Kalamitsi, dat zou kunnen. Nu is (sommige) hippiemuziek ook improvisatiemuziek (Allman Brothers, Grateful Dead), en bij mij gaathet juist om dat instrumentale gepiel. Hippiemuziek was wel erh geënt om psychedelica toen. Niet alle psychrock en psychpop leverden ook echt kwaliteit. Het is fie kruisbestuiving met andere genres (latin, jazz, afro) die vaak gave muziek opleverden.
Toen ik jonger was hield ik al van progrock met zijn lange songs en instrumentale stukken, maar de solo's waren gecomponeerd en niet geïmproviseerd. Gecomponeerde muziek was voor mij toch makkelijker te verteren en voorspeldaarder dan improvisatiemuziek.
Korte pop- en rocksongs vind ik parallel asn mijn liefde voor jazz, jazzrock en progrock ook wel okay, maar dat neemt steeds meer af. Het is zo voorspelbaar en zelfs saai geworden (vind ik). Nummers zijn heel snel klaar, en dan denk ik: 'was dit het nou? waar zijn de solo's?'
De laatste jaren luister ik eigenlijk bijna alleen nog maar naar improvisatiemuziek. Maar dat heeft wel grenzen. Zo houd ik niet duistere en lelijke experimentele muziek. Ik heb een voorkeur ook voor groove of swing. Experimenten met electronica, rock raken mij niet zo. Twee voorbeelden: Residents en Primus. Niet voor mij, helaas.
Soft Machine was in de begindagen al improvisatiemuzirk, maar meer van de knullige soort. Teveel psychedelisch en te weinig kundig. Dat zou veranderen met Hopper en Dean in de band. Hier kun je het ook gewoon nog psychpop noemen, maar dan heb ik veel liever vroege Caravan of Moody Blues. Die waren kundiger en vooral Moody Blues erg goede zang.
Ik denk niet dat ik ooit echt liefhebber ga worden van zang als belangrijkse factor van muziek. Er zijn uitzonderingen, maar mij krijg je enthousiaster met instrumentale (al dan niet geïmproviseerde) muziek. Beetje zang moet kunnen, maar een song bedoeld als vehikel voor een zanger? Nee, daarvoor houd ik teveel van muziek.
Ik zal de bejubelde Wyatt-soloplaten (weer) eens luisteren. Ook omdat ik mij ten doel had gesteld alle Canterbury-platen te hebben gehoord. Wyatt en Ayers heb ik altijd wat links laten liggen. Al vind ik Matching Mole wel weer gaaf.