Rush - A Show of Hands (1989)

En dat noemt zich fan...

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen als je gitarist Eddie Clarke in je band hebt zitten ha. Maar zelfs bij N.Peart gaat zijn solo me na een keer of vier toch vervelen.
En als me dat al gebeurd bij de beste drummer ter wereld......

Klopt eentje die niet alles klakkeloos, maar wel kritisch volgt....(ook bij RUSH en dat weet jij als geen ander gezien mijn eerdere discussies met jou over Roll the Bones en Presto, dus kan mijn meining geen verassing meer zijn)

Elk live album van Rush in die tijd wad een soort van afsluiting van een periode en ook een weerslag van wat ze toen live speelden. Het heeft dan geen zin om sommige nummers voor de zoveelste keer op een liveplaat te zetten.

Helemaal mee eens ChrisX.

Ik vind drumsolo's eigenlijk alleen leuk met de beelden erbij. Op cd of lp wil ik ze nog wel eens overslaan. Op dvd daarentegen geniet ik er extra van, zeker bij de fantastische drummer als Neil Peart.

La Vila of Cygnus X 1 had niet misstaan ipv het veel mindere Closer to the Heart...

Zijn die überhaupt wel gespeeld tijdens de tournees waar deze live-opnamen zijn gemaakt?

Dat durf ik niet te beweren. Ik heb ze alleen LIVe (Different Stages LIVE (als derde extra disc) van een concert uit 1978.

Tja drumsolo's. Ik ben er niet zo van. Maarrrrr er zitten er af en toe toch wel juweeltjes tussen. Zo ook de solo van Neil op dit album (ritme en melodie). Krukje omhoog en naar de andere kant van de kit (of was het de kit die draaide). Anyway petje af voor Neil. Verder een mooi overzicht van de periode die er aan vooraf ging. Big money (vanwege de power en de tekst) en Manhattan project ( vooral vanwege de tekst) zijn voor mij favoriet. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik op dit album eigenlijk geen een mindere song kan ontdekken. Daarom 4,5 ster

Cygnus X1 niet, La Villa werd tijdens HYF tour wel gespeeld, in een wat verkortere versie van een minuut of 5

4 sterren wat mij betreft, natuurlijk missen er klassiekers uit het verleden maar Rush gebruikte de live albums als afsluiter van een periode. Desondanks zijn er best wel wat nummers uit deze periode die ik op dit album mis.

Dit is ook een leuke live plaat van Rush, alleen hadden ze het teveel aan publiek geluid van Rio hier bij moeten mixen. Want dat is hier het probleem, dat het allemaal enorm steriel klinkt waardoor de live feel wat ontbreekt. De nummers zijn wel fantastisch gekozen, en kan daarom zeker genieten van dit album

Een mooi live album, alleen een beetje jammer dat er maar 1 nummer van Signals opstaat, en ook maar slechts 2 van Grace Under Preassure. Van Power Windows en Hold Your Fire beiden 4 nummers. De eerste 2 albums van de 4 waar dit live album een afsluiting van is had je het eerder anderom verwacht. Maar de 8 nummers van de albums uit 1985 en 1987 zijn wel stuk voor stuk de beste nummers van die albums af.

Mijn favoriete plaat voor een hardlooprondje! A show of hands geeft mij de energie om ff lekker te knallen. Een dikke 4,5!

Toch wel mijn favoriete livealbum van Rush. Ben gek op dat 'synthesizertijdperk' van de heren en ongelooflijk knap hoe men dit songmateriaal neer wist te zetten. Wel een wat steriel geluid al komt het warmer op me over dan Different Stages waar ik het klinische misschien meer herken. Ook een voortreffelijk livealbum natuurlijk, maar dat terzijde. A Show of Hands onlangs als remaster-CD aangeschaft als laatste in een lange rij van het debuut t/m Roll the Bones. De VHS-band heeft het helaas begeven, met kleine verschillen in de setlist als Territories en Prime Mover.

Ja klopt en die hadden wat mij betreft ook best op de cd en lp mogen staan!

By far hun beste live album. De Rush puristen zullen het alleen schoorvoetend toegeven, maar hun synthesizer periode uit de jaren 80 was hun beste periode. Uniek hoe ze zonder hun sound te verloochenen laten horen op deze live plaat hoe hun muziek meer diepte emotie en kracht krijgt met de keyboards erbij. Prachtig! 5 sterren, niet te missen voor elke serieuze muziekliefhebber

Nope: Exit Stage Left is hun beste album.... vind ik.....

Het zal wel vloeken in de kerk zijn maar ik vind Exit Stage Left meer aanvoelen als een verzamelaar. Zeker in verhouding tot A Show Of Hands waar toch wel meer sfeer van uitstraalt. Zelf ben ik naast deze erg gek op All The World's a Stage en Different Stages.
Tot begin jaren 90 ging Rush heel gedecideerd met de tijd mee en gaf per album een leuke Rushdraai aan het vertalen van heersende trends. A Show Of Hands markeert natuurlijk de jaren 80 poptrein waar Rush eerder dat decennium op sprong. Vandaar ook veel materiaal uit die jaren. In die zin voegt zo'n liverelease veel toe aan andere verschenen releases.

Volgens mij kwam Rush in tegenstelling tot veel andere rockbands die wat graantjes van de heersende trends mee probeerden te pikken, altijd wel goed weg bij het publiek met de lichtvoetige synthstrapatsen van Grace Under Pressure, Power Windows en Hold Your Fire.

Alhoewel Exit... Stage Left opnamen van twee locaties bevat en A Show of Hands er vier telt, komt A Show of Hands meer als een geheel op mij over dan eerstgenoemde dat door de talloze fade-outs eerder aandoet als 'overal weggeplukt'. Van die eerste vier livealbums van Rush is A Show of Hands ook mijn favoriet en alhoewel het geluid aan het steriele grenst toch warmer en sfeervoller dan een Exit... Stage Left of Different Stages. Meeste sfeer zit er imo. in All the World's a Stage. Vanaf Rush in Rio grenst het liveaanbod aan overdaad wat mij betreft.

;)

Dat geheugen ook alweer. Een meer dan aanzienlijke portie van mijn muziekverzameling bevat livealbums, ik hou van livealbums, ook van groepen waarvan ik niet zo veel (ver)ken, want het is voor mij de verzamelaar maar dan in een “live” omgeving en dan hoop ik altijd dat de groep zichzelf overstijgt. En ik wil kunnen achterover leunen en genieten. Dat is hier geen probleem. Open deur staalhard ingetrapt met een blijvend goed gevoel nadien is dit, daarvoor dient mijn schoenmaat 47.

Aftrappende op mijn cd met het themanummer van The Three Stooges laat dit livealbum van vijf kwartier (anderhalf huur op video en dvd met natuurlijk een aantal verschillen in de setlist) een – “knarsetandende Sir” – selectie nummers horen waarvan het merendeel werd opgenomen tijdens de Hold Your Fire tour in een drietal Amerikaanse en één Britse stad. Voor meer details zijn de bekende Wiki / Discogs kanalen geschikt of ook mijn slotwoord hieronder.

Ons dynamisch drietal heeft dus gekozen voor een selectie nummers uit hun derde én mijn favoriete periode met toevoeging van het oudje Closer to the Heart. Aan de ene kant blijf ik het jammer vinden dat niet werd gekozen voor een volledig optreden (te wijten aan de speelduur van vinyl en cd?), aan de andere kant is er nauwelijks overlap met de vorige twee livealbums. Het is kiezen of delen en dan richt je je focus op de selectie zelf en de kwaliteit van uitvoering.

Met drie dergelijke onderlegde muzikanten en toen al ervaren rotten in het vak blijft het een prestatie van jewelste om live die nummers uit hun derde periode te kunnen spelen. Met vergete niet de toevoeging van keyboards en technologie, maar ze blijven nog altijd maar zijn drieën om dit in te spelen. Je moet het maar doen, het telt als uitdaging maar het toont ook hun honger aan, hun honger naar meer mogelijkheden in het formaat van een goede song. Dit laat een groep horen nog altijd op het toppunt van hun kunnen en dat jaren lang.

Bij Hold Your Fire deed ik een uitspraak over het mogelijks “poppy” karakter van een aantal nummers maar ze duwen zodanig variatie en tegendraadsheid in hun nummers dat de modale popliefhebber zijn neus optrekt en verder loopt. Alles mag, alles kan maar dan weet je niet wat je mist.

Een grote grijns op mijn tronie is het gevolg met die overvloed aan fantastisch uitgevoerde nummers met een drummer die manisch maniakaal de vellen geselt, met een gitarist die laat horen hoe goed hij is en met een alleskunner die zingt, bast en de toetsen beroert. Geddy Lee, dames en heren, hoe goed moest zijn geheugen toen zijn? Hoogtepunten aanduiden is een ongelijke strijd, favorieten aanduiden wel, het trio Sudivisions, Marathon en Turn the Page, maar morgen kan dat weer veranderen. Vergeef mij mijn wispelturigheid.

Dat geheugen ook alweer. Al dik dertig jaar werk ik voor mijn eerste en enige baas en vaak vraagt men mij nog naar zaken uit het verleden. Jobhoppers moeten quasi niets onthouden, de anciens mogen niets vergeten. Dat geheugen ook alweer, een term die ik al vaak heb gebruikt ook hier weer, ik heb deze A Show of Hands maar liefst drie keren in bezit, terwijl ik dacht dat ik hem maar twee keer had. Dit zijn mijn versies, even tijd maken...:
– https://www.discogs.com/release/523364-Rush-A-Show-Of-Hands
– https://www.discogs.com/release/3358063-Rush-A-Show-Of-Hands
– https://www.discogs.com/master/530873-Rush-Replay-X3

Als je 1 album hebt van Rush, zorg dan dat het deze is!

sorry hoor, maar A F T K , Moving Pictures en Hemisphere moet je sowieso in huis hebben natuurlijk

Echt niet !!!

Als het om een live-album moet gaan is het toch All The World's A Stage

Ik heb het zekere voor het onzekere genomen en ze allemaal in huis gehaald. Overigens nu bij bol.com prachtige boxsets van de latere Rush albums voor geen geld!