menu

Joni Mitchell - For the Roses (1972)

mijn stem
3,83 (109)
109 stemmen

Canada
Pop / Folk
Label: Asylum

  1. Banquet (3:01)
  2. Cold Blue Steel and Sweet Fire (4:17)
  3. Barangrill (2:52)
  4. Lesson in Survival (3:11)
  5. Let the Wind Carry Me (3:56)
  6. For the Roses (3:48)
  7. See You Sometime (2:57)
  8. Electricity (3:01)
  9. You Turn Me on I'm a Radio (2:39)
  10. Blonde in the Bleachers (2:42)
  11. Woman of Heart and Mind (2:39)
  12. Judgement of the Moon and Stars (Ludwig's Tune) (5:20)
totale tijdsduur: 40:23
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Joni Mitchell staat voor pure schoonheid, ook al is dit album nu al 32 jaar oud !!!
Ik verbaas me er ook een beetje over dat dit album (maar ook haar andere) niet veel stemmen krijgen hier op MuM.
Hoe kan dit ? Dames en heren, het begint tijd te worden dat u deze dame wat beter leert kennen en haar in uw harten sluit

dani
Inderdaad, deze plaat verdient wel eens wat meer stemmen zeg. Een pareltje, super mooi! Gaat dat horen.

~Jewel~
Dit is alweer de 4e cd van Joni die ik heb gekocht in 2 maanden (Blue, Court And Spark, Miles Of Aisles)! Ik vind haar muziek geweldig, haar stem is puur en zuiver, haar muziek passievol en uiteenlopend... Ik ben in een korte tijd een grote liefhebber geworden van haar muziek.

For The Roses bevat prachtige nummers om bij weg te dromen, ik vind Cold Blue Steel and Sweet Fire, Barangrill, Woman of Heart and Mind, Lesson in Survival en Judgement of the Moon and Stars (Ludwig's Tune) erg mooi. Eigenlijk is het hele album zeer de moeite waard!

4*

avatar van Cor
4,0
Cor
Weinig minder dan de mooie voorganger 'Blue'. Iets minder intens, maar dat wordt gecompenseerd door de iets nadrukkelijkere instrumentale inkleuring van de - opnieuw - fraaie arrangementen. Wat heeft ze toch eigen sound, La Mitchell.

4,5
Dit vind ik een van de beste van Joni.
Toen ik deze plaat kocht zo'n 25 jaar geleden was het de eerste van haar en die was de eerste maanden bijna niet van de draaitafel af te krijgen.....
Heb toen ook snel al het andere werk van mevrouw gekocht want ik had het helemaal te pakken van haar.
Ik werd volledig door die stem, haar oprechtheid in beslag genomen en dat heeft een tijdje geduurd voor dat ik weer andere muziek ging draaien.
Ik praat over de beginjaren 80 toen erg veel van die synthesizerbandjes en punk in de mode waren en ik vond deze muziek echt een verademing, een positief geluid, niet zo doemdenkerig of zo plastic.
Duran Duran en Kajagoogoo ( als je haar maar goed zit) waren in de mode)
Wat ik zo goed vind van deze plaat is dat veel nummers allemaal zo'n open einde hebben. (eindigend met blazers, enz)
De bezieling, de complexiteit van de nummers zonder een sprankje spontaniteit te missen, het gebruik van fagot enz, het geheel spreekt me erg aan.
Alleen maar sterke songs met teksten die veel te vertellen hebben over wat echt is.
Het is moeilijk om favorieten aan te wijzen bij zo'n plaat maar Lesson in Survival (over haar jeugd) You Turn Me On en Judgement Of The Moon And Stars zeggen me toch het meest.

Down_By_Law
Inderdaad (lang) niet zo goed als "Blue", maar zeker een prima opvolger. 'Cold Blue Steel And Sweet Fire' en 'You Turn Me On I'm A Radio' zijn twee van haar allermooiste nummers. Groeiplaat, dat wel.

avatar van LucM
4,0
Zowat alle albums van Joni Mitchell uit de jaren '70 zijn aan te raden waaronder deze "For the Roses". Weliswaar minder indrukwekkend dan "Blue" maar toch prachtig vanwege haar lenige en zuivere zang, de subtiele arrangementen en de sfeervolle songs die blijven groeien na meermaals beluisteren.

Jelle Wijntjes
Heel mooi album.

Een andere koers dan Blue, dat vooral geënt was op liefdesverdriet en nederigheid. For The Roses snijdt universelere thema's aan.

De muziek is complexer, meer piano en jazz-invloeden. Je hoort een duidelijke ontwikkeling naar Court & Spark.

Het duurt wat langer om het allemaal te laten bezinken, maar dan heb je ook een schitterend album waar je iedere keer weer nieuwe dingen in ontdektt. De mooie teksten, de arrangementen, de melodieën... Allemaal zeer zorgvuldig gekozen en uitgewerkt.

Geen zwakke nummers eigenlijk. Al is 'You Turn Me On, I'm A Radio' een wat truttiger radiovriendelijk deuntje tussendoor.

Samen met Blue toch wel het hoogtepunt uit de beginjaren van deze legendarische singer-songwriter.

Stijn_Slayer
Zoals anderen al aangaven is dit een beetje een onderschatte plaat uit Mitchells oeuvre. Het zit tussen de succesplaten Blue en Court and Spark in, en daarom is het eigenlijk wel apart dat deze niet wat meer meegelift heeft op het succes van die platen. Muzikaal vormt het een beetje de brug tussen Mitchells folkperiode en de latere jazzy inslag. Knappe plaat waarop Mitchell vocaal minder risico neemt dan op Blue, maar wellicht wel iets meer beheerst met haar stem omgaat.

Moet toch wel gewaardeerd worden door de fans van Blue.

avatar van nico1616
5,0
Elk album dat Joni uitbracht van 1970-76 is voor mij 5* sterren waard.
For the Roses verdient echter wat meer aandacht. Het album heeft een eigen, rijk geluid dat minder spaarzaam is dan Blue maar nog niet volop naar het jazzy geluid van Court and Spark gaat.

In Banquet worden we meteen uitgenodigd om aan een rijkgevulde tafel aan te schuiven (ik zie deze altijd in het groen staan - associatie van de hoes). Het blijkt echter een metafoor te zijn voor wat het leven te bieden heeft: 'some get nothing, though there is plenty to spare'. Om zin te geven aan het leven, zijn er die troost zoeken in Jezus, heroïne of in the American dream. Toch resulteert dit meestal in 'angry young people crying'...

Het tweede nummer beschrijft een heroïneverslaving: the cold blue steel (de naald) en the sweet fire (de roes) brengen je enkel down down down the dark ladder. Het ritme is typisch onregelmatig bluesy, zoals we zo vaak horen bij haar. Prachtige saxofoonsolo's.

In Barangrill geniet Joni van het eenvoudige geluk van een waitress, een vrachtwagenchauffeur en een pompbediende. Zij lijken bevrijd van de complicaties van het leven en lijken de sleutel te kennen tot het simpel leven. Ze vraagt hen dan ook 'the way to Barangrill' (Bar & Grill: symbolen van ongecompliceerd geluk). Het instrument dat hier centraal staat is de fluit, wat een soort warm geluid geeft aan het nummer.

Lessons in survival is dan weer een stuk zwaarmoediger. Joni piekert over het leven en zoekt antwoorden die ze in elk geval niet in godsdienst vindt. Al dat gepieker maakt haar 'heavy company' wat haar relatie ook al geen goed doet.

Let the Wind Carry me beschrijft de relatie met haar ouders. Haar moeder vindt 'that rock'n'roll dancing scene' maar niets, terwijl haar pa zegt dat ze eruit ziet als een 'movie queen'. Ondertussen is ze zelf op de leeftijd gekomen waarin ze zich soms wil settelen en kinderen krijgen, maar het gevoel verdwijnt als de wind. Dit alles met een pianobegeleiding, flarden saxofoon en klarinet en bevreemde achtergrondzang. Onbeschrijfelijk mooi!

In For the Roses blikt ze terug op de beginjaren van een zanger (James Taylor?) die nu een ster geworden is. Nu leidt hij het luxeleven, maar er was een tijd dat hij zich bezig hield met 'make up your tunes for love
And pour your simple sorrow'
Hier geeft ze voor het eerst kritiek op de platenmaatschappijen:
'They toss around your latest golden egg
Speculation-well, who's to know
If the next one in the nest
Will glitter for them so'
Ze ligt wel wat in de knoop met zichzelf en beseft dat haar succes haar evenzeer welstand heeft gebracht, waar ze niet meteen afstand kan van doen.

In See You Sometime beschrijft ze allerlei tegengestelde gevoelens die ze heeft na een kapotgelopen relatie.

De eerste 10 seconden van Electricity zetten de toon voor pure magie: acoustische gitaar, lang aangehouden achtergrondzang en Joni die bijna fluisterend symbolisch gevoelens en relaties beschrijft met jargon dat zo uit een cursus elektriciteit komt.

You Turn Me On, I'm a Radio is het meest poppy nummer, met harmonica van Graham Nash. Joni wou een speelse hit en ze had er één te pakken.

Daarna nog een zelfportret in Blonde in the Bleachers waarin ze zichzelf als muzikante bijzonder accuraat beschrijft: 'She tapes her regrets to the microphone stand'. Opnieuw valt de saxofoon op.

In Woman of the heart and mind krijgen we een vrij bittere analyse van een relatie met een egocentrische man die eerder een moeder zoekt dan een vriendin.

De Ludwig in de titel van het laatste nummer zou van Beethoven zijn. Ik vind dit het minst toegankelijke nummer en hier doet de tekst me het meest denken aan het cryptische van Dylan. Het gaat over het onbegrepen zijn van de artiest, waardoor deze vaak 'a solitary path' moeten volgen. Maar uiteindelijk houdt Joni een pleidooi voor 'Strike every chord that you feel'.
De rijke orchestratie met strijkers en blazers compenseren de wat bombastische tekst, waardoor dit toch een waardige afsluiter is.

Moet ik nog zeggen dat dit een meesterwerk is?

avatar van meneer
aERodynamIC schreef:
Joni Mitchell staat voor pure schoonheid, ook al is dit album nu al 32 jaar oud !!!
Ik verbaas me er ook een beetje over dat dit album (maar ook haar andere) niet veel stemmen krijgen hier op MuM.
Hoe kan dit ? Dames en heren, het begint tijd te worden dat u deze dame wat beter leert kennen en haar in uw harten sluit

Ondertussen 20 jaar verder en het album is dus nu al 52 jaar oud. En nog steeds maar ‘weinig’ stemmen en aandacht. Is het te laat om ‘deze dame wat beter te leren kennen en in mijn hart te sluiten ?’

Nee, voor mij niet maar ik heb zoveel tijd nodig om alles van haar tot mij te laten komen. Ik ben nog steeds bezig met de beginjaren om volledig te beluisteren. Ze maakt in bepaalde albums een soort langzame progressie die de volle aandacht vraagt. Alleen al haar stem. Ooit zo hoog begonnen en het gaat langzaam steeds lager. Het Folk genre wat ook de tijd neemt om jazzy te worden. Ik voel mij wel heel veilig bij haar beginjaren. Het raakt mij in sfeer, beleving en mijmering. Dat Mitchell zichzelf steeds meer ontwikkelt richting de jazz is een lichte horde voor mij maar zo sterk van haar. Ze verdiept zich steeds verder.

Ik ben ondertussen ook Joni Mitchell - The Asylum Years – (2023) - MusicMeter.nl aan het beluisteren. En daar kwam ik dan plotseling weer op dit album uit. Vooral het titelnummer komt zo mooi binnen. Dat is echt volledig mijn 7e snaar rakend.

Ik heb een vaag vermoeden dat Joni en ik nog jaren zullen blijven kennismaken. Dat dit nog lang gaat duren.. Maar gaat Joni Mitchell te diep voor alle luisteraars ? Is ze teveel een finesse ?

De vrouw is een biopic waard.

4,5
geplaatst:
Hartverwarmend, al die bovenstaande reacties. En ja, ook ik heb een groot zwak voor Joni Mitchell. Dat begon in 1970 met haar eerste 'hit' Big Yellow Taxi. Blue was het eerste album dat ik kocht van het geld dat ik had verdiend met een zaterdagbaantje. Dit zette de toon. Van toen af keek ik telkens reikhalzend uit naar haar volgende album en werd nooit teleurgesteld. En dat de toon veranderde vond ik alleen maar spannend. Ze is iemand die het experiment niet schuwt en onverstoorbaar haar eigen weg gaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:46 uur

geplaatst: vandaag om 15:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.