In platenzaken kom ik van Fischer-Z eigenlijk alleen maar de eerste drie albums tegen, plus de eerste twee soloplaten van John Watts en de ene die hij onder de naam The Cry maakte. Het suggereert dat Nederland de man rond 1987 was vergeten, maar gezien de talrijke optredens die hij in de lage landen is blijven doen, kan dat niet kloppen.
Daar stopt hij allerminst mee, ook niet nu hij inmiddels 68 is. Deze en volgende week bijvoorbeeld tourt hij solo door Nederland en Vlaanderen met alle aandacht voor
Red Skies over Paradise.
In 1995 was daar
Stream, waarbij de hoes afwijkend is van de Fischer-Z's daarvoor. Een foto van een jurk, die uitgespreid op een nat strand ligt. Wat is er met de eigenaresse gebeurd? Het suggereert dat er iets vreselijk is misgegaan. Als altijd even extra goed luisteren naar de teksten, die bij Watts nooit afgeraffeld zijn.
Het tweede wat opvalt is de muziek die door een nieuwe band wordt gemaakt. In de eerste twee nummers is het namelijk de scheurende gitaar van Hadji (echte naam Nick Bunker) die opvalt en de indruk geeft dat de invloed van grunge tot de Britse groep is doorgedrongen. Of is het de alternatieve gitaarpop zoals R.E.M. die vanaf de jaren '80 bracht om er in de jaren '90 tot grote populariteit mee te stijgen? Trendgevoelig, maar voor mij niet pakkend. Iets dergelijks hoorde ik indertijd wél geslaagd doen door King's X, dat met het harde
Dogman (1994) stevige jaren '90 gitaren integreerde in hun eigenzinnige (hard)rock.
Bij
Protection spits ik echter dubbel de oren. Minder gitaar, een sterke melodie en een aangrijpende tekst over een kwetsbaar meisje in een boze wereld van misbruik. Watts blijft de man die onrecht wil duiden en doet dat met zijn kenmerkende stem, die hij hier hoog laat klinken.
De scheurende gitaren klinken in de daarop volgende drie nummers terug; de melodie van
Buffalo Heart is sterk en in de tekst (
"There's only one thing wrong: no justice in this world") laat opnieuw de geëngageerde Watts horen.
You Never Cross the Same River Twice heeft een heerlijke groove, deze keer over een geliefde die is vertrokken.
Magic Moon is dan weer zo'n stevig gitaarlied en de ballade (Wát? Ja echt!)
No Strings vind ik nog minder.
In
Goldrush Town scheurt het weer, maar deze keer pakt het me wel. Wat helpt is de tekst, als een fascinerende sfeerreportage van een vervallen oost-Duits stadje na de val van de muur. De voormalige DDR blijkt hier al een bron van inspiratie, net als op Fischer-Z's laatste album tot dusver,
Til the Oceans Overflow (2021).
Here and Now sluit met swingende Hendrixgitaar af, wat ik dus niet bij Fischer-Z vind passen.
Tegelijkertijd is het juist leuk dat Watts niet bang was om nieuwe paden te verkennen. Drie sterren van mij, wie wat heeft met jaren '90 guitar-USA zal dit ongetwijfeld hoger waarderen.
Het verhaal achter de hoesfoto heb ik niet kunnen ontdekken, iemand die meer weet?
Hierna vervolgde hij zijn solocarrière als J.M. Watts met
Thirteen Stories High, maar ik ga eerst verder met het verhaal van Fischer-Z en
Ether uit 2002.