt het af en toe tegen het 'foute' aan, maar dan nog klinken ze als BZN met de gebroeders Tol & Tol in diens hoogtijdagen.
Eagle, ken ik pas van latere tijden en is idd. een mooi nummer.
Kant B heeft een toch wat andere benadering door die musical benadering, waar ze ook een neusje voor hadden, getuige ook de latere musical Chess.
Mooie plaat.

Op dit album laten ze denk ik het beste horen waarin ze goed zijn: een perfect melodische mix van verschillende stijlen. Musical en perfecte pop liedjes. Zo veel evergreens staan hierop maar Thank You, Eagle, One Man One Woman zijn het mooist.

Nog steeds niet veranderd blijkbaar.
En ik dacht nochtans van wel.

Dit is de vinyl album hoes.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/2/27/ABBA_-_The_Album_%28Polar%29.jpg

En ik ga geen correctie indienen: dat deed ik twee jaar geleden al door mijn hele platencollectie
op deze site te screenen op tracklijsten, tracktijden en hoezen. Originele exemplaren naast
de site gelegd en bij afwijking opgezocht in diverse discografieën op het net.
Ondertussen al een 20tal hoezen gespot die zijn teruggezet naar de foute.

404 error ; file not found.

Dankjewel, freddze, voor het aanpassen van de hoes.
Iets minder tandpasta wit zoals mijn vinyl hoes ook is.

En met een kleinere lettering, zoals wel vaker.

Eigenlijk de enige Abba-plaat die me boeit... Al is het alleen maar om het magistrale Eagle...

Agnetha en Alfrida zijn natuurlijk klasse-zangeressen -wat niet echt over moderne zangeressen- gezegd kan worden...

Bjorn en Bennie zijn goede songwriters, maar als muzikant kan ik nu niet echt zeggen, dat ze er echt uitspringen... Het had muzikaal allemaal wel wat spannender gemogen...