Iron Maiden - Dance of Death (2003)

Tweede album sinds de 'reünie', na het sterke ‘Brave New World’. De hoes is alvast spuuglelijk.

Ah, een korte rockende opener, dat ziet er goed uit. Alleen jammer ‘Wildest Dreams’ een ondermaats nummer is. Vooral dat refrein is niet fijn. ‘Rainmaker’ is van dezelfde lengte en een veel aangenamer nummer. ‘No More Lies’ is een sterk nummer, ondanks het repetitieve refrein. ‘Montsegur’ is alweer het derde korte nummer, en het is ook weer een goeie, met helaas ook weer een repetitief refrein. ‘Dance of Death’ is de eerste echte epic, en zoals we gewend zijn is die erg sterk (de beste versie hiervan staat wat mij betreft op ‘En Vivo’). ‘Gates of Tomorrow’ is weinig bijzonder en heeft ook last van het bekende euvel. ‘New Frontier’ is wel oké, vooral het instrumentale gedeelte is fraai. ‘Paschendale’ is het prijsstuk van dit album. Het relaas van een soldaat in de loopgraven van Wereldoorlog I, begeleid met afwisselend harde en zachte stukken en spectaculaire solo’s. De heerlijk sfeervolle live-versie van ‘Death on the Road’ is zowaar nog beter. Na het geweldige ‘Paschendale’ voelt het afsluitende trio een beetje als mosterd na de maaltijd. ‘Face in the Sand’ heeft een aardige opbouw in het begin, ‘Age of Innocence’ is ook niet slecht, maar echt blijven hangen doen ze niet. ‘Journeyman’ is het eerste akoestische nummer van Maiden. Leuk nummer, lekker meedeinen op het refrein, maar dat refrein bevat weer te veel herhaling.

Ondanks de aanwezigheid van misschien wel het beste nummer sinds de terugkeer van Bruce en Adrian is dit het minste album sinds deze terugkeer. Ik vind dat er iets te veel opvulmateriaal op staat. 3,5 sterren lijken me op hun plaats.

Tja die hoes.. En dat terwijl Dave Patchett zulk mooi werk maakte voor Cathedral.

Dit blijft toch wel mijn favoriete Maiden album sinds de terugkeer van Bruce. Goede solo's en van die lekkere meebrul-refreinen.

Dance of Death is een heel aardig Maiden album. De leukste songs staan vooraan het album: Rainmaker en No More Lies klinken vlot en laten een gedreven indruk achter. Montsëgur, tja daar was ik niet heel lang geleden. Het is een ruïne op een bergtop, waar de Katharen zich hadden verschansd. De songtekst is nu wel heel herkenbaar en tastbaar. Dance of Death en Paschendale heb ik minder mee. Ze hadden niet misstaan op de opvolger: te lang en geforceerd episch.

Het is toch al een tijdje geleej dat ik deze een rondje heb laten draaien. Wildest Dreams als album opener zou misschien niet mijn eertse keus zijn geweest, maar de draad wordt snel opgepakt. De vier volgende horen al zo'n beetje bij de recente maiden klassiekers (uhhh, kan zo'n zin wel?) Vervolgens met Gates of tomorrow en New frontier wordt er metalwise flink doorgepakt. Korte bondige songs met prima soloos, niks mis mee.
Het hoogtepunt blijft voor mij toch Paschendale. Zelfs een soort van orkestrale sectie met violen en al maken de song wel wat druk (huidige productie hè) maar kan bij mij niet stuk. Kijk, zo doe je dat dus, lekkere rockers afwisselen met epic materiaal waar veel aandacht wordt gegeven aan de songstructuur en uitvoering.
Om een beetje bij te komen wordt Face in the Sand rustig opgebouwd, maar mist dan weer de genadeslag om echt aan te slaan. Misschien dat Bruce wat teveel op de voorgrond treedt en dat er een memorabele riff ontbreekt, ik weet het niet, in ieder geval een kleine misser.
Bij Age of innocence worden de key's weer snel vervangen door de gitaren en zo hoor ik het graag. Hoewel het geen beuker is gaat er veel dreiging uit van de Song en Bruce hoeft zich nu eens niet te forceren, ook wel eens lekker. Journeyman is na al dit geweld een prima semi acoustische afsluiter. Promise to myself: niet zo lang laten liggen voor een volgende spinn, prima gevarieerd Maiden album.

Op de No More Lies EP staat ook nog een zogenaamde orchestrated versie van Paschendale. Concreet betekent dat nog meer toeters en bellen. Terwijl ik het op het album ook al veel van het goede vind. Dan ben ik het met gigage eens dat het best wat minder mag. Paschendale is krachtig genoeg om het zonder die overbodige orkestarrangementen te doen. Sowieso ben ik niet zo kapot van de productie van Dance Of Death. Weinig sprankelend allemaal. Staan gelukkig wel hele mooie tracks op. Dat dan weer wel.

Ben blij dat je het album zo waardeert Gigage.

Erg goede opvolger van Brave New World, mijn enige irritatie punt hier is het overduidelijke gebruik van keyboards op sommige songs.
Ik bedoel maar: zanger, bassist, drummer en maar liefts 3 gitaristen en... nope geen keyboard speler, maar wat hoor ik... een keyboard!
Daar wordt ik als maidenfan dus een beetje chagarijnig van?

Ook de grote vraag die je als Maidenfan waarschijnlijk nooit beantwoord krijgt: Hoe had het artwork eruit gezien zoals de Dave Patchett het bedoeld had?
Daar ben ik nou zo ontzettend benieuwd naar maar ja... ik zal er waarschijnlijk nooit achterkomen

Iron Maiden gebruikt al sinds Somewhere in time keyboards. Dat je je dat als Maidenfan nu pas opvalt verbaast mij een beetje.

Nope, dat waren gitaar synthesizers meen ik.
Maar bij SIT en SSoaSS voegde het wel degelijk wat toe aan de sfeer van die platen, mede doordat de sound ervan zo apart is. (In mijn beleving)

Bij DoD hebben ze a) 3 gitaristen, dus het laatste wat ik wil horen is een keyboard maar juist meer gitaar. En b) het geluid van de keyboard klinkt erg als een gewone ordinaire keyboard voegd voor mij niks toe maar doet alleen maar afbreuk

Ah...ik begrijp je punt nu. Ik stoor mij er alleen niet zo aan.....

Deze blijft toch een van de albums waar ik het vaakst naar teruggrijp. Voor mij met voorsprong hun beste sinds de reunie met Bruce (tBoS niet meegerekend, dat is nog te recent).

Er is een goede balans tussen korte en snelle nummers en langere epische nummers. Hoogtepunten bijven voor mij Rainmaker, Dance of Death, New Frontier, Passchendale en Face in the Sand.

Opvolger AMoLaD heeft me nooit zo kunnen boeien als deze door te lang uitgesponnen nummers en de kwaliteit hier is beter dan de gemiddelde op the final frontier. Benieuwd of The Book of Souls ook zo zal groeien als deze indertijd...

Nou Wimmeken. Het lijkt wel of ik dit bericht hebt getypt. Ik denk er precies hetzelfde over

Ik heb dit album in een dvd-a versie met schitterend uitgevoerd art work wat betreft het menu.

smoozycat is die dan ook beter ingemixt? de 5.1 staat die er ook in DTS op?

Krijg nou wat. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat dit album wederom een verzamelaar betrof door die malle hoes ..

Nu ik de rerelease op vinyl heb luister ik het album voor het eerst sinds tijden weer. En ik moet bekennen dat ik het album een beetje onderschat heb. Er staan toch wel erg sterke nummers op deze plaat met Paschendale en het titelnummer als toppers. En in tegenstelling tot de meningen die ik hier vooral lees vind ik de keyboards op deze nummers een prima toevoeging.

Het album begint overigens wel met een valse start want Wildest Dreams is echt een gedrocht van een nummer.

Voor nu een halfje erbij in de score, wellicht later nog meer

Dance of Death is bijna over de hele lijn sterk. Er is een goede afwisseling tussen kortere en langere nummers. Maar ruim een uur muziek is wel veel om de aandacht vast te blijven houden. Het titelnummer draaft wat te ver door naar mijn mening. Paschendale is wel helemaal geslaagd en Journeyman sluit mooi af.

90/100

Inhoudelijk toch wel een ijzersterk album. Ik denk soms dat het enkel een lager stemgemiddelde heeft dan de voorganger en opvolger omdat de hoes niet zo mooi is.

Dit album is veel te lang, maar het titelnummer en Paschendale blijven twee schitterende nummers. Dat vond ik in 2003 al en dat is nu nog steeds zo. Niet kapot te krijgen. No More Lies is ook nog een toppertje maar de rest is toch behoorlijk matig hoor als je 't mij vraagt.