Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

Er zijn string synths en gewone synths gebruikt. Dat valt in de credits van het album te lezen.

Die kloppen niet altijd, vandaar dat ik heb over verwarring, omdat daar best veel tegengestelde berichten over zijn geweest zoals ik aangaf. Zowel in interviews als anderzijds. Maakt an sich ook geen fuck uit, het geluid, songwriting en instrumentatie/spel bevalt je of niet.

Heldere reactie van Faalhaas (reactie 01:00 uur) zo wordt het allemaal wel duidelijker. Alleen met de zin " Niet om de gitaarpartijen te vervangen, maar ter ondersteuning" ben ik het niet mee eens. Naar mijn mening heeft de gitaar synthesizer eerder een irritante dan een ondersteunende functie, maar dat is mijn mening.. Let wel ik heb absoluut niks tegen gitaar synthesizers of synthesizers. Kan ook niet want ik heb ook albums van Genesis,Yes,E.L.O.,Asia, Dream Theater en Rush. En daar komen die instrumenten veel beter tot hun recht in de symphonic en progressive rock, en hebben naar mijn mening meer een ondersteunende functie dan in de metal waar Iron Maiden toen voor stond. Airport van de motors een hit uit 1978 is een mooi voorbeeld tussen het perfecte samenspel tussen de synthesizer, piano en de bas. Een jaar later had de Tubeway Army een (helaas) kleine hit met het meeslepende Are 'friends' electric met prachtig mooi synthesizer werk. Helaas hoor je dit nummer vrijwel nooit meer, maar als het erop is gaat de volumeknop vol open. Terug naar Seventh son of a seventh son. Ondanks dat Somewhere in time en Seventh son of a seventh son aan elkaar gewaagd zijn. Gaat mijn lichte voorkeur toch uit naar Seventh son of a seventh son. Maar de singel Wasted years van de voorganger is veel beter dan Can I play with madness. De videoclip met een rol van Monthy Python acteur Graham Chapman maakt natuurlijk wel een hoop goed. Achteraf het allerlaatste optreden van deze komiek.

Dickinson zegt letterlijk in interviews van toen dat guitarsynths zijn vervangen door keyboards. Met zelfs een opmerking over het prille begin toen Maiden ook een toetsenist in de gelederen had. (die gast die later nog in Cutting Crew opdook).
Ditmaal werden de toetsen bespeeld door Adrian en Steve.

Ha ja klopt ja, weleens eerder gehoord, toch nog behoorlijk goed gekomen met die gast. Leuk optreden nog gezien op Rockpalast van hun, verdomd aardige gitarist hadden ze ook. Spetterende live als band zijnde.
Ja letterlijk zelf ook andere uitspraken gelezen in interviews, daarom heb ik het over verwarring. Zal best de waarheid zijn, maar verschillende uitspraken over gelezen.

Tony Moore is die toetsenist, hij zat in de eerste bezetting van Iron Maiden in 1977 waar blijft de tijd. Hij heeft er niet lang in gezeten, hij is eruit gestapt omdat hij vond dat hij geen toegevoegde waarde had in de band. En dat de band beter is zonder keyboard. Achteraf had hij daar groot gelijk in. Daarna is Tony Moore gaan samenwerken met Brian James van The Damned. Een punkband die jaren later met het nummer In dulce decorum mee werkte aan de soundtrack van Miami Vice 2. Echter op het album is de uitvoering de zang grotendeels weggewerkt en is het bijna instrumentaal, dit terzijde. De Cutting Crew had 1 hit in Nederland (I just) died in your arms kleffe en slijmerige titel, muzikaal wel aardig. Maar zal er zeker geen album van kopen.

Ik lees her en der dat sommige mensen er wat langer over deden om Seventh Son op waarde te schatten. Daar kan ik me bij aansluiten. Vond ik het vroeger nog wat te gladjes door de melodische stukken en de ondersteunende synths, ondertussen ben ik daar helemaal van teruggekomen. Dit is een klasse-album dat geweldig balanceert tussen stevige riffs en prachtige melodieën, aangevuld met intrigerende mysterieuze teksten.

Het enige nummer dat ik wat minder vind is Can I Play with Madness door de suffe en repetitieve hook in het refrein. Al de rest kan mij ondertussen bekoren, inclusief The Prophecy en Only the Good Die Young die m.i. wat onterecht onderaan de ranglijst bungelen. Prijsbeest is het tien minuten durende epische titelnummer, dat vanaf minuut vier meesterlijk opbouwt naar een intense climax.

Only The Good Die Young vind ik ook juist een wereldnummer. Ik houd van de spookachtige dictie van Dickinson in de coupletten van dat stuk.

Mystery madman, a victim of cruel charade

Die fluisterachtige stembuiginkjes die in één zin van bezwering naar cynische woede gaan, zijn ongeëvenaard.

Met Can I Play With Madness heb ik, net als Die With Your Boots On, een haat/liefde verhouding. Niet de beste Maidentrack, maar wat moet het album nu zonder dat nummer?

Ik weet nog dat ik destijds helemaal weg was van de (slag)gitaarsound op dit album. En nog steeds trouwens. Heerlijk zwaar en log geluid.

Ik vind dat ook prachtig. Het doet een beetje dreigend en tegelijkertijd mystiek aan. Best jammer eigenlijk dat ze deze stijl vervolgens weer hebben losgelaten. Ik had best nog zo'n plaat willen horen.

En ik vind de refreintjes hier veel lekkerder lopen dan op bijv. Piece Of Mind. Daar doet het soms toch wat te "bedacht" aan. Hier klopt het gewoon. Ja zelfs op Can I Play With Madness

Opvallend dat zoveel mensen een probleem hebben met Can I Play with Madness? Ik herken het wel omdat ik er destijds ook niet veel aan vond maar intussen kan ik er echt wel van genieten. Niet het beste nummer op het album maar toch beter dan Die With Your Boots On (met inderdaad een te bedacht refrein).

Ik weet nog goed toen ik de LP van een vriend leende en op een bandje zette ik het a capella introotje van Can I Play With Madness wegliet. Zo verschrikkelijk irritant vond ik dat.

Maar goed dat was toen in he dankzij hits als You Give Love A Bad Name. Zou Maiden stiekem gedacht hebben "dat kunnen wij ook"?

Of ze dachten, dat kunnen wij beter.

Bon Jovi had Desmond Child nodig om dat refrein te maken en die hadden de heren Smith, Harris en Dickinson weer niet nodig. Eigenlijk is het ook weer een heel geraffineerd refrein. Het gitaar/synthloopje erachter trekt hem helemaal vlot. Het is meer de brulbroeierige toon die me soms wat tegenstaat.

Ik vond, toen ik heel jong, was Can I Play With Madness geweldig en nog steeds mag ik de track graag horen.
Ik weet het nog goed dat de mannen in Countdown kwamen maar wat is het alweer lang geleden zeg.

Inderdaad, en je noemt nog niet eens het heerlijk energieke riffwerk (zo vurig klonk Maiden sinds Aces High niet meer) of de bassolo die plots voorbij komt gegaloppeerd! In The Prophecy vind ik de middeleeuwse akoestische coda dan weer zo geweldig en sfeervol. Doet denken aan Heaven & Hell of het nummer Jerusalem dat Dickinson tien jaar later zou opnemen.

Ja. Treffende vergelijkingen.

Dat vond ik juist weergaloos! Sowieso heb ik nooit moeite gehad met het nummer. Gewoon een geweldige single die de aandacht perfect op het album wist te plaatsen destijds.

"Carry on wayward son", dik tien jaar eerder al!

Ben toevallig het repertoire van Rory Gallagher aan het ontdekken. Een van zijn nummers heet Moonchild en een ander Seventh son of a seventh son. Was iemand in Maiden een fan?

Maiden kon het in elk geval zónder Desmond Child.

Ik heb het altijd opgevat als de zevende generatie van de zevende generatie, maar dan zou het gewoon de 14e generatie zijn. Gezien de lyrics lijkt Iron Maiden het te hebben begrepen als de zevende broer van een vader die ook de zevende broer was:
Today is born the seventh one
Born of woman, the seventh son
And he in turn of a seventh son

Maar zoals ik er nu over denk zou het volgens mij de zevende zoon (dus met zes broers) van een zevende generatie via de mannelijke lijn moeten zijn. Ingewikkeld hoor.

Het lijkt er inderdaad op dat de nodige inspiratie bij Rory Gallagher is opgedaan. En die kan op zijn beurt weer geïnspireerd zijn door Mose Allison met zijn nummer 'Seventh Son', met een briljante tekst.

Is dat niet vooral bijbels, nummer 7?

De tekst is gebaseerd op de roman Seventh Son van Orson Scott Card. Maar dat boek is gebaseerd op oude folklore uit Engeland en Ierland. En het nummer van Rory Gallagher ongetwijfeld ook. In die tradities werd geloofd dat de zevende zoon van een zevende zoon bijzondere gaven had.

link

Hoewel ik niet uitsluit dat de uitspattingen van Rory Gallagher er ergens in het proces ook bij zijn gehaald, vertelde Steve Harris dat het allemaal begon met het bedenken van een titel voor een zevende album. Seventh Son van Orson Scott Card was een boek dat in die tijd ook verscheen en daar kwam de inspiratie voor de titel en het grondidee achter de figuur met de paranormale gaven (dat veel ouder is) vandaan. Diverse songs lijken met dat concept te zijn verweven, maar hoeven dat niet expliciet te zijn.

Moonchild is bijvoorbeeld heel duidelijk geënt op het gelijknamige boek en het Liber Samekh-ritueel van Aleister Crowley. Het kan tegelijkertijd verweven worden met het centrale titelnummer. Dat vind ik in de tekst van Gallagher niet terug. Wel het rijmen met de woorden: "soon child." Dat dan weer wel.