The Afghan Whigs - Do to the Beast (2014)

Niets nieuws onder de zon (misschien iets steviger) maar dat is in dit geval alleen maar goed nieuws.Do the beast is een mooie en sterke plaat die bij elke draaibeurt alleen maar beter wordt.

Het intro van dat eerste nummer lijkt wel heel erg op She Rides van Danzig.

Net terug van het concert in Paradiso , nummer van deze cd passen naadloos in het repetoire. Het duurde wel lang voordat het kwartje viel bij deze cd, maar het is 1 van de beste van de whigs

Smakeloos, ongeinspireerd stuk werk van een band die lange tijd uit de roulatie is geweest. Klinkt als even snel geld verdienen en dat is jammer van een band die ook hoog heb zitten en live ook nog goed meedraaien.
Wat mij betreft een trend die vaker voorkomt; bands die na jaren terugkomen met een heel matig tot slecht album. Ik noem Alice in Chains, Guns n Roses, Smashing Pumpkins.
Soundgarden hoort wat mij betreft dan weer tot de uitzondering.
Helaas heeft dit misbaksel de twijfelachtige eer om zich bij het eerstgenoemde rijtje aan te sluiten. *1,5.

Ben het hier eigenlijk totaal niet mee eens, voor mij is de plaat net een enorme meevaller.
Parked Outside, Matamoros, The Lottery, Algiers,... hoeven echt niet onder te doen voor hun vroegere nummers en ik vind dat gelden voor de plaat in zijn geheel (nu ja, tikkeltje minder mss wel, maar het scheelt voor mij echt niet zoveel). Het is een beetje een groeiplaat, maar dat zijn bijna alle Whigs-platen. Minder rauw en verstikkend dan vroeger, maar dat mag wel ondertussen. Urgentie voel ik nog steeds, maar ook meer verzoening.
Wat mij betreft horen ze net thuis bij bands a la Dinosaur Jr., waarbij bij comeback blijkt dat zelfs na al die jaren enkel zijzelf in staat zijn om het gat te vullen dat ze hebben achtergelaten.

Persoonlijk vind ik dit één van hun beste platen. Het is inderdaad minder rauw en verstikkend dan vroeger maar hierdoor meer toegankelijk voor een groter publiek.

Een dijk van een comeback plaat, en live zijn ze nog steeds uitmuntend.

Na een fantastische reunie-tourné, nu de comeback-plaat.
Het klikt niet tussen deze Do To The Beast en mij. Niet per sé omdat het een slechte plaat is, ze is best degelijk. Matamoros is het enige nummer hier dat tegenvalt, maar dan meteen zwaar; een onsamenhangende brij van breakbeats, orientaalse strijkers, een lelijk refrein en het thema van Knight Rider (Ik kan het nog steeds niet geloven terwijl ik het schrijf).
Het grote probleem voor mij gaat echter dieper. Voor mij is dit geen Afghan Whigs-, maar een Twilight Singers-plaat.
En ik wil niet zeiken over de afwezigheid van Rick McCollum, ook al valt het op dat de 2 heren die hem vervangen, beiden met The Twilight Singers hebben gespeelt in het verleden.
Het grote probleem is voor mij John Curley, het enige originele groepslid naast mastermind Greg Dulli. Deze bassist is verantwoordelijk voor sommige van de meest stuwend dominante baslijnen van de jaren 90 (Debonair, Double Day,...), zonder hem geen Afghan Whigs-geluid.
Wel, ik hoor hem niet. Deze plaat had kunnen zijn ingebast door eender wie.
Oh ja, en, John Curley heeft ook al eens met The Twilight Singers samen gewerkt in het verleden.
Voor de rest klinkt ze als een evenwaardige opvolger voor Dynamite Steps.

Moeilijk, zo'n comeback. Vooral wanneer zo'n comeback sterk smaakt naar Twilight Singers 2.0.

Laten we eerlijk zijn, de vergelijking met de jaren '90 Whigs draait sowieso uit op een fiasco. Weg is de prominente basgitaar, de zang (en daardoor ook de lyrics) wordt genadeloos verdrukt door een rommelige productie en de gitaar klieft niet langer scherp doorheen onze onschuld.

Toch vind ik dit een meer dan aangename plaat. Parked Outside is een muur van geluid die ons meteen wakker schudt, Matamoros laten ons grooven zoals op 1965 (wat een gruwelijk ondergewaardeerd album blijft, schame on you!) en It Kills strooit als vanouds zout op de wonde.

Het avontuurlijke karakter van de plaat toont zich onder de zweepslagen van Algiers, heerlijke western-vibe. Het drieluik dat hierop volgt vind ik minder overtuigend maar gelukkig is het duo Royal Cream - I am Fire er om ons bloed te vergieten op slagveld der geliefden.

Afsluiter These Sticks maakt het plaatje compleet. We hebben met andere woorden een goed album in handen. Is dit een Whigs plaat? Wat mij betreft niet. Maar zolang Dulli goeie albums aflevert zal het me worst wezen welke bandnaam bovenaan prijkt.

Deze "Do To The Beast" is een geweldige comeback, nog beter dan The Afghan Whigs van de jaren 90. Meer emotie en een soort The Twilight Singers twist.

Algiers is een van de mooist gezongen liedjes ooit, wat een emotie