Voor mij is dit de plaat die Blaudzun naar eenzame hoogten stuwt. Met openings track 'Euphoria' legt Johannes Sigmund de brug met 'Heavy flowers' perfect neer om daarna alle schroom van zich af te schudden. Op Promises of no man's land horen we een band in zijn volle glorie. Ja, Blaudzun moet uitkijken geen format te worden, maar dat telt zeker niet voor dit album. De groei in de composities, de uitbundigheid binnen het extreem melancholieke kader dat Blaudzun kent en volledige overtuiging waarmee de band haar nieuwe songs neerzet, vertellen mij dat the sky the limit kan zijn voor Promises of no man's land. Dit is Blaudzun's beste album tot op heden, daar heb ik geen enkele twijfel over. Het feit dat de plaat iedere keer voorbij is voordat ik er erg in heb, is een teken dat de tijd stil staat als ik er naar luister. Dat is een bijna nieuwe ervaring voor me.
Het volledige verslag staat op het blog van
WoNo Magazine
WoNa