Riot - Fire Down Under (1981)

Je hebt geen internet nodig hoor, om ontwikkelingen overzees te volgen. Als wij toen, als snotneus muziekliefhebber zijnde, dat al konden, waarom zouden rondtoerende bands dat dan niet gekund hebben?

Het nummer Fast as a Shark kan wellicht gezien worden als het eerste speedmetal nummer. Maar zo speedmetal is het album voor de rest niet. Daar houdt het wat Accept betreft dus ook wel mee op.

Voor 'een aanzet tot', kan Fire Down Under wel tellen, maar het is zeker de eerste niet. Die is toch ergens in de NWoBHM te vinden. Maar ik denk niet dat één band alle eer toekomt. Ze beïnvloedden elkaar. Wel zijn er belangrijke mijlpalen in die ontwikkeling te vernoemen, zoals Unleashed in the East bijvoorbeeld.

Heerlijk, dat gesteggel over 'wie was de eerste' t.a.v. (speed)metal.
NWOBHM is m.i. geen speedmetal (wel heavy metal).
Motörhead?...
Ik zit nu even naar het betere (weliswaar toen nog langzame) 'hakwerk' (dat werd met Metallica en Slayer wel anders) en de tweestemmige gitaarsolo's op Ahead of the Pack te luisteren, hierna volgt uiteraard Princess of the Dawn.
Och.. Judas Priest.. fantastisch in die tijd. Jaap Edenhal Amsterdam. Ijsselhal Zwolle.

Natuurlijk is New Wave of British Heavy Metal geen speedmetal maar heavy metal.

Het ging echter over 'aanzet tot'. En NWoBHM is toch de aanzet tot speedmetal geweest.

Er gebeurde in ieder geval wel heel veel in drie a vier jaar tijd. De meeste bands met hun roots in de jaren 70 waren tegen 1985 van de populariteit lijstjes verdwenen, zo ook Riot.

In de tijdsgeest zou ik het album een dikke 5 star rating hebben gegeven, oh wat was ik overweldigt door het malle zeehondje. Tegenwoordig creeer je een vettere sound door de gitaren over te dubben in de mix, echter daar is hier nog geen sprake van. Hier hoor je dus een band zoals het ook in een live setting zou zijn. Dat is natuurlijk behoorlijk achterhaald en dat zou je van een album als deze Fire down under ook kunnen zeggen. Echter, met de energie waarmee de stevige rock/metal wordt gebracht in combinatie met een Joe Elliot sound-a-like zanger zorgt ervoor dat het een fun listen blijft.
Back in the days vond ik nog het meest opvallende dat er een album werd uitgebracht waar het ene snelle nummer werd opgevolgd door een nog snellere song. Vergeleken met een Thin Lizzy zou je dit Metal kunnen noemen, toen in ieder geval. Maar tegenwoordig waar geschreeuwd wordt tegen een uit balans zijnde wasmachine op 1600 toeren per minuut op een houten ondervloer met een trage drumtrack eronder metal approach noem je dit stevige hardrock
De zanger is nog een baan aangeboden geweest bij het tevens NY based, net in oprichting zijnde Anthrax , maar had geen zin meer om te zingen, behalve onder de douche dan. Dit is zijn laatste wapenfeit, erg jammer, ik hoorde hem graag.

Heb het album nu eindelijk op CD. Met bonus nummers (nummer 12 en 13 in de listing). Je gkan goed horen, dat het album geremasterd is, want het klinkt erg fris.

Het album wordt zeer binnenkort weer heruitgebracht in een digipack uitvoering.

Ik zou dit ook nu nog, juist de meest pure vorm van metal noemen, maar ja...

Maar ja?

Maar ja, het zijn bands die veel harder klinken en uit een heel ander vaatje tappen die de term metal al heel lang als een patent eigen gemaakt hebben. Dat geeft niet, maar het gaat wel ver weg van de oorsprong, ook al zeggen veel van die acts geïnspireerd te zijn door NWOBHM, Black Sabbath en bands als Saxon en Riot. Ik hoor het alleen nooit terug...

Pure Heavy Metal zoals Heavy Metal hoort te klinken. Een echte klassieker !

Net even geluisterd, blijft een goed en leuk album! Een aanrader

Riot's beste ! En de laatste met de 2 hoofdrolspelers Mark Reale op gitaar en Guy Speranza van de klassieke Riot. Beide hebben inmiddels de eeuwige jachtvelden betreden maar er zijn in Riots bestaan zoveel bandwisselingen geweest dat je beter van een project kan spreken...…Mark Reale was tot 2012 wel de leider.
Maar Fire Down Under is dus een geweldig goeie plaat. Hard en heavy vol energie! Het enige wat mindere track is Run For Your Live. Verder is van de bonustracks Youre All I Needed Tonight het enige wat het niveau haalt van de plaat.
Hou je van een goed potje ouderwetse hardrock, laat deze dan tot je nemen!

Ik krijg altijd negatief de kriebels van die zanger na een nummer of 3.

Raar is dat dan, hè ? Dat heb ik juist met die andere zangers van Riot en niet bij deze

Alle 9 ?
Ik ben afgehaakt na Restless. En zelfs Restless heb ik al weet ik hoe lang niet meer gehoord. Dus ik kan niet oordelen over al die andere zangers.

Kan je nagaan ik wist niet eens dat er 9 waren. Ik ken alleen Rhett Forester en Mike DiMeo,

Restless is met Foresster dus...heb een album Met DiMeo geprobeerd (Sons of Society) maar die kom mij ook niet boeien. Heb Het maar gelaten bij Narita en Fire Down Under

Dat van die 9 zangers was maar een grapje.
Same here, Narita en Down under zijn de enige 2 platen die ik enigszins ken.

Deze band is volledig langs mij heen gegaan, ik ken Riot wel maar had nog nooit iets van ze gehoord. Deze maar eens opgezet, bij de intro riff van Swords and Tequila denk ik even dat 2 Minutes to Midnight van Maiden opstaat maar dat duurt maar een paar seconden. Het doet me erg aan een NWOBHM band denken maar ik kom er niet op welke (Raven? de zang doet me soms ook aan Diamond Head denken), anyway ik snap niet dat ik dit links heb laten liggen destijds.

Je hebt Hellbound van Tygers of Pan Tang in je hoofd. Of Wasted van Def Leppard.

Ja of:
The most ripped off heavy metal riff - YouTube

Ik denk dat destijds heel veel snotneuzen in de lagen landen het eerst iets van Riot hoorden op deze verzamelaar. Maar hun eerste studioalbums vond je niet zo makkelijk volgens mij. Het eerste album dat wij hadden was Restless Breed. Vonden wel wel goed maar viel toch wat tegen nadat we het nummer Fire Down Under al kenden.

Maar met inmiddels 71 stemmen is het moeilijk vol te houden dat het nu nog een obscuur metal album is. Niet dat iemand dat beweerd, maar toch, ken uw klassiekers of zoiets.

Dit is dan ook hun bekendste album. Bij de andere albums toch maar weinig stemmen, terwijl Riot eind jaren tachtig met Thundersteel en The Privilege of Power toch ook nog straffe platen maakte.


Accept, Iron Maiden en Mercyful Fate zijn treffend. Raven iets minder.

Opvallend van Mercyful Fate die hetzelfde spelen in een lager tempo. Als je naar Hot for Love (op Narita) luistert vanaf 3:45, hoor je ook een riff die in een lager tempo later door Mercyful Fate gerecycleerd werd.

Nostalgie! Niet alles op dit album heeft de tand des tijds even goed doorstaan, met vooral halverwege een reeks matige tracks, maar de meer uptempo songs zijn nog steeds erg fijn. Favorieten: opener Swords And Tequila, het titelnummer en Run For Your Life.

Na de eerste 2 nummers zakt het wat in en komt de spanningsboog wat losser te hangen.
Voor mij persoonlijk een erg forgettable album.

Absolute klassieker. Als "Flasbacks" eraf was getieft kwam het angstvallig dichtbij de perfecte plaat wat mij betreft. Het geluid, de zang(!), composities. Opent knallend met twee echte old-school Metal beukers, daarna twee heerlijk meer swingende nummers. Voor mij is misschien wel het hoogtepunt "Altar Of The King", waar die geweldige zang van Guy Speranza zowaar de klasse van een Glenn Hughes lijkt te herbergen.
Wat een plaat!