menu

Philip Lynott - Solo in Soho (1980)

mijn stem
3,53 (45)
45 stemmen

Ierland
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Dear Miss Lonely Hearts (4:11)
  2. King's Call (3:41)
  3. A Child's Lullaby (2:43)
  4. Tattoo (Giving It All Up for Love) (3:21)
  5. Solo in Soho (4:15)
  6. Girls (4:01)
  7. Yellow Pearl (4:06)
  8. Ode to a Black Man (4:06)
  9. Jamaican Rum (2:44)
  10. Talk in '79 (2:56)
totale tijdsduur: 36:04
zoeken in:
avatar van rusty nail
phil lynott: muziek spreekt me minder aan maar intressante lyrics ook bij de thin lizzy periode

Empyrium
Dear Miss Lonely Hearts, King's Call, Solo in Soho, Ode To a Black Man, Jamaican Rum, Talk in '79... allemaal puike nummers van de Thin Lizzy-frontman.

Stijn_Slayer
Thin Lizzy vind ik geweldig. Lynott solo kan ik echter niks mee, het raakt me gewoon niet.

avatar van James Douglas
Ik sluit volgens mij maar aan in die rij. Phil had scheurende gitaren nodig om zijn poëzie te omlijsten.

avatar van trebremmit
3,5
Phil had helemaal geen scheurende gitaren nodig, Phil had zijn stem en daar had hij genoeg aan, dit solo album bewijst dat.

avatar van iggy
3,0
Solo in soho de absolute kraker op deze solo van lynot voor mij wederom een absolute klassieker. Kings callprima hoor. Bijna altijd komt bij lynot zijn klasse boven drijven. Deze man had mijn inziens juist niet de scheurende gitaren van lizzy nodig(trebremmit helemaal mee eens). Maar dat is smaak. Mijn inziens had hij net zo goed een soul album kunnen maken mits hij daar de tijd voor had genomen. En niet bang zou zijn geweest om zijn imago van ruige zuipende en helaas spuitende hard rock god op het spel had durven te zetten. Prima plaat niks mis mee man

avatar van vielip
3,5
Phil solo vind ik een beetje een 50/50 verhaal. Er staan prachtige nummers op beide albums (King's call, Yellow pearl, Dear miss lonely heart, Old town en Solo in Soho om er een aantal te noemen) maar ook wat minder geslaagd spul. Toch is het altijd prettig om naar zijn stem te luisteren op de één of andere manier. Hoe matig sommige nummers ook zijn. Hij heeft wat mij betreft de gitaren niet perse nodig al luister ik als het erop aankomt toch het liefst naar Lizzy!

sugartummy
Dit is een vreemd album met een willekeur aan muzikale stijlen. Dear miss lonely hearts is een goede popsong; king's call over het effect van het overlijden van Elvis op Phil is een uitstekende popsong met Mark Knopfler op gitaar;a child's lullaby is erg georkestreerd;tattoo klinkt als disco met een stompende bas;solo in Soho is mijn favoriet en een perfect nummer voor Sinead O'Connor om te coveren, omdat ze van reggae houdt en vanwege de tekst;girls is synthpop;dit is nog sterker het geval in the yellow pearl;ode to a black man rockt geweldig;jamaica rum heeft gary moore, maar niet zoals je hem gewend bent;talk in '79 is precies dat met een dominerende bass. Geen verkeerde plaat als je zo vaak gehoord heb als ik, maar ik moest er wel enorm aan wennen.

avatar van bikkel2
Aardig wat prominenten op deze plaat. Naast Knopfler, schijnt Bob Siebenberg van Supertramp te drummen op de meeste songs. Athans dat dacht ik wel.

avatar van Von Helsing
4,5
Bob Siebenberg is of was de zwager van Brian Downey. Dus die link is er in ieder geval wel.

avatar van bikkel2
Klopt. Downey speelt ook gitaar op het nummer Brother Were You Bound(1985) van het album met dezelfde naam van Supertramp.

avatar van Karma_To_Burn
3,5
Best een lekker solo albumpje van Lynott! Alleen zijn stem op zich maken de nummers al de moeite waard maar vooral de gevoeligere nummers zoals King's Call(Met Mark Knopfler) & Solo in Soho zijn classics! Jamaican Rum is ook al een lekker relaxed nummer, het zwoele gitaartje met de zware stem van Lynott komt helemaal tot zijn recht.
I like this album! Helaas doen A Child's Lullaby & Yellow Pearl mij minder, dus daarom hou ik het voorlopig op een 3,5.

avatar van trebremmit
3,5
bikkel2 schreef:
Aardig wat prominenten op deze plaat. Naast Knopfler, schijnt Bob Siebenberg van Supertramp te drummen op de meeste songs. Athans dat dacht ik wel.


Alleen op Girls. Verder speelt Huey Lewis harmonica op Tattoo en Ode to a Black Man.
Niet dat ik dit uit mijn hoofd wist, maar het staat op mijn lp en ook op wikipedia.

Blijft een lekker album dit, vooral Solo in Soho is erg goed.

avatar van Metal-D78
Von Helsing schreef:
Bob Siebenberg is of was de zwager van Brian Downey. Dus die link is er in ieder geval wel.


Zwager van Scott Gorham....

avatar van kaztor
4,0
Stijn_Slayer schreef:
Thin Lizzy vind ik geweldig. Lynott solo kan ik echter niks mee, het raakt me gewoon niet.

Het grappige is juist dat dit in de basis gewoon een Lizzy-album is, onder Phil’s naam uitgebracht.
Alle (toen) leden en bijna-leden spelen er gewoon op mee.

Ik vind het een lekker album dat zich op z’n eigen manier goed laat vergelijken met de ‘echte’ TL-albums, vorige week dus door m’n schatje besteld. Lekker losjes, zonder schroom of verwachtingspatroon en je hoort er duidelijk spelplezier in terug. King’s Call was destijds nog vaak op de radio te horen. Het werd een tijdje na z’n overlijden zelfs nog een hitje (1987). Mark Knopfler ook te zien in de clip, leuk. Interessant ook om te weten dat Ultravox’s Midge Ure hier op keyboards te horen is. Die speelde destijds nog gitaar voor de band nadat Brian Robertson was vertrokken, om aan tourverplichtingen te voldoen.

avatar van iggy
3,0
Als ik me niet vergis was het Gary Moore die hij verving. Moore vertrok onverwachts tijdens de Amerikaanse tour. Ure werd in allerijl ingevlogen om vervolgens de tour af te maken.

avatar van kaztor
4,0
Ja, sorry, zat er dus een jaartje (en een gitarist) naast.
Zeker een klasse actie van Ure. In een Thin Lizzy docu op Youtube geeft de man aan dat ie de slechtste gitarist was die ooit in de band heeft gezeten. Een vriend (Lynott) laat hij niet in de steek, dus trok ie de stoute schoenen aan en nam het op zich om een fenomenale snarenplukker te vervangen. Eerder had hij al (samen met Moore) overdubs aan oudere Thin Lizzy-nummers toegevoegd voor een verzamelaar, dus het ijs was al gebroken.

avatar van vielip
3,5
Zit dit album na tijden weer eens te luisteren. Best een leuk album eigenlijk! Diversiteit is de sterke troef hier wat mij betreft. Pop, rock en blues, het komt allemaal aan bod. En die popsongs zijn ook nog eens voorzien van een vleugje New wave. Logisch gezien de tijd van release. De fraaie stem van Philip doet het bij mij altijd goed. Dus toch maar verhoogd met een halfje.

avatar van RonaldjK
4,0
Vanaf 1978 zocht Phil Lynott aansluiting bij nieuwe muziektrends, zoals punk en new wave. Ook begon hij liedjes te schrijven die niet geschikt waren voor de stadionhardrock van zijn Thin Lizzy, met wie hij overigens in de eerste jaren al rockloze liedjes opnam, Dublin bijvoorbeeld.
Het hardrocklabel opgeplakt krijgen, dat was hem te beperkt. Zo verscheen november 1979 kerstsingle A Merry Jingle met The Greedies met daarin twee ex-Sex Pistolsleden.
Tijdens de opnamen van Black Rose, een jaar eerder, viel het de bandleden op dat je opeens niet meer wist waarvoor een liedje werd opgenomen: voor Thin Lizzy of Phil solo?

Dat blijkt inderdaad op zijn solodebuut, april 1980 verschenen, vernoemd naar een Londense wijk, net als het Lizzyalbum Chinatown dat later dat jaar uitkwam.
Het is een komen en gaan van ex- en nieuwe bandleden, aangevuld met vrienden.

Het Thin Lizzy van dat moment (naast Lynott: Brian Downey, Scott Gorham en Snowy White) hoor je het vaakst; zoals in de stevigste track, opener Dear Miss Lonely Hearts.
Ex-leden: Midge Ure, gitarist tijdens het tweede deel van de Black Rose Tour in 1979, speelt synthesizers op Yellow Pearl, dat hierop lange tijd de herkenningstune van BBC's Top of the Pops was.
Mark Nauseef, drummer tijdens de Australische tour in 1978, speelt op Ode to a Black Man en Talk in '79.
Gary Moore, gitarist bij Lizzy van half '78 tot half '79, speelt op Jamaican Rum een wonderzoete solo.

Enkele vrienden: Bobbie Benberg van Supertramp, zwager van Lizzygitarist Scott Gorham, speelt met onder meer bassist Jimmy Bain op Girls, een compositie van Bain, Lynott en ex-Lizzyaan Brian Robertson.
Huey Lewis speelt mondharmonica op Tattoo en Ode.
Mark Knoflook van Diarree Straits, zoals Urbanus hem ooit noemde, speelt gitaar op King's Call, na Lynotts dood een hitje, hierboven door kaztor al vermeld.
Fiachra Trench hoorden we al jarenlang op platen van Lizzy voor orkestrale arrangementen, hij keert hier terug voor A Child's Lullaby en Tattoo.

Muzikaal gaat het ook diverse kanten op; Lynott biedt een gevarieerd tapasmenu met allerlei hapjes. Van rock via reggae naar synthesizerpop, plus nog meer. Heel smakelijk, mede omdat het goede composities zijn die fraai worden gespeeld, bijeengehouden door de productie van o.m. Kit Woolven, Tony Visconti en Will Reid Dick en het grootste bindmiddel: de warme stem van de zwarte man.

Die laatste term diept hij uit in Ode To a Black Man, resultaat van zijn zoektocht naar zijn afkomst en identiteit.
Op King's Call verwoordt hij fraai zijn gevoelens na het overlijden van Elvis Presley in 1977, een onderwerp dat op Do Anything You Want To van album Black Rose ook al langskwam.
Talk in '79 is een poëtische samenvatting van het popjaar 1979, waaruit zijn dichterlijke talent blijkt. 
Met die teksten was hij overigens ook aan het schuiven: delen van de tekst van Ode hoorden we het jaar ervoor op het zojuist genoemde Do Anything.

Heerlijk popplaatje, dat mij van tijd tot tijd toeroept dat het wil worden gedraaid, waaraan ik dan blijmoedig toegeef.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:02 uur

geplaatst: vandaag om 20:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.