Fijne plaat. Muzikaal verrassend sterk.
"Terug Van Weggeweest", ontzettend mooie tekst met steengoede muzikaal tussenspel.
"Wat Geweest Is, Is Geweest", stukje poëzie met een sterke waarheid, lekker rustig luisteren...
"Onderweg", eigenlijk het enige nummer op deze plaat waar ik niets mee kan.
"Het Spaarne", heel subtiel gewerkt met een kolossale bezetting aan muzikanten, gaaf.
"Kindermeidslied", vertaling van een gedicht van William Blake, erg mooi. Vertolkt de zorgeloosheid van kinderen tegenover het zwaarmoedige van de schrijver.
"Jimmy", soort-van-titelsong van deze plaat. Opgedragen aan zijn zoon Jim. Leuk wiki-weetje:
"Om de "toe-toe-does" in te zingen liet De Groot een Surinaams dameskoortje naar de studio komen. Hij was echter niet tevreden over het resultaat en zong het zelf opnieuw in."
"Tante Julia", lekker kolderiek nummer, hou ik van. Van deze plaat heb ik dit nummer waarschijnlijk het vaakst gehoord. Moet wel zeggen dat ik verwend ben met een modernere uitvoering dan de versie op dit album (en dan bedoel ik niet de carnavalsversie met Nico Haak).
"Ik Zal Je Iets Vertellen", mooi luisterliedje wat wellicht bij de meeste luisteraars herkenning oproept.
"Parijs, Berlijn, Madrid", dit nummer doet een beetje dixieland-achtig aan. De Groot neemt afscheid van zijn verleden. Leuk is de banjo die er later bijkomt en het begeleidend blazerstrio.
"De Kleine Schoorsteenveger", een soort protestsong tegen de hypocrisie, een vertaling van een gedicht van William Blake. Sterk!
"De Reiziger", vooral muzikaal heerlijk, tekstueel niet minder.
Wauw, schitterend album waar ik al veel te lang niet naar geluisterd had.