Placebo - Loud Like Love (2013)

Word hier niet warm of koud van, want deze haalt bij lange na niet het niveau van Black Market Music en Without You I'm Nothing.

De opening is goed (Loud Like Love is weliswaar weinig origineel want opgebouwd volgens beproefd Placebo-recept, maar wel effectief) en de plaat sluit zelfs weergaloos af (Bosco is schitterend!). Maar daar tussen staan acht nummers die over het algemeen het ene oor en het andere oor uitgaan. En die hooguit opvallen door tenenkrommende lyrics ('My computer thinks I'm gay, I threw that piece of junk away') - alsof Brian Molko het rijmwoordenboek van Andre Hazes heeft gejat.

...@ the Champs-Elysséé... vinden wij hier juist een grappige tekst.

Eerlijk gezegd vond ik het album toch een tikkeltje tegenvallen, ben beter van ze gewend. Too Many Friends is een typische Placebo kneiter. Daarnaast zijn het titelnummer, A Million Little Pieces en Bosco erg fraai. Minder gecharmeerd ben ik van Scene of the Crime, Hold on to Me en Purify. Vooral die laatste twee zijn Placebo onwaardig. Scene of the Crime is hoogstens een erg standaard track. Voor mij duidelijk drie skipnummers, helaas. Helaas, want ik ben Placebo de laatste twee jaren erg gaan waarderen.

volgens mij lopen de meningen hierover nogal sterk uiteen

Bosco

Wat een geweldig stukje muziek is dat zeg, dit nummer behoort zeker tot mijn favoriete nummers van 2013. Dat nummer weet me na zeker 20 keer luisteren nog steeds heel erg te raken. Geweldig gedaan!

Een ontgoocheling. Het topniveau van Meds is ver weg.
Verschillende luisterbeurten maken nummers zoals Purify en Rob The Bank alleen maar zwakker.
De enige echt onmisbare aanwinst voor mij is Exit Wounds...

Dit album van Placebo heeft mij toch positief verrast. Naar vele albums moet je altijd maar weer afwachten of ze het nog kunnen (goede muziek maken). Daar zijn ze wat mij betreft prima in geslaagd, daar kunnen collega bands nog een voorbeeld aan nemen.

Dit is veruit het zwakste album dat Placebo heeft gemaakt. Ik heb uiteindelijk van het album 3 nummers overgehouden. 'Love like loud' 'begin to end' en 'Bosco'. De nummers zijn niet sterk en gaan al snel vervelen.

Ik snap de uiteenlopende kritieken

heb bewust gewacht met een oordeel, maar op de afsluitende tonen van het prachtige Bosco moet ik toch concluderen dat het een prachtig Placebo album is. Niet het beste, maar goed, zeker goed genoeg. De breekbare stem icm met het herkenbare geluid van Placebo. Een prachtig ouvre is nog breder geworden.....

Haat liefde verhouding met deze band; maar wat een superalbum vind ik dit.
Na het debuut werd het voor mij alleen maar minder.
favoriete track : hold on to me!!!

Na het wel erg tegenvallende eerste deel van het album (automatisch piloot geluid). Heb je gelukkig nog wel Hold on to me ertussen zitten.

Maar de pret begint pas echt bij het tweede deel van de cd met twee sublieme werkjes namelijk A million Little pieces & Exit Wounds en het behoorlijk redelijke Bosco.

Voor nu gewoon een mooie voldoende, maar ondanks dat had ik toch net even wat meer verwacht van deze heren.

Dit is het enige Placebo album dat ik nog niet in huis heb.
Heb een download enkele malen beluisterd maar ik word er nog niet warm van.
Tot nu toe vind ik het anders dan de voorgaande albums van Placebo, ik mis iets.
Aangezien ik de hoop niet te snel op geef zal ik hem binnenkort weer eens enkele malen luisteren.

Ik mis ook iets: de afwerking. Allerlei ideeën hebben veel potentieel maar maken het niet waar.
Too Many Friends is het beste voorbeeld: het idee van het teveel aan facebook'vrienden' en de vervreemding die daarbij hoort is geweldig en zegt iets over onze tijd. De melodie is ook best aanstekelijk, maar om dan 'I threw that piece of junk away' te laten op de 'on the Champs-Elysées' is pure luiheid. Die karamelleverzen halen het nummer naar beneden.

Dat een niemendalletje zoals Rob The Bank het album haalt, doet me ook al vragen stellen bij hun kwaliteitsmanagement.

Hier en daar merk je dat deze gasten nog steeds supergetalenteerd zijn, maar niet scherp genoeg staan om het onderste uit de kan te halen.

Nog even een additioneel commentaar: waar komt toch die "kritiek" vandaan dat Placebo positiever is geworden. Begin The End is zwart als in de mooiste Placebo traditie.

Ook Bosco is niet echt vrolijk imho

Dat niet alle nummers brilliant zijn, oké, maar op Without You I'm Nothing staan ook mindere nummers.

Soms is weinig al genoeg

Too Many Friends bevalt me erg goed, ondanks de opvallende opening. De rest van de nummers (1,2 en 4 met name) zijn vooral vervelend omdat de titels eindeloos in het nummer voorkomen. Het valt me sowieso op dat bij nummers op dit album de tekst vaak herhaald wordt. Zelfs het mooie Bosco gaat ten onder aan de hoeveelheid "How I suck you dries"...

leuk begin met typische Placebo opener Loud like Love, en veel liedjes lijken inderdaad gebaseerd op vorige Placebo klassiekers, maar is dat zo slecht ? Rob the Bank is inderdaad een draak van een liedje, maar cd is zijn geheel vind ik wel goed.

Vrij ingetogen maar overwegend erg mooi album van Placebo, dat samen met voorganger Battle For The Sun uit 2009 tot mijn favoriete platen van de band behoort. Het album kent geen missers en heeft met een prachtsong als A Million Little Pieces een absolute troefkaart in handen. Brian Molko is daarnaast erg goed bij stem. Origineel is het allemaal niet, veel songs doen sterk denken aan eerder werk, maar het aanwezige materiaal is wel sfeervol en aanstekelijk.

LLL heeft mij weer doen luisteren naar Placebo, iets waar ik na Meds in 2006 mee gestopt was. Vind het heerlijk om naar deze plaat in zijn geheel te luisteren. Haalt misschien het niveau van Without you I'm nothing en Black market music niet, maar klinkt toch aardig verfrissend. De opener is mijn favoriet vanwege de sterke melodie.

Altijd maar een hoge kwaliteit gaat ook vervelen.
Ik heb de luxe versie met DVD, daarop spelen ze een stuk of 8 nummers van dit album live in de studio.
Spreekt meteen meer aan, de songs winnen dan aan verbeeldingskracht.

Prima Placebo album met als hoogtepunten Begin the End en ook bonus track Pity Party (of One). Verder vind ik Exit Wounds en A Million Little Pieces goede nummers. Loud Like Love is naar mijn muzieksmaak een beter album dan voorganger Battle for the Sun.

Ik heb nog zitten aarzelen om eerst naar eerdere albums van Placebo te luisteren en dan naar Loud like love.

Want eigenlijk is deze van Placebo mijn eerste album van deze band en sta ik goed bekeken volledig blanco in het kunnen maken van enig vergelijk.
Het voordeel daarvan is voor mezelf, dat ik verder niet gebukt ga onder de druk om Loud like love af te zetten tegen ouder werk en dat ik het zelfs als een debuut mag beschouwen.

En dan kan ik maar tot één conclusie komen: een ijzersterk album vol met melodieuze rock, soms steken uitdelend, uitdagend. Mooi gedragen maar even goed met een oude new waverige inslag. De songs zijn in dat kader allemaal behoorlijk sterk.

Dat geldt voor de uitgebrachte singles Loud like Love, Hold on to me, Rob the Bank en A Million little Pieces, die ik al sinds het uitbrengen van dit album een jaar geleden al repeterend in mijn hoofd heb zitten, maar ook voor alle andere nummers.

De wat mindere kritieken die ik lees horen thuis bij users die het eerder allemaal veel beter vonden. Verwende liefhebbers! Helaas kunnen/willen ze dan minder open staan voor de schoonheid van Loud like Love en dat is dan eerlijk gezegd een beetje jammer...

Dat zal het sentiment zijn

Ik ken van Placebo zowel het oude als nieuwe werk en ik ben ergens halverwege hun oeuvre begonnen hun muziek te ontdekken. Mijn voorkeur ligt eigenlijk bij de tweede helft van hun discografie en ik kan me dan ook goed vinden in jouw commentaar. Loud Like Love is erg fijne alternatieve rock, soms bloedmooi, soms aanstekelijk en altijd prima van kwaliteit (op Rob the Bank na).

Placebo is absoluut nog niet over hun hoogtepunt heen, want een aantal van de nummers op LLL behoren gewoon tot het beste dat ze ooit gemaakt hebben: A Million Little Pieces, Bosco, Exit Wounds en vooral Begin the End zijn echt topnummers.

Op Loud Like Love staan een aantal erg goede nummers. Ik was eerst erg sceptisch (vooral na Too Many Friends en Rob the Bank, bepaald geen goede nummers als je het mij vraagt), maar ben toch wel overtuigd. Toch is dit denk ik de laatste Placebo die ik luister, en geef ik er geen ruime voldoende voor, om de simpele reden dat ik niet van de stem van de zanger houd. Echt genieten kan ik er dan ook niet van, ook al zit het allemaal meer dan prima in elkaar.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Placebo alleen van de hitjes ken. Afgelopen week was er echter in de nachtelijke uren een volledig concert te zien wat de band vorig jaar had gegeven in Parijs.

Om eerlijk te zijn was dit best wel een openbaring. Een groot aantal nummers van dit album kwam voorbij en vooral Too Many Friends met een briljante tekst en ook A Million Little Pieces maakte ontzettend veel indruk.

Ik had het concert opgenomen en heb het nu meerdere keren gekeken en gister heb ik dit album en ook Meds in huis gehaald. Ik vrees dat Placebo me geld gaat kosten

Heb geregeld zin om dit album op te zetten omdat het me toch gewoon lekker in de oren klinkt.

Waar Placebo erg van zou opknappen, als ze alle electronica weer eens overboord gooien.
Het is allemaal te slick....terug naar af! Gitaar, bas, drum...kan niet wachten. Hoop dat Brian mee leest....vast wel ?

Heerlijk hoe Placebo op hun meest recente album weer een donkere en duistere (en toch ook melodisch) sfeer weet neer te zetten. De stem van Brian Molko vind je geweldig of helemaal niets. Ik behoor tot de eerste categorie. Goed, het album herbergt een incidentele misser (Rob the Bank), maar bevat daarnaast heerlijke uitschieters zoals Bosco en Too Many Friends; Placebo materiaal van de bovenste plank. Loud Like Love is zo'n album dat je in de cd-speler kan schuiven en keer op keer kan laten herhalen. Dat doe ik dan ook!

Verhoogd naar 5*****
Heerlijk album om naar te luisteren, geen zwakke momenten, ik vind Rob the Bank ook prima.
Voor mij één van de leukste albums van de afgelopen jaren.

Via de top 2000 op het idee gekomen me meer in de band te gaan verdiepen; kende de band niet echt. Zo op het eerste gehoor spreekt dit me wel aan; wel wat "op safe" en binnen de lijntjes allemaal.

Vanavond weer een een sessie Placebo gedaan en hier geëindigd. Placebo heeft het vermogen me 'heerlijk' te laten zwelgen als m'n stemming niet opperbest is, eufemistisch gezegd dan. Begin The End en Exit Wounds van dit album raken me dan vol tussen de ogen.

Door merg en been heet dat geloof ik

In tegenstelling tot zeer velen hier vind ik dit het beste album van Placebo. Geen enkel ander album van deze voortreffelijke band weet mij zo te raken als dit album.