T.C. Matic - Choco (1983)

Ah ja, TC Matic...

Dit is de legendarische band van Arno Hintjes; de man die in de jaren tachtig (en ook daarna) het rock 'n roll-levensstijl in België bijna in zijn eentje gestalte gaf door oa. talkshowhosts de schrik aan te jagen met zijn haveloze en vaak ook dronken verschijning.

Als-ie eenmaal genoeg ontnuchterd was om een antwoord op de vraag van een vaak 'not-amused'-te interviewer te geven, deed hij dat in zijn geprevelde mengelmoes van plat Oostends en Frans. Gefronste wenkbrauwen alom van mensen die óf zijn manier van doen afkeurden, óf simpelweg probeerden zijn woorden te verstaan.

Ook op het podium was het smullen geblazen als hij weer - zijn lichaam afkloppend- mompelend naar zijn 'harmonikaatschen' aan het zoeken was.

Hoe de verhalen rond Arno Hintjes ook verder mogen klinken, zijn muziek slaat allesbehalve een komisch figuur. In zijn loopbaan heeft hij solo of met T.C. Matic erg veel betekend voor de Nederlandse én Franse rockmuziek. Bands zoals dEUS zijn voor hun sound gedeeltelijk schatplichtig aan T.C. Matic.

Choco staat bol van tegendraadse pop, rock en zelfs rapsongs(het voor Belgische oren overbekende Putain,Putain). Het kenmerkende gitaargeluid van Jean-Marie Aerts komt op deze plaat tot zijn volle ontpopping in nummers zoals If You Wanna Dance, Dance... en Being Somebody Else

Voor mij was Choco dé plaat waardoor ik ondekte dat er meer tussen hemel en aarde zat dan de radiohitjes. Alhoewel de songs in kwaliteit erg verschillen, draai ik deze plaat nog vaak met veel verkneukeld plezier.

En terecht! Ook ik luister wel eens naar TC Matic, zij het op een oud cassettebandje, ik zou niet weten hoe de nummers heten, maar het is erg fijne muziek.

Ik heb TC Matic twee keer live gezien en dat ging niet in je kouwe kleren zitten. Tot het gaatje! Raar dat veel muziekpioniers niet echt doorbreken maar met lede ogen moeten toezien hoe er met hun erfenis aan de haal wordt gegaan. Groots!

Nog even een Hintjens-anekdote:
Bij het radioprogramma Tracks van Jan Douwe Kroeske (jaren geleden) moest hij kiezen tussen the Beatles en de Stones. Hij wilde niet kiezen tussen die twee want hij hield meer van The Pretty Things, maar hij had wel een goede reden om the Beatles niet te mogen: "Dieje Paul McCartney, da's zo'n proper jongeske, at um pipi doet ist parfum". Dat heeft zich sindsdien in mijn geheugen genesteld om te pas en te onpas te hergebruiken.

Viva Arno ! _o_

Opnieuw helemaal akkoord met ElMeroMero !!! )

Viva TC-Matic! Viva Arno! Via Boemma Pettaaten me Saucissen

4,5/5

Ik heb van een vriend gehoord dat Arno vorig jaar nog steeds poepeloerezat in den backstage van Werchter Classic rondliep om vervolgens een magnifiek optreden te geven!

Ongelooflijk die gast, de Belgische Iggy Pop gewoon!

L'Amour N'est Pas Avec Moi !! En je gelooft het !!

Weer zo'n ; shit die hadden we ook nog deja-vu op MuMe;
hoe kun ik zoiets vergeten, en minstens niet wekelijks een keer draaien. Onderduk even de neiging om in een opwelling van pure nostalgie een 5 te geven, terwijl Putain, Putain weer door m'n hoofd flitst; en Living on my Instinct, natuurlijk; pour le moment: 4,5.

et voila; merde, pourquios pas: 5

oke bij mij gaat ie ook van 4,5 naar 5: arriverdici solo !!!
Met die heerlijk jankende gitaar van Jean Marie.
Nee da's geen plaatje om ff voor je kennissen of voor je vriendin of zo op te zetten.
De dampende en kolkende optredens uit 1981 - 1985 staan me nog vers in het geheugen: Paradiso volledig op zijn kop en in een krap uurtje uitverkocht voor deze beukende zwart wit show ... C'etais magnefique.
Hulde trouwens voor "Live in Brussels", want dat sfeertje is trouwens ook uitstekend.

Gh'eigijda vrie schuune oit de doekeu gedoaneu !

(Gents voor je hebt dat hier zeer schoon uit de doeken gedaan, of zeer goed uitgelegd!)

Prima schijf en Jean-Marie Aerts for President. En Arno voor Minister van Vermakelijkheden natuurlijk!

4.5 sterren ****1/2

Soms denk ik wel eens ; die vijf punten voor een top album is niet genoeg; maakt niet genoeg onderscheid tussen de besten der besten.
Neem nou dit album: ik zou er "iets' extra's aan willen geven, maar boven de vijf is er niets.............
zo'n toplijst zegt iets over populariteit en bekendheid.......

ik denk meer aan een soort " Hors Catégorie du Disque "........

Hier ook een halfje erbij, L'Amour N'est Pas Avec Moi is toch echt een te gek nummer, uit zijn tenen komt het

CHOCO 1983

Smaakte het debuut verslavend hard naar zwarte chocolade,
dan voegt het derde album Choco daar een flinke scheut melk aan toe.
Hier vindt TC Matic de balans tussen rock, wave en pop.

If You Wanna Dance Dance If You Don't Don't is meer dan een statement.
Ha Ha lacht zichzelf te pletter in een weinig schokkend refrein.
L'Amour N'est Pas Avec Moi is een smartlap, zo zwart als de nacht.
Arrivederci Solo is een eclatante ode aan dezelfde eenzaamheid.
Living on My Instinct is een heerlijk hakkende dansplaat.

Call Me up heeft evenveel hoeken als de gitaar van Jean-Marie Aerts.
Putain Putain werd een cultklassieker in zijn nog beter euromix.
Een kleine middelvinger van een rappende Belg naar het grote Europa.
Being Somebody Else giet enkele gulle teugen melk over de chocolade.
They Never Make You Laugh lepelt het laatste lekkers uit de chocopot.

De introductie van vrouwelijke backingvocals en het speels verkennen
van verschillende muziekstijlen geeft het geluid van TC Matic nog meer diepte.

Ik zag ooit een Franse editie van Choco met daarop de beide
euromixen van Putain Putain en zijn b-kant Living on My Instinct.
De 12" mix van Putain Putain is op CD trouwens moeilijk vindbaar
(zelfs niet op Compil Complet of Essential, wel op de eerste best of).

Attack Anna, de b-kant van If You Wanna Dance Dance If You Don't Don't,
ligt even sterk in de lijn van het album en staat gelukkig wel op Compil Complet.

Ook de non-album single Ugh Ugh uit 1984 hoort hier eigenlijk thuis.
Een pop song pur sang die de glorietijden van TC Matic afsluit (in casu affluit).

@Dazzler: cher monsieur: ai, ai - wat een vergisping; il n'y a qu' un mot: emporter pour moi. Wat betreft de pinten: da's nu 2! (maar dan niet de Nederlandse).

jammer dat if you want to dance en ha ha er niet echt uitkomen op dit album. laatst speelde Arno ha ha in paradiso en dat klonk als een dijk

Een lekker kaal klinkend album dat wat meer funk gericht is dan voorganger L'Apache.Jammer genoeg slechts negen nummers maar die knallen dan ook van de eerste tot de laatste minuut.Allereerst natuurlijk de stamper Putain putain,wat een vet nummer blijft dat toch.Ha ha valt in dezelfde categorie en weet me bijna 30 jaar ook nog steeds in beweging te brengen.Arrividerci solo en Being somebody else zijn de andere hoogtepunten en slechts If you wanna dance (nog wel op single) stelt me wat teleur.Verder nog eervolle vermelding voor de uitstekende productie die duidelijk een stap vooruit ten opzichte van hun eerste twee albums.Prima Choco.

Wat een sound!

Une trois point cinq...da's ie zeker wel waard. Maar niks kan hun eerste album evenaren.

Zware stuff. Arno gaat hier soms erg hard tekeer met z'n stem. Maar muzikaal is het weer zeer straf en dik in orde, vandaar nog net een 3,5*.

Des te meer ik dit album draai iin de MoV-uitvoering, (wat klinkt ie vet zeg) des te meer sterren

Beukende ritmes en metal-achtige gitaren domineren op deze derde van TC Matic. Dit een paar jaar voor PiL's Album waarmee ik dit album qua sound wel durf vergelijken.
Putain Putain is de grote klassieker op deze plaat waarop ik te weinig echte songs terugvind. De meeste nummers blijven in eenzelfde riff hangen zonder de nodige variatie en de achtergrondzang is geen meerwaarde. Zelfs het trage L'Amour N'Est Pas Avec Moi blijft steken in die neergaande akkoordenprogressie.
Arrividerci Solo grijpt terug naar de vroege TC Matic-sound met metalige gitaar i.p.v. metal en is samen met het Talking Heads-achtige slotnummer They Never Make You Laugh een van de hoogtepunten.