Bløf - Umoja (2006)

Heb even alle clips toegevoegd

Hmm, toch wel een matig album in mijn ogen. Blof weet met sommige nummers wel wat los te maken maar daar blijft het ook bij, een heel album is voor mij iets wat te. Toch half *tje erbij voor de originaliteit om elk nummer in een ander land op te nemen.

Natuurlijk zitten ze daar niet letterlijk met een woordenboek in de hand. Maar dat gevoel krijg ik telkens bij hun muziek. Hoe zou ik het moet uitleggen? Ik vind hun teksten veel te hoog gegrepen voor hun niveau en stijl van muziek. Dat Jim Morrison surrealistisch teksten er telkens uitgooit begrijp ik nog wel bij deze drugsgebruikende, psychedelische rock. Maar bij Bløf heerst altijd dat eeuwig alles kunstzinnig aanpakken. Overigens geldt dat absoluut niet alleen voor Bløf maar ook voor vele andere dodelijk irritante Nederlandse band. En natuurlijk voor de (Amerikaanse?) band Counting Crows, die niet voor niets een duet met Bløf aanging. Doe mij dan nog maar liever Jan Smit of Nick & Simon. Hoewel dit ook gruwelijk kan zijn, zingen die voor mijn gevoel in ieder geval nog ergens over.

Vandaag kwam ik een column van Dijkshoorn tegen. Hij legde mijn irritatie voor Bløf perfect uit. Misschien begrijp je dan mijn frustratie.
Denkend mens, de zanger van Blöf. Zingt over een ansicht uit Parijs en door die smartelijke kop vermoeden mensen daar een hele wereld achter. Het is de makke van het Nederlandstalige lied, de totale humorloosheid. Zingen met het touw om je nek. Schrikbeeld: onverwacht de zanger van Dik Hout op je verjaardag krijgen. Altijd aan het zeulen met een grote bos rozen en nog steeds van plan om morgen gewoon de boel de boel de laten en drie jaar in Florence te gaan wonen. Beetje schilderen en aan dat conceptalbum werken. Abel, net uit de vulva gevallen en dan al dat leed. Duizenden Jim Morrisons in het Nederlands op de podia. Worden over drie jaar met zijn allen ontzield in een enorme bubbelbad in Parijs gevonden. Bevrijdingsfestivals zullen nooit meer hetzelfde zijn. Als een geslagen hond naar huis na een optreden van De Kast. Had jij ook maar een Friese Vriend Die Dood Was, dan zou je er over schrijven, met mooie gitaarmuziek erbij. En had je ook maar het haar van die zanger.

Op het hoogtepunt van hun populariteit gaat de band een ambitieus project aan, dat de naam ‘Umoja’ (saamhorigheid, eenwording en eenheid) mee krijgt. Het album is namelijk opgenomen in dertien verschillende landen met medewerking van lokale artiesten, met als doel een nieuwe dimensie te geven aan het geluid van Bløf.

In mijn optiek is dat perfect gelukt en heeft de band met deze plaat één van de beste Nederlandstalige platen uit de zero’s gemaakt. De combinatie met de ‘wereldse’ melodieën pakt verrassend goed uit en tilt het geheel naar een hoger niveau. Natuurlijk blijft de herkenbare Bløf-sound de basis van de nummers, want een band kan zijn eigen schrijf-, speel- en zangstijl ook niet 123 veranderen natuurlijk. Maar het feit dat ze constant op zoek zijn naar een nieuwe uitdaging spreekt me aan. Het project neemt ruim twee jaar in beslag, een uitputting en bijna het einde van de band blijkt later.

Zie http://www.musicmeter.nl/ar... voor een uitgebreider verhaal over Bløf.

Ambitieus en redelijk geslaagd project van Blof.Dapper om dit te doen en het pakt wonderwel goed uit.Mooie arrangementen die mij zelfs hun hopeloze teksten doen vergeven.Voor mij is dit de op 1 na beste plaat die Blof heeft gemaakt.Een fan ga ik er niet door worden ,maar ik kan dit beter behappen dan menig ander werk dat men de ether in heeft geslingerd. 3 en halve ster

Als je vindt dat Blof qua Nederlandse klasse eenzaam aan de top staat dan is dat dus geen neutrale maar juist een subjectieve mening. Ik vind Doe Maar persoonlijk stukken beter. Doe Maar swingt, hun teksten zijn voor mij poetischer in hun directheid dan de vage 'poëtische' teksten van Blof en voor mij kan geen Blof nummer de instant klasse van nummers als 32 jaar, Tijd genoeg, Pa en De Bom en Is dit alles evenaren. Bovendien vind ik Blof wat eenvormig en ook zwaar op de hand terwijl Doe Maar-nummers vaak blij maken. Ook Spinvis vind ik beter dan Blof. Allemaal mijn subjectieve mening. Ik vind Blof ook niet echt vreselijk, maar wel erg middle of the road gitaarmuziek die nooit echt uit de bocht vliegt of muzikaal verrast, het kleurt altijd binnen de lijntjes en speelt op veilig. Voor Blof is experimenteren gewoon dezelfde nummers als altijd maken en dan er wat internationale invloeden op de achtergrond bij doen (Umoja).

Een aantal nummers als Liefs uit Londen en Mooie dag vind ik dan wel mooi. Een heel album luisteren lukt me niet, na een paar nummers heb ik het wel gehoord. Kwestie van smaak, ik zet liever the Beatles of the Pixies op of iets dergelijks.

Voor een Nederlandse band zo ik dit een prestatie van wereld niveau willen noemen. Denk dat het idee om alle nummers in verschillende landen op te nemen heel mooi uitpakt en een hele mooie flair geeft aan het geheel, maar tegelijk niet te overhand neemt.

Er staan op dit album heel wat toppers, waarmee de band zijn voorlopige hoogtepunt heeft bereikt. Vond Omarm en Blauwe Rijs ook erg sterk, maar dit is toch verfrissender. Jammer wel dat dezelfde stijgende lijn niet werd doorgezet met Oktober en April, die toch een beetje vervelend zijn, hier en daar. Wat dat betreft is Alles is Anders een veel logischere opvolger.

Het album wordt gekenmerkt door zowel sterke ballades als rocknummers. Aan de ene kant Hemmingway, wat veel lijkt op Barccelona en aan de andere kant Mens dat vele overeenkomsten vertoond met Omarm. Zeker live. Beide nummers worden echt werkelijk puik en superstrak uitgevoerd. Ik heb jammer genoeg deze tour niet gezien, maar zou me zo hetzelfde kunnen voorstellen van Laag Bij De Grond en De Hemel Is De Aarde.

Net als met Omarm werd het album ook geleverd met een DVD-Audio, en ook hier werden we getrakteerd op een werkelijk fantastische opname. Zeker aan te bevelen omdat alle achtergrond instrumenten en geluiden beter en mooier zijn ingemixed.

Al met al zeer de moeite waard.

Met moeite geef ik hier 3 sterren voor. Omdat het allemaal hetzelfde is in mijn ogen, geen afwisseling in de nummers. Ook qua volume is het een geheel. Het kan me absoluut niet boeien. Ik mis de subtiliteit van hun muziek.

Ik geef ook maar 3 krappe sterren voor dit album. Ik heb deze, heb hem vandaag zelfs weer gedraaid, en ik moet zeggen 'geen slecht album, maar er zit zo weinig afwisseling qua stijl dat dit album op den duur gaat vervelen'. Wel een paar mooie nummers, 'Mens', 'Hemingway' en 'Een manier om thuis te komen' en mooie tekeningen in het boekje van de cd.

Ik wil graag een lans breken voor deze Nederlandse rockband. Het lijkt namelijk onder muziekliefhebbers een goed gebruik om hun neus op te halen voor deze Zeeuwen. Geheel onterecht vind ik.
-
Om maar gelijk de olifant in de ruimte te benoemen: de lyrics zijn op moment wat hoogdravender dan de inhoud kan dragen. Het lijkt echter soms net alsof men niet verder willen kijken dan hun neus lang is. Het concept van dit album vind ik bijvoorbeeld ijzersterk. Een wereldreisje in muziekvorm. Wereldmuziek, met voor westerse (rock)muziek ongebruikelijke klanken weet mijn interesse wel te wekken.
-
Zo voegt Blof op “Mens” Turkse folkmuziek toe, wat er voor zorgt dat het nummer opzwepend en gepassioneerd klinkt. De stem van zanger Paskal Jakobsen past daarnaast, mijn inziens, een stuk beter bij uptempo nummers zoals deze. De beste compositie op dit album.
-
"Hemmingway" is een samenwerking met de Cubaanse zanger Elidas Ochoa van Buana Vista Social club. Het nummer heeft een heerlijk zwoel zomers sfeertje. Het is wellicht een beetje een gimmick om een gastzanger in een andere taal te laten zingen, maar ik weet me er niet aan te irriteren. “Herinneringen aan Later” maakt gebruik van dezelfde truc. Al mixt de vrouwenstem wel goed met die van Pascal.

“Een Manier om Thuis te Komen” heeft in principe alles om een vooroordeel bevestigende Blof song te zijn. Een tikkeltje sentimenteel, hoogdravende teksten en als (over de) toppunt boedistengezang. Het werkt daarentegen bijzonder goed! "Aanzoek Zonder Ringen" is dan wel weer een nummer wat qua tekst in ieder geval de vooroordelen van deze band bevestigt. Het overdreven gebruik van metaforen valt op! De Japanse drums maken gelukkig veel goed.

“Een en Alleen” vind ik ten slotte nog een heel mooie afsluiter. De zang klinkt hier bijzonder goed door het gebruik van de kopstem. Ook de invloeden van Indiaanse muziek passen wonderwel. Daarnaast bouwt het nummer prettig op naar een leuke conclusie.

De bovengenoemde nummers laten al zien dat er veel muzikale invloeden verwerkt zijn in dit album. Ik snap opmerkingen als “het is allemaal hetzelfde, geen afwisseling” dan ook totaal niet. Juist de afwisseling zorgt er voor dat Umoja zo lekker wegluistert.

Ben ik helemaal onbevooroordeeld? zeker niet! Ik ben opgegroeid met enkele nummers van Blof. Watermakers was een van mijn meest gedraaide nummers toen ik nog in de kruipfase was van mijn muziekliefhebberij. Desondanks blijf ik van mening dat de irritatie bij deze band, onder sommige gebruikers hier, nogal overtrokken is. Een van de betere Nederlandstalige bands!

Dit album is niet zonder zijn mankementen, maar 4* is het wel waard.

Berichten verwijderd.

Misschien wel het beste album van de band.
Stoer project met een trip over de wereld voor het goede doel en op elke locatie een nummer opnemen met lokale musici. De rode draad is het typische Blof-geluid.
Dit levert een gevarieerd, maar toch consistent album op.
Ik mag hier graag naar luisteren.

Ik geloof dat dit ongeveer de meest overschatte band allertijden is. Bijna alles wat ik van ze hoor klinkt bijna hetzelfde en de teksten zijn quasi diepzinnig maar gaan eigenlijk helemaal nergens over. Overigens zijn er op het internet quizen te vinden met de vraag: is dit een tegeltjeswijsheid of een tekst van Blof. Hun grootste hit Zoutelande is bijna letterlijk gekopieerd van een Duits liedje. Nouja het geeft wel weer aan wat voor wansmaak het Nederlandse volk heeft, mensen willen blijkbaar alleen dingen horen die ze kunnen verstaan.