Echo & The Bunnymen - Heaven Up Here (1981)

Wat een vervelende plaat zeg. Had er wel wat van verwacht, want ik vind Ocean Rain best aardig en Crocodiles iets minder, maar wel zo goed dat ik een groei verwachtte naar deze toe. Maar hier vind ik dus echt geen klap aan. Vergelijk het met een stuk vlees waar je de vetrandjes vanaf moet snijden: als je hier het theater, de wavegalm en de drummaniertjes weghaalt, hou je bar weinig goeds over. Te weinig muziek en te veel quasi-angstaanjagendheid. Quasi, want Pornography van The Cure vind ik ook niets maar dat klinkt tenminste nog spannend. Dit doet me echt helemaal niets. 1.5*.

HEAVEN UP HERE 1981

Laat ik er geen doekjes om winden.
Echo & The Bunnymen schreven een aantal beresterke new wave klassiekers.
En af en toe valt er op hun albums nog een verborgen parel te ontdekken.

Maar boeien doen ze me zelden een volledig album lang.
Ocean Rain (1984) gun ik graag het volle pond omdat de songs daar
door goed uitgekiende arrangementen ver boven de middelmaat worden getild.

Op Heaven Up Here lopen de composities soms iets minder gesmeerd.
Maar de theatrale bezieling waarmee Ian McCullogh ze brengt, verzacht de pijn.

Heaven Up Here begint stevig met Show of Strength
dat op de vleugels van een fijne gitaarlijn aan het dansen zet.
Met een muzikaliteit die mijn new wave gemoed doet vollopen.

Eigenlijk is With a Hip een goed voorbeeld van wat ik hier bedoel te schrijven.
Niet echt een song, eerder een opwelling die muzikaal vorm gegeven moet worden.

Met Over the Wall, meer performance dan song,
slaagt de groep er wil in om de luisteraar te overdonderen.
Op een koortsachtige roffel, kreunen bitse gitaren mij over de streep.

It Was a Pleasure suggereert dat het ergens kwalijk moet jeuken.
Het nummer krabt wel wild om zich heen, maar brengt geen soelaas.

Op de enige single die het album rijk is, staan alle instrumenten
plots met de neus in dezelfde richting en er ontvouwt zich zowaar een melodie.
Wie zijn ziel eens goed wil luchten, moet een proberen om getromenteerd mee te zingen.

Het lijkt wel alsof op kant één drie toppers bewust werden afgewisseld met twee opvullers.
Eens benieuwd of kant twee volgens dezelfde logica is opgebouwd.

De titelsong Heaven Up Here gooit meteen alle remmen los.
Het is zoeken naar een patroon, een pakkende riff, maar het is de koorts die regeert.
Dit is een album dat je niet vanuit je zetel moet beoordelen, maar vanop de donkere dansvloer.

Lange zwarte mantels met piekhaar en puntschoenen schuiven aan.
The Disease wil niet meer zijn dan een poëtische adempauze, waarmee McCullogh
zichzelf duidelijk in de traditie van Jim Morrison plaatst. Had ook van Bono en U2 kunnen zijn.

Een kort, atmosferisch nummertje is vaak de opmaat voor één van de fraaiste albumtracks.
All My Colours verbreedt met een Afrikaanse ritmepatroon het muzikale palet van E&TB.
En eindelijk dient de groep nog eens een gemoedelijk schuivend akkoordenschema op.
Het nummer, een verloren singlekandidaat, werd ook bekend onder de titel Zimbo.

No Dark Things verlaat het kwellend postpunk pad van de meeste liedjes en rockt recht voor zich uit.
Opvallend hoe de groep krampachtig met de gitaar de nodige accenten probeert te leggen in de songs.

Sommige composities hebben het moeilijk om overeind te blijven op Heaven Up Here.
Het album schiet misschien net iets te kort als het over meeslepende akkoorden
of pakkende refreinen gaat: ingrediënten voor een album dat blijft hangen.

Turqouise Days dient zich opnieuw aan als een stukje muzikaal theater.
En eigenlijk hou ik wel van die aanpak. Ze past ook prima bij de stem van Ian.

Soms is een goeie plaat meer dan de optelsom van zijn individuele tracks.
En vraagt daarom om in zijn totaliteit beoordeeld te mogen worden en niet op basis
van een toevallige outtake, een mogelijke single of een - godbetert - lukrake download.

Toch kan het gekraakte sluitstuk All I Want me niet overtuigen.
Een te geforceerde poging om creatief af te ronden, één song te veel.

Heaven Up Here zit qua sound in dezelfde new wave sfeer als From the Lions Mouth van The Sound.
Op en top postpunk met diepe bassen, solide drums, krassende gitaren, maar met minder synthesizer.
Daarom is het totaalbeeld donkerder, verontrustender, maar zeker niet minder mooi of authentiek.

Wat ik destijds,in 1981 over dit album las in de Oor en de Muziek express sprak me al erg aan maar ik heb hem na lang wikken en wegen ( de financiën waren erg beperkt) uiteindelijk gekocht,zonder ook maar één noot gehoord te hebben,omdat ik enorm gefascineerd was door de prachtige hoes.
En mijn intuïtie bedroog me niet want ik vind dit nog steeds het beste album van Echo & the Bunnymen en Heaven up here behoort ook nog steeds tot mijn tien favoriete platen.
Deze opvolger van hun debuut Crocodiles is veel meer melancholisch dan de net genoemde en leunt vooral op sfeer.Ook klinkt de zang van Ian McCulloch een stuk meer gekweld en is de totale sound ook wat zwaarmoediger.
Maar mede door de uitstekende productie van Hugh Jones valt hierdoor wel alles op zijn plaats en is het geheel van Heaven up here zelfs nog een stuk indrukwekkender dan de som der delen.
Het is daarom ook best moeilijk om favorieten aan te wijzen maar op dit moment (het rouleert nog al) kom ik dan uit bij With a Hip,Over the wall en All my colours (Zimbo).
Dit is dan ook één van de allerbeste platen uit de post-punk/new wave periode van de zeventig en tachtiger jaren en die,voor mij nog steeds net zo fris en actueel klinkt als 38 jaar geleden.
De wonderschone hoes,geschoten in Porthcawl,Wales doet de rest.