Ik denk dat dit een hoogtepunt is in wat in het Engels zo mooi confessional songwriting heet.
Blue is zo'n beetje de aftrap voor de hele singer-songwriterbeweging, die onverhuld over hun eigen leven begonnen te zingen. Natuurlijk werd zoiets al wel gedaan, maar
Blue legde daarin wel de lat en Joni Mitchell werd door de hele Laurel Canyon scene op handen gedragen. Tot op de dag van vandaag noemt David Crosby haar de beste van hun allemaal.
Ik denk dat dit voor het eerst was dat een artiest van deze statuur zo open over persoonlijke omstandigheden zong. Woody Guthrie of Bob Dylan deden dat bijvoorbeeld niet, daar zat meer afstand tussen hun en de luisteraar. Dat zit 'm niet alleen in haar onderwerpen (o.a. haar stukgelopen relatie met Graham Nash) en woordkeuze, maar juist ook in de overgave waarmee ze zingt. Ik twijfel al een tijdje of ik niet moet verhogen naar 5*.