Dat geheugen ook alweer. Een meer dan aanzienlijke portie van mijn muziekverzameling bevat livealbums, ik hou van livealbums, ook van groepen waarvan ik niet zo veel (ver)ken, want het is voor mij de verzamelaar maar dan in een “live” omgeving en dan hoop ik altijd dat de groep zichzelf overstijgt. En ik wil kunnen achterover leunen en genieten. Dat is hier geen probleem. Open deur staalhard ingetrapt met een blijvend goed gevoel nadien is dit, daarvoor dient mijn schoenmaat 47.
Aftrappende op mijn cd met het themanummer van The Three Stooges laat dit livealbum van vijf kwartier (anderhalf huur op video en dvd met natuurlijk een aantal verschillen in de setlist) een – “knarsetandende Sir” – selectie nummers horen waarvan het merendeel werd opgenomen tijdens de Hold Your Fire tour in een drietal Amerikaanse en één Britse stad. Voor meer details zijn de bekende Wiki / Discogs kanalen geschikt of ook mijn slotwoord hieronder.
Ons dynamisch drietal heeft dus gekozen voor een selectie nummers uit hun derde én mijn favoriete periode met toevoeging van het oudje Closer to the Heart. Aan de ene kant blijf ik het jammer vinden dat niet werd gekozen voor een volledig optreden (te wijten aan de speelduur van vinyl en cd?), aan de andere kant is er nauwelijks overlap met de vorige twee livealbums. Het is kiezen of delen en dan richt je je focus op de selectie zelf en de kwaliteit van uitvoering.
Met drie dergelijke onderlegde muzikanten en toen al ervaren rotten in het vak blijft het een prestatie van jewelste om live die nummers uit hun derde periode te kunnen spelen. Met vergete niet de toevoeging van keyboards en technologie, maar ze blijven nog altijd maar zijn drieën om dit in te spelen. Je moet het maar doen, het telt als uitdaging maar het toont ook hun honger aan, hun honger naar meer mogelijkheden in het formaat van een goede song. Dit laat een groep horen nog altijd op het toppunt van hun kunnen en dat jaren lang.
Bij Hold Your Fire deed ik een uitspraak over het mogelijks “poppy” karakter van een aantal nummers maar ze duwen zodanig variatie en tegendraadsheid in hun nummers dat de modale popliefhebber zijn neus optrekt en verder loopt. Alles mag, alles kan maar dan weet je niet wat je mist.
Een grote grijns op mijn tronie is het gevolg met die overvloed aan fantastisch uitgevoerde nummers met een drummer die manisch maniakaal de vellen geselt, met een gitarist die laat horen hoe goed hij is en met een alleskunner die zingt, bast en de toetsen beroert. Geddy Lee, dames en heren, hoe goed moest zijn geheugen toen zijn? Hoogtepunten aanduiden is een ongelijke strijd, favorieten aanduiden wel, het trio Sudivisions, Marathon en Turn the Page, maar morgen kan dat weer veranderen. Vergeef mij mijn wispelturigheid.
Dat geheugen ook alweer. Al dik dertig jaar werk ik voor mijn eerste en enige baas en vaak vraagt men mij nog naar zaken uit het verleden. Jobhoppers moeten quasi niets onthouden, de anciens mogen niets vergeten. Dat geheugen ook alweer, een term die ik al vaak heb gebruikt ook hier weer, ik heb deze A Show of Hands maar liefst drie keren in bezit, terwijl ik dacht dat ik hem maar twee keer had. Dit zijn mijn versies, even tijd maken...:
–
https://www.discogs.com/release/523364-Rush-A-Show-Of-Hands
–
https://www.discogs.com/release/3358063-Rush-A-Show-Of-Hands
–
https://www.discogs.com/master/530873-Rush-Replay-X3