Rainbow - Finyl Vinyl (1986)

Bad Girl lijkt op geen enkel regulier album te staan. Turner zingt en dat doet hij niet eens slecht.

'Bad Girl' werd gezongen door Graham Bonnett...

Was lang geleden dat ik deze dubbel-CD voor het laatst had gedraaid. Vanochtend was er een prettige herontdekking.

"Finyl Vinyl" is een verzameling livetracks, opgenomen tussen 1978 (met Ronnie James Dio als zanger) en 1984 (met Joe Lynn Turner). Ook zijn er drie nieuwe studiotracks: 'Jealous Lover', 'Bad Girl' en het prachtige instrumentale 'Weiss Heim'. Maar vooral de live tracks met Turner bevallen mij erg goed. 'Power' klinkt bijvoorbeeld beter dan op "Straight Between The Eyes".

Een mooi overzicht van één van mijn favoriete bands door de jaren heen.

Voor de ware Blackmore fan een geschikte cd. Voor mijzelf geschikt voor Jealous lover en Bad girl. Het nummer Weissheim klinkt behoorlijk als Repent Walpurgis van Procol Harum.Staat op de lp/cd Procol Harum uit 1967. Van de live opnamen zijn Spotlight kid,I surrender en Difficult to cure de moeite waard.(Vreemd,staat hier niet in de inhoudsopgave. Zeker een andere persing.) De rest van de live opnamen hoeven van mij niet zo nodig. Niet meer dan 2,5 ster. Mooi zat.

Je hebt nog gelijk ook. Moet ik ook maar geen muziek via de kleine speakertjes van mijn computer draaien. Het is wel fijn om mijn vooroordelen tegen Turner weer eens bevestigd te zien.

De originele dubbel LP bevat meer nummers, 15 namel;ijk.. Daar staat bijvoorbeeld ook "Difficult to Cure" met symfonisch orkest op.

Op de 2 plakken vinyl stonden inderdaad meer nummers, zie onderstaande opsomming


A1 Spotlight Kid 5:00
A2 I Surrender 5:45
A3 Miss Mistreated 3:21
B1 Jealous Lover 3:10
B2 Can't Happen Here 4:15
B3 Tearin' Out My Heart 8:04
B4 Since You Been Gone 3:40
B5 Bad Girl 4:48
C1 Difficult To Cure 11:15
C2 Stone Cold 4:30
C3 Power 4:22
D1 Man On The Silver Mountain 8:20
D2 Long Live Rock 'n' Roll 7:12
D3 Weiss Heim 5:10

Ik heb deze ook op vinyl, vijfentwintig jaren geleden kocht voor 399 BEF, 10 eur nu. De tracklist zoals door collega kareltjemusic aangeduid is de tracklist zoals op mijn exemplaar, de nodige correctie werd ingediend.

Aardig materiaal vooral dan kant 4: Man on the Silver Mountain en Long Live Rock 'n' Roll met Ronnie James Dio live en het mooie instrumentale Weiss Heim. De rest rechtvaardigt geen traditionele "vier" van mijn kant. Joe Lynn Turner zingt degelijk, Graham Bonnet zingt zwak en Ronnie James Dio zingt buiten categorie. Het is een samenraapsel van live- en studio-opnamen zoals aangegeven op de achterkant van de hoes, een afscheidsdocument tot de heropstart in 1995. Soms zorgt het voor een ongemakkelijk gevoel.

Interessante zaken zijn verder Bad Girl, een onuitgegeven nummer en Difficult to Cure, omdat deze laatste een live-versie is met orkest opgenomen in Tokyo. De opengeklapte hoes bevat enkele hele mooie foto's van de groepsleden.

Uiteraard staat de beste versie van Difficult to Cure op Live at Knebworth aka In the Absence of Pink. Zal wel iets te maken hebben met de toetsenist en de drummer.
Ook zit een stukje van Difficult to Cure verwerkt in Still I'm Sad, versie Live in Munich. Ook al superieur aan deze versie.

Eindelijk heb ik de hele schijf maar eens afgedraaid. Turner kan het niet echt goed doen bij mij, maar ik moet toegeven: tracks 1,2 en 5 zijn beter te genieten dan de bootleg Live in Cardiff. Het helpt natuurlijk ook dat Blackmore flink loos gaat. Maar kan iemand die drummers (Miss Mistreated, Stone Cold, Power) een paar bijlessen of, misschien beter, een flinke schop geven? Ongenietbaar.
De twee opnames met Dio in Atlanta zijn in allerlei opzichten inferieur aan de Duitse opnames.

Die uitvoering van Deep Purple is inderdaad geweldig en ik hoor die uitvoering ook liever, al krijg je in principe maar goed 3 minuten Difficult to Cure te horen wat overvloeit in een machtige solo van Jon Lord à 6 minuten.

Dit was één van de eerste elpees in mijn leven die ik zelf nieuw kocht. Vond 'm grotendeels goed, hoewel een aantal van die Joe Lynn Turner deunen niet zo bleven hangen. Maar ik was beginnend gitaarspeler en Blackmore was mijn grote idool. Spotlight Kid, I Surrender, die 9e van Beethoven en de Dio-stukken heb ik grijsgedraaid. Heb 'm echt dik 20 jaar niet meer gehoord, dus zal een stem achterwege laten.

In de tijd dat er nog geen live album was met JoeLyn Turner een mooie aanvulling op het ouvre. De lange versie van Tearin out my heart is hartverscheurend. De studio nummers halen de vaart uit het album en kant 4 met Dio pastte er toen in het geheel niet bij. Waarom live in San antonio, texas wel op video is verschenen en niet op lp is me een raadsel, al helemaal nu er tal van live registraties uit 76 en 77 alsnog op cd zijn uitgebracht. Geldt natuurlijk ook voor live in japan 1994 waarvan deze orchestrale difficult to cure vandaan komt. Als zijn beegees hairstyle goed zit kan de heer turner toch echt wel een aardig stukje zingen. Al is het een geheel andere stijl dan 70's Regenboog. Ander raadsel is: Waarom staat dit album bij compilatie en niet bij live hier op mume?

Ik heb het ook altijd als een compilatiealbum gezien. Het is eigenlijk een soort wrap up van de hele Rainbow periode, uitgebracht toen Deep Purple al weer twee jaartjes aan de gang was. Met vier studionummers (tenminste op vinyl) en alle drie de leadzangers vertegenwoordigd is het ook niet een standaard live album.

Die Graham Bonnett blijf ik overigens een eigenaardige keuze vinden van Blackmore. Ik weet niet of je het optreden op Donington weleens hebt bekeken, maar na Ronnie James Dio is dit geen waardige frontman te noemen. Aardige strot, maar zeer beperkt.

Nee, das waar, daar heb je gelijk in, ik zag het zelf wel meer als een live album met wat oponthoud.
Die donningtonshow heb ik gezien ja, is een hele koerswijziging. Van dat festival toen is toen nog een lp uitgebracht. Daar staat stargazer op met dhr bonnet op zang. Was wel apart toen, maar heb het helaas niet in mijn bezit (geleend toen en op tape geknald).
Dan doet jl turner het toch een stuk beter met zijn Over theRainbow tribute band. Mochten ze nog eens in de buurt zijn dan is dat echt een aanrader.
Bij MSG is graham een paar uur voor de ik meen ook donnington show eruit geknikkerd. Rare mensen die zangers.

Toch is die Difficult to cure met orkest live at the Budokan, Tokyo, Japan, 1984 wel indrukwekkend. Vanaf de dvd beoordeeld zitten er zo'n 30 strijkers achter een soort vam plexiglas met de dirrigent er dan weer voor. Staatie zijn eigen spiegelbeeld te dirigeren haha.

Gisteren op Youtube nog eens lekker zitten kijken naar hierboven aangehaald concert uit 1984 in Japan. Een aantal stukken van datzelfde optreden staat hierop. Blijft een leuke band om te zien, vooral die Blackmore blijft me boeien. Wat hij doet op zijn gitaar balanceert op het snijvlak van gepiel, genialiteit, herrie en melodie. In zekere zin een onwijze poser, maar ik blijf geïntrigeerd door zijn geluid, spel en toch ook wel zijn uitstraling. Finyl Vinyl legt veel nadruk op de Turner periode, maar van de Dio periode zijn toch al veel live uitgaven te vinden. jammer genoeg geen live nummers van Bent Out Of Shape, wat denk ik toch de beste plaat is met Turner. Goeie ouwe hardrock tijd... Net geen vier sterren.

Heb de CD vroeger wel gehoord, maar de plaat tot vandaag nog niet eerder. Staan een paar onvolkomenheden met de speelduur op: Spotlight Kid duurt ruim vijf minuten, al tikt het die zes minuten van de '99 heruitgave niet aan, en Miss Mistreated duurt een minuut langer. De heruitgave heeft Street of Dreams (live) nog extra, maar ik zit dus mooi van de '86 dubbel-elpee te genieten. Klonk me destijds als een allegaartje in de oren, vind het nu toch een mooi document met goede opbouw.

Had deze vroeger op LP, maar vond het een miskoop. Reden is dat ik alleen de Rainbow met DIO geweldig vindt en de rest matig tot heel slecht en dan die met Turner behorende tot de laatste categorie. Die met White vond ik dan weer wat sterker.

Het aandeel Dio beslaat alleen de laatste kant, het is Turner die hier de boventoon voert. Bonnet vind ik hier snel weggedraaid bij Since You Been Gone (live) en na Bad Girl was het een goed iets dat Blackmore/Glover de teksten aan iemand anders overlieten, naar ik aanneem. Can't Happen Here werd m.i. later met White gerecycled in het refrein van Too Late for Tears.

Op de Spotify versie blijkt Street Of Dreams toegevoegd. Geweldig nummer, maar veel te snel. Zonde.

Inderdaad, veel te snel gespeeld. Inmiddelis is er op de diverse releases best veel van dat 1984 Budokan concert verschenen maar slechts in Japan als geheel op 2 CD.
Ik zie dat jpc er zelfs een 3lp van heeft, oh dodax ook, kroese online ook, nou ja, nooit geweten.

Hier zit dat concert uit Japan ook in op CD en DVD.
Ritchie Blackmore - The Ritchie Blackmore Story (2015, DVD) | Discogs

De eerste 3 nummers vormen een perfect trio.

De opener Spotlight kid is een perfecte openener van het nieuwere Rainbow, waar Rosental Ritchie perfect aanvult.

I surrender vind ik ook een mooie versie waar aan het eind nog even lekker wordt doorgegaan. Deze versie vindt ik veel beter dan de studio versie zoals het hoort. Chuck vind ik ook een betere drummer dan Rondinelli.

Miss Mistreated begint sfeervol en ontwikkeld zich als een mid tempo nummer met slide solo, prima nummer en uitvoering.

Deze opnamen komen inderdaad uit het Budokan concert, waar ook Defficult to cure van deze CD van afkomstig is met Japans concert, prima optreden wat mij betreft en een fantastische uitvoering van dit nummer met een lang uitgesponnen prachtig intro met in het midden ruimte voor het orkest.

Jelous lover is een studio bonus, ook verder prima

Can't happend here wordt wat knallender gespreeld dan de studio uitvoering

Tearing out my heart is live ook een hoogtepunt met een mooi intro en Blackmore die aan het einde op briljante wijze escaleert.

Since you've been gone begint met een intro wat Blackmore al eens in Sixteen century greeslees gebruikte, aan het einde soleert hij nog verder met Over the Rainbow, dat zijn de leuke dingen, de zang van Bonnet is matig.

Bad girl is een leuke gift om er bij de hebben

Difficult al besproken, geweldig, Stone cold begint met een mooi intro van Rosental, daarna vind ik de studio uitvoering mooier, geen solo van Blackmore te vinden in dit nummer

Power voldoet aan de verwachtingen niet meer en niet minder

Man on the silver mountain, ook weer een prima uitvoering met weer een andere improvisatie. Vrijwel al de improvisaties (en dat zijn er vele) zijn haast even mooi en toont hoe mooi de stem van Dio was in die tijd.

Long live Rock 'n Roll was in die tijd live nog niet beschikbaar op plaat en CD dus leuk om te hebben.

De plaat wordt afgesloten met het prachtige Weis heim, een mooie afsluiter. De combinatie Airey/Blackmore vond ik altijd een uitstekende tandem. Van mij hadden ze langer mogen samenwerken.