Mijn muziekmaatje en ik mochten ongeveer tegelijk lid worden van de fonotheek in het dorp. Nadat onze pickupnaalden waren goedgekeurd door een meneer met baard, bril en bruine ruitjesblouse, zwaaide in oktober 1980 de deur naar de platenbakken open.
Eén van onze ontdekkingen was UFO's liveklassieker
Strangers in the Night en het maatje werd een instant-megafan van Michael Schenker.Gelukkig voor ons stond daar ook Schenkers solodebuut.
Om slechts één reden, hierboven al talloze malen door MuMensen genoemd, werd ik niet dolenthousiast. De drumsound. Alhoewel de songs minimaal prima zijn en het gitaarspel zowel melodieus als snel en spectaculair, werd ik niet meegezogen in de muziek. En dat alleen maar door het blikkerige demogeluid van het slagwerk.
Vreemd dat dit zo mager klinkt, want: Roger Glover op de producersstoel, ex-Purple en inmiddels in Rainbow met Martin Birch als diens leermeester; Schenker met een grote platenmaatschappij (Chrysalis) achter zich en de status van gitaarreus, met naar ik aanneem minimaal een fatsoenlijk budget om het debuut op te nemen. Hoe kon dit zo misgaan?
Laat ik niet overdrijven. Afgezien van het drumgeluid is dit een sterk debuut, waarop Schenker de sterren van de hemel speelt. De composities van Schenker, geschreven met de dan onbekende Gary Barden, zijn minimaal degelijk. Anders dan veel anderen vind ik hem op dit album een prima zanger; niet spectaculair, maar probeer maar eens mee te zingen: dat valt niet mee.
Toch kopieerde ik slechts drie nummers naar een cassettebandje:
Armed and Ready, het meeslepende
Lost Horizons en het stuwende en gevarieerde
Into the Arena, een instrumentale favoriet van Hanneke Kappen die het regelmatig draaide in haar wekelijkse
radioprogramma bij de KRO.
Tegenwoordig vallen me bovendien de beide ingetogen nummers op. Ze staan als één na laatste op iedere plaatkant.
Bijou Pleasurette is een instrumentaal pareltje, klein en breekbaar. In
Tales of Mystery, waarin Schenker ook akoestisch speelt, denk ik aan dat andere bandje waarin hij excelleerde, te weten Scorpions. Barden zingt er aangenaam hees, wat mij dan weer aan de stem van Phil Mogg van UFO doet denken. Als een kruisbestuiving tussen die twee groepen.
De hoes was weer van het kunstzinnige Hypgnosis, qua stijl herkenbaar. Op Discogs ontdekte ik bij enkele heruitgaven dat voor de backcover andere foto's uit diezelfde fotosessie zijn gebruikt, erg leuk. Alleen al qua fotomateriaal is dit debuut een bescheiden kunstwerkje. Ja, dit album vraagt - nee: roept! - om een grote special deluxe uitgave.
Dear mr. Glover, sehr geehrter herr Schenker, is it vielleicht possible that you do a remixing of the drumtracks? From scratch on? You may ask Steven Wilson how to pimp such things. Thanks in advance from a humble admirer for over forty years.