menu

The Sound - Heads and Hearts (1985)

mijn stem
3,79 (111)
111 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Statik

  1. Whirlpool (4:02)
  2. Total Recall (4:31)
  3. Under You (4:20)
  4. Burning Part of Me (3:27)
  5. Love Is Not a Ghost (4:16)
  6. Wildest Dreams (5:13)
  7. One Thousand Reasons (3:04)
  8. Restless Time (3:38)
  9. Mining for Heart (2:47)
  10. World as It Is (2:11)
  11. Temperature Drop (4:22)
  12. Blood and Poison * (3:23)
  13. Steel Your Air * (3:37)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 41:51 (48:51)
zoeken in:

avatar van Alicia
5,0
Weer een leuke cover van The Sound! Ditmaal van Actors te weten het mooie Mining For Heart! Hoezee.. en hoewel ik in bijna alle gevallen het origineel prefereer, weten de coldwave/synthpop/post-punkheren en dame uit Canada 'Het Geluid' toch weer in de belangstelling te brengen of te houden. Net wat u wilt...

4,0
"Met de ijver van Joy Division, de majesteit van de Bunnymen en de melancholie van de Cure, is het een van de eeuwige mysteries van de muziek waarom deze band nooit groot is geworden' , zo begint een artikel van the Guardian over the Sound. Geroemd door recensenten, maar het Engelse publiek liet het afweten. Adrian Borland was natuurlijk niet moeders mooiste, de zelfmoord van Ian Curtis zette Joy Division in de belangstelling en als je op hetzelfde label zit als Echo And The Bunnymen heb je een geduchte concurrent. En in die beginjaren 80, wat voor moois en verrassends werd er uit gegeven.

Het grote label Warner Bros nam na 'All fall down' afscheid van the Sound , dat album was toch wel een middelvinger naar Walter Bros, en dat gaf Adrian Borland misschien wat lucht. Enkel veel succes in Duitsland en de Benelux (From the lion's heart werd 100.000 keer verkocht), maar het grote succes bleef uit. Na de ep Shock of Daylight was 'Heads ans hearts' het 4e album. Ik was intussen afgehaakt na de ep. Je kunt niet jaren in de depressieve en soms constructieve muziek en teksten blijven hangen en bijna al de bands hadden in het begin van de jaren 80 hun beste werken gemaakt.
Mijn muzikale koers werd wat verlegd en ik ging meer richting roots en wereld en ECM jazz.

Veel later nog wat werk van the Sound aangeschaft, maar deze zat er niet bij tot het 2e boxje dat ik gekocht heb. En wat is nu mijn mening ? Voor mij is het bijna niet mogelijk om de eerste twee platen te overklassen en dat gebeurt hier ook niet, in mijn opinie. De plaat klinkt luchtiger, hier en daar wat positiever. De teksten zijn minder negatief , de sfeer minder beklemmend. Dat paste ook wel in die tijd waar 'No Future' of 'New Dark Age' wat op de achtergrond verdween en er langzaam wat meer optimisme kwam. Er staan een paar mooie nummers op, soms krijg je weer een herkenningsmoment en op zich is het een goed album. Maar het komt voor mij niet in de buurt van de voorgangers.
Het blijft toch een beetje zoeken zo midden jaren 80 naar een succesvolle sound, maar het grote publiek heeft ook deze plaat links laten liggen. Terwijl er toch een aantal nummers met hitpotentie aanwezig zijn. Het is wat poppier geworden, de saxofoon vind ik niet altijd geslaagd. "Live is not a ghost' is een leuk plagerijtje naar 'Love is a ghost' van Theatre of Hate, maar geef mij maar het nummer van die groep. (Ik heb een prachtige akoestische versie van Kirk Brandon Dutch Masters Vol 5 )
Wat blijft is de authenticiteit en integriteit van Adrian Borland, die tilt het geheel hoger dan de middelmaat. Vandaar dat ik het toch 4 sterren geef, maar meer dat ik 3,5 net wat te weinig vind voor the Sound.

avatar van bikkel2
4,0
Mooi stuk Teacher.

Inderdaad opmerkelijk dat het commercieel gezien niet erg vlotte met The Sound.
Na hun artistieke piek From The Lions Mouth, was de opvolger All Fall Down een misschien wat te directe plaat en het ontbreken van potentiële hits.
Gewoon een prima album, maar de harde werkelijkheid was dat dat andere vakbroeders met het succes aan de haal gingen.
Borland wilde wel denk ik, maar met die verstane dat het eigen smoelwerk vooral niet verloren moest gaan.
Dan is dit Heads And Hearts een stukje radiovriendelijker.
Gepoleister en wat minder boos.
Kennelijk was het allemaal te laat en dat is jammer en eigenlijk niet terecht.
The Sound zou een jaar of 3 later op houden te bestaan en Borland was solo ook niet in staat een groter publiek aan te boren.
Heel tragisch natuurlijk zijn zelfmoord. Gepijnigd man, maar wat een talent.

avatar van luigifort
4,5
Met Temperature Drop en Total Recall meteen mijn nr. 1 en 2 song van ze. En dan nog zoveel moois. Mijn fave album dus ook Schuurt dicht tegen de 5 * aan...

avatar van vigil
4,0
Total Recall is zo goed!

avatar van Chameleon Day
4,5
Ik kocht deze plaat toen die uitkwam. Vond hem goed, maar wel minder dan het voorgaande werk. De sax was niet zo mijn ding....Pas vele jaren later ben ik de plaat meer en meer gaan waarderen. Gewoon een ijzersterk, melodieus album. Met mooi subtiel toetsenwerk van Max Mayers. En de sax vind ik nu toch wel erg fijn. Ik houd inmiddels wel van wat sax in mijn wave.

avatar van luigifort
4,5
Saxy wave

avatar van Premonition
Teacher schreef:
"Met de ijver van Joy Division, de majesteit van de Bunnymen en de melancholie van de Cure, is het een van de eeuwige mysteries van de muziek waarom deze band nooit groot is geworden' , zo begint een artikel van the Guardian over the Sound. Geroemd door recensenten, maar het Engelse publiek liet het afweten. Adrian Borland was natuurlijk niet moeders mooiste, de zelfmoord van Ian Curtis zette Joy Division in de belangstelling en als je op hetzelfde label zit als Echo And The Bunnymen heb je een geduchte concurrent. En in die beginjaren 80, wat voor moois en verrassends werd er uit gegeven.


Tja, Ian is natuurlijk ook niet moeders mooiste, maar Korova stak meer energie en geld in Echo. Terecht?
Lastige vraag. Echo was vanaf Crocodiles veel populairder in de UK dan The Sound, die debuteerden in hetzelfde jaar met Jeopardy. Manager van Echo, Bill Drummond, had veel invloed binnen WEA en daardoor ook binnen Korova, dat een sublabel van WEA was. Logisch dat met name voor Heaven Up Here een behoorlijk budget voor de productie beschikbaar was en dat hoor je.
Ik vin persoonlijk Echo veel interessanter dan The Sound, maar dat is smaak. Heeft The Sound gelijke kansen gekregen? Nee, dus.

avatar van ruubson
Toen ruubson nog een nineties-ruubje was, luisterde ik elke woensdagnamiddag trouw naar een rock-programma op een piraatradio uit de buurt. Een nieuwe wereld ging voor me open. Ik leerde daar groepen kennen waar mijn leeftijdsgenoten en ik nog nooit van gehoord hadden, op een occasioneel singletje na. The Cure, The Mission, Siouxsie & The Banshees en vooral: The Sound.

De presentator legde geregeld een nummer uit deze 'Heads And Hearts' op. Vooral 'Whirlpool' en 'Total Recall' zijn me altijd bij gebleven. Ik weet het, 'Heads And Hearts' geldt als een van de mindere The Sound-platen, maar persoonlijk vind ik hem stukken beter dan 'From The Lion's Mouth' (ok, ok, ik was mijn mond met bruine zeep )

Jaren later heb ik hem dan zelf gekocht en grijs gedraaid op cd (de Renascent-heruitgave). Tot de 2 verzamelboxen van The Sound uitkwamen... Wat een band. Wat een muziek. Wow!

Gast
geplaatst: vandaag om 12:40 uur

geplaatst: vandaag om 12:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.