Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

Die gitaarsynths waren er ook al op Somewhere In Time. Al zijn ze op Seventh Son op gezette tijden iets nadrukkelijker aanwezig. Zie Moonchild, Can I Play With Madness en de zware accenten in het titelnummer.

Only The Good Die Young vind ik een voortreffelijke 'deep cut' die zoals zoveel andere te gekke albumtracks na verschijnen voor altijd weer verdwijnen in een doos op de zolder van Steve Harris. Als afsluiter is het inderdaad anders dan wat we van de Dickinson albums gewend waren. Wellicht had het titelnummer de afsluiter moeten zijn, maar is dat maar omwille van de chronologie in de verhaallijn veranderd.

Maar hier zijn het niet alleen de gitaarsynths maar daadwerkelijke toetsen die de boel het een wat vriendelijkere karakter geven. Dat was wel nieuw. Een hoop gemiep erover destijds haha, maar ze zitten niet echt in de weg.

Hoewel op voorganger Somewhere in Time al de introductie van een wijziging in geluid had plaatsgevonden, werd dit op Seventh Son of a Seventh Son pas echt goed uitgewerkt. Hier hebben synthesizers en andere digitale geluiden een beduidend prominentere plaats dan op Somewhere in Time.
Hoewel ik Seventh Son pas relatief laat heb leren kennen en daarom ook wat minder goed ken dan haar voorgangers, moet ik toch vaststellen dat ik dit een fantastische plaat vind. De spontaniteit van de vroege platen ontbreekt, maar daarvoor in de plaats komt een reeks enorme goed en coherente nummers. De synthesizers voegen ook echt wat toe aan de sfeer vind ik.

Andere digitale geluiden? Welke dan? Geen kritiek of bijdehanddoenerij hoor maar ik ben gewoon benieuwd

Helemaal waar natuurlijk. Er stond zelfs een gast achter de gordijnen te spelen. Dat kon in die tijd echt niet als je metal was.

Dat weet ik ook niet eigenlijk... Op Seventh Son wordt alleen gebruik gemaakt van synthesizers, dus de digitale geluiden die ik bedoel komen allemaal uit een synthesizer.

Nee doe dan maar een tape die mee loopt

Ja oké op die manier. Ik denk al; heb ik een andere versie

Op The Prophecy is toch echt wel een synthesizer te horen (in het intro).

Ja, je hebt gelijk, en nogal overbodig want aan het (heaven and Hell) einde laten ze dat achterwege en dat klinkt veel natuurlijker.

Gisteravond zat ik een Iron Maiden documentaire op Youtube te kijken en het viel me op hoe erg de nummers van dit album die voorbij kwamen me bevielen. Tijd voor een herwaardering!

Damn, Iron Maiden zal toch altijd wel hét boegbeeld van de heavy metal blijven en terecht. Een adrenaline stoot van 44 minuten. Het woord wordt vaak te pas en te onpas gebruikt, maar hier mag toch gesproken worden van epische proporties. Heavy Metal is niet helemaal mijn voorkeursgenre, het is voor mij toch altijd een beetje het equivalent van een goede B-film en het klinkt gek, maar het mag van mij eigenlijk nog ruwer. Maar als ik zin heb om even ongegeneerd te rocken, dan ga ik wel voor dit album. Seventh Son of a Seventh Son, wat een heerlijk nummer.

Klopt niet helemaal, werd mij in herinnering gebracht . Ik kreeg dit album ooit van mijn moeder na een spaaractie van een wasmiddelenfabrikant, waarbij je een album uit de top 40 kon kiezen. Mijn moeder dacht mij hier een plezier mee te doen, maar in die tijd vond ik synthesizers erg uncool en was het thrash metal dat voornamelijk zijn weg vond door de speakers van mijn Ghettoblaster. Het kan verkeren...

De weg die Iron Maiden met Somewhere In Time is ingeslagen wordt vervolmaakt op Seventh Son Of The Seventh Son. Het nummer Can I Play With Madness weerhoudt mij ervan om dit album perfect te noemen, maar dat nummer is dan ook het enige waarover ik iets te klagen kan hebben. De overige 40 minuten luister ik elke keer weer in een roes. Zonder twijfel mijn favoriete album van Iron Maiden.

Score: 98/100

1. Seventh Son Of The Seventh Son
2. Number Of The Beast
3. Powerslave
4. Killers
5. Somewhere In Time
6. Piece Of Mind
7. Iron Maiden

Urgh, ik vind dit nu heel moeilijk. Ergens was Somewhere In Time mijn gedoodverfde winnaar, maar Seventh Son Of A Seventh Son doet het toch altijd eveneens heel erg goed. Niet voor niets dat ik Powerslave t/m SSOASS zie als een trinity van ideale metalalbums, waarbij Powerslave staat voor intelligente heavy metal, Somewhere In Time voor de perfecte afwisseling tussen techniek en hitgevoeligheid en Seventh Son Of A Seventh Son een soort samensmelting van beide albums heeft met een derde bijdrage vanuit de progrock.

De terugkeer van Bruce Dickinson als songwriter levert tekstuele pareltjes op als 'A web of fear shall be your coat to clothe you in the night' en 'If I cancel tomorrow the undead will thank me today, fly in the face of your prophets, I mock your morality plays'. Harris levert met Infinite Dreams ook tekstueel een pareltje, maar niemand kan op tegen Dickinson's lyrische stijl. Grote hit Can I Play With Madness heb ik lange tijd als een mindere broeder gezien, maar toen ik eenmaal meer op de tekst ging letten viel de genialiteit me toch wel op. The Clairvoyant heeft een weergaloos basintro en een machtig refrein, terwijl de titeltrack een paar van de meest agressieve Maiden-stukjes tot dit punt toe had. De live uitvoering van Maiden England is nog een tandje beter, maar ik trek het nog steeds heel erg goed. En dan heb je die prachtige onderschatte uitsmijter waar dat folkloristische stuk uit Moonchild weer prachtig terugkomt... het is allemaal moeilijk om kritisch te zijn, als het gebodene zo goed is.

Deze luisterbeurt heeft me wel weer doen beseffen dat ik eigenlijk niet wil kiezen tussen Powerslave, Somewhere In Time of Seventh Son Of A Seventh Son. Een unicum voor mij met een marathon, maar ik ga voor een gedeelde eerste plaats voor deze drie magistrale albums.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. The Number Of The Beast
6. Iron Maiden
7. Piece Of Mind

Dit is wel een beetje een anticlimax, lennert. Ik zou zeggen, bekijk de finishfoto nog maar eens heel goed om de winnaar te bepalen. De marathon van Boston werd ook ooit met een fotofinish op 1 seconde verschil beslist, Greg Lemond won in 1989 met 8 seconden verschil na 3 weken fietsen de Tour de France en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe close de finish ook is, er dient gewoon goud, zilver en brons uitgereikt te worden. Ik ga er maar van uit dat de volgende albums deze top 3 niet maar in gevaar gaan brengen, toch?

Hahaha, mooie vergelijking.

Dit was de eerste klassieker van Maiden die ik kocht (Virtual IX was de eerste) en dat deed ik vooral vanwege The Evil That Men Do. Die kende ik dan weer van The Best Of The Beast. De verzamelaar die ik uit de kast van mij pa gegapt had om deze vervolgens maandenlang grijs te draaien. Nog altijd ben ik dol op dat nummer. Met de kleine collectie die ik destijds had (ik was zestien), is deze cd ook vaak in de speler verdwenen. Ik ken 'm helemaal van buiten, ook al skipte ik de titeltrack vaak. Deze plaat van Maiden klinkt vooral lekker mysterieus. Moonchild en Infinite Dreams hebben fantastische teksten en geweldige melodieën. Net als op de voorgaande platen opent ook deze met vuurwerk. Can I Play With Madness ben ik over de jaren juist gaan waarderen. Bij de titeltrack is het kwartje juist enkele jaren geleden gevallen toen de band het fenomenaal vertolkte op Fortarock. Bleek zelfs een van de uitschieters te zijn. Nu ik het weer op album hoor, komt het wederom niet top over. Maiden heeft betere epics geschreven, maar het heeft potentie. De afsluiters zijn eveneens fantastisch. Het laatste album dat kansrijk was voor de eerste plaats en de laatste van de gouden jaren. Ook al heeft de band in mijn ogen nooit een slecht album uitgebracht.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Piece Of Mind

Deze plaat heeft me nooit kunnen pakken en boeien. Het geluid alleen al, de stem van Dickinson die soms te rasperig klinkt voor mijn gevoel. Vermoeidheid!? Werd op de 2 opvolgende platen nog meer benadrukt en live ook, zijn volgende soloplaten klonk hij ook beter bij stem voor mijn gevoel. Zo ook bij zijn terugkeer.Ik kan deze plaat ook nooit in één keer uitzitten. Bevat een paar parels, zoals de opener maar de meligheid van Can I Play en Only The Good doen mijn tenen krommen. Voor mij absoluut de minste Maiden plaat van de jaren 80. Hangt voor mij ergens tussen de 3 en 3.5 ster. Maar dat kan ik niet stemmen helaas.

Oeps lennert jij onderschat echt gruwelijk de impact die jullie marathons hier op mume hebben, ik bedoel hoe moeten wij stervelingen nu weten wat het beste album van Iron Maiden is

Makkelijk: Powerslave

Ik zou het zelf ook niet weten: eigenlijk komt bij mij alles vanaf Number of the beast tot aan deze in aanmerking voor vijf sterren. En ik sta daar kennelijk niet alleen in...

Het zijn allemaal geweldige platen inderdaad. Ik snap ook de voorkeur van sommige fans voor de Di An'no albums heel goed.

Oeps, het is nu ook weer niet de bedoeling dat ik hiermee een scheuring onder de fans ontketen



Muziekwaardering werkt niet als absolute wiskunde

Hey, als ik later nog een complete omwenteling heb dan zal ik het zeker aanpassen. Maar die kans schat ik nu niet heel hoog in, daarvoor werkt deze trinity toch iets te goed voor me.

Als ik een beste moet noemen dan is het Killers. Op het tweede hoogste schavotje het debuut. Brons voor Bruce met het energieke Somewhere in Time. Seventh Son of a Seventh Son staat op gelijke voet met de drie albums die nog overblijven uit die periode.

Ik heb de eerste 7 albums gedurende deze marathon allemaal meerdere keren gedraaid en moet zeggen dat Killers mij het meest heeft verrast; Mijn waardering voor dat album was echt te laag. De productie klinkt enorm veel beter dan het debuut, de songs zijn allemaal sterk, Di'Anno klinkt zoveel beter dan ik me herinnerde en ik werd weer heel blij van het schitterende geroffel van Clive Burr. Killers doet daarmee eigenlijk nauwelijks onder voor Number of the Beast, weet ik nu. En wat mis ik Clive op Piece of Mind en Powerslave.

Powerslave was de eerste LP die ik van ze kocht en daarmee mijn eerste kennismaking met Iron Maiden. Supersterk album, zondermeer, maar Somewhere in Time en sSOAss zijn altijd licht favoriet geweest en gebleven vanwege de intrede van de synths, die voor mij een gouden greep bleken te zijn destijds. sSOAss is wat proggier, the Clairvoyant is een van mijn absolute Maiden favorieten, en zo wint sSOAss het voor mij nipt van de rest. For what it's worth... Mijn top 7 zou dus zijn:

1. Seventh Son of a Seventh Son
2. Somewhere in Time
3. The Number of the Beast
4. Killers
5. Powerslave
6. Piece of Mind
7. Iron Maiden