@devel-hunt
New age kan ik (hoewel met wat fantasie) wel snappen, maar in hoeverre neigt het dan naar trance en klassiek?
Dit is mijn eerste 5-sterren plaat sinds lange, lange tijd. Na enige tijd naar Basinski's muziek te hebben geluisterd, heb ik mij heel lang afgevraagd of dit muziek is dat ik ooit eerder heb gehoord. Dat is van toepassing op The Garden of Brokennes, maar zeker ook op The Disintegration Loops serie. Heb ik dit eerder gehoord? Ik denk het niet. Ik denk dat ik veel soundscapes heb gehoord, lang uitgesponnen geluidsgolven (Steve Roach's Darkest Before Dawn), maar The Disintegration Loops (en ik noem vanaf dit punt alleen nog maar dit album) is toch anders. Dit is Sfeer met hoofdletter S, en die evenaart om het even welke sfeer dan ook die ik in mijn leven heb mogen ervaren.
Dlp 2.2 is beangstigend. Het gevoel dat je in een buitenlandse plaats bent en ligt te luisteren in een hotelkamer of appartement naar het geluid van de stad. Het gevoel dat je vreemd bent in een vreemde wereld.
Maar Dlp 3 is nog effectiever. Voor mij bestaat de loop uit drie lagen: de lichte drone die constant op de achtergrond aanwezig is, de hogere toon, en de lagere toon die op de hogere volgt. (Ik kan het niet anders uitleggen. Misschien een idee om een topic te openen voor hulp en vragen wat betreft het omschrijven van muziekaspecten?)
Dlp 3 geeft een muzikaal gezicht aan de gevoelens die ik had toen ik naar Limburg verhuisde. De lagere toon geeft me een enorm geborgen gevoel, als twee armen die me omsluiten en een zachte muur vormt tegen de buitenwereld. Dat was de situatie voor mijn verhuizen. Als HSP-er was ik erg gehecht aan mijn natuurlijke omgeving waar ik 24 jaar vertoefd heb. De aftakeling van de loop, die ik vooral in de lage, minder gladde toon hoor, symboliseert het begin van mijn relatie met iemand uit Limburg. Langzaam komen er gaten in die veilige muur, en sta je aan het eind compleet naakt in een vreemde wereld. In letterlijke zin is dat het punt dat ik in Limburg woonde.
Een van mijn theorieën over wat muziek mooi en goed kan maken zijn de geuren en kleuren van de geluiden. Ik merkte dat toen ik onlangs na lange tijd weer een specifiek cassettebandje, dat ik zie als het symbool van mijn jaren '90 jeugd, luisterde. Alleen de nummers die mooie geluiden bevatten, hadden op mij de sterkste nostalgische gevoelens. The Disintegration Loops II grossiert in mooie geluiden, waar ik eindeloos naar zou kunnen luisteren. Na lange tijd kan er dus nog iets unieks gebeuren: de toevoeging van een nieuwe plaat in mijn top 10.