menu

Blondie - Parallel Lines (1978)

mijn stem
3,86 (333)
333 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Chrysalis

  1. Hanging on the Telephone (2:17)
  2. One Way or Another (3:31)
  3. Picture This (2:53)
  4. Fade Away and Radiate (3:57)
  5. Pretty Baby (3:16)
  6. I Know but I Don't Know (3:53)
  7. 11:59 (3:19)
  8. Will Anything Happen? (2:55)
  9. Sunday Girl (3:01)
  10. Heart of Glass (3:45)
  11. I'm Gonna Love You Too (2:03)
  12. Just Go Away (3:21)
  13. Once I Had a Love (Aka the Disco Song) [1978 Version] * (3:18)
  14. Bang a Gong (Get It On) [Live] * (5:30)
  15. I Know but I Don't Know [Live] * (4:35)
  16. Hanging on the Telephone [Live] * (2:22)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 38:11 (53:56)
zoeken in:
avatar van psychonaatje
5,0
Vrouwen zijn de mooiste wezens die op deze planeet rondlopen, zoveel is duidelijk. Ik weet nog goed dat het gesprek bij een verjaardag enkele jaren geleden op het onderwerp "vrouwen en mannen" uitkwam. Een van de aanwezige meiden zei dat ze vrouwen veel mooier vond dan mannen, de meeste meiden knikten nadat ze dit gezegd had. Ik merkte dan ook (voor mij erg logischerwijs) op: "Ik begrijp dan ook nooit dat jullie op mannen vallen." Een diepe stilte was het gevolg. Er zaten behoorlijk veel meiden, zo beetje al die meiden hadden verkering met een jongen, maar geen van die meiden kon mij vertellen wat er nou zo aantrekkelijk aan mannen is, iets wat vrouwen niet hebben. Ik wil niet generaliseren, maar wij mannen voeren oorlog en vegen zonder enig gevoel voor mededogen hele rassen van de aardbodem. We zijn machtsbeluste, geweldadige, stinkende wezens die eigenlijk nauwelijks een plaats verdienen op deze planeet. Ik denk dat de aarde er zonder ons een stuk mooier had uitgezien en heel wat vrediger was geweest. Daarbij zijn de meeste mannen lomper dan dat wat een voddenman op zijn kar heeft liggen, terwijl vrouwen over het algemeen aan sierlijk bewegende gazelles doen denken, vooral als ze dansen. Bij dansende mannen vraag ik me meestal af of er in het desbetreffende etablissement een mierenplaag heerst die nodig bestrijd moet worden.

Het is voor mij altijd een raadsel gebleven en zal het altijd blijven hoe vrouwen (of mannen) op mannen kunnen vallen. Ik vraag me dan als ik verliefd ben dan ook altijd af of die liefde wederzijds kan zijn, niet of liefde gericht kan zijn tot mij, maar uberhaupt tot een man. Gaan vrouwen niet stiekem met mannen omdat het gezelliger is dan alleen, omdat mannen nog steeds de betere banen hebben (wat de machtbelustheid van mannen ook weer bewijst) en ze zo verzekerd zijn van een betere toekomst of vanwege de seks? En als ik dan al twijfel over de lichtste vorm van liefde, hoe zit het dan met de mijn-aderen-barsten-één-voor-één-vanuit-mijn-hart-open-als-
ik-nog-een-seconde-zonder-je-ben-verliefdheid?

Maar dan is daar Parallel Lines. Ja, Blondie is een beetje Chris Stein en anderen, maar Blondie is eigenlijk Debbie Harry. Ze was frontvrouw. Misschien niet de eerste (ook niet belangrijk), maar ze viel op. Ze was frontvrouw van een punk(achtige) band en er waren niet veel van dat soort bands met vrouwen aan het roer. Bovendien was Debbie gewoon een ontzettend mooie vrouw en ook nog een stuk (daar zit wis en waarachtig een verschil tussen) en wist ze zich altijd sexy te kleden (tenminste vind ik, als ik oude opnames en foto's zie). De band was genoemd naar wat bouwvakkers altijd naar haar riepen en ze had een groot aandeel in het schrijven van nummers. Een FRONTVROUW dus, met hoofdletters.

Uitgerekend die vrouw weet mij duidelijk te maken dat vrouwen wel degelijk op mannen kunnen vallen, en niet zo klein beetje ook. Nee, Debbie Harry's liefde gaat veel verder dan een lichte vorm van vlinders in de buik:
I'm in the phone booth, it's the one across the hall/If you don't answer, I'll just ring it off the wall [...]/Don't leave me hanging on the telephone , aldus Hangin' on the Telephone. Daarbij weet ze dit nummer zo te zingen dat haar smeekbede ook daadwerkelijk overkomt als een smeekbede, maar zonder het verlangen kleiner te doen maken (let vooral op het laatste gedeelte, bij
I'd like to talk when I can show you my affection/Oh I can't control myself!).

One Way Or Another is nog erger:
One way or another, I'm gonna find ya'/I'm gonna get ya', get ya', get ya', get ya'/[...]/I will drive past your house and if the lights are all down/I'll see who's around.
Debbie Harry ontpopt zichzelf als een stalker, en één van het professionele soort (I'll walk down the mall, stand over by the wall/Where I can see it all, find out who ya' call/Lead you to the supermarket checkout, some specials and rat food).
Picture This is dan weer wat liever, hier stelt ze zich heel erg kwetsbaar op, maar niet zonder duidelijk te maken dat de desbetreffende man toch echt ook het object van haar verlangen is:
I will give you my finest hour/The one I spent watching you shower.

Wat opvalt aan de geciteerde teksten is wat mij betreft dat ze zo lekker recht-voor-zijn-raap zijn. Ze zijn simpel, maar nergens cliché. En dat is gewoon knap, ik kan hier meer mee dan met het pseudo-diepzinnige geneuzel waar andere artiesten zich nog wel eens in verhullen (bovendien lijkt het alsof Debbie Harry de teksten ter plekke beleefd heeft, de gevoelens tijdens het inzingen heeft gehad, de producer het opnameapparaat onder haar neus heeft gehouden, terwijl ze de man aan het stalken was, zeg maar).
De muziek is al even recht voor zijn raap. Neem nou Hanging on the Telephone. Je hoort een telefoon twee keer overgaan en direct begint Debbie met haar tekst (de vierde seconde), waarna de drummer onmiddellijk aftikt en de rest van de band ook begint te spelen (de vijfde seconde). Geen seconde op dit album is overbodig en alles is heel erg strak. Dat zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat dit een album is dat gemaakt MOEST worden, de band had geen enkele keuze.

Het album is binnen dit alles echter enorm gevarieerd. Natuurlijk is een band altijd gebonden, maar de orgeltjes en opsmukken hier zijn bijzonder lekker en altijd ontzettend goed getimed. Neem nou het tempo dat in One Way or Another helemaal wordt omgegooid. Ook qua instrumenten is dat zo: eerst heeft de gitaar de overhand, daarna neemt het orgeltje het over, maar de gitaar komt langzaam weer terug (let ook op de drums!). Heart of Glass (de onwaarschijnlijke combinatie van punk/new wave en disco, wie had dat gedacht dat het zou kunnen?!) mag bekend worden verondersteld.

De grote kracht van dit album is dat het allemaal zo simpel lijkt. Het lijken simpele (commerciele) popliedjes, maar ze zitten allemaal vernuftig in elkaar en zijn afwisselend genoeg om niet te gaan vervelen. Als ik dit album vijf keer achter elkaar heb gedraaid, druk ik nog gerust op "play" voor een zesde keer.

Ook het feit dat Debbie Harry mij duidelijk heeft gemaakt dat vrouwen wel degelijk mannen kunnen begeren, speelt voor mij een grote rol. Dit albums is van het eind van de jaren '70, maar op hoeveel albums werd destijds door een zangeres duidelijk gemaakt dat ze een man wel zag als een object van haar zeer grote verlangens en zelfs zag als lustobject (en dat zonder oppervlakkig te worden, woorden als handsome worden niet gebruikt, hooguit pretty)? Dat maakt van Debbie Harry nog meer de zelfverzekerde, maar toch kwetsbare frontvrouw. Ik heb er nooit over gelezen, maar ik denk wel dat zangeressen uit de jaren '80, zoals Madonna, goed op Debbie Harry hebben gelet.

Zucht, ik heb een veel te lang stuk geschreven, waarschijnlijk leest nietmand dit, maar ik kan niet anders. Het is zo moeilijk te omschrijven waarom dit volgens mij één van de beste albums allertijden is (dat is sowieso moeilijk bij een album), maar ik wilde het graag, omdat ik de enige ben die het album in zijn top 10 heeft staan. Ik voelde me verplicht tekst en verklaring te geven. Ik hoop dan ook dat ik hiermee heb duidelijk gemaakt waarom ik dit zo'n geweldig album vind en waarom dit album wat mij betreft veel meer aandacht verdient.

avatar van Boermetkiespijn
3,0
Sterk album, was vooral erg gecharmeerd van de cover en de live-uitvoeringen in de bonustracks.

"Hanging on the Telephone" is een cover van The Nerves, "I'm Gonna Love You Too" is gepikt van Buddy Holly. "One Way Or Another" is een sterk nummer, "Heart of Glass" vind ik ook kicken.

avatar van west
4,5
De catchy muziek van Blondie geeft je energie (op deze maandagmorgen). Mooi gezongen goede songs door de herkenbare stem van Deborah Harry. Hanging On The Telephone is gelijk een lekkere hit die de plaat opent, maar One Way Or Another is misschien nog iets beter. Picture This is een sterke energieke track. Het begin van Fade Away and Radiate is erg mooi. Een prima wat donkerder nummer. Pretty Baby is lekker retro en op I Know But I Don't Know wordt prima gedrumd en staat een goede gitaarsolo.

Op kant 2 rocken we lekker verder op 11:59 en zeker op Will Anything Happen?, ook met fijn orgeltje. Sunday Girl blijft toch een erg goede popsong. Heart of Glass vind ik één van Blondie's beste singles, met alweer dat fijne orgeltje, maar echt een zwak heb ik altijd gehad voor singletje I'm Gonna Love You Too, wat ik toen grijs draaide (net als Denis eerder). Kortom, dit is toch Blondie's beste album, (haast) een jaren '70 klassieker.

avatar van Roxy6
5,0
Dit album heeft werkelijk alles wat je van een goed pop album mag verwachten.
Geen enkel zwakke broeder tussen het songaanbod door een groep die Andy Warhol ooit omschreef als :
My absolute favorite pop group.

De hoes alleen heeft de tand des tijds doorstaan, een eye catcher!
De opening is vintage Blondie, Deborah Harry die de telefoon bijna van de muur trekt qua temperament. De keuze voor Mike Chapman was na de eerste twee albums op zijn minst opmerkelijk en bijzonder te noemen. Toen ik las dat hij de productie voor zijn rekening nam, hield ik even mijn hart vast.... Ik dacht het moet natuurlijk niet de kant van Smokie op gaan, maar op de een of andere manier heeft hij de Blondie sound niet enkel in tact gelaten maar ook geperfectioneerd naar een all time high level.
Dit album bestaat uit allemaal hits, de diversiteit is waanzinnig en de band speelt grandioos.
Mijn favoriete tracks zijn : 11:59 dat La Harry naar een super climax zingt een evergreen, maar ook het subtiele en prachtige Fade away and radiate, en het op Brooke Shields geschreven Pretty Baby.

Menig een ziet dit - niet ten onrechte- als het Magnum Opus van Blondie, het album staat ook in de grote lijst van bestverkochte albums. Ik blijf het draaien tot mijn laatste dagen

avatar van metalfist
Ik ben stiekem altijd een beetje meer fan geweest van Plastic Letters doordat ik die op vinyl had en me graag laat verleiden door die hemelse blik van Debbie Harry op de albumhoes, maar de bekendste plaat van de groep is toch ongetwijfeld Parallel Lines. Niet zo onlogisch als je ziet wat voor een geweldige nummers hier te vinden zijn. Het telefoontje dat Hanging on the Telephone inluidt zet meteen de toon voor één van mijn favoriete Blondie nummers en we worden erna zowaar meteen getrakteerd op misschien wel mijn favoriete Blondie nummer tout court: One Way or Another! Er is niemand die zo'n heerlijke grain op haar stem had als de goddelijke blondine waar de groep de naam ging halen en die grain komt het beste tot zijn recht in de tweede track. Wat dan volgt zijn stuk voor stuk erg fijne nummers (ik kan nooit blijven stilzitten op Buddy Holly's I'm Gonna Love You Too dat hier wordt gecoverd) en natuurlijk de ondertussen legendarisch geworden disco song. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik Heart of Glass in de loop der jaren iets te vaak heb gehoord, maar ik vergeef het ze omdat er iets aan de zin "mucho mistrust" is waarbij ik altijd moet lachen. De demo die voor de reissue is toegevoegd had voor mij niet perse gehoeven, maar ik verbaas me wel over de lamme liveversies van Bang a Gong (Get It On) en I Know but I Don't Know. Beide opnames dateren uit shows van november '78 maar als ik dat vergelijk met die early & late show van 07/07/79 (check Youtube!)... Dan weet ik welke Blondie ik het liefst live hoor.

avatar van RonaldjK
4,5
Aangespoord door Roxy6, de beschouwing van psychonaatje van bijna zestien jaar geleden en vooral mijn nieuwsgierigheid heb ik de voorbije dagen na Plastic Letters die andere PL-titel van Blondie gedraaid.
Ik leerde ze als jonge tiener kennen van de rij hits die ik op de radio hoorde, waar ze in 1978 dé vertegenwoordiger van new wave in de hitlijsten werden. Na twee grote hits in de eerste helft van ’78 volgde al in september de volgende.

Dankzij I’m Gonna Love You Too, hun derde top 10-hit op rij en ditmaal afkomstig van het altijd cruciale derde album, waren de voortekenen goed. Ik zag deze vaste gasten bij TopPop, waar de volgende hit Sunday Girl vanaf november was te zien. Let wel, Nederland had nog maar twee tv-kanalen, de invloed van zo’n show was dus veel groter dan je je nu kunt indenken. Hun vierde hit in één jaar, zij het dat ie in de Nationale Hitparade “slechts” #13 haalde, maar ik herinner me dat ie vaak klonk bij de radio-dj’s.
Dat gold helemaal voor de derde single van Parallel Lines, Heart of Glass. Ik vond ‘m nogal mak. Tja, disco, niet mijn favoriete genre, maar nadat Saturday Night Fever in ’77 zo’n megasucces was en zelfs de Rolling Stones met Miss You uit dit genre snaaiden, was het onontkoombaar. In maart ’79 haalde Blondie-goes-disco #8 in de Nationale Hitparade. Op Hilversum 3 hoorde je de single continu, juist ook bij AVRO, TROS en NCRV, die commerciëler draaiden. In juni haalde de naar mijn smaak leukste Blondiesingle ooit slechts #20. Op Hanging on the Telephone klonk sterk gekruide new wave, de ideale popsong.

De algemene opinie op MuMe klopt: dit album is beter dan de voorganger, die al goed was. Zwakke songs staan er niet op en met alle variatie is er toch dezelfde energie. Nauwkeurig luisteren leert dat de details overal kloppen. Zo zingt Harry zowel krachtiger (zoals op One Way or Another, die ik indertijd ook op radio hoorde) áls veelzijdiger (kopstem in Heart of Glass). De reggae aan het einde van Fade Away and Radiate, oef, hoe fijn!
Clem Burke slaat wederom druk om zich heen met talrijke breaks en fills. Hij eindigt de plaat zelfs met een minidrumsolo, waar het standaard rockslotakkoord gelukkig ontbreekt.

Eerdere bijdragen op MuMe gingen over de BBC-documentaire, die je tegenwoordig hier kunt vinden. Daarin wordt beweerd dat dit album een stap verder van punk was. Dat betwist ik, afgezien van de disco van Heart of Glass. New wave is immers volop aanwezig: uptempo songs overheersen, solo’s ontbreken bijna geheel, de gitaren zitten vooraan in de mix en de toetsen dansen vrolijk.
Over producer Mike Chapman ontdekte ik als prille radiofan dat hij vóór mijn tijd glitterrock had gedaan. Ik kende zijn naam ook van een favoriete band van 1977: Smokie! In de docu leer ik meer. Eerlijk vertellen de bandleden van Blondie over hun aanvankelijke onvrede met zijn perfectionisme én dat Chapman het ‘m vervolgens flikte: de band naar een hoger niveau tillen.

Eerlijke, creatieve wave, heerlijk album. T.z.t. beschrijf ik meer werk van de band, heerlijk om dat zovele jaren later alsnog te ontdekken!

Gast
geplaatst: vandaag om 12:50 uur

geplaatst: vandaag om 12:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.