Damien Jurado - Brothers and Sisters of the Eternal Son (2014)

Goed zo!

Gelukkig mogen we allemaal zelf bepalen welke concerten we gaan bezoeken. Zo houd ik zelf van beide soorten (stil luisteren en luid meebrullen met een beetje springen). Jammer genoeg zijn er ook mensen die een concertzaal verwarren met een kroeg en het voor anderen vergallen. Maar ik ben niet de enige die zich daaraan ergert.

Het is altijd afwachten waar Damien Jurado mee komt, want iedere nieuwe plaat kan weer anders klinken. Brothers and Sisters of the Eternal Son werd net als zijn bloedmooie voorganger geproduceerd door Richard Swift, maar klinkt anders. Jurado verrast dit keer met een nogal zwaar aangezet psychedelisch geluid. En ook dit levert een mooie en bijzondere plaat op.

Lees mijn recensie op:
De krenten uit de pop: Damien Jurado - Brothers And Sisters Of The Eternal Son - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Dat ik veel met muziek bezig ben is een understatement, dat ik veel bandjes ken is een feit maar Damien Jurado is eigenlijk altijd een onbekende voor mij geweest.
Dit album is mijn kennismaking (het is echt waar).

Een lekker psychedelisch sfeertje waar ik wel van houd (en producer Richard Swift ken ik dan weer wel!) met één groot probleem: zijn stem. Ik heb daar niet zo veel mee. Daardoor is dit album het nét niet voor mij. Jammer maar een stem is nu eenmaal behoorlijk bepalend. Muzikaal is dit dik in orde moet ik zeggen.
Ondanks dat nog steeds een keurige score maar het had meer kunnen zijn als......

aERodynamIC, luister ook eens naar Ghost Of David.

Het is nou juist zijn stem die de liedjes 'Museum of Flight' en 'Working Titles' van het vorige album zo ontzettend licht en dromerig maken. Ik vind het retemooi.

Ik ga voor Silver Donna!

Bonus disc met 'Sisters of the Eternal Son' (een achtergrondkoor) is haast nog mooier.

Mijn eerste kennismaking met Damien Jurado en ik weet nog niet wat ik er van vind. Het zijn mooie liedjes, het past op zich wel in mijn straatje en toch is de échte klik er nog niet. Van veel liedjes vind ik het eind wat onaf klinken, alsof daar minder aandacht aan is besteed.

De hierboven genoemde bonus disc kan mij zeer zeker bekoren. Vooral die versie van Jericho Road vind ik erg mooi.

Dit zit best wel ver van mijn comfort zone vandaan, maar de eerste drie luisterbeurten zijn me goed bevallen. Alles klinkt voor mij nog een beetje hetzelfde, maar dat zal nog wel goedkomen. Return To Maroqpa springt er momenteel voor mij tussenuit.

Nieuw concert aangekondigd: Paradiso 9 september.

Voor de mensen die nog niet overtuigd zijn van deze Damien Jurado zou ik echt z'n vorige album Maraqopa willen aanraden! Intense, emotionele, kleine, schitterend mooie liedjes. Prachtig in al zijn eenvoud.

Klopt, als dit album je ligt al helemaal aangezien het een vervolg is op Maraqopa. Beide albums bevatten veel sfeer en emotie.

Het concert in de Duif net was hartstikke solo hoor
Maar eigenlijk alleen maar beter, zo hoor ik hem het liefst. Was de eerste keer dat hij een staande ovatie kreeg, naar eigen zeggen. Niet meer dan terecht, als je het mij vraagt.

I know, ik was erbij. Maar ja, hij vertelde in de Roode Bioscoop een ander verhaal. Misschien Jurado humor, misschien gewijzigde plannen. Hij zei zelf vanavond dat hij in september misschien wel met een groot koor optreedt, en misschien ook niet...

Ik had gehoopt op een optreden met band vanavond, zoals hij aankondigde in de Roode Bioscoop een aantal maanden geleden.
Dit was wel een goed optreden, maar het vorige optreden was een stuk intiemer en daarom mooier en intenser.

Tot voor kort was het mij onbekend dat hij ook producer is. Onlangs produceerde hij dit prachtige album : Naomi Wachira - Naomi Wachira (2014)

Zeer overtuigend concert in De Duif.

Dat schreef ik hoor, niet staralfur
Maar ik heb zo nu en dan met ingehouden adem zitten kijken. Voorprogramma trouwens ook.

Ik ben het wel met je eens hoor, Ducoz
Hoewel ik het niet zo magisch vond als in Doornroosje, maar dat lag (onder meer) aan mijn fysieke toestand..

Mooie cd. Doet me soms aan Pink Floyd denken.

Zeer bijzonder dit.
De ietwat akoestischere limited edition CD 'Sisters' is ook zeker de moeite waard.

Kunnen die 8 nummers niet als bonustracks toegevoegd worden?
Hier zijn ze te vinden: Damien Jurado - Brothers And Sisters Of The Eternal Son (CD, Album) at Discogs

En Damien Jurado blijft maar kwaliteit leveren...

Die akoestische bonuscd is echt geweldig. Ik hoop die nog ergens te vinden.

Damien Jurado maakt snel na zijn hit Maraqopa, wat ik een geweldige, veelzijdige, gevoelige plaat vind, een opvolger die voortborduurt op die stijl. Het mag geen verrassing zijn dat ik opnieuw warm kan worden van het geluid van die plaat. Toch lijkt het er wel op dat de meeste ideeen al op Maraqopa staan. Dit plaatje kleurt iets meer binnen de lijntjes en er ontbreken echte gevoelige krakers a la Museum of Flight. Desalniettemin kan ik genoeg genieten van Brothers and Sisters. Silver Timothy is wmb de enige echte knaller op dit album. Fantastisch opgebouwd en de psychedelische effecten, alsmede de superfijne basslijnen brengen het nummer naar een hoger niveau. Return to Maraqopa is weer zo'n fijn tegendraads plaatje zoals op de voorganger. Daarnaast valt de iets langere, lekker voortstuwende Silver Donna me nog extra op. Er staan eigenlijk geen missers op deze plaat, maar ook weer net iets te weinig wat echt memorabel is. Geen Nothing is the News te vinden hier, en daarom een iets lagere beoordeling.

Van Damien Jurado heb ik zijn Saint Barlett in huis. Dit Brothers and Sisters is weer van een andere orde. Daar waar SB rustig en bij vlagen ingetogen klinkt en bij mij een sfeer oproept van Nick Drake en Neil Youngeske zang, heeft het hier veel eerder weg van de psychedelische periode van Pink Floyd en het hutje op de hei zang van Bon Iver. Maar dat allemaal op een alleraardigste wijze gebracht. Deze man maakt muziek die je koppelt aan landschap, uitzicht en gezonde lucht. Zo als Floortje Dessing naar de uithoeken van de wereld gaat, opdat wij dat niet meer hoeven, maakt Jurado natuur muziek, zo dat wij het landschap daar niet meer hoeven te vervuilen met onze aanwezigheid.

Dan wil ik je toch even adviseren om het album hiervoor, Maraqopa, in huis te halen. Ik vind dat op die plaat een nog sterkere sfeer wordt neergezet en kwalitatief gezien vind ik dat album ook een stuk beter dan deze. Dit album bleek over het algemeen een klein beetje een tegenvaller te zijn. Dat heeft er dan ook vooral mee te maken dat ik Damien Jurado erg hoog heb zitten.

Er staat genoeg moois op deze plaat (met name Silver Timothy en Jericho Road), maar over de volledige lengte genomen vind ik het toch te vlakjes met nummers die me (te) weinig doen.

Met terugwerkende kracht de beste uit de Maraqopa-trilogie. Inventief, speels en toch weer die kenmerkende no-nonsensikale attitude van Jurado. Die van hiervoor kenmerkt zich als een plaat van 2 helften, die van hierna vliegt soms (genietbaar weliswaar) uit de bocht. Halfje erbij voor Eternal Son derhalve.

Een oude, vertrouwde vriend inmiddels. Voor mij samen met Antlers' Familiars het startpunt van mijn hernieuwde (bredere) muziekinteresse. 2 platen uit het mooie 2014 om te koesteren.

Bij dit mooie album terecht gekomen door het prachtige nr Silver Joy dat in de film “The Holdovers” een prominente plek inneemt tijdens de opening.
Een mooi album maar toch een fractie minder dan bijvoorbeeld “the horizon just laughed”.