Vrouwen zijn de mooiste wezens die op deze planeet rondlopen, zoveel is duidelijk. Ik weet nog goed dat het gesprek bij een verjaardag enkele jaren geleden op het onderwerp "vrouwen en mannen" uitkwam. Een van de aanwezige meiden zei dat ze vrouwen veel mooier vond dan mannen, de meeste meiden knikten nadat ze dit gezegd had. Ik merkte dan ook (voor mij erg logischerwijs) op: "Ik begrijp dan ook nooit dat jullie op mannen vallen." Een diepe stilte was het gevolg. Er zaten behoorlijk veel meiden, zo beetje al die meiden hadden verkering met een jongen, maar geen van die meiden kon mij vertellen wat er nou zo aantrekkelijk aan mannen is, iets wat vrouwen niet hebben. Ik wil niet generaliseren, maar wij mannen voeren oorlog en vegen zonder enig gevoel voor mededogen hele rassen van de aardbodem. We zijn machtsbeluste, geweldadige, stinkende wezens die eigenlijk nauwelijks een plaats verdienen op deze planeet. Ik denk dat de aarde er zonder ons een stuk mooier had uitgezien en heel wat vrediger was geweest. Daarbij zijn de meeste mannen lomper dan dat wat een voddenman op zijn kar heeft liggen, terwijl vrouwen over het algemeen aan sierlijk bewegende gazelles doen denken, vooral als ze dansen. Bij dansende mannen vraag ik me meestal af of er in het desbetreffende etablissement een mierenplaag heerst die nodig bestrijd moet worden.
Het is voor mij altijd een raadsel gebleven en zal het altijd blijven hoe vrouwen (of mannen) op mannen kunnen vallen. Ik vraag me dan als ik verliefd ben dan ook altijd af of die liefde wederzijds kan zijn, niet of liefde gericht kan zijn tot mij, maar uberhaupt tot een man. Gaan vrouwen niet stiekem met mannen omdat het gezelliger is dan alleen, omdat mannen nog steeds de betere banen hebben (wat de machtbelustheid van mannen ook weer bewijst) en ze zo verzekerd zijn van een betere toekomst of vanwege de seks? En als ik dan al twijfel over de lichtste vorm van liefde, hoe zit het dan met de mijn-aderen-barsten-één-voor-één-vanuit-mijn-hart-open-als-
ik-nog-een-seconde-zonder-je-ben-verliefdheid?
Maar dan is daar Parallel Lines. Ja, Blondie is een beetje Chris Stein en anderen, maar Blondie is eigenlijk Debbie Harry. Ze was frontvrouw. Misschien niet de eerste (ook niet belangrijk), maar ze viel op. Ze was frontvrouw van een punk(achtige) band en er waren niet veel van dat soort bands met vrouwen aan het roer. Bovendien was Debbie gewoon een ontzettend mooie vrouw en ook nog een stuk (daar zit wis en waarachtig een verschil tussen) en wist ze zich altijd sexy te kleden (tenminste vind ik, als ik oude opnames en foto's zie). De band was genoemd naar wat bouwvakkers altijd naar haar riepen en ze had een groot aandeel in het schrijven van nummers. Een FRONTVROUW dus, met hoofdletters.
Uitgerekend die vrouw weet mij duidelijk te maken dat vrouwen wel degelijk op mannen kunnen vallen, en niet zo klein beetje ook. Nee, Debbie Harry's liefde gaat veel verder dan een lichte vorm van vlinders in de buik:
I'm in the phone booth, it's the one across the hall/If you don't answer, I'll just ring it off the wall [...]/Don't leave me hanging on the telephone , aldus Hangin' on the Telephone. Daarbij weet ze dit nummer zo te zingen dat haar smeekbede ook daadwerkelijk overkomt als een smeekbede, maar zonder het verlangen kleiner te doen maken (let vooral op het laatste gedeelte, bij
I'd like to talk when I can show you my affection/Oh I can't control myself!).
One Way Or Another is nog erger:
One way or another, I'm gonna find ya'/I'm gonna get ya', get ya', get ya', get ya'/[...]/I will drive past your house and if the lights are all down/I'll see who's around.
Debbie Harry ontpopt zichzelf als een stalker, en één van het professionele soort (
I'll walk down the mall, stand over by the wall/Where I can see it all, find out who ya' call/Lead you to the supermarket checkout, some specials and rat food).
Picture This is dan weer wat liever, hier stelt ze zich heel erg kwetsbaar op, maar niet zonder duidelijk te maken dat de desbetreffende man toch echt ook het object van haar verlangen is:
I will give you my finest hour/The one I spent watching you shower.
Wat opvalt aan de geciteerde teksten is wat mij betreft dat ze zo lekker recht-voor-zijn-raap zijn. Ze zijn simpel, maar nergens cliché. En dat is gewoon knap, ik kan hier meer mee dan met het pseudo-diepzinnige geneuzel waar andere artiesten zich nog wel eens in verhullen (bovendien lijkt het alsof Debbie Harry de teksten ter plekke beleefd heeft, de gevoelens tijdens het inzingen heeft gehad, de producer het opnameapparaat onder haar neus heeft gehouden, terwijl ze de man aan het stalken was, zeg maar).
De muziek is al even recht voor zijn raap. Neem nou Hanging on the Telephone. Je hoort een telefoon twee keer overgaan en direct begint Debbie met haar tekst (de vierde seconde), waarna de drummer onmiddellijk aftikt en de rest van de band ook begint te spelen (de vijfde seconde). Geen seconde op dit album is overbodig en alles is heel erg strak. Dat zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat dit een album is dat gemaakt MOEST worden, de band had geen enkele keuze.
Het album is binnen dit alles echter enorm gevarieerd. Natuurlijk is een band altijd gebonden, maar de orgeltjes en opsmukken hier zijn bijzonder lekker en altijd ontzettend goed getimed. Neem nou het tempo dat in One Way or Another helemaal wordt omgegooid. Ook qua instrumenten is dat zo: eerst heeft de gitaar de overhand, daarna neemt het orgeltje het over, maar de gitaar komt langzaam weer terug (let ook op de drums!). Heart of Glass (de onwaarschijnlijke combinatie van punk/new wave en disco, wie had dat gedacht dat het zou kunnen?!) mag bekend worden verondersteld.
De grote kracht van dit album is dat het allemaal zo simpel lijkt. Het lijken simpele (commerciele) popliedjes, maar ze zitten allemaal vernuftig in elkaar en zijn afwisselend genoeg om niet te gaan vervelen. Als ik dit album vijf keer achter elkaar heb gedraaid, druk ik nog gerust op "play" voor een zesde keer.
Ook het feit dat Debbie Harry mij duidelijk heeft gemaakt dat vrouwen wel degelijk mannen kunnen begeren, speelt voor mij een grote rol. Dit albums is van het eind van de jaren '70, maar op hoeveel albums werd destijds door een zangeres duidelijk gemaakt dat ze een man wel zag als een object van haar zeer grote verlangens en zelfs zag als lustobject (en dat zonder oppervlakkig te worden, woorden als handsome worden niet gebruikt, hooguit pretty)? Dat maakt van Debbie Harry nog meer de zelfverzekerde, maar toch kwetsbare frontvrouw. Ik heb er nooit over gelezen, maar ik denk wel dat zangeressen uit de jaren '80, zoals Madonna, goed op Debbie Harry hebben gelet.
Zucht, ik heb een veel te lang stuk geschreven, waarschijnlijk leest nietmand dit, maar ik kan niet anders. Het is zo moeilijk te omschrijven waarom dit volgens mij één van de beste albums allertijden is (dat is sowieso moeilijk bij een album), maar ik wilde het graag, omdat ik de enige ben die het album in zijn top 10 heeft staan. Ik voelde me verplicht tekst en verklaring te geven.
Ik hoop dan ook dat ik hiermee heb duidelijk gemaakt waarom ik dit zo'n geweldig album vind en waarom dit album wat mij betreft veel meer aandacht verdient.