Nick Cave & The Bad Seeds - Kicking Against the Pricks (1986)

Toch wel een aantal bijzondere cover-uitvoeringen op dit album. Cave weet veel songs echt eigen te maken. Niet altijd even geslaagd, maar voor het merendeel uiterst genietbaar.

mijn allereerste nick cave album nadat ik al de (maxi)single van The Singer gekocht had.
Prachtige interpretaties van cave's eigen favorieten op zijn eigen onnavolgbare manier.
The Bad Seeds blijken hun instrumenten toch te kunnen beheersen.
By The Time I get to Phoenix is mijn favoriet.

Deze is langzaam bezig mijn favoriete Bad Seeds album te worden...

Mijn eerste Nick Cave-album was dit coveralbum, met mijn eeuwige dank aan Lux Jansen en Domino op de toen meer dan interessanten Radio 2 Omroep Brabant (BRT, later BRTN, nu VRT)! Omroep Brabant heeft toen, periode 1985-1988 (of was het langer?) véél aan mijn muzikale opvoeding bijgedragen ... er was "Domino" deel I met vooral Rock, waar ik o.m. R.E.M. leerde kennen, en er was dus Domino II waar de meer alternatieve muziek aan bod kwam. En daar kwam ik in contact met Nick Cave... Deze toen 15-jarige snaak werd in "Domino Deel II" met Cave's interpretatie van "All Tomorrow's Parties" geconfronteerd én.. was op slag verkocht

Ik heb het al op meer threads gemeld: an sich héb ik het zo niet begrepenn op cover-albums, temeer daar het soms wel heer erg pijnlijk slecht is, maar er zijn artiesten die covers a) met overtuiging b) respect c) bezieling en last but not least d) op geheel eigen wijze kunnen brengen. Dat geldt zeer zeker voor zowat alle covers die Johnny Cash opnam, "Through the Looking Glass" van Siouxsie & The Banshees, "Pin-Ups" van David Bowie, in mindere mate "Strange little girls" van Tori Amos maar zeer zéker deze "Kicking Against the Pricks" van Nick Cave & The Bad Seeds!!!

Cave kennende van The Birthday Party, was de fantastische apolcalyptische versie van ALL TOMORROWS PARTIES van Velvet Underground die ik toen op dat radioprogramma hoorde géén verrassing, maar toen ik het album (op vinyl, dus zonder de extra CD-tracks "Black Betty" en "Running Scared") in huis had gehaald, was het wel even 'schrikken' om een 'croonende Cave' te horen... maar tegelijk ook een enorm "WOW!-gevoel" !!!!! Of om het op zijn "Vlaams" te zeggen: AMAI!

Het dreigende "I'm gonna kill that woman".. Cave méént het, dus Woman in kwestie: pas maar op!; het zeemzoete gezongen "Long Black Veil", het zeer overtuigend gebrachte "Hey Joe", de country-crooner-spirit van "The Carnival's Over", "The Singer" en natuurlijk de Gene Pitneysong "Something's Gotten Hold of My Heart", die ik zelfs beter vind dan het orgineel.....

Het eerder vermeldde "All Tomorrow's Parties" is voor mij écht het hoogtepunt van de plaat, maar ik hou ook enorm van "The Hammer Song" (niet te verwarren met "The Hammer Song" op The Good Son) en natuurlijk de heerlijk slepende slow "By The Time I Get to Phoenix" waarop Cave zingt en croont als de allerbesten...
En op "Jezus met the woman at the well" zijn Cave & the seeds zowaar aan de gospel...

"Black Betty" en "Running Scared" leerde ik pas kennen toen ik later de CD-versie kocht, maar zijn ook elk zéér verdienstelijke versies....

Eigenlijk had op de CD-versie - als men dan toch bezig was extra's toe te voegen - ook nog "In the Ghetto" en "Avalanche" - beiden van "From her To Eternity" bijgekund...

Een heerlijk Cave-plaatje dit !!!!En ook al zijn het allen covers, meer dan aan te raden!!!!!!

The Birthday Party kénde ik dus al een tijdje... en dat vond ik al fantastisch, en... dàn, in 1986 of was het toch '87, maakte ik kennis met deze Cave-coverplaat, en niet veel later zou ik zijn andere albums gaan ontdekken, met als eerste "Tender Prey", dat ik in '88 meteen kocht toen het uitkwam.. ik zou het me niet beklagen...

Ik had wel al van Cave gehoord toen ik dit kocht, maar dit was wel het eerste Cave album dat ik ook effectief kocht.
In een klein winkeltje in Doornik (Tournai) in Franstalig België.
Voor weinig geld, en blij als een kind !
En thuisgekomen meteen beluisterd - cd-speler had ik toen nog niet in de auto - en jawel !

Goed plaatje is dit, leuke covers, doch hier en daar een
minder geslaagde, dus voor mij : 3.5 ster *** 1/2

by the time i get tho phoenix is heel sterk gecoverd en beter dan het originele.
the singer van johnny cash is ook goed gedaan maar komt niet in de buurt van johnny cash zijn versie . voor de rest is dit een redelijke plaat .

Wat een onzettend laag gemiddelede . Geweldig leuke cover plaat dit.

Wat mij betreft één van de beste coveralbums ooit, maar ik prefereer toch 's mans eigen werk.

Op dit album (en eigenlijk ook op Murder Ballads) heb ik niet het gevoel wat ik bij Cave's andere werk wel heb, namelijk dat hij puur uit het hart zingt. Dit blijft toch een beetje acteren, de emoties komen niet origineel op mij over.

Natuurlijk wel gewoon een goed cijfer, want Cave is Cave.

Het is gewoon kitsch en dat maakt het juist zo leuk.

"Kitsch" is inderdaad een heel goed passende term.

Leuk coveralbum van Cave, maar toch ook wat minder geslaagde versies. Tot mijn favorieten behoren in ieder geval 'Muddy Water', 'Long Black Veil', 'The Singer', 'By The Time I Get To Phoenix' en 'The Carnival Is Over'. De rest is niet slecht, maar ook niet erg bijzonder.
3*

pracht plaat vol covers , fantastische uitvoeringen met een geniale cave , nu uit met dvd , zeer goed !

Raar, The Birthday Party was niet aan me besteed (ook The Stooges langs geen kanten, maar dit geheel ter zijde).
En dan ontdekte ik per ongeluk dit album, ik kende amper Cave toen dit uitkwam.
Maar mijn interesse voor dit donkergekleurde vreemde heerschap was hiermee gewekt, en zie, ik heb nu alles van deze, zich later als echte songwriter ontwikkelde, eigenlijk niet in één hokje te plaatsen artiest in huis, dit was dus mijn eerste.
Met Hey Joe doet hij iets geheel anders dan bijvoorbeeld Jimi Henxrix, en zeker als Willy Deville, het is een echte Murder Ballad bij Cave.
Black Betty vind ik ook meesterlijk en nooit zoiets gehoord.
De Vleermuis van de rock mocht me vanaf toen tot zijn fans rekenen.
Sommige coverplaten zijn draken, maar deze niet.
Cave doèt tenminste wat met deze songs, hij zet ze geheel naar zijn hand, en zingt ze voor de Koningin van Onderland.

Heel goed cover-album. Eén van de beste vind ik. Eigenlijk een zeer ondergewaardeerd album.

Mèt dvd? Zie je hem dan deze songs live performen, of zijn het clips? Geen idee dat deze opnieuw uitgebracht werd met een dvd erbij...

Ik ben geen voorstander van cover-albums maar dit vind ik toch één van de beste omdat Nick Cave de songs op een geheel eigen wijze interpreteert alsof hij die zelf heeft geschreven, al zijn ze niet allemaal geslaagd. Maar Hey Joe en All Tomorrow's Parties vind ik in deze uitvoering erg goed.

Cave was zelf ook niet helemaal tevreden las ik in een interview.
Inderdaad zijn Hey Joe en All Tomorrow´s Parties hoogtepunten. Zelf ben ik ook groot fan van By The Time I Get To Phoenix.
Prima cover album verder.

Ik was midden jaren 80 helemaal weg van de eerste 2 Cave albums.
Ook deze maakte destijds diepe indruk.
Enigszins op zijn Cave's zwalkend werkt hij zich door deze nummers.
Ik ben het met Milestones eens Nick Cave zingt (als een echte Crooner) By the Time I get To Phoenix naar grote hoogte (voor mij de mooiste van dit album).

Mooie covers. By the tile I get to Phoenix.... en Muddy water ook.

Ik heb het nooit zo op een heel album met covers, maar Cave doet dit toch wel heel smaakvol. En hij laat ook horen dat hij gevoel voor melodie heeft in de manier waarop hij sommige arrangementen aankleedt.

Wat heb ik deze plaat onderschat met mijn 3*.... hoppa volle d'r bij....prachtige interpretaties....

Misschien wel het beste cover album wat ooit gemaakt is. Bij een aantal is het origineel beter (Hendrix, VU bv) maar bv de cover van By the time is zoveel beter dan het origineel wat ook al heel mooie is, de gevoeligheid van dat nummer kan Nick als geen ander laten horen. Sommige tracks zoals the Singer zijn om te janken zo mooi. Geniale plaat dus, heeft ie er meer van gemaakt (-:

Het derde album is een coveralbum. Ik ben niet bepaald een fan van coveralbums omdat het wat consistentie mist in de nummers en het daarom meer lijkt op een verzamellijst van willekeurige nummers. Nick Cave maakt er wel iets moois van.

Muddy Water is een heerlijke opener. Een Nick Cave dat we nog niet hebben gehoord in de voorgaande albums. De kale muziek maakt plaats voor een melodieus en rustig lied. Stemwerk en refrein is prachtig en dromerig.
I'm Gonna Kill That Woman is dan weer heerlijk chaotisch met een hoog rockgehalte. Het heeft wel een tijd geduurt voordat ik het nummer wist te waarderen, maar die heerlijke uithalen met de drums en gitaren geven een gigantische kick aan de luisteraar.

Muddy Water laat een zeer gevoelige en melodieuze Cave zien , Sleeping Annaleah verdubbelt dit gevoel. Heel zeemzoetig nummertje (met de nodige oohs op het einde) maar ik kan er wel van genieten. Een fijn nummer om op te wiegen.
Het vierde nummer volgt Sleeping Annaleah mooi op. Een nummer dat zeker niet zou misstaan in van die Texas parties. Zeer geslaagde meezinger.

Het middenstuk begint met Hey Joe en laat direct een andere sfeer horen. Dreigend en intens wat natuurlijk goed past bij de lyrics. Dit nummer doet me denken aan de cover Avalanche op zijn debuutalbum met de Bad Seeds. Hoogtepunten zijn die kleine vioolstukjes die opeens verschijnen en welliswaar langer gaan duren naarmate het lied vordert. Ik vind het een zeer interessante en hypnotiserende cover.
Hoogtepunt van het album komt voor mij bij The Singer. Gewoon pure emotie, prachtige stem en dan dat lekker gitaarwerk. Zeer westernachtig en beelden van een Lonesome Cowboy triggeren mijn gedachten.

Na een viertal tragere nummers komen we bij terug bij een dansbaar en upbeat rocknummer. All Tomorrow's Parties is zeker geen slecht nummer , vooral niet met die prachtige samenzang en chaotisch gitaarspel. Het vervolg op The Singer qua stijl beluisteren we op By The Time I Get To Phoenix, dit keer wel met meer variatie. Less is sometimes more maar alweer raakt Cave hier een emotionele snaar als hij uithaalt. Prachtig.

The Hammer Song is ook weer een cover van oerdegelijke kwaliteit, maar ik krijg wel niet het wow-gevoel dat ik dan weer wel heb bij andere songs. Het probleem is dat het tussen twee magnifieke nummers staat. Ja, Something's Gotten Hold Of My Heart zijn samen met The Singer mijn hoogtepunten op het album. Wat een heerlijk , emotioneel nummer... die piano, strijkers en die prachtige stem vormen een geweldig trio. Bij dit nummer heb ik trouwens gemerkt dat Cave zijn stem zoveel overtuigender en voller klinkt als ik mijn hoofdtelefoon opzet om naar muziek te luisteren.

Dus na dit uitstekend nummer hebben we nog twee nummers. Het voorlaatste is een zeer leuke intermezzo. Niet heel speciaal maar als tussendoortje goed te doen. Hetzelfde geldt ook voor het eindnummer. Moet wel zeggen dat het een passend eindnummer is.

Uitstekend coveralbum dus. Beluister eens het origineel van Hey Joe en beluister hierna wat Cave ervan heeft gemaakt. Hij heeft de kracht om covers zijn eigen persoonlijke touch te geven en hij slaagt daar dan ook in met verve. Dus ja, normaal heb ik niet veel met coveralbums maar dit neigt toch wel naar de 4*. Ookal klinkt het allemaal soms iets te zoet , staat er geen enkel slecht nummer op. Tel daarbij op dat Cave hier zijn beste stemwerk laat horen (van de drie eerste albums welliswaar) en je hebt een album dat weer niet teleurstelt. Goed bezig heren. Ben benieuwd naar album nr. 4.

Deze coverplaat staat volkomen haaks op wat hij tot dat moment had vrijgegeven. Zijn eerste platen liepen niet over van jolijt. Toch klinkt de "firstborn is dead" een stuk minder zwaar de het debuut van Cave en is deze plaat misschien minder onlogisch dan op het eerste gehoor zou vermoeden. Toch klinkt het alsof hij enige stappen heeft overgeslagen en weet hij mij aangenaam te verassen met deze plaat en dat is hij eigenlijk altijd blijven doen. Een artiest met een opmerkelijk sterk repertoire en daar wordt ten onrechte nogal eens aan voorbij gelopen, maar bedenk maar eens een artiest met zo'n groot aantal hoogwaardige platen, ik denk dan al snel aan The Beatles.

Vind het absoluut niet kitch, als dat wel zo is heeft Nicholas dit uitstekend gedaan.
Nummers als the SInger, by the time I get to Phoenix, long black veil geniaal, en wat te denken van Running scared (op de 12" van the Singer).
Desolaat, dreigend, vind deze periode zijn beste, zijn debuut vind ik nog steeds zijn mooiste, Avalanche wat een opener, over dreiging gesproken.

Waarschijnlijk de minst bekende en meest onbeminde plaat van Cave. Echt essentieel is 'ie ook niet, maar Cave maakt de coves wel echt eigen. Hoewel het zwalkende zijn charme heeft, klinkt Cave hier soms nog wat te jeugdig. Hij is nog niet de performer die hij later zou worden. Ook mist het de cohesie en de diepgang die vele van zijn albums met eigen werk wel hebben. Het klinkt vooral op de eerste helft wat bij elkaar geraapt en dat is het in feite natuurlijk ook. Maar geenszins een slechte plaat.

De geweldige titel van dit album maakt inhoudelijk helaas weinig indruk. Er staan een aantal prima covers op zoals Muddy Water, Hey Joe en By The Time I Get To Phoenix. Mijn persoonlijke favoriet is All Tomorrow's Parties van de Velvet Underground & Nico en geschreven door Lou Reed.
Maar er staan ook een flink aantal matige nummers en missers tegenover. Wisselvalligheid troef hier, maar toch een voldoende.