Josh Ritter - The Animal Years (2006)

Wat een held, die Josh Ritter! Twee weken geleden solo gezien in Doornroosje, zonder dit album heel goed te kennen. Hij overtuigde me volledig, echt een schitterend optreden, en sindsdien ben ik dit album en Hello Starling pas echt goed gaan luisteren. Geweldig!

Ik haal er toch een halfje af.
Vind het nog steeds een fijne plaat,
maar toch vind ik het enerzijds een beetje eentonig,
ondanks de variatie in up- en downtempo nummers.

Vind Ritter een mooi vocaal geluid hebben,
maar ik moet zeggen dat ik zijn plaat niet heel vaak meer op zet..
Het mist toch een klein beetje.. misschien iets te 'saai', en dat is niet vanwege de trage nummers, ik houd immers van singer-songwriters inclusief hun slome nummers,.. Het is meer dat ik het na een tijdje wel gehoord heb bij Ritter.. en dan ben ik weer even toe aan iets nieuws..

Live vind ik hem nog steeds erg goed en deze plaat is nog steeds een fijne plaat! maar geen 4 meer waard voor mij..

Een sterk album van Josh Ritter, al moet ik zeggen dat het verschil tussen goede nummers en mindere nummers iets te groot is. Voor mij zijn de beste nummers met afstand het prachtige Wolves en het epische Thin Blue Flame. Maar met name in het midden van het album neemt de kwaliteit iets af en ook het slotnummer had eigenlijk beter gemoeten.

De Arthur-Recensies deel 20: de twintigste recensie! Dansen!

Ik hou me eigenlijk al zo lang bezig met het uitpluizen van de oeuvres van jaren ’60-singer-songwriters als Bob Dylan, Leonard Cohen, Tim Hardin en consoorten, dat ik bijna zou vergeten dat er ook de laatste jaren nog muziek in dat genre wordt gemaakt. Deze Josh Ritter bijvoorbeeld, heeft ook duidelijk op een bepaald moment in zijn leven heel veel geluisterd naar de artiesten die ik zonet nog namecheckte. Terwijl ik dan weer nog nooit van de beste man gehoord heb. Of dat een gemis bleek te zijn, testte ik aan de hand van dit album.

Zoals ik eerder bij mijn recensie van The Tallest Man On Earth opmerkte: het is in het singer-songwritergenre heel moeilijk zoniet onmogelijk om nog met iets nieuws te komen tegenwoordig. Anders gezegd: de voetsporen van de grootheden in het genre zijn vaak te groot om in te treden. Maar ach, dat mag eigenlijk geen probleem zijn. Mooie liedjes maken, dààr gaat het uiteindelijk om. Nu is de hamvraag: is Josh Ritter daarin geslaagd? Het antwoord is: zeker weten!

Want The Animal Years is een album dat over het algemeen bijzonder fijn wegluistert. Bijzondere vermeldingen krijgen het dreigende Wolves en het bitterzoete Good Man, de nummers die me op dit album het meeste weten te raken. Maar op zich is dit een behoorlijk homogeen album, zonder echte inzakkers of meer uitschieters. Alhoewel, uiteindelijk duurt Thin Blue Flame net iets te lang naar mijn smaak, en steekt het vocale trucje en de minimale instrumentatie in Idaho al snel tegen. Maar verder kan ik niet anders dan toegeven dat Josh Ritter een mooi album heeft afgeleverd met The Animal Years.

Naar mijn bescheiden mening is Thin Blue Flame een van de beste songs van Josh Ritter… Wat een song...

Vanavond dit album bij toeval ontdekt.
Erg mooie plaat, morgen even nazien of mijn locale platenboer dit album fysiek in huis heeft.

Prachtige sfeervolle plaat die voor mij het beste van Josh Ritter herbergt.
Het prachtige Wolves is voor mij het absolute hoogtepunt.
Mooie mix van ingetogen en wat meer up tempo nummers.
Was niet eenvoudig aan het album te komen maar is een absolute verrijking van mijn platenkast.