Alter Bridge - Fortress (2013)

Prima vierde album, waarop de band het geluid van de vorige platen vakkundig verder uitkristalliseert. Het album is hierdoor wel wat aan de geforceerde kant, aangezien de bandleden inmiddels zo goed weten hoe ze moeten klinken dat de songs weinig spontaan zijn. Alles is tot in de puntjes uitgedacht. Neemt niet weg dat de plaat monsterlijk goed klinkt en dat alle songs bijzonder sterk zijn. Wat een heerlijk vet gitaarwerk weer, geweldig. Door het loodzware geluid en de veelal naar metal neigende riffs is dit het meest stevige album tot nu toe geworden. Zanger Myles Kennedy zingt alles naar een nog grotere hoogte. Wat een machtige strot heeft die man toch. Het recente soloalbum van gitarist Mark Tremonti klinkt ook overduidelijk door in deze nieuwe songs. Inmiddels kunnen beide bands wel samengevoegd worden, zeker wanneer Tremonti ook nog eens de lead vocals voor zijn rekening neemt in Waters Rising.

Waar Blackbird een overtreffende trap was op One Day Remains, is Fortress de overtreffende trap op Blackbird.

Het nummer Blackbird was altijd mijn favoriet, en waar op AB III nog wel aardig wat lekkere nummers staan kwam er eigenlijk geen eentje in de buurt van Blackbird.
Maar hier doen ze niet éen poging om die te overtreffen, nee ze doen er hier wel 12.
Hoewel lang niet elk nummer Blackbird overtreft halen ze wel allemaal hetzelfde niveau.
Maar nummers als Cry of Achilles, The Uninvited, Peace Is Broken, Farther Than the Sun en Fortress weten je helemaal weg te blazen. (helaas kan je hier maar 3 favorieten selecteren )

Dit alles aangevuld met knallers van nummers die voorlopig nog lang niet vervelen.
Waar AB III op den duur wat eentonig werd, zorgen ze hier voor aardig wat afwisseling zowel tussen de nummers als in de nummers.

We horen de heerlijke gitaar partijen van Tremonti langskomen (duidelijk invloed van zijn solo werk), maar ook de zang van Myles is weer geweldig. Ben erg benieuwd in hoeverre hij dit live klaar kan spelen.

Uiteindelijk komt dan ook nog Waters Rising langs, waar we Tremonti horen zingen.
opnieuw wat afwisseling, hoewel ik wel moet zeggen dat daar toch een puntje van kritiek zit.
Zoals ik bij zijn solo album al vond, is zijn zang kwaliteit niet bijzonder, helemaal als je naast Myles staat die een veel groter bereik heeft.
Het beste stuk uit het nummer is ook wanneer Myles zingt (hoewel dat niet alleen aan de zang ligt).

Voor mij leveren ze hier een pracht van een album af wat nog vele malen gedraaid zal worden. En dit kan zolang als het beste werk van de heren gezien worden, een top 5 notering staat al vast.
4.5*

Outright (het bonus nummer wat hier niet staat) is trouwens ook best de moeite waard.

Ik had de zanger Mike Kennedy op PinkPop gezien met Slash en zowaar wist Mike als enige te overtuigen in de nogal eenvormige set rond de gitaarvirtuoos Slash.
Daarna was hij weer op PinkPop met zijn band AlterBridge. Prima band en Mike zingt opnieuw voluit. Goeie performer, die het contact met het publiek niet schuwt.

Als je dit album voor het eerst opzet, denk je ach nee hè hij doet de zanger van Kane na. Gelukkig is dat schrikbeeld na een paar keer draaien over. Prima album, volle sound en pure headbanger muziek. Muzikaal geen hoogstandje, maar wel perfect uitgevoerde hardrock. Mooie gitaartapijten en af en toe een verrassende solo. All Ends Well is een overtuigende ballad.
Moet hem nog een paar keer draaien. Ik ben er niet ontevreden over. Fijn voor in de auto ook.

Zouden ze stiekem een beetje naar Flying Colors hebben geluisterd?
Voorlopig 3.5 sterren.

Heerlijke plaat zoals ik Alter Bridge me altijd had voorgesteld, en zeker een super goed album na het wat mindere 'AB III'. Ik kan wel rustig vertellen dat ik na dit album wel meer in Alter Bridge ben gedoken maar de woorden die mij na het debuut album verteld werden worden ook steeds meer waar, de stem van Myles word op den duur te eentonig waardoor de zit iets langer aanvoelt. Echter de eerste keer naar 'Frotress' luisteren viel best mee, en ging aardig snel maar de tweede keer was wat lastiger, de eentonigheid in zijn stem wat vooral bij het vorige album te merken was zit hier ook wel eens verwerkt, echter zijn de nummers wat meer uitgebreider met gitaar solo's en werkt Myles samen met Tremonti de nodige harde riffs en solo's eruit.

Toen dit album uit kwam in 2013 was ik vrijwel direct verkocht, vooral het eerste nummer 'Cry of Achilles' veroverde mijn hart en te twee nummers die volgen konden ook dat gevoel niet weer staan. Echter na 'Lover' is het harde geluid er nog wel maar de interesse en zin werd steeds minder, en dat was wel een valreep die 'Fortress' met zich mee bracht. Gelukkig konden de laatste drie nummers, startend met 'Cry a River' en eindigend met het titelnummer 'Fortress' weer veel goed maken, en daar was ik best blij mee.

Er word wat meer gefocust op de gitaarwerken van onder andere Myles en Tremonti, iets wat zeker niet misplaatst word als je het bekijkt van de vorige albums die er wat minder koek van hadden gegeten, en daardoor wat eentonig werden aan de standaard rock nummers. De nummers in 'Fortress' slaan een wat andere richting in, zwaardere riffs, lekkere lange solo's in veel nummers (niet alle) en een Myles die wat vaker zijn smoel houdt, dat is soms ook wel eens lekker. Dan sla ik toch weer de weg in, in het feit dat dit vierde album één van mijn favoriete albums is maar, hij kan net de nostalgie van het tweede album niet weg slaan.

Voorlopige tussenstand:
01. Blackbird
02. Fortress
03. One Day Remains
04. AB III