menu

R.E.M. - Murmur (1983)

mijn stem
3,94 (477)
477 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: I.R.S.

  1. Radio Free Europe (4:05)
  2. Pilgrimage (4:30)
  3. Laughing (3:55)
  4. Talk About the Passion (3:23)
  5. Moral Kiosk (3:32)
  6. Perfect Circle (3:29)
  7. Catapult (3:56)
  8. Sitting Still (3:18)
  9. 9-9 (3:03)
  10. Shaking Through (4:30)
  11. We Walk (3:01)
  12. West of the Fields (3:19)
  13. Laughing [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:52)
  14. Pilgrimage [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (4:08)
  15. There She Goes Again [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (2:44)
  16. 7 Chinese Bros. [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (4:16)
  17. Talk About the Passion [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:01)
  18. Sitting Still [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (4:11)
  19. Harborcoat [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:44)
  20. Catapult [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:53)
  21. Gardening at Night [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:33)
  22. 9-9 [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:16)
  23. Just a Touch [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (2:27)
  24. West of the Fields [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:06)
  25. Radio Free Europe [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (4:57)
  26. We Walk [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (2:56)
  27. 1,000,000 [Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (3:05)
  28. Carnival of Sorts [Boxcars) (Live at Larry's Hideaway 09-07-1983] * (2:33)
  29. There She Goes Again [B-Side Radio Free Europe] * (2:48)
  30. 9-9 [Live B-Side (Don't Go Back to) Rockville] * (3:04)
  31. Gardening at Night [Live B-Side (Don't Go Back to) Rockville] * (3:47)
  32. Catapult [Live B-Side (Don't Go Back to) Rockville] * (4:03)
toon 20 bonustracks
totale tijdsduur: 44:01 (1:53:25)
zoeken in:
avatar van otherfool
4,0
Prachtige eerste plaat van de helden uit Athens, waarin alle 4 bandleden op de top van hun kunnen presteren (wat dat betreft kan ik me erg goed in de review van JonnieBrasco vinden). Prijsnummers voor mij zijn de perfecte opener Radio Free Europe, Talk About The Passion (maar dat zal iedereen wel vinden) en Shaking Through. Not everyone can carry the weight of the world, maar met deze plaat lekker hard aan wordt alles toch een stukje makkelijker.

4 sterren.

avatar van herman
4,0
Heerlijk album, dit debuut van R.E.M. (als we de EP Chronic Town even niet meerekenen).

Nadat ik in de jaren '90 fan werd van R.E.M. via Automatic for the People en Monster, ben ik de rest van hun oeuvre bij elkaar gaan sprokkelen. Geen idee meer in welke volgorde, maar deze plaat deed het al snel goed (beter bv. dan Reckonig, die ik nooit helemaal in de smiezen heb gekregen op de een of andere manier). Lange tijd was R.E.M. zowat de enige 80s band waar ik albums van had, maar tegenwoordig kan ik het wel wat beter plaatsen en zie ik de lijntjes naar bv. The Byrds, de Velvet Underground en hier en daar ook de invloeden van op dat moment populaire genres als new wave/postpunk, al heeft R.E.M. toch al meteen een heel eigen geluid.

Radio Free Europe was de eerste single destijds en ook eentje die ik wel in de 90's nog wel 's op MTV voorbij heb zien komen. Lekker nummer met een (excusez le mot) 'postpunk'-achtige baslijn.

Pilgrimage is altijd één van mijn favoriete nummers geweest van dit album. Ik had altijd het gevoel dat het over iets heel gewichtigs ging, met name door die regel "the pilgrimage has gained momentum", maar eigenlijk heb ik nooit enig flauw idee gehad waar dit nummer over gaat. Misschien is het een metafoor voor het verwerven van innerlijke vrijheid, o.i.d.

Laughing doet me niet zo gek veel. Een gedegen nummer dat prima binnen de flow van het album past, maar zich verder niet echt positief onderscheidt van de rest. Talk About the Passion doet dat wel. Een mooie regel die me destijds altijd wel aansprak ("Not everyone can weight of the world"), een geweldig refrein en gewoon mooi gespeeld (komt ook door de viool die er op een gegeven moment bij komt). Het nummer gaat naar verluidt over hongersnood, maar dat haal ik er niet echt uit.

Dan Moral Kiosk. Over die titel alleen al kun je wel even filosoferen. Het zal ongetwijfeld een sneer van Stipe zijn naar het een of ander. Doet me ook wel denken aan de vroege Manics die zich ook zo vaak druk maakten om andermans hypocrisie. Verder wel een fijn uptempo en tegendraads nummer. Perfect Circle is ook wel een favoriet geweest. Een mooi melancholisch nummer dat op de een of andere manier een prelude op Automatic for the People lijkt.

Catapult en Sitting Still zijn voor net als Laughing voor mij niet al te hoogstaande nummers. Gewoon, R.E.M.-degelijkheid. Lekkere uptempo-pop, maar niet de reden waarom ik een plaat als Murmur af en toe opzet. 9-9 is dat wel. Dit nummer doet me door het gemompel aan het begin opeens aan de Velvet Underground denken, wat niet zo vreemd is aangezien R.E.M. ook wel 's een cover van hun opnam. Dit nummer is flink uptempo voor R.E.M.'s doen en gaat ongetwijfeld over "conversation fear".

Na 9-9 is de koek voor mij wel een beetje op. De laatste drie nummers zijn wat minder zwaar van toon en niet slecht, maar heel warm word ik er niet meer van. Shaking Through kan worden geschaard in de categorie 'wel leuk'. We Walk is daarentegen een opvallend opgetogen blij nummer, maar mij iets te vrijblijvend.. West of the Fields is ook aardig en een prettige afsluiter van dit album.

Al met al een prima debuut van R.E.M., maar de beste albums kwamen wat mij betreft een paar jaar later.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Toen ik klein was, zong ik altijd mee met liedjes die ik hoorde op de radio van mijn ouders. Maar natuurlijk kende ik toen nog geen Engels, dus als ik wilde meezingen met de popliedjes die toen werden gedraaid, bedacht ik er gewoon mijn eigen teksten bij: Nederlandse woorden en onzingeluidjes die leken op de klanken van de Engelse tekst. Urenlang kon ik uit volle borst nonsens meebabbelen met de radio: bevangen door de magie van het popliedje, zonder acht te slaan op muzikaliteit, of de betekenis die een artiest erin had gelegd.

Murmur was toen al wel uit, maar het zou nog een paar jaar duren voordat ik, samen met de rest van de wereld, R.E.M. zou leren kennen, en nog jaren langer voordat ik me zou verdiepen in hun hele oeuvre, inclusief dit debuut. Zelfs toen duurde het nog even voordat ik was gewend aan het wollige, schetsmatige geluid van de 'oude' R.E.M., maar toen die eerste platen eenmaal waren bezonken, bleek dit voor mij de enige muziek die me dichtbij de magie wist te brengen van de onzinliedjes die ik als kleuter meebrabbelde met de radio. Muziek die geen acht slaat op pretentie, virtuositeit of een geforceerde 'diepere betekenis', muziek waarin alleen het liedje centraal staat. Twaalf liedjes, die overal vandaan lijken te komen, maar vooral recht uit het hart.

Wat voor iemand is Michael Stipe? Van alle popmuzikanten die ik bewonder, is hij degene die me nog het meeste fascineert. Op de vroege R.E.M. platen lijkt hij dodelijk verlegen en onthecht van de dagelijkse realiteit, en toch vastbesloten om zichzelf te uiten. Hij kijkt tegelijkertijd naar de wereld en het leven als een cynische punker en als een kind dat een mysterieus bos gaat verkennen bij zonsondergang.

Murmur is één van de beste R.E.M.-platen omdat het precies die sfeer het beste weet te pakken: de sfeer van een schemerige avond, dichtbij de beschaving maar net zo dicht bij de wildernis. Dingen lopen door elkaar, de gebeurtenissen van de voorgaande dag klonteren samen tot een spel van vage associaties en vlekkerige beelden. Elfjes komen tot leven, hooibalen aan de horizon lijken in trollen te veranderen. Na ons een hele dag te hebben gedragen als dappere, nuchtere volwassenen nemen de oergevoelens het langzaam over, op de grens van waken en slapen. Kinderlijke emoties: ongedwongen enthousiasme, oncontroleerbare angst, onredelijke woede, liefde zonder cynisme. We zingen onze eigen liedjes, recht uit onszelf, liedjes die zo eenvoudig zijn als die uit een Disneyfilm maar ook zo emotioneel gecompliceerd als een stuk van Chopin. Liedjes van R.E.M. Liedjes van Murmur. 'I can hear you, can you hear me?' 'So much more attractive, in the moral kiosk' 'take a turn, take a fortune' 'conversation fear...'

Begrijp me niet verkeerd: op Murmur vinden we geen Efteling-rock of ander new-age gezever, niet het geforceerde Tolkien-citeren wat we normaal gesproken associëren met 'een dromerige sfeer'. De R.E.M. van deze tijd is een volledig functionerende pop/rock band. Korte liedjes, to the point, voortgestuwd door de dynamische gitaarlijntjes van Peter Buck (beïnvloed door de Byrds en, in mindere mate de Stones en de new wave van de Gang of Four en Patti Smith), binnen de lijntjes getimmerd door drummer Bill Berry, en prachtig muzikaal ingekleurd door het meest muzikale lid van de band, Mike Mills (bas/toetsen/achtergrondzang). Voeg wat rare studio-effecten toe (het rommelende geluid in We Walk, bijvoorbeeld, is het geluid van iemand die elders in de studio poolbiljart speelt, expres erin gelaten als dissonant voor het wat gezapige sfeertje van dat nummer), en plak er een sfeervolle hoesfoto op, en wat wij eraan overhouden is een van de meest indrukwekkende debuut-lp's uit de popgeschiedenis.

Als er nóg mooiere liedjes staan op Fables of the reconstruction, als Lifes rich pageant en Document toegankelijkere albums zijn, Out of Time hun meest perfecte album is en Automatic for the people het meest emotionele, dan blijft Murmur hun meest mysterieuze album: een raadsel binnen een vraagteken. Een album dat moeilijk is te doorgronden, maar dat al snel een vriend voor het leven wordt. Een plaat die bij mij nog regelmatig in de cd-speler belandt, volume op knoerhard, en luid meezingen met de liedjes, ook al heb ik op veel momenten geen idee wat Michael Stipe precies zingt. En het doet er ook niet toe.

avatar van brandos
5,0
overrompelend debuut van een van de allerbeste bands van de jaren tachtig. lyrisch gitaarspel als van the byrds maar dan puntiger. mooie tweede stem en melodieus basspel van Mike Mills. michael Stipe was natuurlijk ook een charismatische en fantastische zanger. zijn teksten roepen ook veel op aan associaties; "talk about the passion"; prachtig! Ook na dertig jaar is er nog weinig aan verouderd. de angstwekkend hoge creatieve spanningsboog vlakte pas na 'green' af. van hier tot daar was alles wat Rem aanraakte goud.

avatar van frolunda
3,5
Ben er bij R.E.M. pas ingestapt tijdens de release van Fables of the Reconstruction (waren toen ook op Werchter) om vervolgens ten tijde van Up weer langzaam de interesse te verliezen.Ik heb echter nooit echt de moeite genomen om hun twee albums daarvoor,aandachtig te beluisteren.
Ben logischerwijs begonnen bij Murmer,en ik moet zeggen ben eigenlijk best aangenaam verrast.De band klinkt hier al erg volwassen,bezit al een behoorlijk aantal prima nummers (vooral Pilgrimage,Talk About the Passion en Sitting Still vind ik erg mooi) en de vaak prachtige, tweestemmige zang van Mike Mills en Michael Stipe is op Murmer al een duidelijke meerwaarde..
Het enigste minpuntje aan het debuut van R.E.M. vind ik de productie,die is wat vlak en had wel wat dynamischer gemogen.Een euvel dat ze later overigens snel verholpen hebben met sterke producties van onder meer Joe Boyd,Don Gehman en natuurlijk Scott Litt.
Aanvankelijk deed ik R.E.M. destijds nog af als het zoveelste bandje dat meekwam met de Paisley Underground scene, zo midden jaren tachtig maar uiteindelijk bleken ze wel iets meer in hun mars te hebben.
Murmer was alvast een sterk begin.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Uitstekend debuut, maar op mij maakt het nu iets minder indruk dan indertijd. Het gitaarwerk is iets minder opzichtig-jangly dan op Chronic town, en daardoor komt de nadruk meer op de composities en de melodieën te liggen, waardoor het opvalt dat de coupletten soms nogal "mechanisch" in elkaar zitten, met veel herhalingen in zowel tekst als melodie. Gelukkig stoort dat meestal niet doordat de melodieën sowieso sterk zijn, en omdat Stipe in zijn teksten af en toe met pakkende oorwurmen strooit ("Not everyone can carry the weight of the world", "Ooooo, we were little boys") verslapt mijn aandacht nergens. Hoogtepunten zijn voor mij Perfect circle met die onverdraaglijk melancholische melodie in het refrein, Shaking through met z'n juist zo opbeurende intro, en het jachtige en gedreven slotnummer. Een debuut om u tegen te zeggen, zonder dat je op basis hiervan had kunnen bevroeden hoe groot deze band zou worden, en dat op hun eigen voorwaarden.

avatar van luigifort
4,5
R.E.M. - Murmur (1983)

En toen werd het na de succesvolle Chronic Town EP tijd voor de Athens, GA. boys om hun eerste full length op te nemen. I.R.S. wilde dat ze dat deden met producer Stephen Hague, later bekend van oa New Order en Pet Shop Boys. Maar die was in de ogen van de boys veel te perfectionistisch, met ettelijke takes en allerlei foefjes als synthesizers, iets waar de boys en dan vooral Bill Berry een broertje dood aan hadden.
Dus vroegen ze weer aan I.R.S. om met Mitch Easter te mogen werken en na een proefsong (Pilgrimage) waren ze overtuigd. Uiteindelijk werd het het duo Easter/Don Dixon die voor de productie zorgden. Die waren veel relaxter en deden alleen takes over als ze echt onvoldoende waren, dus dat was wel lekker werken
Murmur werd een hit bij publiek en pers en terecht! Alhoewel derivative van The Byrds oa toch een totaal eigenlijk geluid. Eigenlijk al een heel stuk volwassener dan Chronic Town en introspectiever.
Beter openen dan met Radio Free Europe kan eigenlijk niet, een stuiterbal van een song, alhoewel een andere mix dan de singlerelease.
Beetje zoals een U2 Boy ook met hun 'sterkste' worp I Will Follow begint, de aandacht is er meteen Die eeuwige janglepartij van Peter Buck onder bijna al hun songs door verveelt echt nooit.
Pilgrimage is ook wel een fave, maar ja zo zijn er velen. Stil, Luid, Stil ipv Luid, Stil, Luid van Pixies, ze waren er gewoon eerder bij De song heeft het ritme van een trein en een echt zalig refrein
Laughing heeft een heerlijke zomerse feel, complete vrijheid, heerlijk! Swingend ook, geweldig effortless! Past eigenlijk perfect ook qua feel bij de prijstrack van het album Talk About the Passion, niet voor niets 10e in Johan en Luigi's gezamenlijke R.E.M. top 200
De verzen zijn al heerlijk, maar na dat hupje ook weer hier zo'n zomerse eeuwig wegdrijffeel op dat refrein. Niet voor niets ook 1 van Thom Yorke's fave R.E.M. songs Klassieker meteen al en dat op je eerste album!
Met Moral Kiosk ook weer een faveje in aantocht, heerlijke ritmes en klappend drumwerk van Bill icm met Peter's af en toe zeurende gitaar en ook hier weer zo dansbaar door dat uptempo wiegende. Dansbare indie nog voordat indie dansbaar was Perfect Circle is echt zo'n zorgeloos jeugdanthem, zoals ook johan de witt mij vandaag nog liet weten, alsof je met weemoed naar de vergeelde kinderfoto's uit je jeugd aan het kijken bent in opa en oma's tuin, melancholish! Wat een prachtmelodie ook! Voor Catapult geldt hetzelfde eigenlijk, maar dan op een wat andere speelse manier. Een song die ik net nog een paar keer moest horen, omdat het zo'n verslavend uplifting meezingrefrein heeft
Hetzelfde geldt ook wel voor het Byrds-y jangly Sitting Still, ook weer zo effortlessly heerlijk. Hier zijn de verzen zelfs prachtiger dan het refrein, dat zegt ook wel wat. 9-9 was mijn fave bij eerste beluistering van Murmur jaren terug, ws omdat er zoveel in gebeurt en doordat het zo'n geweldige drive heeft in zowel de verzen als de geheimzinnige en duistere refreinen. Een beetje dezelfde heerlijke hooks en twists als in Moral Kiosk, maar dan nog wat extremer. Had het op dit niveau doorgegaan had er ms wel een extreem hoog cijfer in gezeten, maar met Shaking Through komt er voor mij een iets mindere track aan. Nog steeds wel prima, maar toch iets minder dan het hiervoor gebodene, laat Johan het maar niet horen Je kan duidelijk horen waar Keane hun pianowerk vandaan heeft en het doet me zelfs een beetje denken aan Nick Cave & the Bad Seeds' Nature Boy. Ook hier weer die jeugdige onbezonnenheid, erg fijn We Walk is ook geen hoogvlieger, maar wel een leuk marcherend meefluitdeuntje, doet me qua sfeer denken aan songs op het eind van Lifes Rich Pageant, dat is wel grappig. We sluiten wel weer in stijl af met West of the Fields dat ook weer de vibe heeft van een Moral Kiosk en een 9-9. Maar qua klank past deze eindtrack ms nog wel het meest bij hun debuut EP Chronic Town, Wolves, Lower bv.
Een album beoordeel je als geheel vind ik en de afgelopen uren heb ik hier weer zoveel plezier aan beleefd, vandaar...

4,5 *

En toch was ik ook benieuwd geweest naar een eindresultaat met Stephen Hague achter de knoppen

1. Murmur
2. Chronic Town

Gast
geplaatst: vandaag om 10:15 uur

geplaatst: vandaag om 10:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.