menu

Michael Oldfield - Heaven's Open (1991)

mijn stem
2,94 (49)
49 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Make Make (4:16)
  2. No Dream (6:02)
  3. Mr. Shame (4:22)
  4. Gimme Back (4:09)
  5. Heaven's Open (4:28)
  6. Music from the Balcony (19:44)
totale tijdsduur: 43:01
zoeken in:
3,0
Net als Earth Moving behoort dit tot Oldfields mindere werk en daarom dus ook maar een 3. De eerste albums zijn stukken beter en wat erna komt, is ook heel wat beter. De jaren '89-'91 zijn eigenlijk een beetje zijn dieptepunt. Het verlies van Maggie Reilly als zangeres is te voelen, ook zijn zo bejubelde lange instrumentale nummers zijn van mindere kwaliteit. Zo is het lange 'Music from The Balcony' niet zo denderend in vergelijking met wat hij op dit vlak al presteerde. Toch wil ik uit respect voor deze opmerkelijk getalenteerde man niet lager gaan. Een 3 beschouw ik als 60% (ik sta in het onderwijs hé), dat is uiteindelijk toch wel voldoende.

avatar van Anamorph
3,0
Wat erg leuk van dit album is, is dat het het eerste album is waarop Mike Oldfield zelf zingt. Altijd had hij gezegd dat niet te zullen gaan doen, maar met dit album dus toch...en helemaal niet onaardig.

avatar van dazzler
3,0
De laatste voor Virgin en met Michael ipv Mike op de hoes.
Hiermee wordt verwezen naar het feit dat Oldfield alle liedjes
zelf inzong (met een onwaarschijnlijk kunstmatige stem).

Gimme Back (singel in Duitsland) en Heaven's open zijn het sterkst.

Maar het prijsnummer is voor mij Music from the Balcony.
Hier betreedt Oldfield nieuwe paden en begeeft hij zich zowaar
op jazz terrein met heerlijke blazers en een terugkeer van Simon Philips.

Op deze plaat doen trouwens nog enkele oude bekenden mee.
Thom Newman bijvoorbeeld, de producer van Tubular Bells.

avatar van CorvisChristi
3,5
CorvisChristi (crew)
Ik vind dit niet eens zo'n slechte plaat. Je kan je bedenkingen hebben over de zang-prestaties van Mike (of in dit geval Michael), maar ik vind het eigenlijk wel meevallen.
Van de gezongen nummers vind ik het titelnummer en Mr. Shame nog het beste, echter is het hier het 20 minuten durende Music from the Balcony, die de kroon spant.
Ik moet elke keer als ik naar Music.....luister, vaak denken aan de geniale gekkigheid, waarop Mike zich op Amarok uitleefde.
Want ook hier staan er passages op, die vrij bizar klinken, maar zeker niet slecht.
Het spectaculaire drum-geroffel van Simon Philips is ook zeker een vermelding waard.
Normaal gesproken zou ik dit album een 3 hebben gegeven, maar dankzij de laatste track ga ik toch voor een 3,5.

avatar van dazzler
3,0
Na herbeluistering toch slechts 3 sterren.

Music from the Balcony klonk vroeger toch leuker.
Op de een of andere manier is het toch net iets meer
een collage van leuke geluiden en interessante wendingen
(met die softe jazztoets die het nummer bijzonder maakt).
Maar tegelijk is het ook net te weinig een hechte compositie.

Van de gezongen nummers blijft na deze herbeluistering
eigenlijk alleen Make Make overeind, en misschien de wat
overgeproducete single Heaven's Open (nooit echt mijn favoriet).

Wat leuk was aan de beide 12" singles van zowel de titelsong
als Gimme Back (op single in Duitsland), is dat er 4 outtakes
van Amarok zijn terug te vinden ... en één van die outtakes
is compleet anders dan de finale albumversie ...

Ik zag ooit een promo CDtje met daarop in totaal 5 Amarok
outtakes, waarvan er dus 4 op beide 12" singles staan.

avatar van musician
3,0
Ik moet deze weer eens afluisteren...................Heb hem wel in huis maar zegt mij helemaal niets meer. Slecht voorteken............

avatar van Helicon
3,0
Zeker niet het beste album van de man, moet ik toegeven net zoals iedereen hier voor mij.

Twee nummers blijven bij mij maar echt hangen.

Vooral het in mijn optiek; zeer emotionele No Dream, vind ik een nummer van grote schoonheid. Ik wil het zelfs zijn beste gezongen nummer noemen. Het einde van het nummer wanneer hij de gitaar zo lekker laat gaan en de achtergrond zengeressen het uitkrijsen. Kippevel

En het itelnummer (is wel bombastisch) maar er zit zo'n leuk zeer zeer kort gitaarsolo'tje in (volgens mij 2 à 3 seconden ofzo)

avatar van dazzler
3,0
HEAVEN'S OPEN 1991

Een album dat uit elkaar valt in twee helften.
Het verscheen ook behoorlijk snel na Amarok (1990).

Heaven's Open is Oldfields laatste wapenfeit voor Virgin,
het label dat hem beroemd maakte, maar tegelijk het label
dat hij zelf met Tubular Bells (1973) had groot gemaakt.

Oldfield brengt de plaat uit onder zijn geboortenaam Michael.
Op die manier lijkt hij op zijn minst een onderscheid met vroeger werk te willen maken.
En ja hoor, Mike gaat zelf een potje zingen op zijn laatste Virgin plaat.

Natuurlijk wordt zijn caveman stem productioneel bijgeschaafd met veel echo.
Vrouwelijke backing vocalen zorgen voor het nodige tegengewicht. De composities
zijn nogal bedenkelijk. Oldfield gaat hier en daar behoorlijk loos ... pathetisch schaamteloos.

Make Make neemt de platenindustrie op de korrel.
Het moge duidelijk zijn dat Oldfield zijn buik vol heeft van Virgin.

Mona lisa, you can stop searching.
Don't you know we're not virgin?


Je hoeft niet te zoeken naar kunst met de grote K ... de popbizz
is niet zo onschuldig als ze wil doen geloven ... harde dollars gaan van hand tot hand
... nieuwe sterren worden geboren, wie over zijn top is wordt gedumpt.

Frustratie is een slechte raadgever.
No Dream trekt als een vermoeide karavaan door de speakers.
Meer dan zes minuten slapeloosheid in een slaapverwekkend lied.
Zelfs de gitaarsolo aan het einde kan geen einde maken aan de nachtmerrie.

Muzikaal betreedt Oldfield op dit album paden die aan Steve Winwood doen denken.
Op Amerikaanse leest geschoeide AOR met een soort tenenkrommende soul pathetiek.
No Dream en Mr Shame behoren tot Oldfields slapste werk. Een schande.

Gimme Back is het meest frisse liedje op de eerste plaatkant.
To France op een reggaebeat. Mike bezingt het verlammende gevoel,
de beklemming van een geveinsde artistieke vrijheid. Hij wil weg uit het keurslijf.

(gimme back) I need my hair,
(gimme back) I want my voice (daarom zingt ie misschien wel zelf).
(gimme back) gimme my vision,
Gimme back my choice.


Heel mooi is de loepzuivere maar erg spaarzame gitaarsolo.
In Duitsland alsnog op single uitgebracht na het geflopte titelnummer.

Met de titelsong Heaven's Open had Oldfield nog wel een radiohitje te pakken.
Een nummer dat in het verlengde ligt van het werk op Islands. Trouwens een merkwaardige
titeltrilogie ... Islands ... Earth Moving ... Heaven's Open ... (... water ... aarde ... lucht ...).
Maar ironisch genoeg mist Oldfields muziek op die albums het heilige vuur.

Tot zover de kritiek.

Op kant 2 krijgen we met Music from the Balcony een lange instrumental.
En misschien gelooft u het niet, maar we horen een Oldfield die we nog niet kenden.

Music from the Balcony doet wat denken aan The Wind Chimes (de luchtigheid)
en Amarok (een jungle boordevol leven). Opmerkelijk zijn de hoofdrollen die weggelegd zijn
voor vleugelpiano, koperblazers en drums. En ja hoor, Simon Phillips is weer terug van de partij.
In de gitaarsolo's horen we een Oldfield die zich verdienstelijk aan jazz interpretaties waagt.

Na het introduceren van het thema, duiken we plots een imaginaire jungle
in met krijsende apen, kwakende boomkikkers, paradijsvogels en spookdiertjes.
Ik moet steeds onwillekeurig denken aan de fantasiewereld van de film The Dark Crystal.
Verder in de tweede helft van Music from the Balcony breit Oldfield diverse jazz thema's
aan elkaar. De band waarmee hij musiceert klinkt als een geöliede machine.

Ik vind Music from the Balcony één van Oldfields meest vernieuwende instrumentals,
al blijft hij natuurlijk zijn eigen taal, vooral in het arrangeren, hanteren. De manier waarop
hij alles aan elkaar naait is Oldfieldiaans, maar zijn jazz uitstapjes zijn verfrissend.

Probeer Music from the Balcony maar eens en laat de rest voor wat het is.

avatar van musician
3,0
musician schreef:
Ik moet deze weer eens afluisteren...................Heb hem wel in huis maar zegt mij helemaal niets meer. Slecht voorteken............

Nee, dat is lekker opgeschoten in meer dan twee jaar. Ik zal hem toch z.s.m. eens draaien en dan vooral letten op dat laatste nummer dat je aanstipt, Dazzler.

Heaven's open ontbeert in ieder geval voor mij alle denkbare aantrekkelijkheid, misschien heb ik hem al 15 jaar niet meer gehoord. Maar ik kan me vergissen, in de kwaliteit.

avatar van musician
3,0
Er wordt op No dream in ieder geval nog een aardig stukje (en vooral herkenbaar) gitaar gespeeld.... (ben doende het album te luisteren).

Make make was niet bijzonder, Mr. Shame ook niet echt. Behalve de algehele indruk dat er toch nog vrij stevig wordt gespeeld. Gimme back heeft een wat irritante reggae dreun, die muzieksoort willen we niet horen, bij Mike Oldfield. (...)

Heaven's open is dan meer mijn ding, hoewel inderdaad de single van dit album. Ergens doet het mij denken aan Shadow on the wall... Ook hier Mike's favoriete gitaar (mag ik hopen) met enige regelmaat. Het had zoals je zegt ook op Islands kunnen staan. Of eigenlijk op iets tussen Discovery en Islands in.

Dan duurt Music from the balcony 20 minuten... Het begin opent rustig en klinkt wat aan de aparte kant. Maar op de achtergrond alvast de gitaar weer, rustig, tot een plotseling eruptie...kort, de plaat valt weer terug naar rustiger vaarwater, zoals aan het begin.

Het heeft wat ongrijpbare muzikale invalletjes, inclusief schreeuwende beesten...Ik geef toe, het klinkt inderdaad als nog nooit eeder vertoond...(door Mike Oldfield)

Het album is, voor geïnteresseerden, vrij gemakkelijk en goedkoop te verkrijgen (ik zit de cd intussen wat te googelen) en de meningen die ik lees zijn sterk verdeeld...

Als hij klaar is met de "jungle" zet hij rond minuut 16 nog een mooie finale in.

Ik geef wel toe dat het een bijzonder nummer is, het beste eigenlijk. En dat is ook vaak zo met de langere stukken van Oldfield. Toch is "overall" het een mager album, voor Oldfield maatstaven. Waarschijnlijk was ik erg teleurgesteld met Heaven's open, na zo'n album als Amarok.

Maar ik zal het toch naar drie*** verhogen, naast 'Balcony' kan ik leven met No dream en Heaven's open.

Ozric Spacefolk
Leuke popliedjes weer. Leuk ook dat Mike zelf de leadzang voor zn rekening neemt.
Hij zegt zelf de eerste keer, maar dat is niet helemaal waar, op de titeltrack van Crises zingt hij ook.

Verder ben ik best te spreken over zijn vocale prestaties. Hij zingt lekker rauw hier en daar en heeft ook best een unieke stem. Althans ik ken niemand die zo zingt als hij.

Music from the Balcony is ook weer een erg goede symfo-epic.

WPE
Dit album is en blijft ook een beetje een vreemde eend in de bijt...ik krijg er maar geen grip op. Maar dat zal wel aan mij liggen. Het is niet slecht hoor, maar het is echt anders dan wat Mike doorgaans gemaakt heeft.

avatar van Bluebird
3,5
Helemaal niet zo beroerd dit laatste Virgin produkt. Michael weet zich er toch met opgeheven hoofd vanaf te maken. De songs zijn niet slecht waarvan No Dream en Heaven's Open zelfs erg goed zijn. Valt weer veel te 'genieten' in het lange stuk. Lijkt wel of hier nog een stuk Amarok op is gezet wat niet meer op het vorige album kon.

avatar van bikkel2
Waarom ineens eigenlijk Micheal Oldfield ??

Was dat om een nieuwe stijl Oldfield te introduceren ?

avatar van Bluebird
3,5
Nou, meer om afscheid te nemen van zijn ouwe baas heb ik begrepen. Zou ik trouwens ook doen als ik van de naam af wou waarmee die me altijd had aangeblaft. En de hele plaat zelf ingezongen niet te vergeten. Zie maar!

avatar van dazzler
3,0
Ook wel omdat hij de nummers zelf zong, een stijlbreuk met het verleden.

Laat je niet misleiden door die vocale nummers: Music from the Balcony is de moeite waard.
Oldfield die gaat stoeien met jazz en zich omringd weer door een prima band (met Simon Phillips).

avatar van Bluebird
3,5
De vocale nummers zijn best te pruimen hoor. Ik heb nooit moeite met Oldfields scherpend cynische stemgeluid gehad. Zolang hij de vocoder maar thuislaat. Al zijn de 2 songs die ik genoemd heb wel favoriet. Na jaren weer onder het stof vandaan. Je doet zo weer de ene discovery na de andere.

avatar van bikkel2
Bluebird schreef:
De vocale nummers zijn best te pruimen hoor. Ik heb nooit moeite met Oldfields scherpend cynische stemgeluid gehad. Zolang hij de vocoder maar thuislaat. Al zijn de 2 songs die ik genoemd heb wel favoriet. Na jaren weer onder het stof vandaan. Je doet zo weer de ene discovery na de andere.


Die vocoder is er wel in het titelnummer Crisis. Daar is het wel op zijn plaats. Lekker mysterieus. Prachtig gewoon !

avatar van Bluebird
3,5
Bedoel je dat Watcher In The Tower gedeelte? Dan moet ik er nog eens goed naar luisteren.

avatar van bikkel2
Nou ja........ ik hoor een vervorming in zijn stem. Ook tijdens het refein. Het lijkt of het door een vocoder is gehaald.
In dat Watcher In The Tower gedeelte is het inderdaad ook duidelijk te horen.

Zet de plaat maar op.E...... Zie maar !

buizen
dazzler schreef:
Ook wel omdat hij de nummers zelf zong, een stijlbreuk met het verleden...


...Oldfield die gaat stoeien met jazz en zich omringd weer door een prima band (met Simon Phillips)...


Simon Philips is een topdrummer, een van werelds beste. Toen ik zelf nog drumde (eind jaren '80) eens een drumclinic van 'm aanschouwt, in Paradiso in Amsterdam (Slagwerkdag). Ik stond op het balkon boven vlak bij het podium en kon 'm perfect van boven zien trommelen.
Alleen al hoe ie het nummer Face To Face van The Who drumde! Retestrak en op hoog tempo en nu komt het; dat ingewikkelde snelle highatpatroon speelt ie met 1 hand! En met links!

Dit album ken ik verder niet.
Ga het wel luisteren want het is nogal een veelbesproken album hier, op een of andere wijze.

avatar van DeWP
3,0
Ik blijf het een vreemd album vinden tussen al zijn andere werken. Spreekt me duidelijk wat minder aan.

avatar van dazzler
3,0
DeWP schreef:
Ik blijf het een vreemd album vinden tussen al zijn andere werken. Spreekt me duidelijk wat minder aan.

Dit is gewoon het "hoe kom ik zo snel mogelijk van mijn contract met Branson af" album
met een "om Richard te kloten zal ik het zelf als Michael in plaats van Mike inzingen" staartje.

Music From the Balcony vind ik nog steeds erg sterk. De rest mag met Earth Moving de kelder in.

avatar van vigil
2,5
De titeltrack/leadsingle vind ik ook nog steeds erg sterk, de openingstracks zijn erg zwak

avatar van Queebus
3,5
De laatste voor Virgin. Het doet wat kinderachtig aan hoe Mike Oldfield aan zijn laatste verplichtingen voldoet. Of eigenlijk meer zijn vete met Richard Branson. Dat komt onder meer tot uitdrukking in de teksten, apen geluiden en de artiestennaam. En waarom is het nu Michael Oldfield?

De muziek dan, in plaats dat Mike zelf alle (akoestische) instrumenten ter hand neemt doet hij het nu met band en electronica. Plus dat hij zelf is gaan zingen en dat doet hij zeker niet onverdienstelijk.

Heaven's Open is geen slechte plaat, meer een vuller. Snel doorskippen naar Music From The Balcony want dat is toch weer een prachtige werkstuk van bijna 20 minuten. Al eindigt ie met een welgemeende fuck off.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:34 uur

geplaatst: vandaag om 12:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.