menu

The The - Soul Mining (1983)

mijn stem
4,00 (383)
383 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Epic

  1. I've Been Waiting for Tomorrow All of My Life (5:46)
  2. This Is the Day (5:02)
  3. The Sinking Feeling (3:44)
  4. Uncertain Smile (6:55)
  5. The Twilight Hour (5:58)
  6. Soul Mining (4:50)
  7. GIANT (9:37)
  8. Perfect * (5:43)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 41:52 (47:35)
zoeken in:
avatar van Fairy Feller
4,0
Een van die juweeltjes van de jaren 80, absolute top.

avatar van Lennonlover
4,5
Ben hem nog eens aan beluisteren. Nog steeds erg leuk, alleen zie ik er de 'absolute top' niet, of nog niet, in.

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Heb deze na alle positieve commentaar maar eens besteld vanuit Engeland.

Als ie niet bevalt, verdeel ik de kosten over alle gebruikers die een 5.0* hebben gegeven.

avatar van hpdewin
5,0
Hij wordt beter en beter. half erbij. Wat is: This is the day een heerlijk nummer

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Voor alle 5* stemmers die zaten te zweten of ze mogelijk nog moesten lappen voor mijn aanschaf heb ik het verlossende antwoord: dat hoeft niet.

Ik heb de plaat inmiddels al een aantal keer beluisterd en ik moet zeggen dat ik redelijk positief ben. Het voordeel van een album luisteren dat je niet kent, is dat je er altijd lekker objectief naar kan luisteren.

Zo moet ik concluderen dat nummers lekker melodieus swingend zijn, de teksten buitengewoon gaaf en het muzikaal allemaal prima in elkaar zit.

Maar dan toch weer het grote jaren '80 struikelblok: die drums!!! Waarom in Zappasnaam zo'n achterlijk synthesizer beat onder ieder nummer? Om nog maar te zwijgen van de 'klappende menigte beat'. Verschrikkelijk.

Echter, denk je de drums weg - in de trand van: dat hoort gewoon bij de jaren '80 - dan hou je een prima plaat over, waar je heerlijk in kan wegdromen.

Een 3.5* voor nu.

5,0
Ga je aan de Beatles vragen waarom ze in godsnaam zo 60's klinken of waarom Rumours zo 70's is?
Dat is integraal onderdeel van de sound en productie van deze lp, een van de hoogtepunten uit begin jaren 80, allemaal fantastische tracks die nu nog overeind blijven staan. Laatste nummer op de lp (Giant) is met "Foetus" op sticks als zijn alias Frank Want.
Essentiele plaat dus.

avatar van orbit
4,5
Goed punt! Ik begrijp dat gemier over de 80s ook nooit.. ik hou juist van die producties, die koele klanken, dat verfrissende. Beter dan die onuitstaanbare kleffe hammondorgeltjes uit de 70s of dat amateuristische gedrum van veel 60s platen. Daarnaast vind ik Soul Mining een absoluut minimum aan typisch 80s geluid hebben, zover je daarvan kunt spreken. Vrij organisch en natuurlijk geluid.

avatar van mafketel
4,5
In al die 27 jaar dat ik deze plaat heb, heb ik me nog nooit een seconde aan de drums gestoord.

De produktie klinkt inderdaad 80's, wat is het probleem ?

Matt Johnson heeft zichzelf na dit album nooit meer overtroffen.

Zoals Grootfaas zegt : essentiële plaat.

Misterfool
de nostalgische productie van de jaren 60 of de wat bombastische productie van de jaren 70 doet mensen vaak meer dan de vaak wat mat geproduceerde albums van de jaren 80. Heeft vaak niks met het uitstekende songmatriaal te maken overigens.

avatar van Edwin
3,0
Ik ben het The The verhaal in 1989 binnengekomen met het album Mind Bomb en dat vind ik, vooral wat thematiek betreft, nog steeds een monumentaal werkstuk dat bij wijze van spreken mee de kist in mag. Ik schat een jaar of 4 geleden heb ik dan ook eindelijk 2 eerdere CD’s aangeschaft, waaronder deze. Ik dacht, wat kan er misgaan, want de waardering voor dit album is bijzonder hoog. Ik had beter moeten weten, want dit is dus typisch weer zo’n moeilijk album dat voor mij in de categorie valt waar ik geen chocola van kan maken. Neem nu het openingsnummer dat start met een meedogenloze beat. Dan begint Matt met zijn bijtende tekst, maar de beat dendert onverbiddelijk door. Ik ben niet vies van wat vette drums, maar hier klinkt het erg ongemakkelijk, veel te blokkerig. Dat gaat zo dan bijna 6 minuten lang door en tegen het einde worden er van lieverlee nog wat lawaaierige synth flarden ingemixt. Het spijt me, maar enige schoonheid kan ik niet ontdekken in de monotoon beukende kakofonie, waarin dit nummer verzandt. Het volgende nummer This Is The Day geeft gelukkig wat ruimte om bij te komen. Het klankbeeld is rustig en open en de accordeon zorgt voor een fraaie inkleuring. Maar om nou te zeggen, een onvergetelijk liedje dat zich als een evergreen in je onderbewustzijn nestelt… nee, dat doet het niet. Toch het op een na beste liedje van de CD. Als hij het refrein zingt gaat zijn stem even omhoog, voel je de energie en wint het nummer meteen aan zeggingskracht. Jammer dat het te weinig is. Het derde nummer The Sinking Feeling gaat voorbij zonder veel indruk te maken. Matt zingt weer een heel doorwrochte tekst, maar in muzikaal opzicht gebeurt er helemaal niets wat de oren doet spitsen. Het hangt als los zand aan elkaar. Vanaf 2:30 komt er dan een solerend orgeltje in en zo riedelt het weer spanningsloos naar zijn einde. Nergens een verrassende break of een instrumentale bridge om de boel eens open te gooien. Vervelend nummer. Dan komen we bij het absolute hoogtepunt van deze CD, Uncertain Smile. Ja, meneer Johnson, u kunt het dus wel. Dit is hoe een liedje moet klinken. De sprankelende gitaarmelodie die helder in het klankbeeld ligt, bas en drums die het liedje een subtiele drive meegeven en natuurlijk die hemelse piano van Jools Holland, alles is in balans en aanwijsbaar, perfect, een 5* song. Wat volgt is The Twilight Hour dat na zo’n hoogtepunt logischerwijs weer een stuk minder indruk maakt. De opbouw van dit nummer is niettemin interessant. Veel verstilde passages en vanaf 1:20 een intrigerend percussiemotiefje dat de weg wijst (of misschien zijn het wel toetsen), waarbij de echte drums af en toe invallen en hetzelfde motiefje volgen. Zonder meer goed bedacht. De zang blijft echter een zeer zwakke schakel. De manier van zingen van Matt Johnson mist directheid en urgentie, het is veel te dun en vlak om enig gevoel los te maken bij deze luisteraar. Het voorlaatste nummer Soul Mining heeft hier ook hevig onder te lijden. De eerste 3 minuten zijn zonder drums, Matt zegt zijn blokjes tekst op en dat is het dan wel, volkomen spanningsloos. Vanaf 3 minuten komen de drums er dan bij in een rustig ritme, Matt zingt nog een paar blokjes en zo kabbelt er weer onopvallend een nummer voorbij. Als het is afgelopen, vraag ik me af, wat ik nu net heb gehoord. Ik weet het niet meer. Het slotnummer Giant is mijn laatste beproeving. Het begint weer wat kaal met een simpele beat (boem boem tsjak, boem boem tsjak) en bijbehorende bass synth. Vanaf 0:50 komt Matt er weer in en na de eerste 2 blokjes tekst nemen de marimba’s het over op 1:35. Op zich een smaakvolle toevoeging aan het toch wat schrale kleurenpalet, maar het repeteert vervolgens wel onnodig door tot 5:00. Daarna nemen de oerwoud drums van Jim Thirlwell het over en zo meandert het nummer nietszeggend en met heel veel yeah, yeah, yeahs, naar zijn einde op 9 minuten. Veel te lang en een schrijnend gebrek aan variatie. Wat een afstotende manier van muziek maken.

Matt Johnson is een integere artiest en het hoesje put zich uit in superlatieven van toonaangevende muziekbladen, maar ik kan er, met uitzondering van Uncertain Smile, desondanks helemaal niets mee.

avatar van hpdewin
5,0
erg veel drums en soms wel heel kale stukken met zang. Ik snap je punt, je moet er inderdaad wel van houden. Ik zou This Is The Day toch nog een kans geven als ik je verhaal zo hoor. Verder ben ik het met je eens dat het album inderdaad soms wel kale stukken bevat waar je eigenlijk liever een piano of accordeon hoort. Maar persoonlijk kijk ik daardoor extra uit naar de hoogtepunten.

avatar van orbit
4,5
Bovendien is het niet zo aanwezige stemgeluid van Johnson juist uitstekend bij de lekker uitgesproken arrangementen zo nu en dan! Ik moet er niet aan denken een of andere kweler te horen bij deze uiterst mellow maar besliste plaat!

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
orbit schreef:
Goed punt! Ik begrijp dat gemier over de 80s ook nooit.. ik hou juist van die producties, die koele klanken, dat verfrissende.


Ik geloof dat we mekaar al eens eerder zijn tegengekomen in een dergelijke discussie, namelijk bij Pornography van The Cure . Ik blijf erbij dat voor mijn gevoel 'het geluid van de jaren '80' toch in mindere mate de tand des tijds overleeft dan 'het geluid van de jaren '60'. Maar goed, ook dat is weer een mening natuurlijk.

Afijn, je slaat hier de spijker op z'n kop: jij houdt van de typische jaren '80 klanken; ik een stuk minder. Echter vind ik dit wel een buitenklasser in de categorie 'typische jaren '80 platen'!

avatar van orbit
4,5
Hebben we ongetwijfeld wel eens over gehad ja
Er zijn inderdaad veel mensen die denken dat het jaren 80 geluid de tand des tijds niet heeft doorstaan en alles uit de 60s/70s wel.. als ik de enorme stroom aan 80s programma's op de radio en tv bekijk betwijfel ik dat.. ik denk eerder dat er een kamp bestaat wat unaniem de jaren 80 heeft afgewezen als decennium en een kamp wat er prima naar kan luisteren en terug verlangt naar dat geluid. Bovendien is het natuurlijk lastig "het geluid" te definiëren: je had hiphop, metal, indierock, ska, dub, electro, synthpop, acid, new wave, goth, industrial, pop, folk, ritual traditional, countryrock, enzovoort enzovoort. De jaren 80 was één van de meest veelzijdige decennia, met stijlen die dag en nacht van elkaar verschilden.

Ik houd met name van de no nonsense muziek van bands als The The, die de brug verstand-gevoel kort hielden en ongelooflijk catchy en melodieus konden klinken!

Misterfool
Wat ik vooral erg storend vind aan de jaren 80 is de typische ijskoude productie. Afstandelijk en klinisch. Veel jaren 70 bands wisten juist door de productie, een heerlijk warm geluid te creëren. Dat de jaren 80 het meest veelzijdige decennia is vind ik sowieso een wat zwak argument. Na mate de tijd vordert komen er meer muziekstromingen bij. Muziekstromingen verdwijnen niet. Elk later decenium is veelzijdiger dan het vorige decenium. Ten slotte hebben veel genre's die jij opnoemt hun oorsprong in de late jaren 70.

Ik denk dat,hoewel op zich de jaren 80 een prima decenium is, er veel mensen zijn die doen aan overschatting van de jaren 80. Dat terwijl het voorgaande decenium naar mijn idee zowel invloedrijker als populairder is dan de jaren 80.

avatar van orbit
4,5
Ik vind jouw argumentatie ook niet bepaald overtuigend, hoe kom je erbij dat de jaren 70 invloedrijker is?
Ik noem verder toch echt een aantal stromingen op die amper aanwezig waren in de jaren 70, dat ze hun oorsprong of invloeden kenden in de jaren ervoor lijkt me duidelijk.. een kwestie van evolutie.
Verder leek het me uit mijn post duidelijk dat ik niet opnieuw de 80s/70s discussie wilde gaan aanpakken, zeker niet bij dit prachtige album van The The Ik gaf slechts aan dat die productie volgens sommigen (jij en Maartennn dus) kil en gedateerd is en volgens sommigen juist een verademing. En getuige de vele speciale 80s programma's en specials denk ik eerder dat jullie aan onderschatting van de liefde voor of invloed van de jaren 80 doen.

Misterfool
Als we kijken waar veel new wave bands hun invloeden vandaan halen kom je consequent uit op jaren 70 bands als roxy music, kraftwerk en neu. Zeer invloedrijke bands als Queen,Pink Floyd en Genesis hadden hun hoogtepunt in de jaren 70. Een groot aantal van de meest invloedrijke folkalbums komen uit de jaren 70. Bijvoorbeeld Songs of love and hate en pink moon. De punkrevolutie(1977) zat met name in de jaren 70. En zo kan ik nog wel even doorgaan. (blues,soul,hardrock heb ik nog niet eens gehad)

Bovendien weten wij beiden wel dat het aanhalen van diverse televisieprogramma´s een non-argument van jewelste is. Dan kan ik net zo goed allerlei toplijsten als de top 2000 aanhalen.

ten slotte is ook de zogenaamde evolutie die je noemt een kenmerk van de muziekindustrie op zich, dat naarmate de tijd vordert nieuwe genre´s opkomen. Elk ouder decenia zal meer muziekstromingen kennen als het voorgaande. Je kunt niet de jaren 80 ophemelen door middel van de ´veelzijdigheid´ ten opzichte van de jaren 70. De jaren 80 is later en heeft dus meer voorwerk om een genre op te bouwen.

je kunt trouwens niet verwachten dat ik niet reageer, als jij doormiddel van enkele tv-programma´s de jaren 80, zoals wel vaker, een messiasstatus probeert op te dringen. Onnodig, vind ik!

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
orbit schreef:
Ik gaf slechts aan dat die productie volgens sommigen (jij en Maartennn dus) kil en gedateerd is en volgens sommigen juist een verademing.


Ehm orbit, zoiets heb ik niet beweerd bij dit album hoor

avatar van orbit
4,5
Misterfool schreef:
Als we kijken waar veel new wave bands hun invloeden vandaan halen kom je consequent uit op jaren 70 bands als roxy music, kraftwerk en neu. Zeer invloedrijke bands als Queen,Pink Floyd en Genesis hadden hun hoogtepunt in de jaren 70. Een groot aantal van de meest invloedrijke folkalbums komen uit de jaren 70. Bijvoorbeeld Songs of love and hate en pink moon. De punkrevolutie(1977) zat met name in de jaren 70. En zo kan ik nog wel even doorgaan. (blues,soul,hardrock heb ik nog niet eens gehad)

Bovendien weten wij beiden wel dat het aanhalen van diverse televisieprogramma´s een non-argument van jewelste is. Dan kan ik net zo goed allerlei toplijsten als de top 2000 aanhalen.

ten slotte is ook de zogenaamde evolutie die je noemt een kenmerk van de muziekindustrie op zich, dat naarmate de tijd vordert nieuwe genre´s opkomen. Elk ouder decenia zal meer muziekstromingen kennen als het voorgaande. Je kunt niet de jaren 80 ophemelen door middel van de ´veelzijdigheid´ ten opzichte van de jaren 70. De jaren 80 is later en heeft dus meer voorwerk om een genre op te bouwen.

je kunt trouwens niet verwachten dat ik niet reageer, als jij doormiddel van enkele tv-programma´s de jaren 80, zoals wel vaker, een messiasstatus probeert op te dringen. Onnodig, vind ik!


Je had het zelf over veel populairder zijn van jaren 70.. dat kan ik dus niet rijmen met de aandacht voor de jaren 80. Als jij een beter meetinstrument hebt, fine, be my guest..

Verder hadden invloedrijke bands als REM, U2, Talk Talk hun hoogtepunt in de jaren 80 en komen de invloedrijkste metalplaten en hiphop albums tevens uit dit decennium. Industrial idem dito en de dance heeft haar oorsprong duidelijk in de 80s, niet in de 70s.. zo kan ik ook nog wel even doorgaan. Jouw argumenten zijn net zo sterk/zwak als de mijne.. het gaat hier eerder om voorkeuren lijkt me, zoals wel vaker bij deze discussies

avatar van kaztor
4,0
Gister de lange versie van Uncertain Smile gehoord in de Top 4000-lijst van -slik- Radio 10 Gold (op het werk). Alsof je in een paradijselijke doolhof verdwaalt (ook gelijk een van de spaarzame hoogtepunten van de lijst). Het wordt tijd om eens iets in huis te halen. Waarschijnlijk deze vanwege die lange versie.

Lennonlover schreef:
Ik heb hier de 'reissue'-versie van. Enig verschil met de originele sound?

Hoe spreek je, by the way, "The The" uit?


deric raven schreef:
Zoals je zelf wilt; dudu, dada, lala, tralala; als je er maar gelukkig van wordt.


De do do do de da da da.

avatar van argus
3,5
Het lijkt wel of Matt Johnson met z'n beroerde zang zo'n beetje elk op zich goed nummer om zeep helpt. Halfje erbij kan nog wel, maar het is toch wel jammer.

avatar van kaztor
4,0
Als ik ergens op dit album toch wel totaal geen last van heb is het wel de zang, maar dat terzijde..

Ik vind het juist een enerverende luisterervaring: Een plaat die erg 80's klinkt, maar tegelijk tijdloos en zelfs vooruitstrevend genoemd kan worden. De plaat klinkt lekker helder. This Is The Day en Soul Mining herkende ik ook direct en dat komt door de KinK ClassX-stream (voor iedereen aan te bevelen! ). De overige nummers klinken ook erg sfeervol. Vooral GIANT reken ik nu al als favoriet met die heerlijke synth-groove.

Met kerst van mijn lieve schat gekregen, bless her!!!!

Misterfool
Hoorde ik nou een kwartje vallen . Toch een heel mooie cd dit. Langgerekte synthwave met getergde zanger: heerlijk

avatar van Ataloona
4,0
Zou je dan je stukje over new wave willen herschrijven nu je eindelijk tot inzien bent gekomen dat new wave mooier is dan progrock?

Misterfool
Helaas Ataloona, helaas: prog vind ik nog steeds totaal geniaal . Al is goede wave nooit weg natuurlijk,

avatar van Ataloona
4,0
Ach ja, het viel te proberen

5,0
dj@
Deze elpee kocht ik al in 1983. Het is een prachtig album, omdat de nummers iedere keer weer een mystieke sfeer weten op te roepen. Wat was dit nu: pop, new wave, synthi? Ik weet het niet, maar Matt Johnson cs hebben destijds een puik debuut afgeleverd. Het is één van de vijf elpees die ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland!

avatar van laxus11
4,0
wat een prachtige plaat is uncertain smile toch

avatar van Jan Wessels
4,0
Na bijna vijf jaar toch weer eens even een berichtje over deze plaat, ben 'm namelijk net weer eens aan het draaien. En de laatste luisterbeurt was al weer lang geleden. De laatste tijd draai ik weer veel muziek uit de jaren '80 en het valt me juist nu weer op dat dit album juist niet gedateerd klinkt. Wel kaal maar zeker niet kil. Matt Johnson's stem is scherp maar heeft ook warmte. En de teksten zijn toch wel diepgravender dan van menig tijdgenoot. Mm, dit album toch maar eens vaker draaien

Dit was trouwens een van de eerste cd's die ik ooit kocht (tijdens een bezoekje aan A'dam, bij Boudisque) ergens eind 1986 ofzo. De cd kostte toen 40 gulden. Daar hebben de platenmaatschappijen een tijdje goud geld mee gewonnen

avatar van Ernie Ball
4,0
Boudisque Helaas... RIP.....

Gast
geplaatst: vandaag om 06:06 uur

geplaatst: vandaag om 06:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.