menu

Living Colour - Time's Up (1990)

mijn stem
3,72 (244)
244 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Epic

  1. Time's Up (3:06)
  2. History Lesson (0:52)
  3. Pride (4:54)
  4. Love Rears Its Ugly Head (4:19)
  5. New Jack Theme (3:30)
  6. Someone Like You (3:48)
  7. Elvis Is Dead (3:49)
  8. Type (6:26)
  9. Information Overload (6:11)
  10. Under Cover of Darkness (4:17)
  11. Ology (1:07)
  12. Fight the Fight (4:32)
  13. Tag Team Partners (0:47)
  14. Solace of You (3:37)
  15. This Is the Life (6:23)
  16. Final Solution [Live in Chicago, Nov. 90] * (5:44)
  17. Middle Man [Live in Chicago, Nov. 90] * (3:40)
  18. Love Rears It's Ugly Head [Aka Soul Power Mix] * (5:07)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 57:38 (1:12:09)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Nog steeds een klassieker in mijn ogen (zeker door die mix van pop, funk, metal en punk). Wel opvallend dat de tijd deze cd wat achterhaald heeft inmiddels.

avatar van Madecineman
4,5
Ik bekijk ieder album dan ook in zijn "tijdsgeest".
Heb de heren pasgeleden nog live bewonderd en dat was toch werkelijk tijdloos smullen.

avatar van aERodynamIC
4,5
Dat lijkt mij ook: het blijft een ijzersterke band en dit is toch wel hun beste album denk ik.

avatar van Ruudf
5,0
Een uniek album, dit 'time's up'. De mix van funk, rock en metal vormt de herkenbare stijl van living colour die ze na hun debuut voortzette met dit album, dat als hun beste mag worden gezien.

Het begin van 'time's up' is knallend (lees gigantisch hard). Dat is dan ook de rede dat ik de titel-track in eerste instantie skipte terwijl ik iets dacht van; "wat een tering herrie!!".
Later ga je dat eerste nummer toch nog maar eens luisteren en dan ontdek je dat achter die "tering herrie" een geweldig lekker nummer schuil gaat. 'times up' begint met het luidende, tikkende geluid klokken, hoe toepasselijk. Vervolgens een muur van geluid, dat wil zeggen snoeinde electrische gitaren met een hysterische drummer daarbij. Dit gevolgt door een geweldig lekker stuk waar de heren iets tot rust zijn gekomen. Meer harmonie en controle.

Na de sample 'our history lesson' staat je het nummer 'pride' te wachten. Een van de nummers die de eerste keer al lekker klinkt, dit in tegenstelling tot de meeste nummers die je toch een paar keer gehoord moet hebben. Geweldig nummer, lekkere gitaar in een volmaakt evenwicht met het geweldige ritme van de drum.
Het nummer is redelijk rustig, maar loopt over in een muzikaal spectakel, de klapper 'love rears it's ugly head'.
Fantastisch opgebouwd, de lekkere funky sound word richting het einde gecombineerd met de rockende gitaar, die voor een geweldige ontlading zal zorgen.

Vevolgens keert de chaos weer terug met het nummer 'new jack theme'.
Heerlijk nummer, de chaotische sound is zelfs op zijn hoogtepunt in zekere zin gecontroleerd, en volmaakt ritmisch.
'somone like you' is het volgende nummer. Ook weer een wereld nummer. En nu ga je je afvragen hoe lang ze dit gigantisch hoge niveau vol gaan houden... het gaat nog door!!
Met het nummer 'elvis is dead'. Erg leuk humoristisch tussedoortje. Ik moest erg lachen de eerste keer.

De volgende klapper is 'type'. Opgevolgd door 'information overload' met de vreemde intro. Maar desalnietemin een goed nummer. Nogsteeds zijn de nummers ijzersterk.

De nummers 10 (under cover of darkness) en 11 (ology ..(sample)) zijn oorspronkelijk van hun eerste album 'vivid' en er is hier en daar dan ook wat aan gesleuteld.
Bij deze twee nummers stopt de reeks van fenomenale songs. Wat niet inhoud dat 'under cover of darkness' een slecht nummer is
Helemaal niet, maar persoonlijk vind ik het minder. Hetzelfde geld voor 'fight the fight'.

En dan, nummer 14 (solace of you). Heerlijk subtiel gitaartje, lekker licht zuid-amerikaans ritme. ...word je helemaal vrolijk van.
Dit is helaas niet te zeggen van het laatste 'echt' nummer op de cd, 'this is the life' . Hadden de beter in de kast kunnen laten liggen. Door het 'arabische gejank' in dit nummer ontstaat een erg irritant intro-tje. Gelukkig word dit in de laatse minuten goed gemaakt.
'this is the life' neigd naar de stijl van het album dat 'times up' zou opvolgen, 'stain'. De luchtigheid en de funk elementen die 'times up' zo lekker maakte verdwijnen, helaas. Met 'strain' verloor 'living colour' zijn magie.

avatar van Droid
4,0
Beste album van Living Colour. Bevat geweldige nummers zoals "Type" en "Information Overload". Klinkt nu nog steeds goed.
4*

avatar van andré
3,5
Vroeger was dit ook mij favoriete album Van LC. Helemaal grijs gedraaid, en kon het van begin tot eind meezingen. Maar nu ik terugkijk vind ik eigenlijk dat 'Vivid' de tand des tijds meer doorstaan heeft, voor mij dan. Vooral omdat LC op dit album een beetje doorslaat in het gepreek in de teksten.

avatar van Jan Wessels
3,0
Love rears its ugly head en Solace of you springen er wat mij betreft uit. Dit zijn fantastische tracks. Behoorlijk hard album verder die het niet haalt bij Vivid. 3,0

3,5
Ik heb dit album voor 2 euro op een mark gekocht en het is zeker goed.Fijn dat je de meeste liedjes mee kan zingen.
Time's up snelle tempo vind ik erg fijn.
Love rears its ugly head is zeker weten beste song van het album vind ik.

Parabola
Leuke band, fijn album. Het optreden op Sziget dit jaar was overigens echt super

avatar van Oldfart
5,0
Leuke band ?
Een kwalificatie Living Colour onwaardig.

Niet mijn genre (Rock) , maar dit vond ik dan wel weer erg lekker.

Normaal geproken ben ik erg voor old school R&B en soul, Funk en jazzy muziek en wat pop op zijn tijd.

Heel typisch dat ik binnen het genre rock ook weer bij zwarte artiesten als Jimi Hendrix, Santana en dus Living Color uit kom.
Het zal wel door de (respectievelijk) blues, latin en funk invleoden komen dat dit me wél raakt..

Natuurlijk de singles "Love rears it's Ugly head" en het rustige "Solace of you", maar ook hardere nummers als "Pride", "Type" en (mijn favoriet) "someone like you"

Een paar andere nummers trek ik overigens erg moeilijk.

ps: Corey Glover's solo album "Hymns" is ook erg sterk (meer Blues / R&B / Soul /pop achtig, minder rock)..

avatar van deric raven
4,0
Tussen al die metal en funkrock staat misschien wel het mooiste zomerse nummer dat ooit gemaakt is; Solace Of You. Zeer geslaagd en gevarieerd album van een band die zichzelf hierna niet meer overtroffen heeft. Paste wel tussen het heersende cross-over geluid, maar had heel duidelijk een eigen identiteit.

fastpulseboy
laatst weer eens opgezet.....vroeger veel geluisterd......maar sjees wat klinkt dit enorm gedateerd nu zeg!

avatar van deric raven
4,0
Ik krijg er eerder een prettig gevoel van nostalgie van.

avatar van realvimfuego
4,0
...och...gedateerd, goede muziek is goede muziek. Ik vind dit een geweldig album, wat een instrumentenbeheersing, mooie teksten. Vivid vind ik wel wat sterker maar toch....4 punten...

avatar van floris013
3,0
pas weer eens teruggevonden en net zoals een aantal hier voor mij: gedateerd! heb ik niet gauw, maar zal wel omdat dit destijds zo enorm modieus was.

avatar van king_arthur
5,0
Ik snap dat 'gedateerd' niet zo (en over de term 'modieus' ga ik het niet eens hebben). Het is gewoon goede muziek gespeeld door goede muzikanten. Al is het alleen maar de geweldige overgang van 'Elvis is Dead' naar 'Type'. Als je dan nog stil in je stoel zit mag je je wat mij betreft dood laten verklaren.

avatar van tnf
tnf
Pas geleden gekocht (dat het zogenaamd 'gedateerd' is zal me worst wezen). Er staat niet veel harde rock in de cd-kast, maar deze cd ligt me desondanks verdomd goed.

Ik herken iets in het commentaar van P. de Clown: Veel ándere muziek die ik lekker vind is enigszins funky (de ene keer subtiel, de andere keer heel duidelijk). Ondanks dat deze cd in het rock-genre valt bezit hij dat typische funky randje waar ik iets mee kan.

En ondanks dat hij bij tijd en wijle behoorlijk hard is, is er een behoorlijke dosis dynamiek aanwezig. Erg prettig.

'Pride' hadden ze trouwens best op single uit kunnen brengen. Had dan nog wat kunnen worden, ook. In die tijd was dat makkelijker dan nu met dit soort muziek.

avatar van vin13
4,0
Een tijd deze band gevolgd en ook hun sideprojecten, vooral Doug Wimbisch is klasse. Dub War met reggea en funk en Fishbone met funkrock zijn ook top.
Live is Living Colour te gek maar Vernon Reid solo viel me tegen.
Time's up is wat gewaagder en experimenteler, ook cynischer en de onschuld en energie van hun begintijd zijn vervangen door ervaring en meer gelaagdheid. Hierdoor kan het iets langer duren voordat je de muziek kan waarderen.

avatar van Snakeskin
3,0
Energieke, strakke en goede plaat. Het opus magnum van de band. Hierna werd het minder energiek, minder strak en minder goed, en daarna slap en vervelend.

Joy
nou nou

stain mag er wat mij betreft ook flink wezen

erg goeie plaat

avatar van Snakeskin
3,0
Over die plaat heb ik ook geen kwaad woord gezegd. Ben het zelfs helemaal met je eens, maar met Stain lukte het de band niet om verder te komen dan waar men met "time's up" gebleven was, vandaar.

Joy
is dat erg als de plaat verder staat als een huis?

wat mij betreft niet, en daarna hield men er mee op dus het is allemaal prima verlopen

Collideoscope viel na al die jaren niet eens zo heel erg tegen maar de sjus was er duidleijk uit

blijft over, een 3 tal erg lekkere platen

avatar van Snakeskin
3,0
ik heb daar geen moeilijkheden mee. AC/DC maakt haar hele carriere niets anders dan een zelfde soort plaat. Punt hierbij is dat de ene wel beter is en waar dan vervolgens de andere aan wordt afgemeten. Stain wordt afgemeten aan haar voorganger en er wordt geconcludeerd dat deze meer van hetzelfde is, minder verassend en ........you know the story.

avatar van Joän
3,5
Heel goed album, stevige blackrock.
Gedateerd? dat ben ik dan ook
Heb namelijk dit album ruim 20 jaar geleden gekocht vanwege het nummer Love Rears its ugly head.
Maar Times up en Type zijn wel mijn favoriete nummers.
Wat een heerlijke herrie.

avatar van LucM
4,0
Sterk album met een combinatie van hardrock, soul en funk (in die tijd gecatalogeerd als crossover). Strak gespeeld, energiek en prima gezongen.
Ook de nummers zelf vind ik sterk waaronder "Time's Up", "Pride" en "Love Rears Its Ugly Head".

avatar van king_arthur
5,0
Helemaal geweldig vind ik nog steeds hoe "Elvis is Dead" eindigd en "Type" er daarna meteen in knalt!

avatar van deric raven
4,0
Nee, dit is niet Pink Floyd met Time.

Time’s Up is muzikaal onderhand trash metal met een groot nadeel, dat de zang achter blijft bij de muziek. Het klinkt ook allemaal net te blikkerig. Komt dus niet helemaal goed uit de verf. Het funk stuk tussendoor gaat Living Colour beter af.
Daar zijn ze dus ook goed in. Op het eind loopt de drum achter de feiten aan; veels te chaotisch, en dus zeker niet geslaagd te noemen.

History Lesson zijn stukjes van samplers over de situatie in Afrika; hoeft voor mij ook niet zo nodig.

Met Pride komen ze wel goed weg. Lekkere metal met duidelijke funky invloeden. Ook de zang is hier sterk. Beetje Mothers Finest achtig. Hier klopt het dus wel.
Na een zwak begin, komen er nu wel een aantal sterke songs, al blijft het blikkerige geluid helaas wel aanwezig.

Love Rears Its Ugly Head is denk ik wel hun bekendste nummer. Op zich wel begrijpelijk; klinkt allemaal wel erg aanstekelijk, en heeft voor zowel liefhebbers van blues, metal en funk een heerlijke flow. Al vind ik dat er betere songs op staan, muzikaal is dit zeker oke. De tekst is grappig; speelt natuurlijk ook mee.

New Jack Theme is erg strak gespeeld; wat dus bij Time’s Up niet over kwam, lukt hier dus wel. Live klinkt het vaak nog overtuigender. Tenminste wel de twee keer dat ik het gehoord heb. Luister goed naar het percussie gedeelte tussendoor. Dit heeft Zuid Amerikaanse invloeden; iets wat later Sepultura ook in hun metal stopte (tenminste, volgens mij was Living Colour eerder, maar hier ben ik niet 100% zeker van).

Someone Like You klinkt als de cross-over die Red Hot Chili Peppers, Fishbone, en Faith No More op dat moment ook maakten. Niet echt iets bijzonders.

Elvis Is Dead is een van mijn favorieten op dit album; hier heeft Mick Jagger ( die de band trouwens ontdekte) ook een klein aandeel in, maar dan moet je erg goed luisteren. Het aandeel van Little Richard is beter hoorbaar. De saxofoon op het einde is prettig te noemen.

Type was volgens mij de eerste single van dit album, en spreekt mij ook erg veel aan. Het was in ieder geval de reden om dit album te kopen; waardoor ik op Pinkpop vrijwel de hele set mee kon zingen.
Al ben ik al jaren kaal, hierbij wil ik nog steeds wel wat headbangen.
Het einde wordt wat gestoorder, juist om goed aan te sluiten bij:

Information Overload
Love It, Or Hate It; het is allemaal wat Over The Top, maar ik kan er met veel plezier naar luisteren.
Het einde is mooi gemaakt; zo moet een overspannen computer dus klinken.
Als Musicmeter weer eens traag is, moet ik vanzelf hieraan denken.
Vernon Reid laat in ieder geval horen dat hij een meesterlijke gitarist is; alleen blijft het jammer dat de drummer en bassist hem niet goed bij kunnen benen.

Bij Under Cover Of Darkness verwacht je als je de begintonen hoort dat er een Oosters achtig geheel zal volgen.
Dit is helaas niet zo; klinkt verder allemaal te standaard voor mij; te eenvoudig, weinig inhoud. Queen Latifah probeert het nummer nog te redden met het stukje rap. Vervolgens volgt er nog een moeilijk te plaatsen gitaarriedeltje. En opeens is het alweer voorbij.

Ology is een instrumentaal stuurloos probeerseltje, wat zo in de prullenbak had moeten verdwijnen.
Waar zouden we zijn zonder de Skip functie.

Fight The Fight opent behoorlijk psychedelisch, en hier werkt het dus wel. De drum had wat meer op de achtergrond gemogen. Wel mooie zang van Corey Glover.
Had hier een rapper bij los laten gaan. Als je weet dat buiten Queen Latifah ook Doug E. Fresh zijn medewerking verleende; gebruik hem dan ook.

Tag Team Partners is dus met Doug E. Fresh, maar bij dit intermezzo is zijn bijdrage dus minimaal; snap het nut niet helemaal hiervan.

Het beste op Time’s Up steekt dan ook met kop boven de rest uit; de Caribische klanken van Solace Of You werd luidkeels mee gezongen op Pinkpop 1991. Zelfs in de terugreis in de trein zong men het nog. Hier heb ik daardoor ook leuke herinneringen aan, maar muzikaal zit het dan ook lekker in elkaar. Nog altijd een lied om zittend op een terras de zomer in te luiden.

De afsluiter This Is The Life heeft dus wel die geslaagde Oosterse invloeden (ze kunnen het wel degelijk), doet me toch wel aan de experimentele fase van een Urban Dance Squad denken, die volgens mij rond de zelfde periode actief werden.

Niet altijd evenwichtig dus dit album, maar tussen de bossen zeewier zijn wel degelijk een aantal parels op te duiken.

avatar van citizen
4,0
Ah, pinkpop '91...those were the days! Was dat toen ook niet met Primus toen de bas van Les Claypool de schaal van Richter deed uitslaan?
Afijn, terug naar dit album. Grijs gedraaid in de vroege jaren negentig, toen van het ene moment op het andere in een hoek gedonderd en de volgende tien jaar zelden tot nooit meer beluisterd. Kreeg stuipscheuten bij Love Rears en Solace en hoofdpijn bij Information Overload. Vandaag in heroverweging genomen - mooi weer, buitendeuren open, voorjaarsschoonmaakgevoelens...het stof moest weer eens uit de boxen worden geblazen...
Hiervan stond men dus in '91 op zijn kop. Een fris, energiek gezelschap met een hang naar de tachtiger jaren nu-metal en de funk van een decennium eerder, dat alles op smaak gebracht met teksten waaruit een heuse politieke overtuiging (!) te distilleren was. Dat laatste was (helaas) al eerder herontdekt door de rappers van o.a. Public Enemy e.a. die zich aan subtiliteit en weloverwogenheid weinig gelegen lieten. Nee, dan Living Coulour! De kwalificatie 'intelligente zwarte rock' klonk regelmatig...
Is het resultaat dan nog wel interessant, als alles zo goed is uitgedacht en cultureel -politiek correct?
Ja dus.
Ik zou zeggen - schuif dit retrospectieve gelul terzijde en luister gewoon, bij voorkeur staande (stilzitten is toch te moeilijk), naar deze spannende, opzwepende klanken, voortgebracht door een van de strakst musicerende bands van hun tijd. Het maakt voor mij deze dag, hoewel het buiten langzaam aan bewolkt wordt, meer dan goed!

avatar van steven
3,0
was volgens mij toendertijd plaat van het jaar bij Oor. Veel te veel eer , is achteraf toch niet zo erg houdbaar. Heb hem nog wel in bezit maar al eeuwen niet meer opgezet , en ook geen behoefte meer aan.
de hit love rears it's ugly head hoor je ook nooit meer eigenlijk , en ik vind dat ook best terecht , niet speciaal.

zand erover

Gast
geplaatst: vandaag om 14:16 uur

geplaatst: vandaag om 14:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.