Wat is het toch dat ook op dit topic
Muziek >> Toplijsten en favorieten >> 1001 albums die je moet horen voor je sterft! berichten van mij uit hun context worden gelicht en zonder enige relativering/weging worden verabsoluteerd?
Sinds wanneer is het
verboten om je eigen mening klip en klaar alhier weer te geven? Laat ik daarom de handschoen opnemen en trachten inzichtelijk te maken wat ik bedoelde.
Op de eerste plaats zet de titel
1001 albums die je moet horen voor je sterft ook in de Engelse vorm al aan tot een zekere vorm van obsessief gedrag - het dwangmatige moeten, weet u wel? Of is dat dan weer humor waar ik geen kaas van heb gegeten - misschien is dat dan wederzijds?
Nou is het mij om het even op welke wijze iemand een album leert kennen; dat kan idd heel goed via een lijstje zijn. Wat mij treft is de nauwelijks verholen onaantastbaarheid van lijsten en statistieken op MuMe, getuige ook het grote aantal topics daarover.
Er zijn users die uiterst ijverig complete lijsten afwerken, albums beluisteren (veelal in digitale vorm) en becijferen, als een echte veelvraat - muziek krijgt amper de tijd om 'in te klinken, te bezinken. Ik herken dat gedrag in mijn omgeving van mensen die niet rusten voor het complete werk van een bepaald auteur is afgewerkt - en dan?
Het gaat mijj om de status (van onaantastbaarheid die hier veelal aan statistieken en lijsten wordt toegekend: wat is er verkeerd met zelf leren ontdekken en vinden. Ik vind het leuk om mijn eigen roadmap te maken, incl evt verdwalen (serendipity kan immers heel leuk zijn, al vergt het veel tijd).
Volgens de structuralisten (o.a. Culler) kunnen menselijke denkstijlen de vorm aannemen van associatie, metaforie (een sfeerbepalende inkadering sfeer, zoals 'gothic') en metonymie (we breiden onze interesse uit door naar aanpalende werken te gaan kijken of juist dieper in te zoomen op een bepaald artiest etc).
IK vind het ZELF niet zo leuk om aan de hand van een lijst een aantal albums af te werken met alle bijbehorende MuMeteriaanse verschijnselen - beluisteren, becommentariëren en becijferen. Het staat een ander vrij anders daarover te denken. Ik probeer alleen aan te moedigen vooral eerst zelf op ontdekking/verkenning te gaan en niet meteen het op te geven na een eerste beluistering - weet ik ook uit eigen ervaring
Cabeza Borradora schreef:
Ik vind het meer dwangmatig jezelf te gaan forceren in een bepaalde artiest of periode om het allemaal te kunnen "plaatsen", maar waar je eigenlijk geen voeling mee hebt.
.
Dit lijkt me een kwestie van
hineininterpretieren. Dat heb ik nergens beweerd. En voor alle duidelijkheid: Op MusicMeter wordt een enorme waarde gehecht aan cijfers, maar alle evaluaties die worden getrokken zijn imo uitermate relatief. Al beroept men zich veelal op expertise en kundigheid wijkt over de hele linie het MuMe-beeld nauwelijks af van dat van het zo gehekelde OOR,
Tuurlijk is het leuk om over de verdiensten van een bepaald album te filosoferen en dat album kan idd best wel op een lijst staan. De een haalt zijn info uit een reisgids, de ander verkent en/of vraagt een local; zoals gezegd zijn er meerdere menselijke denkstijlen.
A propos roadbook: the road goes on forever, I got one more silver dollar, but I ain't gonna let them catch me, I ain't gonna let them catch the midnight rider.
Dit album stamt in hoofdlijnen al uit 1949 (qua opnamesessies) - zet het in de tijd van toen en eenieder snapt het woord 'cool': het week écht af van het veeal brave gedoe toen - de enkele vocale track neem ik wel voor lief.