menu

Crosby, Stills, Nash & Young - CSNY 1974 (2014)

mijn stem
4,04 (42)
42 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Rhino

  1. Love the One You're With (6:13)
  2. Wooden Ships (6:37)
  3. Immigration Man (3:38)
  4. Helpless (4:44)
  5. Carry Me (4:41)
  6. Johnny's Garden (5:18)
  7. Traces (3:20)
  8. Grave Concern (3:19)
  9. On the Beach (7:38)
  10. Black Queen (8:25)
  11. Almost Cut My Hair (7:07)
  12. Change Partners (3:50)
  13. The Lee Shore (4:47)
  14. Only Love Can Break Your Heart (3:27)
  15. Our House (3:37)
  16. Fieldworker (3:06)
  17. Guinevere (6:14)
  18. Time After Time (3:48)
  19. Prison Song (4:01)
  20. Long May You Run (4:12)
  21. Goodbye Dick (1:40)
  22. Mellow My Mind (2:32)
  23. Old Man (4:22)
  24. Word Game (6:16)
  25. Myth of Sisyphus (4:44)
  26. Blackbird (2:47)
  27. Love Art Blues (2:57)
  28. Hawaiian Sunrise (2:56)
  29. Teach Your Children (3:16)
  30. Suite: Judy Blue Eyes (9:24)
  31. My Angel (4:35)
  32. Pre-Road Downs (3:29)
  33. Don't Be Denied (6:40)
  34. Revolution Blues (4:20)
  35. Military Madness (5:04)
  36. Long Time Gone (6:05)
  37. Pushed It Over the End (7:52)
  38. Chicago (4:42)
  39. Ohio (6:00)
totale tijdsduur: 3:07:43
zoeken in:
avatar van henk01
4,5
Ik mis deja vu in de lijst

avatar van henk01
4,5
En dan zijn we aangekomen bij Ohio, ik moet zeggen dat ik het een heel behoorlijk album vindt met weinig missers.

Minder geslaagd voor mij Pushed it over the end en wat nummers van Stills.
De rest is toch gewoon erg goed. Kom dan ook gemakkelijk op 4,5*

avatar van pmac
4,5
[quote]harm1985 schreef:
Stills zingt met name tijdens de elektrische set erg slecht (Love the One You're With, Wooden ships en Black Queen zijn gewoon bijzonder matig gezongen en hij articuleert slecht). Zijn gitaarspel is echter bij vlagen erg goed,
Het is misschien een beetje flauw om het andermaal te roepen, maar Young is met afstand de beste van de drie,


Stills articuleert slecht??? Hij is onverstaanbaar!!! Ik vind Stills gitaarspel hier ook vaak tenenkrommend in de weg zitten. Hij leidt hier echt aan zelfoverschatting. Hoe anders bij Neil Young; elk nummer van zijn hand staat. Dont be Denied klinkt zelfs beter dan de albumversie. Crosby en Nash doen verder gewoon goed hun werk maar bij Stills lijkt de coke zijn spel en performance te verstieren. Niettemin 4 punten voor deze 3 dubbelaar

avatar van pmac
4,5
Dit is toch een heerlijk afwachtmomentje op NY archives 2. En wat Crosby toch mooi zingen.

avatar van pmac
4,5
toch een halfje verhoogd, er staat zoveel goeds op.

avatar van henk01
4,5
He he


avatar van SemdeJong
Luister naar de HD versie en die klinkt een stuk beter dan de normale cd uitvoering.

Klinkt prima voor opnames van 40 jaar oud.

avatar van pmac
4,5
Black Queen is toch Steven Stills die probeert Hendrix te doen= gewoon lachwekkend. CNY zijn gewoon goed maar Stills is af en toe om je kapot te ergeren; dat slordige gitaarspel en dat dat gewauwel van hem; er moet iemand ooit tegen hem gezegd hebben dat hij een goede soulzanger was ofzo. Hij is daarin zelf gaan geloven dat dat echt zo is. Doodzonde van zijn nummers.

avatar van pmac
4,5
ik moet me zelf toch even rectificeren. Ik heb CSN vorige week in de HMH gezien en het viel me op dat Stills eigenlijk een puike en heerlijke slaggitarist is die met zijn gitaarloopjes de nummers veel schwung geeft. Zijn solo's zijn en blijven echter slordig. Niettemin een thumbs up voor Stills.

Stijn_Slayer
Stills zat hier in zijn cokezilla-periode. Ik moet altijd lachen bij Wembley 1974 als je hem helemaal loom ziet verdwijnen en hij plotseling weer vol energie terug is op het podium. Stills is in die tijd te veel in zijn eigen grandeur gaan geloven, terwijl hij er wel serieus aan moet om niet in slordigheden te vervallen. Ik sla 'm als akoestisch gitarist een stuk hoger aan.

Overigens doet hij niet alleen alsof hij Jimi Hendrix is. Het andere moment denkt hij weer dat hij Al Green is, tamelijk belachelijk.

Hier laat hij veel beter gitaarspel horen, ook door de wisselwerking met Donnie Dacus (die technisch eigenlijk begaafder is dan Stills): Stephen Stills - Live (1975)

1,5
Inderdaad, maak een afspeellijst, gooi de nummers die Stephen Stills zingt eruit en het wordt opeens heel aardig. Hadden ze dat niet zelf kunnen doen? Sowieso zijn het de Neil Young nummers die de boel hier dragen, veel meer dan in 1970 ten tijde van 4-way Street toen de krachten beter verdeeld waren (en dan vooral op de bootlegs die daarvan bestaan, bedankt voor de tip).

Stijn_Slayer
Inmiddels ook voor het echie in huis, ik had er nog precies plaats voor naast de solo CSN-boxsets. Toegegeven, het is een imposant en fraai document. Het lange essay en de prachtige foto's van Joel Bernstein geven het geheel samen met de dvd meer het gevoel van een tourdocumentaire dan een live-album. Ook al is er niet per se journalistiek verantwoord te werk gegaan, getuige het knip- en plakwerk van Graham Nash bij het samenstellen van de boxset. Hoe dat te beoordelen is blijft altijd lastig: ga je af op wat je hoort of wat je weet?

Hoe mooi ook opgepoetst, op de eerste cd laten de heren toch een boel steken vallen. In de akoestische nummers van cd2 was de concentratie kennelijk toch hoger en de noodzaak om elkaar te overschreeuwen lager. Ik was nooit zo'n enorme liefhebber van deze tour, maar zie het gaandeweg wel steeds meer als CSNY's equivalent van Youngs Time Fades Away-tour. CSNY gaat hier richting de ditch en fascinerend is dat in ieder geval.

Elders las ik dat dit vooral een set voor Young-fans is. Ik begrijp dat wel: alleen van zijn bijdragen is al een uitmuntend CSNY-album samen te stellen. Wie kan het zich nou permitteren om nummers als 'Traces', 'Hawaiian Sunrise' en 'Pushed it over the End' nooit uit te brengen? Tel daar de prachtige samenzang op 'Mellow My Mind', de ad rem-humor van 'Goodbye Dick' en de werkelijk ongekende intensiteit van 'On the Beach' bij op en je hebt volop reden om deze set regelmatig de revue te laten passeren.

1,5
En weer een sterretje eraf. Iedere keer als ik het probeer gaat deze bloedeloze, slecht gezongen versie van CSNYme meer tegenstaan. Had alle Stephen Stills gekras er al uit gehaald, de helft van Crosby’s matige stukjes verwijderd maar ook Ome Neil’s ongeïnspireerde pogingen kunnen me niet meer boeien. Zonde van de tijd.

avatar van vigil
3,5
Ik ben verder geen fan van C,S,N (&Y) maar dit is toch een zeer aardige live box van de tour uit 1974. De vormgeving van de box is sowieso fantastisch met een dik boekwerk van maar liefst 185 blz (!). Cd3 vind ik het best en inderdaad de Déjà vu jam van een kleine 9 minuten en opener van cd3 mist hier in de tracklist.

avatar van harm1985
4,0
Zat deze te luisteren via Neil Young Archives met koptelefoon. Toen viel me pas op hoeveel Nash heeft zitten sleutelen aan de vocalen. Bij Pushed it Over the End is de autotune duidelijk hoorbaar bij de partijen van Nash. Had je zang dan weg gedraaid of intact gelaten, want zo erg stoorde ik me er niet aan op mijn bootleg DVD. Gelukkig komt op Archives Vol. II de live versie van Chicago met studio overdubs.

avatar van harm1985
4,0
Mocht iemand zich afvragen waarom Carry On niet op dit live album staat:
CSNY - Carry On - YouTube

Stijn_Slayer
harm1985 schreef:
Mocht iemand zich afvragen waarom Carry On niet op dit live album staat:
CSNY - Carry On - YouTube


Nash heeft zich een ongeluk gezocht, maar kon er geen vinden met goede vocals. Deze was zelfs in de nabewerking niet meer te redden, zoals op verschillende andere nummers is gebeurd. Waarom 'Black Queen' het album dan wel haalde is een raadsel. Walgelijke gitaartoon ook van Stills en Young en ridicule solo's van Stills.

A little cocaine goes a long long way...

avatar van harm1985
4,0
Tja, als je Pushed it Over the End van Arcvhives Vol II hoort en On the Beach kun je alleen maar concluderen dat het jammer is dat men niet, a la Europe 72 van Grateful Dead één en ander in de studio heeft geoverdubd en als 3 dubbelaar uitgebracht.

avatar van Cor
Cor
Het blijft natuurlijk een prachtige combinatie: de mild-psychedelische hippie-inslag van David Crosby, de gespierde bluesy rock van Stephan Stills, de melodische pracht met harmonieuze samenzang van Graham Nash en de romantische muzikale zoektochten met ook gitaarerupties van Neil Young. Een ongeëvenaarde combinatie van talent die, ondanks persoonlijke strubbelingen, toch vaak versterkend werkt met mooie muzikale en vocale prestaties.
Dit is een fijne steilst, waarin vooral Young nieuw en nog onbekend werk presenteert. En daar kreeg ‘ie ook de ruimte voor, ook wel weer mooi.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:33 uur

geplaatst: vandaag om 17:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.