Linkin Park - The Hunting Party (2014)

De teksten zijn wat mij betreft wel volwassener geworden (veel politiek) maar niet veel beter helaas. Vooral Chester's teksten zijn erg oppervlakkig en eentonig. Dat is altijd het zwakste punt geweest wat mij betreft. Zeker sinds ze op aanraden van Rick Rubin eerst de muziek maken, en daarna de tekst erbij neurien tot ze teksten hebben die erbij passen. Zo krijg je simpelweg geen sterke betekenisvolle teksten.

Een betere verklaring zou zijn dat Shinoda en Bennington niet de beste tekstschrijvers zijn. Ik ken genoeg andere bands die op dezelfde manier te werk gaan, maar waar de teksten nog altijd vrij interessant zijn. Afgezien daarvan vond ik A Thousand Suns tekstueel erg sterk.

Rakim

Ik ben benieuwd naar dit album. Guilty All the Same klinkt alvast goed.
De samenwerkingen zien er interessant uit.
Hun vorig album Living Things kon ik wel smaken.
Hopelijk gaan ze op een paar tracks terug richting hun vroegere sound van Hybrid Theory.

Ze zijn terug! Met goede muziek! na het horen van Untill it's gone, was ik erg bang voor dit album omdat ik de tekst erg cliché vond. Maar nu ik de rest van het album gehoord heb snap ik met name de bedoeling beter. Het zit gewoon erg goed in elkaar!

Ondanks dat ik al het werk wat LP heeft uitgebracht goed heb gevonden, was ik met dit album flabbergasted. Wat een hard album zeg! Alsof LP jaren lang hun adem hebben ingehouden en nu alles er uit komt!

Wow dit moet wel het slechtste album van LP tot nu toe zijn. Een stuk harder? Misschien wel maar het klinkt tegelijkertijd clichématiger dan ooit tevoren. Zag de samenwerkingen met Daron Malakian en Tom Morello en dat gaf me enigszins hoop maar voor niks blijkt nu. Definitief exit Linkin Park voor mij.

Veel mensen zeggen dat Linkin Park terug is van weggeweest. Ik heb nooit het idee gehad dat ze weg waren want voor mij hebben ze alleen maar goede albums uitgebracht. De laatste twee waren dan meer op de electronics gericht en voor de fans van de eerste twee platen was dit slikken. Nu zijn ze weer terug naar de sound van vroeger. Althans, dan beweren ze.

Het album trapt af met het (voor Linkin Park doen) loeiharde nummer "Keys To The Kingdom". Chester Bennington screams weer als vanouds en Mike Shinoda laat zowel zijn rap als zangkwaliteiten horen. Het nummer is een echte achtbaan die alle kanten op gaat en zet de toon voor de rest van het album.
Of tenminste, dat is de bedoeling. Het nummer "All For Nothing" begint lekker, Miks rapt weer als vanouds en de muziek klinkt prima. Ze hebben er een gastartiest bij gevoegd. Page Hamilton van de band Helmet. Hij verzorgt het refrein. Echter voor mij is het refrein nou net de dooddoener van het nummer, het klinkt wat vlak en blijft (in tegenstelling tot de opener) netjes binnen de lijnen daardoor weet het refrein me niet echt te bekoren, pas als Chester zich er bijvoegt wordt het even interessant.
Gelukkig herpakt de band zichzelf met het nummer "Guilty All The Same" onze eerste kennismaking met "The Hunting Party". de eerste seconden klinken als een demo versie maar al snel wordt de beuk erin gegooid en komt de band met een snoeihard nummer op de proppen. Hier horen we Chester voor het eerst echt zingen. De tekst is misschien wat achterhaald en niet bijster interessant, het ligt lekker in het gehoor en daar gaat het om. Ook op dit nummer hebben ze een gastartiest in de vorm van rapper Rakim die met een erg sterke verse op de proppen komt. Het geheel zorgt ervoor dat dit één van de betere nummers op het album is.
"The Summoning" is een interlude naar het punky "War". Chester screamt en zingt als nooit te voren en de gitaar en drum gaat sneller en harder dan je gewend bent. Een kort nummer maar eentje om niet te vergeten.

En hier kakt het album een beetje in. "Wastelands" heeft prima coupletten van Mike, maar het refrein is simpel, slap en weer veel te veel binnen de lijntjes. Het nummer klinkt leuk maar is minder dan de voorgaande nummers. Dieptepunt van het album is "Until It's Gone". Hoewel het nummer lekker in het gehoor ligt is de tekst zo slap als appelmoes. Afgezaagd, cliché en net iets te zeurderig. Feit wil dat de muziek lekker in het gehoor ligt en wanneer je niet teveel op de tekst let is dit een aardig nummertje. Maar kom op Linkin Park. "You, don't know what you've got until it's gone". die teksten mogen toch niet meer..
Gelukkig komt daarna weer een ijzersterk nummer die wordt begeleid door de typerende gitaar van Daran Malakian de welbekende gitarist van System of A Down. Of de gitarist van Linkin Park ooit in staat is om dit werk live na te spelen is de vraag maar op de plaat klinkt het nummer heerlijk. Mike en Chester zingen samen een prachtig duet over oorlogvoerende gitaren, één van de betere nummers weer.

Het einde is bijna in zicht maar voor het zover is hebben we nog een aantal nummers te gaan, een paar van de grootste verrassingen. "Mark The Graves" begint als een ballad maar al snel worden de gitaren ingezet, begint Chester te screamen en veranderd het van de één op de andere seconden in een echte rock track.
En dan is "Drawbar" eindelijk de kans om rustig op adem te komen en de achtbaan van het afgelopen halfuur rustig te verwerken. Tom Morello is ingeschakeld en verzorgt het hypnotiserende gitaarpartijtje begeleid door de piano. Lekker rustig nummer helaas gaat hij over in een wat minder nummer. "Final Masquerade" zalige titel met een cliché matige powerballad. Linkin Park weet hoe ze radio vriendelijke nummers moeten schrijven "Until It's Gone" was er ook één van. Maar het had mij nou zo tof geleken als ze met het hele album 'out of the box' zouden denken en een keer alleen maar harde nummers zouden maken, een ballad is leuk, maar doe dan iets origineels.
"A Line In The Sand" is zo'n geval. het begint rustig net als "Mark The Graves" maar al snel komt de gitaar en wordt het een heerlijke rock track met alles erop en eraan. Mike zingt, Mike Rapt, Chester zingt en Chester rapt. Alles vergezeld door een heerlijke muzikale sfeer, van een rustig zitje is geen sprake. Het nummer gaat in 6 en een halve minuut alle kanten op en eindig zoals hij was begonnen. Prima einde voor een prima album.

Op een aantal missers na flikt Linkin Park het weer. Een zeer degelijk album met een aantal erg goede nummers. Ze slaan de plank soms behoorlijk mis met een aantal heel slechte/matige teksten en cliché deuntjes en soms nog net iets te veilig gespeeld. Toch doet het album meer goed dan slecht en is dit een plaat die nog regelmatig in de cd speler zal verdwijnen.

Na Livin´ Things is het toch een verrassing dit nieuwe album van Linkin Park te horen.
De sound is hier toch heel anders, met enkele stevige rocknummers. De nadruk ligt hier duidelijk weer wat meer op instrumentale hoogstandjes. Desalniettemin is het onmogelijk die uitspraak op het hele album te betrekken, omdat dit een heel divers album is, met nummers die onderling veel verschillen.
Mijn algemene indruk is positief, maar ik miste onderlinge verbondenheid tussen de nummers.
Zo vind ik Wastelands, Guilty All the Same, Until It´s Gone en Final Masquerade meer dan behoorlijk, maar schreeuwerige hardrocksongs als War en de openingstrack vind ik weer veel minder.
De kwaliteit is desondanks zeer degelijk.
Ik geef een kleine 3,5*, omdat ik dit over het algemeen toch wel weer een fijne LP vond, met een aantal aangename nummers.

Mark the Graves is zo'n awesome nummer... Van de begin opbouw tot het refrein.. Kippevel!
Hoe vet zou het zijn om dit nummer live te horen!

Die postbode van mij neemt zijn tijd. Al vóór de releasedatum besteld, nog steeds niet binnen.

Het album en ook de nummers groeien erg naarmate je er vaker naar luistert. Erg goed album! Lekker simpel maar voor mij geweldig vermakelijke muziek. Vind dit samen met 'A Thousand Suns' hun beste albums. Alle nummers zijn redelijk van hetzelfde niveau, alhoewel ze toch een ieder iets hebben. Als album loopt alles erg goed in elkaar op, LP heeft zeker veel geleerd qua songwriting, erg fijn. Alhoewel alle nummers dus redelijk van hetzelfde niveau zijn, zijn mijn persoonlijke favorieten 'Guilty All The Same', 'War', 'Drawbar', 'Final Masquerade' en 'A Line In The Sand'. 'Wastelands' vond ik eerst 'te simpel', en beviel het refrein me niet echt, maar vind het nu toch wel een erg lekker nummer! Altijd meezingen Het album heeft erg goed sing-along, het simpele, toch rauwe, met kunst gemixt. Linkin Park is zeker niet een uitblinker op welk gebied dan ook, toch verrassen ze me telkens weer en is er toch iets wat mij erg aantrekt tot hun muziek.

Ze grijpen weer wat terug op het begin met een redelijk lekker resultaat. Het geheel klinkt uiteraard een stuk 'cleaner' en hier en daar horen we de electronic invloeden van de vorige albums.
Echter geeft dit album veel meer een LP gevoel dan de afgelopen 2 á 3 albums, maar is dat dan toch wat ik wil horen?...

Ja en nee. De eerste albums met de rauwe sound zijn geweldig en dat ze hier weer die stijl oppakken is erg fijn. Maar het weet simpelweg niet meer zo te pakken als toen. Nummers zoals Guilty All the Same en All for Nothing klinken lekker stevig, maar zijn een gevalletje van net niet. En wat The Summoning hier precies doet, ik heb geen idee.

Met Until It's Gone wordt aan de betere helft begonnen, met nummers als Rebellion (wanneer gaat Malakian weer eens wat maken?) Drawbar (favoriet) en A Line in the Sand brengen ze een heerlijke afsluiter.

Het is voornamelijk de tweede helft die het moet waarmaken maar dat is simpelweg niet genoeg. Er zitten net teveel ´net niet´ momentjes in die het verpesten. Voor mij is dit album een motivatie om het oudere werk weer te gaan beluisteren en verdwijnt dit album in de massa.
2.5*

Opvallend is wel dat zowel Drawbar als Rebellion, voor mij toch wel de 2 beste nummers, gemaakt zijn met gastartiesten. Terwijl de andere 2 nummers met gastartiesten er niet eens bij in de buurt komen. Zou het liggen aan de artiesten of aan de nummers zelf?

Na de eerste twee albums is Linkin Park zoekende geweest naar het juiste geluid. Zo te horen zoekt men nog steeds. De aanpak hier is meer 'live' en rauw, overwegend resulterend in nogal schreeuwerige punkrock. Iets waar de band nu niet bepaald in uitblinkt. Gelukkig zijn er wel een aantal sterke tracks te vinden op de plaat, vooral aan het begin en het einde van het album. Electronica en raps worden slechts nog sporadisch ingezet. Al met al biedt The Hunting Party een soort mengeling van de eerdere albums Minutes To Midnight en Living Things. Het is niet slecht, maar ik hoor liever de meer gelikte Linkin Park van de eerste twee albums.

Erg matig album, waarbij ik me steeds vaker ga aanvragen hoe deze gasten ooit zoiets tofs als Hybrid Theory hebben kunnen maken. Misschien proberen ze op dit album te erg het hardere geluid van de eerdere albums te evenaren. Zoals James hierboven ook zegt resulteert dat in een nogal schreeuwerige punkrock wat totaal niet mijn ding is. Er staan een paar aardige tracks op, maar overal erg belabberd.

Toen ze weer beloofden om flink te beuken was ik bang één van mijn favoriete moderne bandjes te verliezen. Begrijp me niet verkeerd, Hybrid Theory en Meteora vind ik twee zeer degelijke albums die ik in die tijd helemaal grijs heb gedraaid, maar ik vind dat de band heel goed volwassen is geworden in het schrijven van muziek, en vanaf A Thousand Suns volg ik ze dan ook weer heel nauwkeurig. Wat me op dat album en Living Things zo aansprak was het nieuwbakken gevoel voor melodie en de daarbij horende voornamelijk elektronische begeleiding. Om nou weer een stap terug te zetten zou ik enorm zonde gevonden hebben. Ik mag tot mijn vreugde ondervinden dat zulk een nostalgische benadering absoluut afwezig is.

Het is namelijk nog steeds precies dezelfde band als die Living Things heeft opgenomen twee jaar eerder. Nog steeds die heerlijke pakkende melodieën en eigenzinnigheid zoals we van ze gewend zijn de laatste jaren, echter nu ruilen ze de elektronica voor een groot deel in voor dikke gitaren en brute drums. Het resultaat is een punk-achtige sound waarin Chester in ieder geval weer flink kan brullen en waar vooral drummer Rob Bourdon voor het eerst in de geschiedenis van de band me opvalt. De ritmes zijn niet zo straightforward zoals het zou kunnen zijn, en de gitaarriffs zijn ook geen geforceerde elementen in de nummers, waardoor dit eigenlijk heel natuurlijk klinkt voor de band. De productie is dan wat dof en ongepolijst, wat de sound alleen maar ten goede komt. En dan hebben we zowaar ook een aantal gitaarleads, waaronder zelfs enkele solo's. Daar had ik als solo-freak niet van durven dromen in de Meteora-dagen.

Met "Keys to the Kingdom" begint het eigenlijk al meteen goed. Een schreeuwende Chester verwelkomt ons op The Hunting Party. Zij die dat gemist hebben zullen meteen de aandacht erbij hebben. Het nummer stampt als een wrede. En zo begint het album met een vijftal beuknummers waarin het melodisch aspect ook niet verloren gaat. De coupletten van "Guilty All the Same" blijven in mijn hoofd hangen, en ook het refrein van "All for Nothing" is enorm lekker. Met "Until It's Gone" hebben ze een lekker pakkend nummer, waar alleen de zeer slappe tekst enorm stoort. "Rebellion" is misschien wel mijn favoriet. Dit is moderne Linkin Park op zijn best. Ook "Final Masquerade" is kandidaat voor die titel. Wederom, de melodieën zijn enorm te genieten.

Daarnaast moet ik vermelden dat ik de gastbijdrages niet echt een toevoeging vind. Rakim rapt lekker op "Guilty All the Same", maar dat had Shinoda zelf ook goed gekund. Tom Morello kan ik nauwelijks herkennen op "Drawbar". Dat Daron Malakian van System of a Down meespeelt op "Rebellion" kun je wel horen, omdat de riff well á la System klinkt, maar daar houdt het op. Het stoort allemaal niet, maar ik vraag me gewoon af waarom dit nodig was. Uitzondering op deze opmerking is de zang van Page Hamilton in het refrein van "All for Nothing", die zonder twijfel enorm lekker klinkt, al zou Shinoda dat ook goed gekund hebben.

Om tot een conclusie te komen heb ik deze fijne band nog zeker niet verloren. Het is nog steeds herkenbaar moderne Linkin Park, echter in een punkrock-jasje. De lage score is vooral te wijten aan de mensen die maar niet los kunnen laten dat Hybrid Theory intussen al veertien jaar oud is. Wie dat graag luistert moet die plaat opzetten. Laten we deze band niet vastzetten in een formule. Laten we creativiteit en verfrissing toejuichen en aanmoedigen!

Een geweldig album. Tom Morrello kon wel wat meer doen op het nummer "Drawbar" en de lyrics van het lied "Until It's Gone" zijn nogal dom, maar de rest is geweldig!

*3.5

Ouderwets geluid en dat pakt prima uit. Vooral de eerste 3 tracks zijn raak en trekken je het album in.