menu

National Health - National Health (1978)

mijn stem
3,78 (25)
25 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Jazz / Rock
Label: Affinity

  1. Tenemos Roads (14:35)
  2. Brujo (10:17)
  3. Borogoves (Excerpt from Part 2) (4:12)
  4. Borogoves (Part 1) (6:35)
  5. Elephants (14:22)
totale tijdsduur: 50:01
zoeken in:
avatar van ChrisX
4,0
Dit album en Of Queues And Cures strijden regelmatig om de titel favoriet NH album maar uiteindelijk wint toch vaak dit album met dank aan het openingsnummer.

Wow, wat een schitterende mix van symfonische en jazzrockgetinte klanken.

avatar van ChrisX
4,0
Wat ... heeft hier sinds mijn eerste post in 2006 hier nog nooit iemand meer wat neergeschreven? Het blijft toch vreemd hoe ongeliefd deze band blijft door de jaren heen. Het is uberhaupt al een wonder dat ze twee (nou ja, drie eigenlijk) albums hebben kunnen maken.

Ter info: het excellente progrock reissue label Esoteric Recordings heeft de eerste twee albums op cd heruitgebracht met mooi boekwerkje en gaaf opgepoetst geluid. Klinken echt een stuk beter dan de vorige cd uitgave (in de vorm van de Complete 3cd set). Ok, het derde album D.S. Al Coda mis je nu maar om eerlijk te zijn vind ik dat helemaal niet zo'n sterk album, ondanks de eerbiedwaardige gedachte achter dat album.

Misterfool
Ik ben blijkbaar pas de tweede user die deze plaat van harte aanbeveelt. Het snijvlak tussen progrock en jazz-fusion huisvest veel prachtige muziek, zo ook deze gelijknamige debuutplaat van National Health. Er zit een bijzonder lekkere groove in deze muziek! Het arrangement is bij tijd en wijlen erg frivool, wat niet heel verwonderlijk is bij de canturbury scene. Liefhebbers van het jazz-werk van Frank Zappa: dit kan wellicht ook in uw straatje passen.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Een vrolijke en virtuoze plaat, inderdaad precies op het (interessante) snijvlak tussen prog en fusion, maar helaas ook nergens buiten de lijntjes kleurend, en bovendien af en toe voorzien van zo'n hoge ah-ah-ah- of la-la-la-vrouwenstem (van Amanda Parsons) die de muziek iets hopeloos oubolligs geeft (om nog maar te zwijgen van de associatie die ik steeds krijg met Letty de Jong op Introspection). Het is allemaal net te vrijblijvend voor mij, ik kan hier uren naar luisteren zonder echt meegesleept te worden. Natuurlijk hoor ik ook wel dat heerlijke fuzzorgeltje van Dave Stewart waar ik als liefhebber van Caravans Dave Sinclair helemaal gestrekt voor ga zodra dat z'n kop opsteekt (bijvoorbeeld op het openingsnummer, ook voor mij het hoogtepunt van de plaat), maar omdat de nummers verder nergens echt spetterend of lyrisch of hektisch worden doet dit album als geheel me te weinig. Jammer ook van het te lang uitgesponnen einde van het verder boeiende slotnummer.

avatar van Mssr Renard
5,0
Briljante plaat met een ontzettend gave lineup: Phil Miller (gitaar, oa Hatfield & The Norh, Matching Mole), Pip Pyle (drums, oa Hatfield & the North), Dave Stewart (toetsen, ook Hatfield & the North, maar ook Caravan) en Neil Murray (bas). Verder doen ook Alan Gowen (oa Gilgamesh) en Jimmy Hastings (oa Caravan en Hatfield & the North) mee.

Wat opvalt aan bovenstaande opsomming is dat we bijna de gehele line-up van Hatfield & the North hier compleet hebben, maar dan minus Richard Sinclair. Dave Murray is een waardige vervanger maar een wat vreemde eend, omdat hij wat meer een metal/hardrock-bassist is en minder jazzy en soepel zoals Sinclair.

Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van Caravan en Hatfield & the North hier toch Richard Sinclair missen en de zang van Amanda Piersons is toch een acquired taste, maar ik vind het wel mooi, want ik vind bijvoorbeeld Renaissance ook erg mooi.

Ik vind National Health en dat met name deze eerste plaat een erg mooie Canterbury-plaat en een prima voortzetting van Hatfield & the North. Er volgen nog meer samenwerkingen met bovengenoemde bandleden met allerlei vreemde bandnamen, maar voor die tijd komen er in ieder geval eerst nog een paar National Heatlh-platen.

avatar van Tonio
4,0
Ik ben altijd een fan geweest van de Canterbury scene. Daarom dit album weer eens uit de kast getrokken. In de seventies heb ik dit album gekocht omdat het de natuurlijke voortzetting was van Hatfield & The North.

Daar waar Caravan wat experimentele elementen toevoegde, deed Hatfield & The North dat nog meer. Maar ook voegden zij een wat meer jazzy sound toe. En dat heeft National Health in nog sterkere mate gedaan. Vroeger hield ik niet van jazz en af en toe vond ik dit bij National Health dus op het randje.

Maar met het klimmen der jaren ben ik jazz meer gaan waarderen. En datzelfde geldt dus ook voor de sound van National Health. Klinkt nog altijd energiek en lekker fris.

En ja, als fan van Richard Sinclair mis ik diens stem en bas, maar dat doe ik eigenlijk altijd

En wat de zang van Amanda Piersons betreft: die noemde Mssr Renard hierboven een acquired tast, en dat is het natuurlijk ook. Zijn vergelijking met Renaissance gaat naar mijn mening enigszins mank: Annie Haslam is een klassiek geschoolde zangstem, terwijl Amanda niet zozeer zingt, maar haar stem als extra 'muziekinstrument' inzet. En dat lijkt dan weer erg op het stemgebruik van Clare Torry op The Great Gig in the Sky van Pink Floyd. En dat was een paar jaar eerder dan dit album ...

Maar dit album herbeluisteren beviel me goed. Nu op naar de opvolger!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:53 uur

geplaatst: vandaag om 15:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.