menu

Supertramp - "...Famous Last Words..." (1982)

mijn stem
3,37 (211)
211 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: A&M

  1. Crazy (4:44)
  2. Put on Your Old Brown Shoes (4:22)
  3. It's Raining Again (4:24)
  4. Bonnie (5:37)
  5. Know Who You Are (4:59)
  6. My Kind of Lady (5:15)
  7. C'est le Bon (5:32)
  8. Waiting So Long (6:34)
  9. Don't Leave Me Now (6:24)
totale tijdsduur: 47:51
zoeken in:
avatar van adri1982
3,5
Crisis? What crisis? noemde ik niet op, omdat ik dat album nog niet gehoord heb Neal Peart. Ik ken wel daarvan de single 'Lady', die in 1975 of 1976 bijna de Top-40 haalde.
In mijn platenkast heb ik hun drie meest succesvolle albums: Crime of the Century (1974), Even in the quietest moment (1977) en Breakfast in America (1979). ...Famous last words (1982) nam ik over van mijn vader op LP, omdat hij al zijn LP-albums wegdeed.

avatar van bikkel2
3,0
Crime Of The Century springt er wat mij betreft echt uit in artistieke zin.
Dat bleek vooral de basis voor de opvolgers, die in mijn optiek dat nivo niet meer haalden en feitelijk voortborduren op die bewuste plaat.
Echt veranderen deden ze na het vertrek van Hodgson.
Een uitschieter is Brother Were You Bound, dat venijniger is en wat afstand neemt van de onderhand bekende invalshoeken.

Dit is niet veel anders dan een herhalingsoefening.
Enkele knappe liedjes, maar wat is het voorspelbaar geworden.

Fedde
bikkel2 schreef:
Crime Of The Century springt er wat mij betreft echt uit in artistieke zin.
Dat bleek vooral de basis voor de opvolgers, die in mijn optiek dat nivo niet meer haalden en feitelijk voortborduren op die bewuste plaat.

Daar kan ik het niet helemaal mee eens zijn. Crime of the Century was wel een sterke thematische eenheid, een 'teenage rockopera', maar muzikaal ontwikkelde de groep zich toch nog wel op de volgende albums. Mijn persoonlijke hoogtepunt is dan ook Breakfast in America (1979). Dat is voor mij op alle fronten een betere plaat. En dan lag ...Famous nog redelijk in die lijn. Weliswaar weinig verrassend, maar van hoge kwaliteit.

2,0
Voor mij is Crime of the Century met afstand hun beste album op de voet gevolgd, dat wel, door Even in..... Supertramp nog in hun 'oude' samenstelling driemaal live gezien en daar wisten zij een onuitwisbare indruk te maken van bovenvermelde albums die zij LIVE ten gehore brachten. Wel was ook A Soapbox opera van Crisis zeer genietbaar

avatar van bikkel2
3,0
Breakfast is de onbetwiste 2e als het gaat om de favo's in mijn geval.
Crisis en Quiest Moments zijn degelijk, maar ik mis een beetje de flair en frisheid van Crime.
Dat is echt het masterpiece dat van begin tot eind blijft boeien.

Famous Last Words is mij te weinig uitdagend.
Het blijft echt te veel hangen in meer v/h zelfde en dat is jammer.
Geen bijzonder slotstuk aangaande het vertrek van Hodgson.
Natuurlijk staat het spel van de band niet ter discussie en er staan aardige bedenksels op, maar die staan vooral op het conto van Hodgson.
Crazy, It's Raining Again en afsluiter Don't Leave Me Now zijn goede songs.

avatar van nlkink
Ten tijde van de totstandkoming van Famous Last Words boterde het niet meer zo tussen Hodgson en de rest. Hodgson werd in toenemende mate beschouwd/ervaren als een chagrijnige man. Hij beschuldigde op enig moment zijn bandmaten dat deze meer hun best deden op Davies' songs dan op zijn composities. Eigenlijk laat dit album vooral horen dat de koek op was.
Wat zo jammer is, is dat het vertrek van Hodgson een aderlating was voor hem zowel als de groep. Beide hebben na 1983 nooit het succes gekend dat ze als collectief hadden.
Famous Last Words is voor mij een interessant album omdat het gaat om het laatste product van de originele band, eigenlijk zoals ik ook gefascineerd ben door het Pendulum album van Creedence Clearwater Revival en Shell Shock van The Turtles. Niet hun beste, maar nog altijd een interessant album met een eigen verhaal.

Fedde
Voelbaar is de spanning bij dit laatste complete Supertramp-album. Het succesverhaal was hier echt wel ten einde. Ook wel een voorbeeld van een seventies-band die de tijd niet meer begreep en achterop begon te raken. Hadden ze de kracht gehad bij elkaar te blijven dan was er rond 2000 ongetwijfeld een prachtig come-back album verschenen met kansen voor een tweede leven. Zowel Davies als Hodgson zijn daar nooit meer echt in geslaagd.

avatar van bikkel2
3,0
Ik ben het met je eens Fedde.
De rek was er uit, maar de kans op een reunie is meerdere malen aanwezig geweest.
In 1993 zelfs heel dichtbij.
Het liep uiteindelijk stuk op management perikelen. in 2010 schijnt Hodgson een poging gedaan te hebben om weer te peformen met Supertramp, maar Davies ketste dit af.
Mede omdat hij niet al te veel vertouwen had in een prettige samenwerking.

Zowel Supertramp als Hodgson hebben het nooit meer echt waar kunnen maken afzonderlijk.
Beste werkstuk zonder elkaar blijft in mijn ogen Brother Were You Bound van Supertramp dus.
Een hard nodige verandering die aardig uitpakt.
Hodgson bleef eigenlijk op dezelfde leest zijn dingen doen.
Een wat karige doorstart van een man die boordevol talent bezit.

avatar van meneer
Mooi stukje over Hodgson. Talent en en bepaalde 'leest...'

Roger Hodgson - Top 2000 a gogo 2012 - YouTube

avatar van bikkel2
3,0
Ja ! Leuk om weer eens terug te zien.
Wel een zweveraar die Hodgson, maar een sympatieke man.

Fedde
Mooi portret inderdaad van Roger Hodgson. Door zijn spirituele zoektocht en onzekerheid kwam een solocarrière niet echt van de grond. Hij had een tegenwicht nodig, zoals de meer nuchtere Rick Davies. Die combinatie was wel succesvol, ondanks of dankzij de wrijvingen. Na Brother Where You Bound raakte ook Rick Davies in een inspiratiecrisis. De kansen op een reünie lijken inmiddels vervlogen. Davies is ernstig ziek.

avatar van nlkink
Een reunie zal sowieso moeilijk worden omdat Rodger Hodgson de groep nooit toestemming heeft gegeven om zijn composities live te brengen. Het is niet zo lang geleden dat hij met rechtzaken dreigde omdat de groep tijdens een tournee toch weer zijn werk op de setlist had gezet. Daarmee zet je de deur nou niet echt open naar een reünie.

Fedde
Precies, die frustratie zit er nog steeds. En dat is ook precies het probleem dat ik met meneer Hodgson heb. Aan de ene kant heel kwetsbaar zijn en mooi over God praten en aan de andere kant keihard onverzoenlijk blijven tegenover Davies, waar hij toch echt veel aan te danken heeft. Dat klopt niet m.i. En ik hoop toch dat ze er voor hun dood nog eens samen uit komen.

avatar van Heer Hendrik
4,0
Hodgsons solowerk heeft toch zeker 2 mooie albums opgeleverd ( in the eye of the storm en open the door) helaas wel weinig voor een man met zoveel talent

avatar van bikkel2
3,0
Eye Of The Storm is m.i gedeeltelijk geslaagd, Open The Door werd goed ontvangen, maar moet ik weer eens luisteren.
Die plaat kwam wat geruisloos voorbij en is volgens mij niet echt opgepikt.
Tegenwoordig bestaan zijn concerten vooral uit songs uit de Supertramp periode en nummers van The Eye Of The Storm.
Het ligt niet meer in de lijn der verwachting dat de man nog met iets nieuws komt.

bas1966
Het boterde niet meer tussen Rick Davies en Roger Hodgson....dan is de hoes van deze plaat wel heel symbolisch. Een koorddanser waarbij het koord wordt doorgeknipt.
Ik sluit me aan bij de 1e post van Dynamo qua hits op dit album.
Don't leave me now is zelfs een van mijn favoriete tracks van de band; zo lekker langgerekt.
ook 'brother were you bound' was zeer boeiend en daarna was het over.

avatar van Cor
3,0
Cor
De vier voorgangers sprankelen en spetteren. Hier wordt het vlakker. Het ingetogen 'Know Who You Are' kan me nog het meest bekoren.

avatar van Wandelaar
4,0
Supertramp raakt hier uitgeblust. Maar het vakmanschap is er nog steeds. Het album draagt het productionele stempel van voorganger Breakfast in America maar blijft daar qua composities een stukje onder. Daarmee is nog niet alles verloren : Crazy, Know Who You Are, My Kind of Lady, C'est le Bon en het droevig wegstervende Don't Leave Me Now zijn zeker het beluisteren waard. En dat is nog heel wat.

avatar van DeWP
3,0
Net drie sterren, vanwege het mooie "It's Raining Again". De rest vind ik niet interessant.

avatar van bikkel2
3,0
Herhaling van zetten toch wel. Met DeWP eens dat It's Raining Again het prijsnummer is.
Toch weer net anders van snit.
De magie is duidelijk weg. Zonder dat het echt slecht wordt overigens. Maar je hoort wel de sleet heel duidelijk.

avatar van little lion man
4,0
Nog altijd een goed album, maar het is hier creatief allemaal net even wat minder en dat zorgt voor een wat somberder album. Waar op Breakfast zelfs de Davies songs wat luchtiger klonken, is het hier weer wat zwaarmoediger, ook bij Hodgson. Qua arrangementen is het natuurlijk weer erg goed verzorgd, maar die ene supersong ontbreekt, als is Don't Leave Me Now wel erg fraai.
Ik plaats hem tussen het debuut en Crisis omdat het als geheel mooier is dan het debuut, maar Crisis klinkt wat frisser en de toppers daar zijn beter.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century (1974) 5,0
2. Breakfast In America (1979) 4,5
3. Even In The Quietest Moments... (1977) 4,0
4. Crisis? What Crisis? (1975) 4,0
5. Famous Last Words (1982) 4,0
6. Supertramp (1970) 4,0
7. Indelibly Stamped (1971) 3,5

avatar van lennert
4,0
Ah, ik was als het op geschiedenis aankomt niet heel bekend met het verdere verloop van hun carrière, maar ik kijk nu niet per se uit naar een periode zonder Hodgson's zang en composities. Bij een eerste luisterbeurt fluctueerde mijn cijfer een beetje tussen 3/3.5 sterren, maar bij meerdere luisterbeurten merk ik toch wel dat het allemaal toch niet zo'n kommer en kwel is. Bonnie, Know Who You Are, C'est Le Bon, Waiting So Long en Don't Leave Me Now vind ik toch vrij sterke songs, waardoor het luisterplezier uiteindelijk helemaal niet veel onderdoet voor de andere albums uit de 'grote' tijd van '74-'79. Enigszins angstig kijk nu vooruit naar de resterende albums.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. ...Even In The Quietest Moments
4. Crisis? What Crisis?
5. "...Famous Last Words..."
6. Supertramp
7. Indelibly Stamped

2,0
1. Crime
2. Even in the Quietest Moments
3. Crisis? What Crisis?
4. Breakfest in Amrica
5. Famous Last words

avatar van RuudC
3,5
Een aardige stap terug weer, helaas. Als je leest dat het ten tijde van dit album de verhoudingen binnen de band slecht waren en Hodgson hierna opstapt, neemt de hoop op een goede album toch aardig af. In elk geval is het niet slecht geworden. Dat is in elk geval een bonus. Op enkele Hodgson-nummers klinkt het zelfs heel behoorlijk, maar nog komt de kwaliteit niet in de buurt van Crime of Breakfast In America. Dit is meer het niveau van Crisis of EITQM. De grote hit ontbreekt en het meeste materiaal is wel aardig. Van de nummers van Davies vind ik Waiting So Long wel goed. Het komt er vooral op neer dat het album niet slecht is, maar zeker niet essentieel.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. "...Famous Last Words..."
6. Even In The Quietest Moments
7. Indelibly Stamped

avatar van gaucho
3,5
RuudC schreef:
De grote hit ontbreekt en het meeste materiaal is wel aardig. Van de nummers van Davies vind ik Waiting So Long wel goed.

Nou, de grote hit van dit album was natuurlijk lt's raining again. Die heeft nog in heel wat landen, waaronder het onze, de top-10 gehaald en was daarmee de laatste grote hit voor Supertramp.
Voor het overige kan ik me prima vinden in je analyse. Na die single-meezinger, die ik overigens al snel zat was, zijn Davies' Waiting so long en Hodgson's Don't leave me now hier de hoogtepunten.

4,5
Goede plaat ondanks de tweespalt binnen de band. Persoonlijke favorieten: Crazy, Waiting So Long en Don't Leave Me Now.
Concert uit 1983 n.a.v. deze LP:

Show Completo SUPERTRAMP LIVE 1983 - YouTube

Was tevens het afscheidsconcert van Roger Hodgson met Supertramp.

avatar van kapiteingilo
4,0
Voor mij is dit puur jeugdsentiment. En dus ben ik niet helemaal onbevooroordeeld. Inderdaad een zwanenzang maar dan wel een mooie. Niet meer vernieuwend, gewoon het succes nog wat verder uitmelken maar mij kan dit niet schelen. Dit album heb ik al 100-en keren gedraaid. Een dikke 4!

avatar van vinejo
3,5
Net aan het beluisteren. De originele LP, uit 1982
My kind a lady is toch wel héel erg Supertramp, echt een knappe song.
Ook Crazy, Know who you are, en eigenlijk de hele side B zijn mooi.
Ik geef toe dat ik destijds, als 17-jarige BJH fan, licht ontgoocheld was over deze plaat.
Maar dat was omdat ik sedert mijn 15de zowat elke avond met “Paris” in de casettedeck was ingeslapen.
En dat niveau haalt deze plaat niet.

avatar van Robje1968
3,0
Matig album, met een paar aardige popliedjes. Het jammere is dat de heren in het verleden tot veel meer in staat waren, dat dit album een flinke stap terug is.

"C'est le Bon" en "Don`t Leave me now" vind ik de betere songs op dit album.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Vind dit nog wel een prima plaat van Supertramp.
Het niveau van Crime Of The Century & Breakfast In America wordt niet gehaald maar vind het album uiterst genietbaar.
Na het vertrek van Hodgson de band niet meer gevolgd.
de verstandhouding tussen Davies en Hodgson was zoek, tja 2 kapiteins op een schip gaat lang niet altijd goed of roept behoorlijke spanningen binnen een band op.
Voorbeelden te over: Gilmour/ Waters, Henley / Frey, Lennon/ McCartney, Jagger/ Richards.

2,0
Afknapper van jewelste i.vm. hun voorgaande albums

avatar van gaucho
3,5
Valt mee hoor. Hij haalt het niet bij de vier voorgaande studio-albums, maar ik vind deze nog best goed te verteren. Sommige nummers klinken al wel wat gemakzuchtig en weinig geïnspireerd. De obligate meezinger It's raining again was ik, als doorgewinterd Supertramp-fan, vrij snel zat. Maar met Don't leave me now, C'est le bon, My kind of lady en het fraaie, ingetogen Know who you are staan er toch nog voldoende lichtpuntjes op. Wel vind ik kant 2 aanmerkelijk beter dan kant 1.

Hierna werd de output van Supertramp pas echt dramatisch, al mag de directe opvolger Brother where you bound er zeker nog zijn.

4,0
Hun laatste echt goede album. Its raining again geeft nog even precies weer waarom deze band tot de groten van de popmuziek moet worden gerekend. Bedrieglijk eenvoudig liedje, maar zit tamelijk briljant in elkaar. Persoonlijke favoriet: het ontroerende C'est le bon. Hierna ging het snel bergafwaarts. 4 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 22:00 uur

geplaatst: vandaag om 22:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.