Na The Fragile ben ik eigenlijk afgehaakt bij Nine Inch Nails.
Reznor heeft ons een meegezogen in zijn destructieve ziel, en kennis laten maken met zijn angsten.
Vervolgens kreeg ik de indruk dat hij dolende was in zijn gedachtegang.
Achteraf bleek ook dat drugs en alcohol teveel invloed hadden op zijn leefpatroon, en ieder mens die enigszins verbonden is met de zorg, weet dat deze middelen de angstfactor meer vrijheid geven.
Angst wordt erdoor gevoed, en deze gastheer zal steeds om meer vragen.
Op zich logisch om zich grotendeels af te sluiten van de muziekbusiness, en zich te richten op andere belangrijke zaken.
Reznor is niet die man van staal, een persoonlijkheid waar je niet omheen kunt.
Ook hij heeft behoefte aan structuur in zijn leven; huisje, boompje, beestje, getrouwd en gezinnetje met twee zonen.
Pas nu durft hij het dagboek, welke The Downward Spiral is genoemd, weer te openbaren.
Op Lowlands maakte hij overtuigend zijn come-back, om nu de volgende meesterzet te plaatsen met Hesitation Marks.
Hesitation Marks is The Downward Spiral zonder de agressie, berusting is het codewoord.
Bij zijn eerste twee albums waren er wel meer nummers die er tussenuit schoten; hier hoor je wel meer een lijn.
Geen manisch depressief geheel, met de nodige uppers en downers.
Nine Inch Nails is weer terug.