Clock DVA - Advantage (1983)

Dit behoort ongetwijfeld tot een van de beste jaren '80 platen...!

En als je 'Tortured Heroine' hoort weet je waar Fields of the Nephilim de mosterd gehaald hebben. Die jazz invloeden geven deze plaat een ongelofelijk speciale sfeer. Maar 'Resistance' (zowel de gewone versie als de 12" mix) blijft toch wel het topnummer. Geef ze zeker nog een derde luisterbeurt (en een vierde en vijfde ook zou ik zeggen ) Ik weet nog dat ik in het begin enkel het eerste nummer echt goed vond. De enige reden dat deze plaat bij mij niet naar de 4,5* gaat is het achtste nummer 'Poem', dat vind ik echt heel zwak.

Leuk om te zien dat deze plaat ook op mume terug te vinden is, en een tikje verwonderlijk om te constateren dat er nog zo weinig bij deze plaat geschreven of gestemd is.

Voor mij is Advantage zonder meer een momument.

Deze plaat scharniert feitelijk tussen twee incarnaties van ClockDVA ... het is hun laatste in 'band'- vorm, na deze plaat is de originele ClockDVA uiteen gegaan in naar het schijnt buitengewoon ongezellige omstandigheden. Adi Newton richtte hierna The Anti Group op, en het werk dat hij daarmee deed is volstrekt niet pop georienteerd. Ook onder de naam ClockDVA bleven platen uitkomen, maar met een geheel andere, overwegend electronische sound.

Het vroegste werk ( bv Thirst) van ClockDVA is ook niet erg pop, maar deze Advantage is -binnen Adi Newton's oeuvre- best toegankelijk te noemen. Resistance en Breakdown zijn vlotte nummers, goed dansbaar en indertijd ook hele hele kleine hitjes in alternatieve kringen.

Echt geweldig vind ik de eerste twee nummers, Tortured Heroïne en Beautiful Losers. Deze nummers lopen naadloos in elkaar over, en worden heel dreigend ingekleurd door hard ingemixte bas, spaarzaam gitaarwerk en marimba's. De zang van Adi Newton klinkt zoals de man ook schijnt te zijn, ongemakkelijk, dwingend en ... ja, onvriendelijk. ClockDVA maakt iets dat je zou kunnen omschrijven als boze-mannen-funk, enigszins vergelijkbaar met Prince Blimey van Red Snapper.

Van de overige nummers laten Eternity in Paris en Dark Encounter zich nog het beste omschrijven als filmisch. Veelal sobere muziek met stemmig blazerswerk, Adi's trompet wel te verstaan. Mijn gedachten dwaalden bij deze nummers wel eens af naar L'ascenseur pour l'echafaud, maar dat zal wel met Parijs te maken hebben.

Dan resten nog de nummers Secret Life of the Big Black Suit, uitermate hectische punk-funk in een tempo dat de RHCP al decennia niet meer halen, en het ritmeloze Poem dat zijn titel waarmaakt.

De CD issue levert tenslotte nog een cover van VU's Black Angels' Death Song (niet heel bizonder maar het geeft wel een idee met betrekking tot Newton's inspiratiebronnen) en daana nog een tweetal dance-mixes van die twee ienie mini hitjes.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid om te kunnen zeggen ClockDVA ooit als band te hebben zien spelen, en ik heb deze plaat daarna nooit meer losgelaten. Adi Newton's latere werk en optredens met deze en andere bands waren ook altijd meer dan de moeite waard (zeker ClockDVA's Buried Dreams is een verborgen schat voor fans van electronische muziek) maar zo pakkend en dwingend als op Advantage zijn ze nooit meer geworden ...

Ik zou zeggen, spoor hem op en maak jezelf eenonvergelijkbare luisterervaring rijker.

Kant A vind ik sterk, het is new wave met hier en daar een funkinslag. Kant B is een mengeling van neurotische ritmes en jazzy geneuzel en zelfs een verdwaalde 'soul' zangeres jengelt door een nummer heen. Al met al vind ik dit daarom een matig album. Als het wat meer in de lijn was gebleven van de A kant had ik het een goede plaat gevonden.