Ook al ben ik een hard Joni Mitchell fan, bij het beoordelen van haar werken ben ik even kritisch als bij andere artiesten.
Niet alles wat mevrouw Mitchell heeft gemaakt is memorabel, al maakte zij de eerste tien jaar van haar carrière duidelijk haar beste albums. Maar zelfs in die eerste tien jaar was niet alles even sterk. Haar vierde album Blue groeide uit tot een terechte klassieker en is volgens velen haar beste album. Wéér vier (studio)albums verder kwam deze Hejira, naar míjn mening haar beste album! Ik weet niet, ik hou van haar meeste andere albums, maar wat dit album met mij doet... Dit album gaat mij door merg en been, maakt me blij, maakt me emotioneel. Één van de weinige albums die ik vijf sterren geef!
De muziek op Hejira was erg vernieuwd met zijn sterke jazz invloeden, de teksten regelrechte hoogstandjes. En dan nog dat mooie artwork!! Hoe geniaals om die wolken cocaïne te laten suggereren, iets wat Joni aardig gebruikte tijdens deze periode in haar leven.
Hejira laat zich beluisteren als een lange reis door Amerika en wat voor reis. Ieder nummer heeft zijn charme, vooral wanneer je de teksten goed beluisterd.
Ik ga hier geen nummers bespreken, dat zou ze toch tekort doen. Deze plaat moet je beluisteren terwijl je met je ogen dicht, en een goed glas alcohol (Joni stijl) naast je op tafel, languit op de bank ligt. Je hoort Joni's reis niet alleen, je bent daar, samen met haar. Steeds weer opnieuw!
Persoonlijke favorieten: Hejira, Song For Sharon, Blue Motel Room.
*****