Compromisloze metal met gevoel voor melodie en heerlijke gitaarsolo's. Het is weinig groepen gegeven om het vertrek van een goede zanger en stergitarist te overleven, met vervangers Carl Albert en Mark McGee werd echter al vanaf de hoestekening nóg eens een fikse stap vooruit gezet.
Vicious Rumors dicht de leemte tussen de melodieuze metal en het speed- en thrashgebeuren van 1988. En ja, dan is het geníeten!
Digital Dictator is vanaf de eerste seconden meeslepend als het instrumentale
Replicator de oortjes verwachtingsvol doet spitsen, om dat met het titellied volledig waar te maken. Hierop wordt er met het snelle
Minute to Kill nog eens een schepje bovenop gedaan. Kinderlijk eenvoudig pakken ze me vervolgens in met het meebrulkoortje in
Towns on Fire.
Het grote drumgeluid, typisch voor het tijdsgewricht (co-productie van groepsbaas Geoff Thorpe en Steve Fontana), zorgt er weliswaar voor dat basgitaar en hi-hat moeilijker te onderscheiden zijn, maar het dendert heerlijk door met al het gitaargeweld.
Slim om in het intro van
Worlds and Machines even gas terug te nemen, want als de rest van de groep bijvalt wordt het er alleen maar zwaarder van en in het refrein klinkt een verradelijk fraaie melodie gevolgd door smeuïge gitaarsolo's.
Vicious Rumors floreerde in de leemte die het gros van de generatie New wave of British heavy metal had laten vallen door zich van zijn scherpe kantjes te ontdoen. Dit in de hoop Amerika te veroveren.
De Amerikaanse reactie? We noemden het US metal en iets later US power metal en ze waren harder dan de Saxons en Tygers en Ravens en Jaguars. Of steviger dan dat: Europa werd op speed- en thrashmetal getrakteerd.
Allemaal gedachten die dit klassiekertje bij mij oproept. Bij nader inzien nog beter dan de sterke
Zevende symfonie van Maiden, die ik vanochtend afspeelde.