"Met de ijver van Joy Division, de majesteit van de Bunnymen en de melancholie van de Cure, is het een van de eeuwige mysteries van de muziek waarom deze band nooit groot is geworden' , zo begint een artikel van the Guardian over the Sound. Geroemd door recensenten, maar het Engelse publiek liet het afweten. Adrian Borland was natuurlijk niet moeders mooiste, de zelfmoord van Ian Curtis zette Joy Division in de belangstelling en als je op hetzelfde label zit als Echo And The Bunnymen heb je een geduchte concurrent. En in die beginjaren 80, wat voor moois en verrassends werd er uit gegeven.
Het grote label Warner Bros nam na 'All fall down' afscheid van the Sound , dat album was toch wel een middelvinger naar Walter Bros, en dat gaf Adrian Borland misschien wat lucht. Enkel veel succes in Duitsland en de Benelux (From the lion's heart werd 100.000 keer verkocht), maar het grote succes bleef uit. Na de ep Shock of Daylight was 'Heads ans hearts' het 4e album. Ik was intussen afgehaakt na de ep. Je kunt niet jaren in de depressieve en soms constructieve muziek en teksten blijven hangen en bijna al de bands hadden in het begin van de jaren 80 hun beste werken gemaakt.
Mijn muzikale koers werd wat verlegd en ik ging meer richting roots en wereld en ECM jazz.
Veel later nog wat werk van the Sound aangeschaft, maar deze zat er niet bij tot het 2e boxje dat ik gekocht heb. En wat is nu mijn mening ? Voor mij is het bijna niet mogelijk om de eerste twee platen te overklassen en dat gebeurt hier ook niet, in mijn opinie. De plaat klinkt luchtiger, hier en daar wat positiever. De teksten zijn minder negatief , de sfeer minder beklemmend. Dat paste ook wel in die tijd waar 'No Future' of 'New Dark Age' wat op de achtergrond verdween en er langzaam wat meer optimisme kwam. Er staan een paar mooie nummers op, soms krijg je weer een herkenningsmoment en op zich is het een goed album. Maar het komt voor mij niet in de buurt van de voorgangers.
Het blijft toch een beetje zoeken zo midden jaren 80 naar een succesvolle sound, maar het grote publiek heeft ook deze plaat links laten liggen. Terwijl er toch een aantal nummers met hitpotentie aanwezig zijn. Het is wat poppier geworden, de saxofoon vind ik niet altijd geslaagd. "Live is not a ghost' is een leuk plagerijtje naar 'Love is a ghost' van Theatre of Hate, maar geef mij maar het nummer van die groep. (Ik heb een prachtige akoestische versie van Kirk Brandon
Dutch Masters Vol 5 )
Wat blijft is de authenticiteit en integriteit van Adrian Borland, die tilt het geheel hoger dan de middelmaat. Vandaar dat ik het toch 4 sterren geef, maar meer dat ik 3,5 net wat te weinig vind voor the Sound.