aERodynamIC schreef:
Joni Mitchell staat voor pure schoonheid, ook al is dit album nu al 32 jaar oud !!!
Ik verbaas me er ook een beetje over dat dit album (maar ook haar andere) niet veel stemmen krijgen hier op MuM.
Hoe kan dit ? Dames en heren, het begint tijd te worden dat u deze dame wat beter leert kennen en haar in uw harten sluit
Ondertussen 20 jaar verder en het album is dus nu al 52 jaar oud. En nog steeds maar ‘weinig’ stemmen en aandacht. Is het te laat om ‘deze dame wat beter te leren kennen en in mijn hart te sluiten ?’
Nee, voor mij niet maar ik heb zoveel tijd nodig om alles van haar tot mij te laten komen. Ik ben nog steeds bezig met de beginjaren om volledig te beluisteren. Ze maakt in bepaalde albums een soort langzame progressie die de volle aandacht vraagt. Alleen al haar stem. Ooit zo hoog begonnen en het gaat langzaam steeds lager. Het Folk genre wat ook de tijd neemt om jazzy te worden. Ik voel mij wel heel veilig bij haar beginjaren. Het raakt mij in sfeer, beleving en mijmering. Dat Mitchell zichzelf steeds meer ontwikkelt richting de jazz is een lichte horde voor mij maar zo sterk van haar. Ze verdiept zich steeds verder.
Ik ben ondertussen ook
Joni Mitchell - The Asylum Years – (2023) - MusicMeter.nl aan het beluisteren. En daar kwam ik dan plotseling weer op dit album uit. Vooral het titelnummer komt zo mooi binnen. Dat is echt volledig mijn 7e snaar rakend.
Ik heb een vaag vermoeden dat Joni en ik nog jaren zullen blijven kennismaken. Dat dit nog lang gaat duren.. Maar gaat Joni Mitchell te diep voor alle luisteraars ? Is ze teveel een finesse ?
De vrouw is een biopic waard.