Josh Ritter - The Animal Years (2006)
mijn stem
143 stemmen
Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: V2
-
Girl in the War (4:24)
-
Wolves (4:04)
-
Monster Ballads (4:06)
-
Lillian, Egypt (3:24)
-
Idaho (3:52)
-
In the Dark (4:42)
-
One More Mouth (3:29)
-
Good Man (4:09)
-
Best for the Best (3:58)
-
Thin Blue Flame (9:39)
-
Here at the Right Time (3:40)
0
geplaatst: 17 februari 2011, 15:58 uur
Een sterk album van Josh Ritter, al moet ik zeggen dat het verschil tussen goede nummers en mindere nummers iets te groot is. Voor mij zijn de beste nummers met afstand het prachtige Wolves en het epische Thin Blue Flame. Maar met name in het midden van het album neemt de kwaliteit iets af en ook het slotnummer had eigenlijk beter gemoeten.
0
geplaatst: 30 januari 2013, 21:50 uur
De Arthur-Recensies deel 20: de twintigste recensie! Dansen!
Ik hou me eigenlijk al zo lang bezig met het uitpluizen van de oeuvres van jaren ’60-singer-songwriters als Bob Dylan, Leonard Cohen, Tim Hardin en consoorten, dat ik bijna zou vergeten dat er ook de laatste jaren nog muziek in dat genre wordt gemaakt. Deze Josh Ritter bijvoorbeeld, heeft ook duidelijk op een bepaald moment in zijn leven heel veel geluisterd naar de artiesten die ik zonet nog namecheckte. Terwijl ik dan weer nog nooit van de beste man gehoord heb. Of dat een gemis bleek te zijn, testte ik aan de hand van dit album.
Zoals ik eerder bij mijn recensie van The Tallest Man On Earth opmerkte: het is in het singer-songwritergenre heel moeilijk zoniet onmogelijk om nog met iets nieuws te komen tegenwoordig. Anders gezegd: de voetsporen van de grootheden in het genre zijn vaak te groot om in te treden. Maar ach, dat mag eigenlijk geen probleem zijn. Mooie liedjes maken, dààr gaat het uiteindelijk om. Nu is de hamvraag: is Josh Ritter daarin geslaagd? Het antwoord is: zeker weten!
Want The Animal Years is een album dat over het algemeen bijzonder fijn wegluistert. Bijzondere vermeldingen krijgen het dreigende Wolves en het bitterzoete Good Man, de nummers die me op dit album het meeste weten te raken. Maar op zich is dit een behoorlijk homogeen album, zonder echte inzakkers of meer uitschieters. Alhoewel, uiteindelijk duurt Thin Blue Flame net iets te lang naar mijn smaak, en steekt het vocale trucje en de minimale instrumentatie in Idaho al snel tegen. Maar verder kan ik niet anders dan toegeven dat Josh Ritter een mooi album heeft afgeleverd met The Animal Years.
Ik hou me eigenlijk al zo lang bezig met het uitpluizen van de oeuvres van jaren ’60-singer-songwriters als Bob Dylan, Leonard Cohen, Tim Hardin en consoorten, dat ik bijna zou vergeten dat er ook de laatste jaren nog muziek in dat genre wordt gemaakt. Deze Josh Ritter bijvoorbeeld, heeft ook duidelijk op een bepaald moment in zijn leven heel veel geluisterd naar de artiesten die ik zonet nog namecheckte. Terwijl ik dan weer nog nooit van de beste man gehoord heb. Of dat een gemis bleek te zijn, testte ik aan de hand van dit album.
Zoals ik eerder bij mijn recensie van The Tallest Man On Earth opmerkte: het is in het singer-songwritergenre heel moeilijk zoniet onmogelijk om nog met iets nieuws te komen tegenwoordig. Anders gezegd: de voetsporen van de grootheden in het genre zijn vaak te groot om in te treden. Maar ach, dat mag eigenlijk geen probleem zijn. Mooie liedjes maken, dààr gaat het uiteindelijk om. Nu is de hamvraag: is Josh Ritter daarin geslaagd? Het antwoord is: zeker weten!
Want The Animal Years is een album dat over het algemeen bijzonder fijn wegluistert. Bijzondere vermeldingen krijgen het dreigende Wolves en het bitterzoete Good Man, de nummers die me op dit album het meeste weten te raken. Maar op zich is dit een behoorlijk homogeen album, zonder echte inzakkers of meer uitschieters. Alhoewel, uiteindelijk duurt Thin Blue Flame net iets te lang naar mijn smaak, en steekt het vocale trucje en de minimale instrumentatie in Idaho al snel tegen. Maar verder kan ik niet anders dan toegeven dat Josh Ritter een mooi album heeft afgeleverd met The Animal Years.
* denotes required fields.