Ik ben een groot liefhebber van Mark Lanegan, en hou van zijn duistere sound.
Ook de combi’s met andere artiesten waarin hij een gastrol vervuld zijn over het algemeen zeer de moeite waard.
De samenwerking met Isobel Campbell regelmatig geprobeerd, maar ik heb hier veel minder mee.
Alsof de duivel aan de hand van een huppelend engeltje een rondleiding krijgt in het hemels paradijs.
Al het spannende wordt al snel liefdevol gewurgd door het zoete stemgeluid van Isobel.
Lanegan probeert haar als gemene Candyman te verleiden in zijn eigen snoepjeswinkel vol met verboden goedjes, maar komt eind van de dag er achter dan het lieve, mooie meisje de kassa heeft leeg geroofd, en er vandoor is gegaan met zijn prachtige muzikale ideeën.
Onbegrijpelijk dat dit duo samen 3 albums heeft uitgebracht.