menu

Miles Davis - Birth of the Cool (1957)

mijn stem
3,81 (208)
208 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Capitol

  1. Move (2:35)
  2. Jeru (3:10)
  3. Moon Dreams (3:21)
  4. Venus de Milo (3:14)
  5. Budo (2:34)
  6. Deception (2:50)
  7. Godchild (3:12)
  8. Boplicity (3:02)
  9. Rocker (3:07)
  10. Israel (2:19)
  11. Rouge (3:17)
  12. Darn That Dream * (3:26)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 32:41 (36:07)
zoeken in:
avatar van Nr.4
4,5
welke lijst is dat Vinokourov?

avatar van Mjuman
Vinokourov schreef:
Miles Davis kende ik van naam en na wat me ingelezen te hebben blijkt het een nogal invloedrijk figuur in de muziekgeschiedenis te zijn. Ik hoor het niet direct van dit compilatie-album af om eerlijk te zijn!


1001 Albums You Must Hear Before You Die - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Dit is niet een compilatie-album in de klassieke zin van het woord. De oorspronkelijke Birth of the Cool - zonder de bonustracks - bevatte opnames uit 1949/1950 die de platenmaatschappij te goed vond om die ongebruikt op de plaat te laten liggen - in 57 werd het albumdus gereleast.

Wetend dat de opnames uit 1949 waren, moet je beseffen dat veel jazz uit die tijd veel braver was en in die zin waren de opnames veel gedurfder en frisser - die vocale track sluit meer aan bij het repertoire uit die tijd. Tussen dit album en Kind of Blue zitten niet de ogenschijnlijke 2 jaren, maar de facto wel 10.

Soledad
Vinokourov schreef:

Miles Davis kende ik van naam en na wat me ingelezen te hebben blijkt het een nogal invloedrijk figuur in de muziekgeschiedenis te zijn. Ik hoor het niet direct van dit compilatie-album af om eerlijk te zijn.

Oke maar kom op, wat is je referentiekader? 5 andere jazzalbums? Dit was een reactie op de bebop (waar Miles ook in actief was). Totaal ander geluid, compositioneel totaal anders en bijna het begin van een volledig nieuwe stroming: de hierop spelende Gerry Mulligan en Lee Konitz gingen de cool jazz verder uitbouwen. Ofwel erg revolutionair en invloedrijk ik in deze tijd. Inmiddels is er een hoop meer gebeurd maar dat is nogal logisch met zestig jaar oude muziek.


avatar van Arrie
Soledad schreef:
(quote)

Oke maar kom op, wat is je referentiekader? 5 andere jazzalbums? Dit was een reactie op de bebop (waar Miles ook in actief was). Totaal ander geluid, compositioneel totaal anders en bijna het begin van een volledig nieuwe stroming: de hierop spelende Gerry Mulligan en Lee Konitz gingen de cool jazz verder uitbouwen. Ofwel erg revolutionair en invloedrijk ik in deze tijd. Inmiddels is er een hoop meer gebeurd maar dat is nogal logisch met zestig jaar oude muziek.

Ja, ik ben zo'n vijf jaar geleden ook begonnen met op dezelfde manier als Vino die lijst doorlopen. Dat werkt echter niet, gebrek aan referentiekader inderdaad, en al die oude jaren '50-dingen krijg je dan achter elkaar, wat voor mij zeker op die leeftijd (ik was 16) vrij heftig is. Maar sowieso zie ik dat Vino er erg snel doorheen gaat (het is geen wielrennen ). Eigenlijk begin ik die albums de laatste jaren pas weer een beetje te ontdekken. Dat boek op een dergelijke manier doorwerken vind ik niet de manier. Heb je het boek trouwens wel Vino? Staat interessante achtergrondinformatie bij en dergelijke.

avatar van Vinokourov
3,5
Soledad schreef:
(quote)

Oke maar kom op, wat is je referentiekader? 5 andere jazzalbums? Dit was een reactie op de bebop (waar Miles ook in actief was). Totaal ander geluid, compositioneel totaal anders en bijna het begin van een volledig nieuwe stroming: de hierop spelende Gerry Mulligan en Lee Konitz gingen de cool jazz verder uitbouwen. Ofwel erg revolutionair en invloedrijk ik in deze tijd. Inmiddels is er een hoop meer gebeurd maar dat is nogal logisch met zestig jaar oude muziek.

Hmm, interessante info, die ik uiteraard mis, als je niet zo veel jazz gehoord hebt. Wellicht dat ik dit later meer kan waarderen en in en kader kan plaatsen. Vooralsnog vond ik dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Thelonious Monk er niet uitspringen. Eerder gewoon prettig en okee.

avatar van Vinokourov
3,5
Arrie schreef:
(quote)

Ja, ik ben zo'n vijf jaar geleden ook begonnen met op dezelfde manier als Vino die lijst doorlopen. Dat werkt echter niet, gebrek aan referentiekader inderdaad, en al die oude jaren '50-dingen krijg je dan achter elkaar, wat voor mij zeker op die leeftijd (ik was 16) vrij heftig is. Maar sowieso zie ik dat Vino er erg snel doorheen gaat (het is geen wielrennen ). Eigenlijk begin ik die albums de laatste jaren pas weer een beetje te ontdekken. Dat boek op een dergelijke manier doorwerken vind ik niet de manier. Heb je het boek trouwens wel Vino? Staat interessante achtergrondinformatie bij en dergelijke.

16 is wel erg jong, dat zou ik met al die jaren 50-muziek toentertijd ook niet trekken . Hoewel vooralsnog er nog gelukkig genoeg variatie qua muziek is en ik me niet verveel. Het boek wil ik nog wel bestellen overigens. Op het internet stikt het trouwens van blogs waarbij die 1001 albums worden beluisterd en becommentarieerd. Ook is er een 1001 films-lijst, vol met goede titels.

avatar van Mjuman
Lijsten afwerken illustreert wel heel fijntjes hoe obsessief sommige mensen met muziek omgaan; lijst afgaan, beluisteren, waarderen en wissen. Ta panta rhei, kai ouden menei.

De enige constante is verandering en zelfs dat nog niet eens - hoe kan iets dan aan je blijven hangen?

Jazz: 100 Essential CDs - The Rough Guide is een heel aardige intro. 1001 albums is een heel aardige claim op je luisteruren.

Waarom zo dwangmatig te werk gaan? Soms loont het veel meer de moeite de tijd te nemen en één draad of draadje helemaal te volgen: Miles Davis (vanaf bijv. Charlie Parker a.k.a Bird) is een heel aardige. Voor rock/pop volg bijv eens het draadje Roxy Music (incl Eno), en Japan (incl. David Sylvian, Dalis Car, Mick Karn en Porucpine Tree).

avatar van Cabeza Borradora
4,0
Mjuman schreef:

[...]Waarom zo dwangmatig te werk gaan? Soms loont het veel meer de moeite de tijd te nemen en één draad of draadje helemaal te volgen [..]


Iets waar je zelf vrijwillig voor kiest zou ik niet dwangmatig noemen, maar soit...
Verder vind ik zo´n lijst afgaan juist een leuke manier om nieuwe "draden" te vinden. Zo ben ik me nu, dankzij die beruchte lijst (nu via dit topic) aan het verdiepen in het leven en werk van Louis "Sabu" Martinez, wat me dan weer brengt tot nog meer ontdekkingen en wetenswaardigheden uit de latin-jazz, en zelfs zweedse jazz scene.

Ik vind het meer dwangmatig jezelf te gaan forceren in een bepaalde artiest of periode om het allemaal te kunnen "plaatsen", maar waar je eigenlijk geen voeling mee hebt. Als Vinokourov Birth of the Cool niet zo intressant vind in vergelijking met bv. een Thelonious Monk, is daar toch niks mis mee. Misschien gaat hij wel meer van Thelonious Monk beluisteren, en wie weet, uiteindelijk toch weer hier belanden. Er zijn veel wegen naar Rome. Zo´n lijstje als "roadbook" gebruiken voor je reis vind ik alvast een uitstekend uitgangspunt.

avatar van Mjuman
Wat is het toch dat ook op dit topic Muziek >> Toplijsten en favorieten >> 1001 albums die je moet horen voor je sterft! berichten van mij uit hun context worden gelicht en zonder enige relativering/weging worden verabsoluteerd?

Sinds wanneer is het verboten om je eigen mening klip en klaar alhier weer te geven? Laat ik daarom de handschoen opnemen en trachten inzichtelijk te maken wat ik bedoelde.

Op de eerste plaats zet de titel 1001 albums die je moet horen voor je sterft ook in de Engelse vorm al aan tot een zekere vorm van obsessief gedrag - het dwangmatige moeten, weet u wel? Of is dat dan weer humor waar ik geen kaas van heb gegeten - misschien is dat dan wederzijds?

Nou is het mij om het even op welke wijze iemand een album leert kennen; dat kan idd heel goed via een lijstje zijn. Wat mij treft is de nauwelijks verholen onaantastbaarheid van lijsten en statistieken op MuMe, getuige ook het grote aantal topics daarover.

Er zijn users die uiterst ijverig complete lijsten afwerken, albums beluisteren (veelal in digitale vorm) en becijferen, als een echte veelvraat - muziek krijgt amper de tijd om 'in te klinken, te bezinken. Ik herken dat gedrag in mijn omgeving van mensen die niet rusten voor het complete werk van een bepaald auteur is afgewerkt - en dan?

Het gaat mijj om de status (van onaantastbaarheid die hier veelal aan statistieken en lijsten wordt toegekend: wat is er verkeerd met zelf leren ontdekken en vinden. Ik vind het leuk om mijn eigen roadmap te maken, incl evt verdwalen (serendipity kan immers heel leuk zijn, al vergt het veel tijd).

Volgens de structuralisten (o.a. Culler) kunnen menselijke denkstijlen de vorm aannemen van associatie, metaforie (een sfeerbepalende inkadering sfeer, zoals 'gothic') en metonymie (we breiden onze interesse uit door naar aanpalende werken te gaan kijken of juist dieper in te zoomen op een bepaald artiest etc).

IK vind het ZELF niet zo leuk om aan de hand van een lijst een aantal albums af te werken met alle bijbehorende MuMeteriaanse verschijnselen - beluisteren, becommentariëren en becijferen. Het staat een ander vrij anders daarover te denken. Ik probeer alleen aan te moedigen vooral eerst zelf op ontdekking/verkenning te gaan en niet meteen het op te geven na een eerste beluistering - weet ik ook uit eigen ervaring

Cabeza Borradora schreef:
Ik vind het meer dwangmatig jezelf te gaan forceren in een bepaalde artiest of periode om het allemaal te kunnen "plaatsen", maar waar je eigenlijk geen voeling mee hebt.
.

Dit lijkt me een kwestie van hineininterpretieren. Dat heb ik nergens beweerd. En voor alle duidelijkheid: Op MusicMeter wordt een enorme waarde gehecht aan cijfers, maar alle evaluaties die worden getrokken zijn imo uitermate relatief. Al beroept men zich veelal op expertise en kundigheid wijkt over de hele linie het MuMe-beeld nauwelijks af van dat van het zo gehekelde OOR,

Tuurlijk is het leuk om over de verdiensten van een bepaald album te filosoferen en dat album kan idd best wel op een lijst staan. De een haalt zijn info uit een reisgids, de ander verkent en/of vraagt een local; zoals gezegd zijn er meerdere menselijke denkstijlen.

A propos roadbook: the road goes on forever, I got one more silver dollar, but I ain't gonna let them catch me, I ain't gonna let them catch the midnight rider.

Dit album stamt in hoofdlijnen al uit 1949 (qua opnamesessies) - zet het in de tijd van toen en eenieder snapt het woord 'cool': het week écht af van het veeal brave gedoe toen - de enkele vocale track neem ik wel voor lief.

avatar van Kronos
4,5
Een hele woordenbrij, maar je schreef toch echt gewoon dat lijsten afwerken wel heel fijntjes illustreert hoe obsessief sommige mensen met muziek omgaan.

En dat is bullshit natuurlijk.

Maar als jij de titel 1001 albums die je moet horen voor je sterft ook in de Engelse vorm al aanzettend tot een zekere vorm van obsessief gedrag vindt, illustreert dat misschien wel heel fijntjes hoe obsessief jij met taal omgaat.

avatar van Mjuman
Kronos schreef:
Een hele woordenbrij, maar je schreef toch echt gewoon dat lijsten afwerken wel heel fijntjes illustreert hoe obsessief sommige mensen met muziek omgaan.

En dat is bullshit natuurlijk.

Maar als jij de titel 1001 albums die je moet horen voor je sterft ook in de Engelse vorm al aanzettend tot een zekere vorm van obsessief gedrag vindt, illustreert dat misschien wel heel fijntjes hoe obsessief jij met taal omgaat.


Wat had jij voor tekstverklaren en begrijpend lezen op school?
Over "obsessief" gesproken; jij geeft écht inhoud aan dat begrip: ik ken geen andere user hier die een dergelijke miereneukerij of haarkloverij toepast op mijn teksten zoals jij. Geen idee wat je drijft, ik ervaar ik het als trollerig, doordat je niet alleen niet het fatsoen opbrengt om te reageren op pm's, maar bovendien het stelselmatig vertikt om in te gaan op inhoud.

avatar van Kronos
4,5
Mjuman schreef:
Wat had jij voor tekstverklaren en begrijpend lezen op school?

In alle eerlijkheid: 10/10

avatar van musician
Het is natuurlijk meer en meer een tijdsverschijnsel geworden, lijstjes afwerken en hoppen van de ene artiest naar de andere, van de ene stijl naar de andere.

Aan de ene kant werkt het voor jezelf als filter: naast wat je al hebt aan artiesten/stromingen doe je nieuwe ideeën op voor andere.

Dat kan goed uitpakken in een muzikale zoektocht naar veel van alles wat ooit is uitgebracht, maar het staat natuurlijk helemaal haaks op het "spelenderwijs" ontdekken (en geënthousiasmeerd raken in) bands/artiesten/stromingen die meer op "natuurlijke" wijze tot je zijn gekomen (op allerlei wijze).

Dat laatste doet je automatisch eerder aan muziek hechten (wat voor het gevoel richting bands erg belangrijk is) maar het is ook helaas niet zo'n kind meer van deze tijd.
De lijsten van weleer, en ook bijvoorbeeld zo'n opsomming als 1001 albums die je moet hebben gehoord voor je sterft worden gebruikt als instrument om kennis te maken met muziek uit het verleden.

In die laatste categorie "muziekconsumptie" onstaat er naar mijn idee weinig tot geen hechting met de muziek, een uitzondering daargelaten.
Ik kan mij alleen niet voorstellen dat er veel betere wegen zijn om "oudere" muziek aan een nieuwe generatie voor te stellen. Al was het alleen al, omdat niet alleen de muzikanten van weleer steeds minder in de belangstelling staan of zelfs al in ruime mate zijn overleden. Het ontbreekt hier inmiddels bij de jonge generatie aan mond op mond reclame.

Tenzij er sprake is van nieuwe bands en trends. Dan is de "hechting" wel weer opnieuw mogelijk maar dan alleen voor de nieuwe(re) generatie artiesten.

Het is haast een Gordiaanse knoop: je hoopt vurig dat mensen zich willen hechten aan bepaalde muziek vanwege de geweldige ervaring die dat met zich meebrengt. Aan de andere kant blijft er (natuurlijk) ook de interesse bestaan voor muziek uit het verleden.

Als je (mjuman dus) een idee hebt hoe je muziek uit het verleden dusdanig kunt laten herleven zodat mensen niet afhankelijk zijn van lijstjes en overzichten, hoor ik dat graag.

Om bij de jazz te blijven: ongetwijfeld zijn er veel meer jazz artiesten (geweest) dan Miles Davis. Hij was zonder discussie een grootheid (ik ben alleen geen jazz kenner). Maar als het over jazz gaat komt altijd zijn naam direct bovendrijven, ten koste uiteraard van al die andere jazz musici.
Dat vind ik dan weer een groot nadeel van "1001" lijstjes.

Er lijkt mij niets enger, dan dat in een (nabije) toekomst mensen alleen nog maar een "1001" lijstje uit hun hoofd kennen.

Soledad
Mjuman schreef:


Dit album stamt in hoofdlijnen al uit 1949 (qua opnamesessies) - zet het in de tijd van toen en eenieder snapt het woord 'cool': het week écht af van het veeal brave gedoe toen - de enkele vocale track neem ik wel voor lief.

Ik vind het juist wel weer braaf als je het neerlegt naast de bebop uit die tijd.

avatar van Edwynn
Wat een rare dingen lees ik hier.

'Lijstjes zijn eng' Hoezo dan? Hoe moet je spelenderwijs muziek leren kennen zonder dat je weet waar je naar moet luisteren? En wat is het verschil tussen een opsomming van muzikale tips van je beste muziekluistervrinden en een boek (van heel ouderwetsch papier nota bene!) waar die tips in staan?
Niet iedereen heeft de mazzel de juiste kroegen in te struikelen en direct verknocht te raken aan de muziek die daar gedraaid wordt. En dan moet je nog aan de platendraaier van dienst vragen wat hij draait. Krijg je weer zo'n dwangmatig lijstje in je handen gedrukt.

De wereld is kapot aan het gaan. Maar who cares als dat leidt tot de Birth Of The Cool?

avatar van Mjuman
Lijstjes zijn NIET eng, de manier waarop ze gehanteerd worden is dat regelmatig wel. Een voorbeeld: mensen die zich via MuMe aan een nieuw album wagen gaan in de regel voor het meeste en het hoogst becijferde album; 100.000 lemmings can't be wrong?

Al hebben lijstjes iets heel menselijks en iets vermakelijks in zich - het eerste lijstje in Higfh Fidelity, hét ultieme boek over mannen en lijstjes, duikt op in de eerste alinea van de allereerste pagina - het is het de manier waarop mensen met lijstjes omgaan - en dan noem ik meteen maar de ultieme lijst, de Tien geboden - die bepalend is.

Een titel als 1001 albums die je moet horen voor je sterft of 1001 Albums You Must Hear Before You Die heeft de implicatie/connotatie in zich dat als je het niet doet, je eigenlijk gek bent. Net als moeten betekent must nl dat het gewoon je plicht is (dwang), should zou nl betekenen dat het ahw een morele plicht naar jezelf is.

Nogmaals: mij maakt het niet uit hoe iemand muziek leert kennen; mijn achtergrond: ik leerde Davis, Bird, Goodman, Satchmo en Glenn Miller deels kennen via m'n vader, met een herwaardeing een paar jaar later in m'n studietijd, door Bitches Brew. Voor mij is muziek luisteren en bespreken altijd een integraal onderdeel geweest van een socialisatieproces; mede dankzij punk en ska kon ik me destijds prima op mijn gemak voelen onder Bunniksiders.

Ik vind Birth of The Cool wel een landmark; Davis wilde wat anders dan big band en de bop (die hij nota bene bij Bird had leren kennen).

Lijstjes - sta mij m'n reserves toe en als je die hanteert prima; reserveer dan wel meteen in Outlook dit weekend 2 uur voor seks met je vriendin/vriend, want ook die verdient een plaats in je persoonlijke toptien

avatar van Kronos
4,5
Mjuman schreef:
Een titel als 1001 albums die je moet horen voor je sterft of 1001 Albums You Must Hear Before You Die heeft de implicatie/connotatie in zich dat als je het niet doet, je eigenlijk gek bent. Net als moeten betekent must nl dat het gewoon je plicht is (dwang), should zou nl betekenen dat het ahw een morele plicht naar jezelf is.

Nee, de titel impliceert op geen enkele manier dat je eigenlijk gek bent als je het niet doet. En het woordje moeten in deze context heeft niks met plicht en dwang te maken. Het gaat hier gewoon om ludiek taalgebruik bij wijze van aanbevelen.

Ik zal aan jou maar niet vragen wat jij voor tekstverklaren en begrijpend lezen op school had.

avatar van Mjuman
Waarmee je exact datgene bevestigt wat ik schreef om 15:07, ouwe trollebol. Zoek een vrouw, of koop een huisdier.

avatar van Kronos
4,5
Misschien je eigen advies opvolgen. Hoef je mij niet meer te stalken met onfatsoenlijke pm's.

avatar van Edwynn
Mjuman schreef:

Lijstjes - sta mij m'n reserves toe en als je die hanteert prima; reserveer dan wel meteen in Outlook dit weekend 2 uur voor seks met je vriendin/vriend, want ook die verdient een plaats in je persoonlijke toptien


Zo dwangmatig is het allemaal niet hoor. Zie het gewoon als een stapeltje tips die als vertrekpunt kunnen dienen. Niet alles zal iedereen aanspreken. Ach, ik hoef niemand hier uit te leggen hoe muziekbeleven werkt. Dat is voor een ieder persoonlijk.

Mijn reactie was meer gericht op Musicians met nostalgie doordrenkte betoog waarin een uiterst speculatieve aanname wordt gemaakt dat 1001-achtige albumlijstjes leiden tot onthechting van muziek.

avatar van musician
Volgens mij wijs ik alleen op het dilemma van twee werelden, over begrijpend lezen gesproken.

Desgevraagd ben ik inderdaad wel bang dat, met het als uitgangspunt nemen van de 1001 album (en daaraan verwante) boeken in de (nabije) toekomst, het verleden gaat worden beschouwd als iets dat bestaat uit een (nota bene door iemand anders ooit verzonnen) lijstje met 1001 albums.

En uitzonderingen bevestigen dan uiteraard de regel en wie de schoen past trekke hem aan.

Maar de titel van dit soort boeken is buitengewoon suggestief en haast aanmatigend.
Ik ben, zoals bekend, ook geen tegenstander van het werken met lijstjes (zie het 1969 en 1982 topic). Maar dan ga ik (en uiteraard anderen) wel voor alles wat er ooit (in die tijd) is uitgebracht en dan wordt er natuurlijk niet gewerkt met een boek dat 100 jaar muziekgeschiedenis terug brengt naar 1001 albums (en dan ook nog eens suggereren dat dit de belangrijkste albums zijn).

Mijn keuze is dan ook het links laten liggen van opgelegde mooivinderij: door uitvoerige verdieping en eigen onderzoek kun je veel beter zelf bepalen wat je goed vindt/vond (in een bepaalde periode) en wat niet. En juist dan ontdek je aardige dingen. Veel leuker om te doen en raad eens: het kan ook gewoon in een topic!

avatar van Kronos
4,5
musician schreef:
Maar dan ga ik (en uiteraard anderen) wel voor alles wat er ooit (in die tijd) is uitgebracht en dan wordt er natuurlijk niet gewerkt met een boek dat 100 jaar muziekgeschiedenis terug brengt naar 1001 albums (en dan ook nog eens suggereren dat dit de belangrijkste albums zijn)

Niet overdrijven, het boek beslaat een tijdspanne van slechts 55 jaar.

Grappig trouwens dat uitgerekend jij dit schrijft want ik zie jou enkel op artiesten stemmen die algemene bekendheid genieten dankzij allerlei toplijstjes.

'Alles wat er ooit (in die tijd) is uitgebracht' is trouwens veel meer dan ooit in tipparadetopperdepoplijstjes is verschenen hoor.

avatar van musician
Ja, dat klopt. Er wordt door de diverse leden ook nog heel wat extra muziek aangedragen dat niet in lijstjes heeft gestaan, zoals je kunt lezen. Dat maakt die topics extra leuk en uitgebreider dan het Top 40/Tipparade gedeelte. De insteek om zo uitgebreid mogelijk te kunnen zijn is in ieder geval aanwezig.

avatar van herman
3,0
Inderdaad, in die topics komt alles langs dat uitgekomen èn vindbaar is. Charts doen daar echt niet meer ter zake. Het leuke daarvan is dat je muziek ontdekt die door andere media, hitlijsten, boeken, etc. compleet genegeerd wordt.

Verder snap ik de angst voor doorgeslagen canonisering wel. Je bakent iets af en dat daarbuiten lijkt eigenlijk niet meer relevant (zie bv. ook het canon van de Nederlandse geschiedenis). Maar ik mag hopen dat we op een muziekforum als dit dat boek meer als een manier van instappen dan als de ultieme bloemlezing van x jaar popmuziek zien.

Sowieso slaan de recentste keuzes in dat boek vaak nergens op, wat mij betreft.

Ziegler
Mjuman schreef:
Lijstjes zijn NIET eng, de manier waarop ze gehanteerd worden is dat regelmatig wel. Een voorbeeld: mensen die zich via MuMe aan een nieuw album wagen gaan in de regel voor het meeste en het hoogst becijferde album; 100.000 lemmings can't be wrong?


"In de regel . . . ."?
Is dat zo? En hoe weet jij dat eigenlijk? Ik maak hier eigenlijk vrij weinig mee dat mensen klakkeloos voor de hoogste score gaan.
Overigens zouden ze dat wel moeten doen. Om te beginnen is dat de aard van deze site. Waarom zou je cijfers geven? Ben je bang dat je je eigen smaak vergeet Mjuman?
Daarnaast is het bewezen dat een grote groep gelijk heeft. Hoe groter de groep hoe 'gelijker' ze hebben.
Dat jij niet weet waarom Lemmingen zich in het ravijn storten, maakt het nog niet dom.

avatar van Kronos
4,5
herman schreef:
Verder snap ik de angst voor doorgeslagen canonisering wel. Je bakent iets af en dat daarbuiten lijkt eigenlijk niet meer relevant (zie bv. ook het canon van de Nederlandse geschiedenis).

Ik snap de angst eigenlijk niet. Waarom zou je er iets mee afbakenen? Als je in dit lijstje dingen ontdekt die je nog niet kende verruim je alleen maar je muzikale horizon.

herman schreef:
Maar ik mag hopen dat we op een muziekforum als dit dat boek meer als een manier van instappen dan als de ultieme bloemlezing van x jaar popmuziek zien.

Ik denk dat er hier op deze site weinig of geen mensen zijn die uit deze lijst geen goede tip meer kunnen opdoen omdat ze alles ervan al zouden kennen.

Wat mijzelf betreft, om in te stappen heb ik dit niet meer echt nodig. Voor mij is het boek niet dé ultieme bloemlezing, maar wel één boeiende bloemlezing. Het eerste wat je in het boek leest is trouwens de bekentenis dat het een erg subjectief lijstje is.

Mijn ervaring is niet dat lijstjes als deze afbakenen. Integendeel. Door je er in te verdiepen maak je vanzelf ook weer kennis met artiesten/albums die er niet in opgenomen zijn. Zo viel bij de beschrijving van ook dit album alweer de naam Dizzy Gillespie. Al veel van gehoord maar geen muziek van in huis. Ook maar eens opzoeken dus. En zo ontstaat een eindeloze kettingreactie.

De regel is volgens mij dat het niet uitmaakt waar en hoe je muziektips opdoet, maar dat meer tips altijd leidt tot nóg meer tips.

avatar van Kronos
4,5
Mijn 'mening' bij dit album, uit het vermelde topic:

Birth of the Cool is een welkome aanvulling op mijn beperkte Miles Davis collectie. Compacte sfeervolle nummers, hoewel het sterker had gekund wat sfeer betreft als de composities langer waren geweest. Sommige nummers lijken wat bruusk te eindigen, als ware het slechts inleidingen tot veel langere jams. Maar langs de andere kant gaat het album op deze manier ook nergens vervelen.
De 'simpele' harmonie in Boplicity is als statement misschien wel het duidelijkst. Maar ook in de gelaagde opbouw van het ontroerende, naar het einde toe dreigende, Moon Dream is weinig of geen ruimte voor wilde improvisaties.
Het heerlijke Rocker kende ik al van een verzamelaar. Overbodig vind ik wel het later toegevoegde Dar'n That Dream. Geen slecht nummer, maar een instrumentaal album afsluiten met een gezongen nummer werkt in mijn oren niet zo goed.

avatar van chevy93
musician schreef:
Maar dan ga ik (en uiteraard anderen) wel voor alles wat er ooit (in die tijd) is uitgebracht en dan wordt er natuurlijk niet gewerkt met een boek dat 100 jaar muziekgeschiedenis terug brengt naar 1001 albums
De veelvraat, die muziekliefhebbers tegenwoordig zijn (mede ingegeven door de mogelijkheden tegenwoordig), laat dat toch niet toe. Je kan niet alles ontdekken. Vandaar dat het, zeker als je jong bent, handig is om een leidraad te hebben. Niemand gebruikt het boek als Bijbel. Je laten vertellen wat er wel/niet goed is, is het beste wat je als muziekliefhebber kan overkomen. Is dat niet de reden dat we hier op MusicMeter zitten? En via-via kom je weer op andere paden.

(en dan ook nog eens suggereren dat dit de belangrijkste albums zijn).
Een titel als Deze 1001 albums zijn wel leuk, probeer ze eens! is natuurlijk nauwelijks aantrekkelijk.

avatar van Kronos
4,5
Kent musician Birth of the Cool eigenlijk?
Waarschijnlijk niet, want geen stem uitgebracht.
Misschien is hier toch een goed begin met deze lijst gemaakt.
Nu heeft musician enkel gestemd op Kind of Blue.
Ongetwijfeld opgepikt omdat deze hier en elders het hoogst in de lijst staat.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:54 uur

geplaatst: vandaag om 19:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.