Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

Ja precies, in het kielzog van bandjes als Europe, Bon Jovi, Whitesnake, en Poison had ook Maiden opeens hitpotentie, met Wasted Years. Maar Maiden was wel even iets heavier shit. Nieuwsgierig naar meer van dat ben ik toen maar eens naar Vara's Vuurwerk gaan luisteren en daarmee begon mijn heavy metal periode pas echt. Toen deze uitkwam zat ik er midden in en kocht deze LP op de dag van uitkomen.

Wasted Years was niet zozeer vernieuwend, maar wel een stuk heavier dan wat er tot dan toe in de Top 40 stond.
Natuurlijk profiteerde Iron Maiden van het succes van Bon Jovi, Europe en Whitesnake, maar muzikaal ligt er qua zwaarte meer richting Anthrax, Slayer en Metallica, waarbij alleen de laatste de Top 40 zou halen, des te verrassender dat Wasted Years bijna de Top 10 haalde.
Werd deze toen ook veel bij VARA's Vuurwerk gedraaid?
Opeens stonden ze namelijk in de Top 40, ik vind het een mooi nummer, maar voor mij is het niet zoveel toegankelijker dan hun andere singles.
Zelf ben ik meer een liefhebber van Stranger in a Strange Land en The Evil That Men Do.
Can I Play With Madness? kocht ik ook, maar vind deze voor Iron Maidens begrippen erg luchtig, maar vooral de clip met John Cleese bleef mij bij.
Wel liet juist een band als Iron Maiden hierbij zien dat ze wel degelijk gevoel voor humor hadden, en niet alles zo serieus namen.
Anthrax laat ook regelmatig hun minder serieuse kant zien, ik mag dat wel.

Graham Chapman....

Ik zag de videoclip van Wasted Years vooral vaak voorbij komen op MTV. En het nummer stond in de Vuurwerk 50. Daar stond natuurlijk ook het echte werk in. Naast veel Maiden, veel Metallica, Anthrax, Slayer, Y&T, etc. Can I Play with Madness? was ook een zeer veel getoonde videoclip op MTV.

Wasted Years was al een hit voor Whitesnake's grote MTV-doorbraak. En zeker voor Poison. Werd dus zeker geen hit in het kielzog van die bands.

Verder waren Bon Jovi en Europe, hoe ik het beleefde, vooral gericht op meiden. Iron Maiden niet. Ik denk dat het nummer door de radio is opgepikt, omdat de radiomakers wel zagen dat de band achterlijk populair was.

Wasted Years is enigszins catchy en daar is wat mij betreft niks op tegen. Can I Play With Madness vind ik een ander verhaal. Ik probeer mijn skip-knop altijd te vinden voordat dat blije eerste regeltje inzet. Het is mij wat te happy allemaal.

Inderdaad, in mijn beleving was het Cleese, ook op de achterkant van het hoesje, maar je hebt gelijk.

The Prophecy de minste stemmen.. mensen mensen mensen..

Keuzes, keuzes......

Ben die de laatste tijd toch wel meer gaan waarderen. Het nummer zit echt geweldig in elkaar, met die verrassen sterke tekst + zanglijn en uiteraard de prachtige outro. Nou vooruit, Infinite Dreams heeft toch genoegstemmen hier.

Yup.

Nummers als Can I Play With Madness en The Evil That Men Do heb je op een gegeven moment wel gehoord. Maar The Prophecy blijft fascineren.

Das apart ja. Niet dat ik erop heb gestemd, maar toch, onder Can I Play With Madness en The Evil That Men Do..

Je geeft zelf het hele album 5*. Zo vreselijk zal je Can I Play With Madness en The Evil That Men Do dan ook wel niet vinden. Maar ja, het blijft verbazingwekkend hè, die verschillende smaken. Mensen, mensen, mensen, dat is apart zeg.

Ik vind dat helemaal niet verbazingwekkend.

Iets met sarcasme....

Kan Kronos eigenlijk ook inhoudelijk reageren op berichten zonder meteen heel verzuurd te verzanden in sarcasme/cynisme? Heb hem er nog niet vaak op kunnen betrappen.

Nee.

Deze vandaag weer eens opgezet na een paar dagen enthousiast de nieuwste gedraaid te hebben. Ben het met Faalhaas eens dat je met can i play with madness en the evil that men do snel uitgeluisterd bent. De eerste draaibeurt vandaag heb ik ze nog gehoord, maar de tweede en derde draaibeurt heb ik ze geskipt.

Voor mij blijft het titelnummer het lekkerste nummer. En wat een energie hadden ze in deze tijd ook, al vind ik van de bruce jaren 80 klassiekers deze wel het minst woest klinken. Lekker album, maar voor mij toch de minst goede van de albums vanaf number of the beast.

Eigenlijk vind ik de nieuwste nog gewoon beter ook, vind ze als band volwassener klinken en completer geworden. De eenvoudige hardrock was op deze al wat minder, maar is in 2015 wel erg compleet geworden.

Ik skip nooit nummers van dit album, maar Speed of Light en Tears of a Clown heb ik al wel eens geskipt. Voor mij is Seventh Son of a Seventh Son het laatste volmaakte album van Iron Maiden. Alleen al omwille van Bruce' stem die erop achteruit gegaan is zullen ze dit niveau (met hem althans) nooit meer halen.

Ik ben een leek in de wereld van Maiden. Ik heb ooit Iron Maiden - The Number of the Beast (1982) op lp gehad, en weg gedaan.
Spijt gekregen, en nu in een mooie deal in een partij met 5 Maiden lp's weer terug gekocht.

De rest van de albums ken ik niet, maar wil ik graag beter leren kennen.

Dit album ken ik alleen van de hoes, en de single Can I play with madness.

Omdat ik er zo blanco instap, en ook geen echte Metal fan ben, is dit album voor mij een heerlijke instapper. Het is allemaal heel erg toegankelijk, ondanks dat 't onder de noemer Metal valt. De mooie en duidelijke stem van Dickinson draag daar natuurlijk aan bij, maar muzikaal gezien is het ook allemaal heel erg open.
In deze periode waren er veel "rock" bands die een veel groter publiek bereikten (Europe, Jovi) maar die kunnen de naam hardrock eigenlijk niet dragen. Mooi dat Madness dus ook een hit werd, maar ook meteen de afkeer van wellicht wat die-hard fans bezorgde.
Voor die periode was dit album nog steeds veel meer metal dan al die hairbands destijds lieten horen. En eigenlijk vind ik het spijtig dat ik destijds mijn aandacht daar niet op vestigde.

Nu, bijna 30 jaar later dan alsnog, met terugwerkende kracht dan maar.. Ik begin met 3,5.

Haha, lennon, op je ouwe dag nog aan de Maiden. En zeker beter dan die hairbands die je in een adem noemt met Maiden. Dat is toch wel heel andere koek hoor. Ach, je bent nooit te oud om mooie muziek alsnog te ontdekken. Veel plezier met je nieuwe aanwinsten. Dit is wel de beste van de 5, denk ik stiekem wel te weten. Ik zie vanzelf aan je recensies welke 3 je nog meer in huis hebt gehaald. Via Marktplaats of zo?

Ja, zat te denken om de re-releases te kopen, maar ik hoorde dat de kwaliteit daarvan te wensen overliet.

En juist op dat moment bood iemand 5 lp's aan: deze, beast, Killers, powerslave en somewhere in time. Het heeft zo moeten zijn.

Oude dag? Bedank he... deze opa luister wel verdomd lekkere muziek dan

Ow lekker, dat zijn allemaal toppertjes hoor. Alles t/m Seventh Son kun je blind meenemen als je de andere albums ook nog ergens tegenkomt. En Live After Death niet te vergeten... Die hoezen he? Zo gaaf. Geweldig om op vinyl te hebben...

Alle LP's van Maiden heb ik zo een tijdje op mijn slaapkamer (op de ombouw, jaja) uitgestald gehad. Tot een vriendinnetje aangaf dat toch een beetje eh, kinderachtig (geloof dat ze het zo omschreef) te vinden. Toen heb ik ze maar snel weer in mijn platenkastje opgeborgen. De bitch. Ze staan nu nog steeds in de woonkamer en ik draai ze nog geregeld. Goeie geluidskwaliteit ook, die originele vinylletjes. Enjoy!

Ben benieuwd hoe je op Killers reageert!

Ik had eerlijk gezegd het idee dat dat me zou tegenvallen, maar de 1e indruk toch echt anders. Viel me heel erg mee...

Oké mooi!
Ik leerde ook eerst de Maiden met Bruce kennen (toevallig middels dit Seventh son album). Moest heel erg wennen aan de eerste 2 Maiden albums met Paul op zang. Iets waar destijds meer mensen om me heen 'last' van hadden. Pas veel later begon het kwartje te vallen dat die eerste 2 albums juist fantastisch zijn en niet in de laatste plaats door de zang van Di'Anno!

Ik vind de stem van Di'anno eigenlijk best oke. Maar misschien dat Bruce een iets meer apartere stem heeft welke de band een nog wat meer eigen geluid geeft?
Anyhow.. deze plaat blijft meesterlijk . Ik hoor weleens over vermeende Crowley verwijzingen in tekst (moonchild) maar ik meen dat het concept gewoon op een boek gebasseerd is (seventh son van orson scott card ). Prachtige hoes weer die de sfeer ook erg goed weergeeft. Het geluid op deze plaat en een ijs landschap gaan wel samen. De toon is ietsjes minder licht als op eerdere platen . Mooi hoe je de plaat (cd dan) ook kan loopen met dat intro en eind . Leukste nummers vind ik moonchild, the prophecy (dat slotstukje vind ik prachtig ) inf.dreams en 7th son zelf . Lekker bombastisch.
Can I play heb ik stiekem nooit echt heel leuk gevonden.. De tekst van inf.dreams vind ik btw ook een van de mooiste van Maiden.
Enige minpunt=ik heb deze zo vaak gedraaid dat hij toch begint te verve...nee nog steeds niet !

Dat is echt prachtig inderdaad.

"Have a good sin!" De vierde van de vijf klassieke albums met Bruce Dickinson van tussen 1984 en 1988 die ik leer kennen. Vind ik het ook de beste? Moeilijk om te zeggen wanneer The number of the beast vooraan de rij staat en daarmee de meetlat vormt waar alle opvolgers langs worden gelegd : de schaduw van die plaat is lang, maar net als Powerslave en Somewhere in time staat Seventh son of a seventh son in z'n eigen zon. Het album barst bijna uit z'n voegen van de energie waardoor zelfs een minder nummer als Can I play with madness in de "flow" mee kan gaan en het geheel een behoorlijk consistente indruk maakt, Dickinson is in topvorm, en in de vette remaster van 1998 spettert de gitaarsound alsof dit album gisteren is opgenomen. Mede vanwege de grommende vette bas klinkt het allemaal ook heel warm, en na de perfecte en bijna poppy afsluiter met dat oorwurm-intro is het alleen maar jammer dat deze plaat slechts een kwartiertje lijkt te duren.
        Net als voor vele anderen hier is het titelnummer voor mij het hoogtepunt. Een stevig begin waarbij ik me er nooit van kan weerhouden om mee te brullen met dat "Ooh-ooh-ooh" na elk couplet (met die heerlijk volle gitaarlijn erachter), dan even gas terugnemen met een lang sfeervol tussenstuk, en dan dat instrumentale slot waarbij het me eigenlijk niet eens kan schelen wát ze spelen omdat het zo'n heeeerlijke sound is, maar het is wel mooi meegenomen dat de solo's en de breaks dan in de praktijk ook nog eens geweldig zijn : die vijf seconden vanaf 7:57, pedal to the metal ! – en dan moet dat omlaagvallende loopje vanaf 9:09 nog komen...

Op Seventh Son of a Seventh Son, de zevende worp, valt ook weer weinig aan te merken. Alleen sterke nummers maar weinig echte uitschieters. Enkel Moonchild en het titelnummer. Er is ook geen evolutie in stijl meer te horen. Niet zo gek dus dat Iron Maiden voor het volgende album een andere aanpak koos.

96/100