Blaudzun - Promises of No Man's Land (2014)

Mijn eerste concert ooit, waar ik alleen heen ga is deze week Zaterdag in Rotterdam, Rotown.
Bij deze prologue show, of wel release show, heb ik een code gekregen om anderhalf uur het album te kunnen luisteren samen met andere boekers van deze speciale show.

Tot nu toe hoor ik nog niet echt het idee dat dit album voorrang zou moeten krijgen.
Zo als de zanger zij in één van de interviews, dat de nummers zwaar zouden worden, is duidelijk te horen (positief bedoelt) en bevalt mij ook wel.
Ook klinkt gelukkig wel in de richting van hun vorige album Heavy Flowers, waar ik persoonlijk op hoopte en wat ook wel te voorspellen was.
Misschien is het verder een kwestie van wachten tot de tweede luisterbuurt om daar uit meer gehoor te halen dan deze eerste spannende luisterbuurt.

Favoriet tot nu toe!
Ocean Floor (From all the stars)
Hollow People.
Promises of No Man's Land.

Is het de euforie van het zojuist bijgewoonde concert in Rotown? Het plezier om Blaudzun vanaf vinyl te draaien (tijdelijk op gekleurd vinyl en bij de concerten een week voor release al te koop)? Of is dit album gewoon echt zo sterk?!

Het zal een combinatie zijn van alles hier genoemd. Blaudzun gaat verder waar hij gebleven was op Heavy Flowers. Waar ik op het debuut wat Radiohead invloeden hoorde daar is dat nu langzaam opgeschoven richting Arcade Fire (op zijn vorige album eigenlijk al) maar daar doe je Blaudzun dan wel enig onrecht mee denk ik want de man is met zijn band zeker live erg sterk en steekt duidelijk met kop en schouders boven de hedendaagse concurrentie in Nederland uit (misschien ook wel letterlijk want zo klein is Johannes Sigmond zeker niet).

Het album klinkt erg gelaagd en kent een rijke instrumentatie wat het geheel een vol geluid geeft zonder dat het dichtgesmeerd klinkt of te veel bombast kent.
Alles valt perfect op z'n plek waardoor je van het ene naar het andere hoogtepunt gaat. Vraag mij dus niet wat nu het beste nummer is. Zelfs de wals Ocean Floor vind ik geweldig.
Enige minpuntje wellicht is het ontbreken van kleine, breekbare liedjes; iets waar Blaudzun ook goed in is.

We mogen erg trots zijn op deze artiest van eigen bodem en Promises of No Man's Land is gewoon een ijzersterk album geworden. Misschien wel zijn beste tot nu toe.

Blaudzun is de artiestennaam van de Arnhemse singer-songwriter Johannes Sigmond. Sinds zijn debuut in 2007 met zijn EP Loveliesbleeding bouwde de zanger zijn populariteit uit wat uitmuntte in het in 2012 verschenen album Heavy Flowers. Opvallend met zijn hoge stem en unieke verschijning zet hij muziek neer met zowel bombastische als ingetogen nummers. Het vierde album Promises of No Man’s Land bevat elf nummers waarop Blaudzun opnieuw van zich laat horen.

Het album opent met de rustige klanken van Euphoria, een wat ingetogen nummer met een donker randje. De muzikale ondersteuning is er in de vorm van een doorlopend ritme. Het nummer is niet erg opvallend maar is wel de opmaat naar het bombastische Promises of No Man’s Land. Krachtig qua geluid en tekst en goed passend bij de hoge stem van Sigmond. Het opkomende drumritme gecombineerd met guitaren en synthesizers vormt een compacte intensiteit. Met Too Many Hopes for July wordt op dezelfde wijze verder gegaan waarbij we toch steeds meer de invloeden van bands zoals Arcade Fire te horen krijgen. Hiermee begint Blaudzun steeds verder weg te klinken van de sound uit zijn begintijd. Het klinkt allemaal net even iets te gemaakt ondanks dat hij met zijn warme stem nog wel kan overtuigen. De muzikale uithalen worden lang uitgespannen en zijn van grote schoonheid maar worden af en toe toch te lang doorgevoerd.

Met Hollow People wordt een onderwerp als bedrog naar voren gedrukt en merk je ook dat de teksten van de nummers voornamelijk over de sombere onderwerpen als eenzaamheid en vluchten gaan. De melodieën laten je opnieuw meevoeren door zonnige klanken die de de diepgang van de teksten wat in de schaduw zetten. Een akoestische gitaar en het vervormen van geluiden met synthesizers laat het album qua geluid dichtbij Heavy Flowers staan. Bij Kids Around horen we de melodielijn in een soort dance achtige stijl terugkeren waarbij het vorige nummer eigenlijk verder gaat. Het zou niet heel bijzonder zijn als het niet zo was dat de bombastische klanken en het volume opgevoerd waarbij zelfs elektrische gitaren om je heen suizen. Met Wasteland merken we aan de hand van de pianoklanken en blazers een omslag in de teksten. Het klinkt allemaal wat donkerder en geheimzinniger en vormt daardoor een nieuw gedeelte op het album. Met Any Cold Wind keren we na de scherpe beginklanken terug in zonnige sferen met akoestische gitaren en sfeervolle pianogeluiden. Op deze manier breek je jezelf een baan door de koude wint met de opfleurende melodieën.

Streets of Babylon knalt er gelijk vol in en doet ons weer erg denken aan zijn vorige album. Drums die het ritme bepalen en waarop de zoete klanken te horen zijn, een fijne combinatie die telkens terugkeert op het album. Het volume neemt naar het einde weer toe en de blazers vangen aan waarbij de muzikale intensiteit weer uiteenspat. Halcyon is wat donkerder door het zwaardere gitaarwerk en de hardere drums die zich herhalen. In het refrein worden de rustige mensen weer opgevoerd naar het zware ritme. Het nummer blijft doorgaan waarbij opnieuw instrumentatie wordt toegevoegd en de zang een wat minder prominente rol lijkt te hebben. Met Ocean Floor komen we in een dronken wereld terecht vol met bezopen stuurlui, zo klinkt het in ieder geval. Een melodielijn die ons terug doet denken aan nummers van Tom Waits uit het verre verleden met accordeon en al. Met Wingbeat wordt het album afgesloten op een rustig ritme waarbij de stem van Sigmond weer wat meer centraal staat en de muziek wat meer naar de achtergrond lijkt te zijn verschoven. Al merken we dat op het einde de muzikale intensiteit toch weer toeneemt.

Op het vierde album van Blaudzun vervolgt de zanger de weg die hij met Heavy Flowers was ingeslagen. Instrumentatie en muzikale uitspattingen lijken meer centraal te staan en verdrijven de zang af en toe naar de achtergrond. Ondanks de tijd die hij heeft besteed aan het uitwerken van het album klinkt het niet overal even overtuigend. Toch staan er nog genoeg fraaie momenten op met het bombastische Promises of No Man’s Land en het wat grauwere Hollow People als hoogtepunten.

Afkomstig van Platendraaier.

3,5*

De muziek van Blaudzun is vanaf zijn debuut steeds bombastischer geworden. 'Heavy Flowers' vind ik met afstand zijn beste plaat, hoewel hij ook prachtige ingetogen liedjes heeft geschreven, zoals 'Wolf's Behind the Glass', misschien wel zijn mooiste liedje.

Deze lijn naar steeds grootser klinkende nummers wordt ook op 'Promises of No Man's Land' voortgezet. Zo groots en meeslepend heeft Blaudzun niet eerder geklonken. Arcade Fire komt steeds nadrukkelijker om de hoek kijken, zonder dat dit overigens storend is.

Op 'Promises of No Man's land' komen we prachtige nummers tegen als 'Too Many Hopes for July', 'Hollow People', 'Wasteland', 'Promises of No Man's Land' en mijn favoriet, 'Halcyon'. Een paar rustpuntjes nog zoals 'Euphoria' en 'Any Cold Wind (Sweet Selene)'. Nummers die mij zelfs beter bevallen dan vele liedjes van Arcade Fire's Reflektor.

Zijn er ook minpunten? Tja, verstilde meesterwerkjes als 'Wolf's Behind the Glass' komen we hier niet tegen. 'Promises of No Man's Land' is, meer dan alle voorgangers, een echte gitaarplaat en daardoor wat meer mainstream dan de voorgangers. Deze nummers zullen het zeker goed doen op de festivals. Hier en daar vind ik het wat geforceerd 'groots' klinken, maar dat kan ook komen omdat ik inmiddels bekend ben met het eerdere werk.

Voor nu gewoon een erg sterke plaat van Blaudzun. Beter dan 'Heavy Flowers'? Wie weet, de tijd zal het leren. Wel hoop ik dat we in de toekomst ook weer de ingetogen en kant van deze man mogen horen, want ook daar is hij toch erg goed in.
4*

Toen de lange Heavy Flowers (2011) tournee eind vorig jaar ten einde kwam lag vrijwel direct een nieuwe plaat van Blaudzun op de plank. Tot ieders verbazing eigenlijk. Johannes Sigmond en band deden praktisch elke concertzaal en festival in Nederland aan en tourden ook in het buitenland. Zijn populariteit heeft het zeker goed gedaan. Opnieuw is vrijwel de hele tournee uitverkocht en in aanloop naar Promises Of No Man's Land scoorde de 39-jarige Sigmond zelfs zijn eerste top-40 hit met de gelijknamige, bijzonder sterke, single. Een indrukwekkend popliedje met een geweldige opbouw. Doffe drums, grootse piano-melodie en een muur van geluid die tegen het refrein aan plots tot uitbarsting komt. Magistraal gedaan. Een slimme single-keuze ook. Op het vierde album wordt in grote lijnen het bombastische en grootste geluid van Heavy Flowers doorgetrokken, niet altijd met een even mooi resultaat. Voor subtiliteit ben je op Promises Of No Man's Land aan het verkeerde adres. De plaat staat vol met rammende gitaarnummers en véél melodieuze bombast. Zo groots als in 'Kids Around' en het imponerende 'Too Many Hopes For July' klonk Sigmond niet eerder. Het is de overtreffende trap. Soms klinken Sigmond en band zelfs wat voor de hand liggend, bijvoorbeeld in 'Streets Of Babylon' en 'Hollow People'. Deze nummers lijken meer dan ooit op Arcade Fire ten tijden van Funeral, maar zitten kwalitatief wel goed in elkaar. Soms laat het songmateriaal toch wel wat te wensen over. De weinige subtiele momenten op de plaat, 'Any Cold Wind' en het sterk op Beirut-lijkende 'Ocean Floor', blijken helaas niemandsdalletjes die niet blijven hangen. Dat terwijl oudere, rustigere Blaudzun liedjes als 'Blindspot', 'Solar' en 'Wolf Behind The Glass' het talent van Sigmond zo mooi wisten te onderstrepen. De sterke rustige momenten blijven op Promises Of No Man's Land helaas beperkt tot de meeslepende opener 'Euphoria'. Voor nu zorgt het pompeuze en emotieloos doorbeukende karakter van Promises Of No Man's Land voor een grote haat-liefde verhouding. Blaudzun moet oppassen geen karikatuur van zichzelf te worden.

Van: Daans Muziek Blog

Het is zondag 8 september 2013, en ik ben op het fantastische Into The Great Wide Open festival op Vlieland. Goede vrienden, heerlijk weer (zon en bijna 30 graden) en tot nu toe geniale optredens gezien. En dan komt deze Blaudzun op het sportveld (het hoofd podium). Nu ben ik geen fan van de beste man. Heavy Flowers ken ik een beetje, maar vind ik eigenlijk niet al te best. Maar het concert op Vlieland kende twee hoogtepunten: de eerste was een ontzettend flauwe grap. Een van mijn vrienden wist te melden dat een van de bandleden Jo heette. Welke? Die met de banjo... Het tweede hoogtepunt was het nummer Promises Of No Man's Land. Een nummer dat ik niet kende, maar dat zegt niet zoveel. Ik ken namelijk bijna geen nummers van de beste man en daarnaast ben ik dramatisch in het onthouden van titels. Maar goed, dat nummer vond ik dus vrij geniaal, en op basis daarvan heb ik toch het nieuwe album maar een kans gegeven. Ik denk namelijk dat dit door heel veel mensen wel eens bestempeld kan gaan worden als het album van 2014.

Maar ik ben er in ieder geval niet één van. Sorry, maar ik kom er gewoon niet doorheen. En dat begint eigenlijk al met zijn stem. Het klinkt overal zo moeilijk. De nummers gaan al niet over de makkelijkste onderwerpen, maar door zijn manier van zingen wordt alles nog 10x dramatischer. In combinatie met de enorme bombast zorgt dit ervoor dat ik moeite heb het einde van het album te halen. Dit is absoluut niet aan mij besteed. Zijn er dan geen hoogtepunten? Nou, vooruit. Promises Of No Man's Land is nog steeds een goed nummer, natuurlijk ook geholpen dat heel Nederland het nu associeert met winnende sporters & medailles. Ook Too Many Hopes For July (de meer uptempo 'standaard' rock nummers dus eigenlijk) vond ik nog goed te doen. De rest echter...

Maar goed, dan weten we dat ook weer. Hou je van bombast en kun je zijn stem verdragen, dan heb je hier een goed album te pakken. Aan de fans laat ik over om te bepalen of het beter/slechter is dan Heavy Flowers, maar voor is het niets.

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

Voor mij is dit de plaat die Blaudzun naar eenzame hoogten stuwt. Met openings track 'Euphoria' legt Johannes Sigmund de brug met 'Heavy flowers' perfect neer om daarna alle schroom van zich af te schudden. Op Promises of no man's land horen we een band in zijn volle glorie. Ja, Blaudzun moet uitkijken geen format te worden, maar dat telt zeker niet voor dit album. De groei in de composities, de uitbundigheid binnen het extreem melancholieke kader dat Blaudzun kent en volledige overtuiging waarmee de band haar nieuwe songs neerzet, vertellen mij dat the sky the limit kan zijn voor Promises of no man's land. Dit is Blaudzun's beste album tot op heden, daar heb ik geen enkele twijfel over. Het feit dat de plaat iedere keer voorbij is voordat ik er erg in heb, is een teken dat de tijd stil staat als ik er naar luister. Dat is een bijna nieuwe ervaring voor me.

Het volledige verslag staat op het blog van WoNo Magazine

WoNa

Het vreemde is dat ik een fan ben van het 'lullige bandje' genaamd Arcade Fire wiens sound regelmatig terug te horen is op dit Promises of No Man's Land. En dat ik toch eerst moest wennen aan deze plaat van Blaudzun. Hij heeft er dan ook zijn geheel eigen invulling aan gegeven, met zijn vaak hoge stem en originele arrangementen.
Eerst pikte ik vier nummers op, die ik steeds beter vond. Vervolgens toch maar weer die hele plaat erbij gepakt en wat een groeiplaat blijkt dit zeg! Inmiddels vind ik het een heerlijke plaat. Zet 'm hard aan nu de zon schijnt!

Natuurlijk is het regelmatig lekker pompeus, maar daar is soms helemaal niks mis mee. En vergis je niet, binnen songs zitten vaak verrassend veel variatie en fraaie details. Over de zon gesproken: er zitten ook donkere kanten aan de plaat, in de tekst en in muziekwendingen. Dat alles zorgt toch voor heel wat prettige variatie, naast de herkenbare sound van deze plaat.
Niet onbelangrijk is dat het niveau van de songs hoog is. Eigenlijk is alles inmiddels voor mij erg goed tot geweldig. Wat een dijk van een plaat van Johannes Sigmond: klasse!

Ik hoor hier ook Arcade Fire in terug maar wel de oude Arcade en niet die disco variant van hun laatste worp. Deze plaat is top 10 materiaal van 2014 deze plaat voor mij, en gewoon uit Utrecht.
Rijk aan instrumenten deze plaat, die mij al meteen overdonderd bij de eerste luisterbeurt, en hoewel de stem inderdaad bij Win Bulter in de buurt komt, is die Johannes Sigmund veel zuiverder en beter genietbaar.

Ben het derhalve ook met WoNa eens, deze plaat stuwt Blaudzun de hoogte in en wellicht ook het mondiale in.