Ik ben het The The verhaal in 1989 binnengekomen met het album Mind Bomb en dat vind ik, vooral wat thematiek betreft, nog steeds een monumentaal werkstuk dat bij wijze van spreken mee de kist in mag. Ik schat een jaar of 4 geleden heb ik dan ook eindelijk 2 eerdere CD’s aangeschaft, waaronder deze. Ik dacht, wat kan er misgaan, want de waardering voor dit album is bijzonder hoog. Ik had beter moeten weten, want dit is dus typisch weer zo’n moeilijk album dat voor mij in de categorie valt waar ik geen chocola van kan maken. Neem nu het openingsnummer dat start met een meedogenloze beat. Dan begint Matt met zijn bijtende tekst, maar de beat dendert onverbiddelijk door. Ik ben niet vies van wat vette drums, maar hier klinkt het erg ongemakkelijk, veel te blokkerig. Dat gaat zo dan bijna 6 minuten lang door en tegen het einde worden er van lieverlee nog wat lawaaierige synth flarden ingemixt. Het spijt me, maar enige schoonheid kan ik niet ontdekken in de monotoon beukende kakofonie, waarin dit nummer verzandt. Het volgende nummer This Is The Day geeft gelukkig wat ruimte om bij te komen. Het klankbeeld is rustig en open en de accordeon zorgt voor een fraaie inkleuring. Maar om nou te zeggen, een onvergetelijk liedje dat zich als een evergreen in je onderbewustzijn nestelt… nee, dat doet het niet. Toch het op een na beste liedje van de CD. Als hij het refrein zingt gaat zijn stem even omhoog, voel je de energie en wint het nummer meteen aan zeggingskracht. Jammer dat het te weinig is. Het derde nummer The Sinking Feeling gaat voorbij zonder veel indruk te maken. Matt zingt weer een heel doorwrochte tekst, maar in muzikaal opzicht gebeurt er helemaal niets wat de oren doet spitsen. Het hangt als los zand aan elkaar. Vanaf 2:30 komt er dan een solerend orgeltje in en zo riedelt het weer spanningsloos naar zijn einde. Nergens een verrassende break of een instrumentale bridge om de boel eens open te gooien. Vervelend nummer. Dan komen we bij het absolute hoogtepunt van deze CD, Uncertain Smile. Ja, meneer Johnson, u kunt het dus wel. Dit is hoe een liedje moet klinken. De sprankelende gitaarmelodie die helder in het klankbeeld ligt, bas en drums die het liedje een subtiele drive meegeven en natuurlijk die hemelse piano van Jools Holland, alles is in balans en aanwijsbaar, perfect, een 5* song. Wat volgt is The Twilight Hour dat na zo’n hoogtepunt logischerwijs weer een stuk minder indruk maakt. De opbouw van dit nummer is niettemin interessant. Veel verstilde passages en vanaf 1:20 een intrigerend percussiemotiefje dat de weg wijst (of misschien zijn het wel toetsen), waarbij de echte drums af en toe invallen en hetzelfde motiefje volgen. Zonder meer goed bedacht. De zang blijft echter een zeer zwakke schakel. De manier van zingen van Matt Johnson mist directheid en urgentie, het is veel te dun en vlak om enig gevoel los te maken bij deze luisteraar. Het voorlaatste nummer Soul Mining heeft hier ook hevig onder te lijden. De eerste 3 minuten zijn zonder drums, Matt zegt zijn blokjes tekst op en dat is het dan wel, volkomen spanningsloos. Vanaf 3 minuten komen de drums er dan bij in een rustig ritme, Matt zingt nog een paar blokjes en zo kabbelt er weer onopvallend een nummer voorbij. Als het is afgelopen, vraag ik me af, wat ik nu net heb gehoord. Ik weet het niet meer. Het slotnummer Giant is mijn laatste beproeving. Het begint weer wat kaal met een simpele beat (boem boem tsjak, boem boem tsjak) en bijbehorende bass synth. Vanaf 0:50 komt Matt er weer in en na de eerste 2 blokjes tekst nemen de marimba’s het over op 1:35. Op zich een smaakvolle toevoeging aan het toch wat schrale kleurenpalet, maar het repeteert vervolgens wel onnodig door tot 5:00. Daarna nemen de oerwoud drums van Jim Thirlwell het over en zo meandert het nummer nietszeggend en met heel veel yeah, yeah, yeahs, naar zijn einde op 9 minuten. Veel te lang en een schrijnend gebrek aan variatie. Wat een afstotende manier van muziek maken.
Matt Johnson is een integere artiest en het hoesje put zich uit in superlatieven van toonaangevende muziekbladen, maar ik kan er, met uitzondering van Uncertain Smile, desondanks helemaal niets mee.