Ik heb de plaat weer eens opgezet en hij stelt me opnieuw niet teleur...
Tuonela groeit nog steeds, hoewel ik 'm al een jaar in mijn bezit heb en regelmatig luister. De panfluit die van Rusty Moon een wel heel apart nummer maakt, de opvallende rol van de gitaar in het uitstekende Divinity, de overtuigende grunt-zang in het verder rustige Greed of het catchy beatje in het intro van Summer's End dat in de verste verte niet
metal klinkt... Typisch zo'n band die nooit gaat vervelen. Bandjes als Anathema en Paradise Lost - die in hetzelfde genre actief zijn - acht ik ook hoog, maar m.i. kan geen enkele band uit Amorphis' straatje tippen aan de veelzijdigheid van deze Finnen.
Psychedelica, folk, metal, rock... Amorphis verwerkt het allemaal in haar muziek. Ik kijk nu al uit naar Eclipse, dat volgende maand zal gaan verschijnen. Amorphis heeft mij nog nooit teleurgesteld en mijn gevoel is dat ze dat nu ook weer niet gaan doen.