Carole King - Tapestry (1971)

Inderdaad heerlijke plaat van deze dame die zelfs op Spotify nog best goed klinkt.

nog best goed? Eens goed altijd goed volgens mij , valt niet onder gedateerd ,of je dit album op Lp of Cd of op Spotify beluisterd dat maakt geen verschil volgens mij

Ik merk wel degelijk verschil tussen Spotify (premium) en goed opgenomen cd's. Vinyl is meestal nog beter opgenomen met af en toe een plopje en kraakje en ruis. De muziek van deze dame is los van de bron, geweldig.

Voor mij een absolute missing link. Geweldig dit album.

Het is mij een compleet raadsel wat je hiermee bedoelt. Verklaar u nader.

Ja, wat is de missing link van dit raadsel?

Ik dacht zaterdag ,heb ik hem nou niet door ofzo,maar gelukkig er zijn er meer
Hopelijk spoedig de ontknoping.......

Missing link is voor mij dat het album zich daar zo weet te plaatsen dat het tijdsbeeld mooier wordt.

Ik dacht altijd dat het een suf zangeresje was die het wel eens aanlegde met wat figuren uit die tijd en daar van profiteerde. Nu blijkt dus dat ze de bepalende link is geweest tussen al die figuren. Getuige de originele nummers die op dit album staan.

* Vooringenomenheid mijn kant is er dus debet aan*

Oh, ja, dat is een stuk duidelijker janneman. Je dacht toch niet dat je uitleg overbodig was?!

Enkele weken terug de 180 gr Legacy Vinyl gekocht.
Super.
Prachtige plaat, al 45 jaar maar is nu zoveel beter als de tweede hansjes op vinyl.
Aanrader!!

Ik ben heel blij met mijn pas verworven 2ehandsje bij de kringloop.Kosten een euro.De hoes heeft de tands des tijd niet goed doorstaan maar de plaat is prachtig met hier en daar een klein tikje.

Carole Joan Klein werd op 9 februari 1942 geboren in Manhattan New York en is dus inmiddels 76 jaar. Toen ze studeerde bij Queens College ontmoette ze Gerry Goffin met wie ze jarenlang een zeer succesvol song schrijvers duo vormde. Ze trouwden toen King nog maar 17 jaar jong was en het huwelijk hield stand tot 1968. Goffin & King schreven onder andere de hits “WILL YOU STILL LOVE ME TOMORROW” van The Shirells, “TAKE GOOD CARE OF MY BABY” van Bobby Vee, “SOME KIND OF WONDERFUL” en “UP ON THE ROOF” van The Drifters, “THE LOCO-MOTION” van Little Eva, “ONE FINE DAY” van The Chiffons, “I’M INTO SOMETHING GOOG” van Herman’s Hermits, “DON’T BRING ME DOWN” van The Animals, “GOIN’ BACK” van Dusty Springfield en The Byrds, “PLEASANT VALLEY SUNDAY” van The Monkees en “(YOU MAKE ME FEEL LIKE) A NATURAL WOMAN” van Aretha Franklin. Haar tweede solo album “TAPESTRY” kwam uit op 10 februari 1971 en werd een wereldwijd succes. Enkele songs die ze voor anderen had geschreven, nam ze zelf op en verschenen op “TAPESTRY”. De eerste single “IT’S TOO LATE/I FEEL THE EARTH MOVE” stond in Amerika 5 weken op de eerste plaats van Billboard Hot 100 en laat horen wat je van de rest kunt verwachten, 12 prachtige singer-songwriter songs. Met veel klasse gespeeld door de beste sessie muzikanten die destijds in Los Angeles speelden en Carole King zingt ze met veel gevoel en emotie. Prachtig album en terecht uitgegroeid tot een klassieker van formaat.

Marco van Lochem:Voor mij staat Carole King ten opzichte van Joni Mitchell als Bob Dylan t.o.v. Neil Young.
Gevoelsmatig heb ik een voorkeur voor de laatstgenoemden. Maar een bijzondere kwaliteit van de eerstgenoemden is dat hun nummers - in hun universaliteit - door Jan en alleman kunnen worden uitgevoerd en daar soms zelfs nog beter van worden. Mitchell en Young hadden zodanig hun persoonlijke signature in het schrijven en vertolken dat ze bij het coveren zelden werden verbeterd. Is dat een beperking aan de songs? Ik denk het niet. Maar ik vind wel dat Carole King lof verdient voor haar songschrijverschap - al zijn haar nummers misschien minder uniek dan die van Mitchell (die in de credits voor de backing vocals (samen met toenmalige lover James Taylor) door King "The Mitchell" wordt genoemd - dat zegt toch ook iets, en dan moest haar Hejira nog komen). Haar eigen vertolkingen zoals op dit album te horen zijn ook prima en tijdloos. Er zit ook een bluesy feel in haar composities en pianospel, wat bijdraagt aan de houdbaarheid, het blijft goed weg van de zoetsappigheid die singer-songwrtiers nog wel eens parten speelt. Dat maakt het ook weer begrijpelijk waarom b.v. Aretha Franklin er mee uit de voeten kon. Ik had hem laatst in de auto op met mijn 16-jarige dochter. We waren het erover eens dat het een tijdloos werk is.

Ook een mooie plaat. Catchy liedjes (waar ik soms wel een wat meer-van-hetzelfde-gevoel bij krijg), dijk van een stem. Alleen 'You've Got a Friend' heeft bij mij de houdbaarheidsdatum overschreden, vraag me niet waarom. Het daaropvolgende 'Where You Leave' vertoont er gelijkenissen mee, maar is pittiger en past me beter.

Vier sterren.

Prachtalbum vind ik dit. Carole King bewees al een getalenteerd songwriter te zijn door samen met haar toenmalig echtgenoot Gerry Goffin o.a. The Shirelles en Aretha Franklin van carrière bepalende singles te voorzien. Echter Carole zelf helemaal in de spotlight te zien staan met de intieme interpretaties van haar eigen werk is helemaal een genot. Want dat is deze plaat voor mij voornamelijk, intiem. De hoes is al knus en het album is vanaf de eerste piano-toon tot de laatste zang-noot van Carole een warm en behaaglijk samenkomen. Dit album voelt als een greatest hits compilatie, zo sterk steken de individuele nummers in elkaar. It’s Too Late heeft een speciaal plekje in mijn hart, maar het gehele album vult mij met vreugde. Mag toch wel een classic genoemd worden wat mij betreft.

Een album dat voor mij gegroeid is met de jaren.
Stiekem kun je nog wel eens terug verlangen naar je jeugd van de jaren '70 en de onbevangenheid van een ontluikende generatie.
De weg was geplaveid door de vorige generatie, de jeugd en de bands van de sixties, en op tal van terreinen werd daar nu van geoogst.

Een belangrijke muzikale rol van begin jaren '70 was er weggelegd voor tal van variaties (vriendelijke) rock uit de VS (al dan niet met een tekstuele kritische ondertoon) en Tapestry van Carole King is er een erg mooi voorbeeld van. Prachtige vocalen, zeer getalenteerde singer/songwriter.
Ik ben vooral erg gecharmeerd van I feel the earth move, het eerste nummer van het album gelijk ook het beste.

Ik heb met Carole King altijd een beetje een haat/liefde verhouding. Ze heeft ontzettend mooie dingen geschreven, maar daar ligt dan ook haar échte kracht, bij het schrijven!
Ik heb het merendeel van haar albums staan, maar zet ze altijd na een paar nummers af, omdat haar schelle stemgeluid mij dan begint te irriteren.

De vier sterren voor dit album zijn dan ook voornamelijk voor de songwriting, niet voor de zang, die klinkt bij Carole als snel erg zeurderig.

Na hele lange tijd weer eens in de speler gestopt. Kon alles nog meezingen , vond en vind het nog steeds een hele fijne plaat. Ik hoort er niet de klassieker in de anderen er wel in horen.Goede degelijke liedjes met een aangename muzikale inkleuring. Stem van King is ook niet heel erg onderscheidend tov andere zangeressen. Maar doordat de composities zo goed zijn , luister ik daar wel door heen. Een grootheid , deze dame op haar vakgebied. 4 sterren

Omdat het album uitkwam toen ik nog iets te jong was om me echt met muziek bezig tehouden is het vooral de hoesfoto die veel goede herinneringen oproept. Diverse oudere zussen of broers van mijn toenmailge speelkameraddjes hadden dit album in huis. De hoes met de dame met kat in de vensterbank.
Ik weet ook nog dat het album populair was in het jeugdcentrum dat een aantal maanden heeft bestaan in de plaats waar ik woonde (in 1976 of 1977). Uit die tijd stamt mijn muzikale herinnering aan het album.
Een tijdje geleden een documentaire over Carole King gezien. Pas toen werd me duidelijk wat zij voor de muziekwereld heeft betekend. Menig artiest is mede door haar inbreng beroemd geworden. Een carriere om jaloers op te worden.
En dit album houden we op 4*. Terecht op een 6e plaats in de 100 Greatest Albums of 1971. Het album prijkt momenteel op 11 in de Best Ever Albums lijst over '71.

Ik wil wat meer ouderwetse muziek, gezongen/gespeeld door vrouwen ontdekken.
Tot mijn schaamte ben ik veel te veel bezig geweest met muziek door mannen.

Bonnie Raitt en Joni Mitchell ben ik reeds mee bezig, maar hoe gaat Carole King mij bevallen. Ik ben benieuwd. Ik zie louter positieve berichten hier.

Carole King is een geweldige songwriter en de productie is ook fantastisch. Toch mis ik wat goede teksten. Het gaat vrijwel allemaal over liefde. Wat natuurlijk het voornaamste onderwerp was in 1970s singer-songwriter boom. Daarom vind ik artiesten als Laura Nyro, Joni Mitchell, Melanie, Simon & Garfunkel, Cat Stevens een stuk beter. Die hebben wat meer originele teksten en kaarten ook existentiële vraagstukken aan.
Dat geeft niet weg dat Carole King hier een mooi album heeft gemaakt. Wat nu, 50 jaar later, nog steeds goed klinkt. Echter is het geen album dat ik vaak zal luisteren en zoals gezegd zijn er artiesten waaraan ik mijn tijd liever besteed.
Het enige nummer dat ik echt geniaal vind is "So Far Away". Voornamelijk voor de tekst: 'One more song about moving along the highway / can't say much of anything that's new". Hiermee geeft ze eigenlijk haar hele album mooi weer.
Als laatste wil ik nog even zeggen dat ik in "You've Got a Friend" duidelijke inspiratie hoor uit "Bridge Over Troubled Water"

Jemig, wat is dit fijn zeg. Deze artiest was me alleen bekend als songwriter, omdat ik haar songs door anderen heb gehoord. Maar ik heb (nog) niet eerder een plaat van haar geluisterd. Goede productie, goede song, goede stem, goede instrumentatie. Alles klopt gewoon. Er mist alleen misschien wat muzikaal vuurwerk, maar dat mist wel vaker bij solo-artiesten. Daar ga ik de plaat niet op afrekenen.

Zo grijsgedraaid dat alle kleur uit het nummer is verdwenen wellicht (in jouw luisterervaring bedoel ik dan, uiteraard)?

Ik blijf het een meeslepend nummer vinden, net als die andere elf op dit plaatje, dat je als archetype voor de gezellig knusse thuis-voor-de-buis-onder-een-plaid-verscholenplaat zou kunnen wegzetten. Waarmee ik absoluut niets negatief wil uitdragen, want Carole King slaagt er moeiteloos in al van de eerste minuut een glimlach op mijn gezicht te toveren (zo'n half-dromerige, compleet met wegkijkende, blinkende pretoogjes). Dat het allemaal wat op elkaar lijkt en nergens uitdagend word, neem ik maar voor lief; comfort food heeft ook zo z'n charmes.

4 sterren

Dat kan het niet zijn, zo vaak heb ik 'm niet gehoord...

-edit- zie ook mijn reviewtje 27-08-'20.

Ik kende haar toentertijd eigenlijk alleen maar als mede-componist van de nodige hits voor andere artiesten en bands. Deze LP in een opwelling meegenomen van de Openbare Bibliotheek. De plaat zat zelfs nog in de originele plastic verpakking. Thuis meteen overgezet op de bandrecorder. Nooit spijt van gehad. Beslist een hoogtepunt in de Amerikaanse pop-geschiedenis.

Kwam dit album tegen bij de kringloop en omdat ik hem op diverse muziekmedia al was tegengekomen heb ik hem meegenomen. Beetje gehyped zet ik de plaat op en hij valt me toch wat tegen. Op de één of andere manier is dit het gewoon niet voor mij. Het stemgeluid van Carole staat me wat tegen en het klinkt me allemaal wat te licht. Heb de plaat wel helemaal afgeluisterd maar de kans dat ik hem nog een keer op ga zetten is niet zo groot.

Afgelopen zaterdagavond waren op de BBC een drietal uitzendingen te zien over Carole King. Voor mij reden om weer eens haar klassieker Tapestry uit 1971 uit de mottenballen te halen. Haar muzikale carrière begint reeds op haar zestiende. Al Nevins en Don Kirshner richten in 1958 hun muziekuitgeverij Aldon Music op en vestigen zich in het Brill Building, een kantoorgebouw op Broadway. Hier geven ze talentvolle singer-songwriters als Carole King, Gerry Goffin, Neil Sedaka, Barry Mann en Neil Diamond een kans op een succesvolle carrière.

Zowel Sedaka als Goffin hebben een oogje op King. Ondanks Sedaka’s ode Oh! Carol kiest King al snel voor Goffin. Op haar zeventiende trouwt het stel, voor haar twintigste is ze al twee keer moeder. Dat vormt echter absoluut geen beletsel voor het schrijven van songs. Op haar zeventiende schreef ze al Will You Love Me Tomorrow, wat een jaar later een hit werd voor The Shirelles. Hierna schreef ze aan de lopende band met Goffin nummers voor anderen, waaronder The Loco-motion voor Little Eva en (You Make Me Feel Like) A Natural Woman voor Aretha Franklin, in 1974 ook gecoverd door Rod Stewart. Op de Dusty Springfield klassieker Dusty in Memphis zijn maar liefst een viertal nummers van King te vinden.

Eerdergenoemde nummers Will You Love Me Tomorrow en A Natural Woman zijn terug te vinden op het tijdloze Tapestry. Een van de best verkochte albums aller tijden, wat maar liefst zes jaar onafgebroken in de charts stond. Ook bij latere generaties werd King populair. Het favoriete liedje van Amy Winehouse was het eveneens op Tapestry terug te vinden So Far Away. Het werd gespeeld bij de afsluiting van haar uitvaart. De kracht van haar liedjes zijn de ijzersterke melodieën. Ook een hit werd You've Got a Friend. Ze gunde James Taylor het om het als eerste op te nemen. Taylor wist meteen dat hij goud in handen had en dat het een hit zou worden. Ook de overige liedjes hebben moeiteloos de tand des tijds overleefd. Mijn persoonlijke favoriet is het titelnummer, maar ik kan iedere andere keuze voor een liedje ook gemakkelijk voorstellen.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Ik ben nu de documentaireserie 1971: the year that changed everything aan het kijken. Daar komt ook een aflevering in voor die over de Sing- and songwriterrevolutie gaat die plaatsvond rond dat jaar. Focus ligt op Elton John, Joni Mitchell en Carole King. De enorme impact van de teksten van Tapestry dat, als ik de docu mag geloven, echt overal werd gedraaid dat jaar, had ik me nooit zo gerealiseerd. Absoluut brave muziek maar door die toegankelijkheid kwam het binnen in zoveel huishoudens. Net als Blue van Joni Mitchell had het een niet eerder vertoonde emotionele diepgang. Lees ook https://www.theguardian.com/music/musicblog/2016/jul/01/carole-king-tapestry-album-live-devotion#:~:text=Tapestry%20looked%20like%20a%20self,found%20nothing%20but%20teenage%20wasteland.

(Eerder verschenen op Jorros-muziekkeuze.nl)

Het eerste wat mij invalt als ik dit album weer eens voor ogen krijg is dat het album vooral bij de meisjes van mijn klas rond ging. Ik weet niet waarom eigenlijk. Was het niet stoer om als man dit album te bezitten? Nu lach je daarom, maar toen? Ja de hoes van het album kan ik uittekenen. Carole King in de vensterbank met de kat op de voorgrond.

Carole King zou uitgroeien tot een groot songwriter. Niet alleen voor haar zelf overigens. Een paar jaar geleden zag ik een documentaire over haar en het is niet misselijk wat zij allemaal geschreven heeft. Maar liefst 118 nummers van haar hand hebben in de Billboard Hot 100 gestaan

En dan dit soloalbum. Het heeft zes jaar (!!) in de hitlijst voor albums gestaan. Het is ook een mooi album, maar niet echt mijn genre. En toch draai ik het zo nu en dan. Want er staan een aantal klassiekers op. Dat begint al met I Feel The Earth Move. Vervolgens So Far Way, Its Too Late, en zo kan ik alle nummers van het album wel opnoemen.

En dat maakt het album zo prettig. Zowat elk nummer triggert een bepaalde herinnering. En als je over de 60 bent zoals ik dan koester je die momenten. Iedereen heeft wel zo’n album dat sterk met het verleden verbonden is.

Voor dit stukje heb ik het album drie keer gedraaid. Maar ik kom er niet uit welk nummer nou het prettigst is. Of welk nummer onprettig. Dat wil toch wat zeggen.

Carole King was voor dit album al een groot songwriter zie The Songs of Carole King (2013). Met Tapestry brak zij terecht op eigen naam door en bevat heel wat evergreens. Haar meest succesvolle en wellicht haar beste album ook, de andere die ik van haar heb beluisterd zijn ook aardig maar kunnen niet in de schaduw staan van Tapestry.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Carole King - Tapestry (1971) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Carole King - Tapestry (1971)
Het debuutalbum van Carole King flopte en de meeste andere albums die ze maakte zijn nauwelijks de moeite waard, maar het in 1971 verschenen Tapestry blijft een van de beste singer-songwriter albums aller tijden

Veel albums van vrouwelijke singer-songwriters hadden niet kunnen worden gemaakt zonder Tapestry van Carole King uit 1971. Het is een album met een serie bijna onwaarschijnlijk goede songs, maar het is ook een album waarop een aantal gelouterde sessiemuzikanten tekenen voor een prachtig tijdloos geluid. Het is echter zeker ook de zang van Carole Kind die van Tapestry zo’n fantastisch album maakt. De Amerikaanse muzikante zingt met heel veel gevoel en nog meer soul en zorgt er voor dat Tapestry ook na al die jaren goed is voor kippenvel. Het is een album dat terecht is uitgegroeid tot een van de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek en wat is het een invloedrijke klassieker geworden.

Ik maak er tegenwoordig zeker geen geheim van dat ik een enorm zwak heb voor vrouwelijke singer-songwriters, die week na week domineren op de krenten uit de pop, maar dat zwak heb ik zeker niet altijd gehad. Mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters bloeide pas op in de jaren 90 en pas aan het eind van de jaren 90 begon ik met het ontdekken van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 60 en 70.

Ik ontdekte vervolgens een heleboel geweldige albums, maar één album stak en steekt er voor mij nog altijd ver bovenuit en dat album is Tapestry van Carole King. Het in 1971 verschenen album behoort tot de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek en het is een album dat bij mij, ook na talloze keren horen, nog altijd goed is voor kippenvel.

Carole King was al een aantal jaren actief en behoorlijk succesvol als songwriter toen ze in 1970 haar debuutalbum Writer uitbracht. Het is een uitstekend album, maar het deed echt helemaal niets. Het had de carrière van Carole King in de knop kunnen breken, maar toen ze in 1971 haar tweede album Tapestry uitbracht was alles anders. Tapestry werd zeer warm ontvangen en zou uiteindelijk uitgroeien tot een van de meest succesvolle albums van de vroege jaren 70.

Carole King zou in 1971 met Music nog een prima album afleveren en ook het in 1975 verschenen Really Rosie is zeker niet slecht, maar de rest van het oeuvre van de Amerikaanse singer-songwriter is weinig indrukwekkend, zeker als het wordt vergeleken met het briljante Tapestry. Tapestry behoort wat mij betreft dan ook tot de beste singer-songwriter albums ooit gemaakt.

Dat is het deels door de geweldige songs die Carole King voor het album schreef, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht is Tapestry een geweldig album. In muzikaal opzicht klinkt Tapestry na al die jaren misschien wel wat gedateerd, maar het album klinkt ook tijdloos. Zelf hou ik erg van het volle geluid van Tapestry, waarop de piano domineert, maar waarop ook prachtig gitaarspel en fraaie blazers zijn te horen. Voor het album werden een aantal zeer ervaren sessiemuzikanten opgetrommeld en dat is te horen. Het is een geluid dat je tegenwoordig niet vaak meer hoort, maar dat soms nog wel opduikt op vintage soulalbums.

Carole King verwerkt op Tapestry invloeden uit de folk en de jazz, maar het album klinkt ook heerlijk soulvol. Dat doet ook de stem van de Amerikaanse muzikante, die op Tapestry echt geweldig zingt. In vocaal opzicht is Tapestry een van de beste albums die ik ken en zeker de soulvolle tracks komen uit de tenen van Carole King.

Tapestry is zoals gezegd bovendien een album met een aantal geweldige songs. Het zijn songs die deels bekend zijn geworden door de vertolkingen van anderen als Will You Love Me Tomorrow van The Shirelles, You've Got A Friend van James Taylor en (You Make Me Feel Like) A Natural Woman van Aretha Franklin, maar de versies van Carole King hebben mijn voorkeur (al doet Aretha Franklin het natuurlijk geweldig).

Het zijn voor een groot deel inmiddels behoorlijk dood gedraaide songs, maar Tapestry van Carole King weet me toch altijd weer te raken. Het is best bijzonder dat iemand die een briljant album als Tapestry heeft gemaakt zo weinig memorabele albums op haar naam heeft staan, maar Tapestry is van een niveau dat maar heel weinig muzikanten gegeven is. Wat mij betreft een van de beste albums aller tijden. Erwin Zijleman

Dat zie ik ja, als ik naar de hoes kijk

Was het omdat ik in het Franse Bayeux het beroemde wandkleed over Willem de Veroveraar zag, het tapestry over de Battle of Hastings? Later kwam ik in Lannion in een bistro annex platenzaak Tapestry tegen, met de voorzijde in net zulke zonnige sferen als die dag. Klaphoes, gloednieuw vinyl: ik kon Carole King niet meer negeren.

Voor mij was ze sinds ik vanaf 1976 naar de radio ging luisteren als een soort behang. Wie radio luisterde, hoorde haar liedjes, al dan niet door haarzelf uitgevoerd. Geleidelijk kwam ik erachter dat deze nummers, die er in mijn oren "altijd" zijn geweest, in werkelijkheid door een mens werden geschreven.
Op de hoesfoto wordt King prominent door een kat vergezeld. Het is zoals Crosby, Stills, Nash & Young in Our House zongen: "Three cats in the yard, life used to be so hard". De ontspanning stráált eraf. Dat is overigens géén liedje van King.

Hierboven noteerden anderen al welke liedjes zij voor wie schreef. Voor mij vormen enkele daarvan de ijkpunten tijdens de twee plaatkanten van haar tweede album, waar de overige hetzelfde tijdloze gevoel oproepen. Opvallend is de positiviteit in de teksten: geen gebroken relaties of pijnlijke harten. Nee, het leven is goed en ik bén er voor je.
Alhoewel, op kant 1 klaagt ze dat die ander So Far Away is en het daarop volgende nummer geldt It's Too Late en ze is Out in the Cold vanwege spijt. Desondanks blijft de sfeer enorm leven-omarmend. De zon schijnt, het leven is mooi. Ingetogen ingespeeld door een keur aan musici komt een rijke variatie aan pianoliedjes voorbij van iemand die zin heeft in het leven, gedragen door haar koffie-crème stem.

Er is meer. Ze maakte in 1969 een album met The City en vervolgens solo zeventien studioalbums, de laatste met kerstliedjes uit 2011 - op MuMe nog geen enkel bericht daarbij?
De podcast van de Top 2000 a gogo besteedde in 2021 aandacht aan Tapestry en Kings carrière. Nog beter: eerder deze maand schoof ze vanaf 20'22" aan in de podcast Rolling Stone’s 500 Greatest Songs over het nummer It's Too Late, haar kinderen en meer, daar te zien.

Maar eigenlijk zegt de muziek van Tapestry al genoeg. Tijdloos mooi van een talent dat qua leeftijd mijn moeder had kunnen zijn. Geen wonder dat haar muziek er in mijn beleving altijd is geweest.